Chrzest Bojowy Mistrza Gry Letycji

 

  Faktycznie otoczenie wydawało się nad wyraz spokojne. Zero żywej duszy na horyzoncie. Natknięcie się na węża bądź skorpiona było dość prawdopodobne, a tu proszę. Żadnego nieprzyjemnego syczenia w tle, śladów kłów jadowych na skórze, ani bolesnego uszczypnięcia. W normalnych okolicznościach cisza ta dawałaby niepokojące wrażenie obserwacji. Aczkolwiek, to nie były normalne warunki. Cholernie palące słońce skutecznie utrzymywało wszelkie życie egzystujące na piaskowych terenach z dala od przybyłych.  Nawet największe pustynne zakały chowały się w swoich norkach, bacznie wyczekując na łatwą zdobycz. Jakby idąc w ślady nieproszonych gości. Cóż, przynajmniej w chwili obecnej żaden z nich nie rzucał się w oczy, co mogło być złudzeniem dobrego kamuflażu przystosowanych do klimatu tych rejonów żyjątek. No bo powiedzmy sobie szczerze, kto chciałby usmażyć się żywcem w tej istnej patelni? Od dawien dawna nie pojawiają się tu zwierzęta, chcące zaspokoić pragnienie, a więc i większe drapieżniki. To tak, jakby czyhać na ofiarę, której następnie nie ma możliwości złapania przez wykończenie ciągłym ochładzaniem ciała.
  A podobno odpoczynek nigdy nie szkodzi...
  Zaparkowanie przy jednym z wraków było na plus. Długi, przewalony na bok statek rzucał spory cień z jednej strony, czyniąc je potencjalnym miejscem do obozowiska. Co prawda cień nie dawał jakiegoś wielkiego ukojenia, ale wciąż był znacznie przyjemniejszy. Przyglądając się nieruchomemu obiektowi, można było dostrzec jak bardzo czas go doświadczył. Pokryty rdzą w wielu miejscach, z znacznymi wgnieceniami i szramami. Płetwy sterowe i mieczowe urwane, po części sprawiające wrażenie nadgryzionych. Z kolei na granicy kadłuba z dnem widniała dziura. Wyrwa ewidentnie powstała przy użyciu osób trzecich, z użyciem siły. Na wysokość miała gdzieś metr sześćdziesiąt, jednakże szerokością niewielka. Ot, mógłby zmieścić się tam szczupły człowiek, z całą pewnością dziecko. Nic tylko korzystać, prawda? W dodatku żelastwo, którego tak poszukiwali, było na wyciągnięcie ręki. Wystarczyło wejść do środka albo poszukać jakichkolwiek wystających elementów. Na pierwszy rzut oka mało co nadawało się do potencjalnego wyrwania, ale kto wie?

Informacje:

 

Rhett

  Kundelek bez najmniejszego problemu wślizgnął się do środka, zastając istny burdel. Czego można było spodziewać się po opustoszałych wrakach? Wewnątrz wyglądał jeszcze gorzej, jakby przeszło tamtędy tornado. Pojedyncze kable niewiadomego pochodzenia leżały luzem, przypominając czujne, nieruchome węże. Jeden z nich nawet poruszył się nieznacznie. Oh, faktycznie wąż. Zestresowany obecnością człowieka schował się w fałdach ciemnego, mocno wymiętoszonego materiału. Dzięki swym genom, Rhett, z łatwością mógł dostrzec, że była to poplamiona granatowa koszulka, służąca obecnie gadowi za schronienie. Najprawdopodobniej nie jemu jedynemu. Oprócz walającej się aluminiowej puszki, nic ciekawego nie przykuwało uwagi. Rzeczy pozostawione wewnątrz mogły dać pewne wskazówki, właściwie sam ich widok powinien dać trochę do myślenia. Jedyna droga wgłąb wraku prowadziła obok skrytego gada, wydającego z siebie raz po raz ostrzegawcze syczenie. Oprócz nich można było usłyszeć jeszcze coś. Ciche, zawodzące piski, niosące się echem aż do wejścia. Posiadanie wyostrzonych zmysłów było jednak świetną sprawą. Szczególnie, kiedy można było uratować małego, popiskującego szczeniaka, prawda?

Łajza

  Tymczasem pan i mózg całej operacji nazbierał nieco materiałów na obozowisko. Zadanie to nie było jakoś szczególnie ciężkie. Parę nieszczelnych rur, kawałki metalicznych pływy wystających tu i ówdzie, pozostałości po puszkach. Ludzie często zatrzymywali się przy wrakach, licząc na odrobinę odpoczynku. Idąc tym tropem wykorzystanie dzieciaka na przynętę cholernie opłacało się. Pod warunkiem, że tej nocy ktokolwiek zechce zapuszczać się w te okolice. Wszystko szłoby dość sprawnie, gdyby nie palące słońce, sprawiające, że najprostsze czynności wymagały nieco więcej wysiłku niż zawsze. Niestety dalsze poszukiwania zostały przerwane przez poszczekiwanie psa. Ktoś zbliżał się do obozowiska, a sądząc po bojowej postawie zwierzaka, nikt przyjaźnie nastawiony. Wkrótce dało się usłyszeć cichy warkot silnika samochodowego.

Informacje:

 

Rhett

   Zamknięcie węża w puszce wydawało się dobrym pomysłem. Jeśli się postarać, złapać go za łeb i szybciutko w całości schować pod nią...Jednakże do tego potrzebna była zwinność i szybkość przewyższająca gada, a po co się tak męczyć, skoro ten postanowił nie zwracać większej uwagi na kręcącego się nieznajomego? Chwilowy niepokój zastąpił czystym wyjebaniem na gościa, uznając go za kąsek niewarty poświęcenia. Co prawda szmata (nie, nie waż, ta koszulka) wciąż delikatnie poruszała w dyktando wężowych ruchów, przypominając o jego obecności tam. Skupione na sobie zwierzę umożliwiło chłopakowi swobodne przejście, całkowicie zajmując się sobą.
   Prowizoryczną bronią okazała się podłużna, metalowa płyta, ułamana z jednej strony. Gdyby się uprzeć, zrobienie nią krzywdy było możliwe. Ba! Zadanie większych ran nie stanowiłoby problemu pod warunkiem dobrego wymierzenia oraz zwrócenia uwagi na kruchość materiału, który mógł nie wytrzymać mocnego uderzenia. Mimo metalu, płyta sama w sobie była stosunkowo cienka i nie nadawała się na tarczę. W rzeczywistości nie zakrywała w jakikolwiek sposób ciekawskiego kundelka.
   Uważne stawianie kroków okazało się dobrym posunięciem. Co rusz pod nogami walały się pozostałości po odwiedzinach wędrownych bądź te bezpośrednio po wraku - wewnątrz rozpadał się, pożerając sam siebie - niczym wygłodzony żołądek. Porównanie te raczej nie należy do zbyt optymistycznych, ale hej! Po dłuższej przechadzce...Proszę się uśmiechnąć, oto przed państwem nieco większe pomieszczenie. Szersze od korytarza, przez który musiał przeciskać się nasz bohater uciśnionych zwierzątek. Stąd wychodziły dwa korytarze - jeden niezwykle wąski, poddający w wątpliwość wydostanie się z niego w przypadku utknięcia; drugi o wiele szerszy, aczkolwiek poruszani się w nim utrudniały sieci zwisających kabli. Wyglądało na to, że wyżej ulokowany był system mechanizmów. Kable same w sobie nie stanowiły żadnego zagrożenia. Co najwyżej trzeba było uważać na oplątanie się w nich.
  Z kolei pomieszczenie, do którego wszedł, nie różniło się jakoś szczególnie od pozostałego, przynajmniej w kwestii udekorowania. O ile wcześniej Rhett widział wymiętoszoną koszulkę, tak tutaj mógł dostrzec rozszarpane kawałki materiału, najprawdopodobniej jeansów. To stąd dobiegały niepokojące piski, ucichające stopniowo wraz z zbliżającym się Rhettem.
Pisk.
Nawoływanie.
Cholernie blisko. Wręcz pod nosem - oh, tutaj, w poszarpanych spodniach spoczywał dość sporych rozmiarów szczeniak. Nie byle jaki. Po zbliżeniu się można było dostrzec znaczące szczegóły - budową przypominał nieco przypakowanego wilczura, jednak odróżniał go długi ogon. Podchodząc jeszcze bliżej było widać jak na tacy dość charakterystyczne włosie. On wyczuł nieznajomego. Widocznie przestraszony zaczął głośno piszczeć, podnosząc się z legowiska.

Łajza

   Jak cudownie było posiadać prawdziwego przyjaciela w postaci psa. Wierny towarzysz na całe życie! Bądź do momentu podrzucenia smakowitego kąska. Niektórzy, szczególnie zauważalne wśród ludzi, z łatwością dawali się przekupić za przeróżne dobra materialne. Potem zaciągając się w pożyczkach, zakopując w niezliczonych długach szukali ratunku, usiłując wymigać się od uiszczenia zapłaty. Kojarzysz to skądś? Bardzo możliwe. Nie żebym coś sugerowała...skądże znowu. Aczkolwiek muszę powiedzieć, że niektórzy mają zaprawdę ciężko w życiu i tym razem nie miało być lepiej.
  Odgłos silnika stopniowo nabierał donośności. Pracował dość ciężko, więc nie trudnym było usłyszenie go z tej odległości, pozostając niezauważalnym. Czekając Lazarus mógł wyłapać męskie, zniekształcone przez szum głosy, chwilowe cichnięcie silnika, a następnie powrót do poprzedniej tonacji. Oddalał się, a jednak zawrócił w ich stronę. W dodatku ktoś bardzo głośno rozmawiał bądź prowadził monolog. W końcu wszystko nabrało na sile. Samochód przyjechał zza wraku. Osoba kierująca tym gruchotem najwyraźniej dostrzegła zaparkowane cacko. To by tłumaczyło nagłą zmianę trasy. Ostatecznie Łajza zobaczył dwóch wędrownych jakimś zlepku wszystkiego, na co można było natknąć się na złomowiskach. Ta niedbałość o jego wygląd dawała mu pewnego uroku. Jeden z mężczyzn wysiadł, trzymając w dłoniach karabin na wzór słynnego ARC-741. Rozejrzał się, rzucając krótkie spojrzenie za siebie, na towarzysza w pojeździe.
- Kurwa, ktoś nas ubiegł? Nie pierdol, że taszczymy się tu niepotrzebnie. Dobra, jeden chuj. Widzisz? Los się do nas uśmiechnął. Jak nie to kurewstwo, to niezły sprzęt. Na jedno wyjdzie, nie? - Szybko sklecione zdania, rzucane w pośpiechu, z pewną nerwowością w głosie. Wskazanie w kierunku skrywającego się w cieniu wraku cacka Laza. Z tylnego siedzenia wychylił się ktoś jeszcze. Było ich trzech.
- Nie pal się tak, nigdzie nie spierdoliły. - Wysiadł. W pojeździe został jeden. Dwóch pozostałych, uzbrojonych, leniwie ruszyło się w kierunku wraku. No tak, w końcu ich pojazd zatrzymał się ledwie kawałek dalej. Zanim dotrą masz czas na działanie. Co zrobisz?

Informacje: