Arcanine napisał:Zacząłem jednak, tak na boku, „Sapiens. Od zwierząt do bogów” (autor: Yuval Noah Harari), ale pewnie będę to czytał z doskoku, bo też ma prawie 550 stron, a mi potrzeba czegoś krótkiego.

sapiens jest bardzo fajne, czyta się szybciutko, chociaż gęste od wiedzy. a jak chcesz coś krótkiego, to może idź do kiosku i kup sobie "pismo" -- taki sympatyczny miesięcznik, mają tam opowiadania, poezję, zazwyczaj jakiś reportaż fajny, i żadnego pieprzenia, samo gęste. co miesiąc kupuję i jestem zadowolona

Sup.

Udało mi się przeczytać trzy następne książki – drugi tom Wiedźmina, „Miecz przeznaczenia”, podręcznik baristy od Iki Graboń – „Kawa” oraz „13 powodów” Jaya Ashera.

O Wiedźminie nie będę się wypowiadał, bo to się albo kocha, albo nienawidzi. Ja kocham. Część moich znajomych nienawidzi i uwielbia podkreślać co Sapkowski robi źle. I jakkolwiek rozumiem niesmak do autora to i tak uważam, że dobrze oddzielić jego charakter od dzieł, bo treści nie są chamskie, nie są aroganckie. Sama postać Geralta nie jest jednym wielkim maczo, który zawsze da sobie radę, o czym wielu chyba zapomina... i to zapomina przez pryzmat Sapkowskiego.
Jeżeli chodzi o „Kawę” Iki Graboń to to była poezja. ;w; Absolutnie polecam każdemu, kto lubi ten napój, kto chce się na nim trochę poznać. Autorka w przystępny sposób nakreśla różnice między jednym a drugim gatunkiem i bardzo obrazowo przedstawia ich smaki. Wiemy po prostu o co chodzi, a przy dodatkowym tłumaczeniu każdego trudnego słowa, całość jest dobra także dla osób, które wcześniej nie miały żadnej styczności z kawą inną niż Inka.
„13 powodów” z kolei... sam nie wiem. Nie było złe, zdecydowanie nie, sam pomysł też uważam za ciekawy. Gorzej tylko z wykonaniem i ze skakaniem po łebkach. Miałem wrażenie, że autor się tam spieszył, byle to zamknąć jak najszybciej; przez to postacie straciły na głębi. Już nawet nie chcę się rozwodzić o charakterze Hanny, bo był tragiczny i jej powody, w większej mierze, kojarzyły mi się z koniecznym zyskaniem atencji dla biednej, małej, skrzywdzonej przez świat dziewczynki. Może gdyby było więcej brudów z jej strony to dałoby się znieść całość; wtedy sama Hannah nabrałaby ludzkich cech. Przestałaby być nieskalaną grzechem owieczką, która wpadła między krwiożercze wilki.

Teraz pewnie przycisnę „Drapieżców” Mastertona (kiedyś muszę to wreszcie skończyć, sigh) i prawdopodobnie „Zjawę” od Michaela Punke (Punkego?), którą polecono mi dobre... już prawie dobry rok temu.
No i zacznę na boku „Czarny pryzmat”. owo Wielkie tomisko, ale będzie warto. Weeks mnie jeszcze nie zawiódł.

Wam jak idzie?

challenge:

„13 powodów” z kolei... sam nie wiem. Nie było złe, zdecydowanie nie, sam pomysł też uważam za ciekawy. Gorzej tylko z wykonaniem i ze skakaniem po łebkach. Miałem wrażenie, że autor się tam spieszył, byle to zamknąć jak najszybciej; przez to postacie straciły na głębi. Już nawet nie chcę się rozwodzić o charakterze Hanny, bo był tragiczny i jej powody, w większej mierze, kojarzyły mi się z koniecznym zyskaniem atencji dla biednej, małej, skrzywdzonej przez świat dziewczynki. Może gdyby było więcej brudów z jej strony to dałoby się znieść całość; wtedy sama Hannah nabrałaby ludzkich cech. Przestałaby być nieskalaną grzechem owieczką, która wpadła między krwiożercze wilki.

Ooo. W sumie „powody” to dla mnie jeden z niewielu przypadków, kiedy adaptacja (oceniam po pierwszym sezonie, pozostałych nie widziałem) była lepsza od oryginału. Serial trochę bardziej zgłębiał osobowości bohaterów, a książka jest jak „ABC był be, bo sprawił, że Hannah poczuła się tak czy siak. Mógł mieć powody do takich zachowań? Nie, ojojajmy nad Hannah”. I czy ty też miałeś tę książkę nie po polsku, a po polskiemu?

A, z tematu umierających nastolatków bardziej polecam „Drogi Evanie Hansenie”. Ok, Connor nie żyje, ale patrzymy na ileś podejść do tego, że jego już nie ma.

Ja właśnie skończyłem biografię Jordana, skończyłem Chrzest Ognia Sapkowskiego, a teraz zabieram się za Eleven Rings trakującą o Philu Jacksonie i jego geniuszu. Jestem mega zajarany, bo gość był niesamowitym trenerem i motywatorem, więc mam zamiar podebrać od niego trochę jego geniuszu w rozmowie z ludźmi. Następna na liście książka o człowieku orkiestrze "Dennis Rodman. Powinienem być już martwy.", więc będzie mega.

Serial był x razy lepszy, w sumie nieporównywalnie. Zwłaszcza przez to, że znalazło się w nim o wiele więcej wątków niż „przejdźmy z punktu A do punktu B”. Już średnio go pamiętam tak naprawdę, ale świta tyle, że był tam pewien zgrzyt w historii Hanny – jakby skłamała na swoją korzyść. Co już mi się bardziej podobało, bo przynajmniej się jej nie gloryfikowało do stopnia, przez który znikało współczucie, a zaczynała się irytacja.

Trochę się też zawiodłem na powodzie Claya i... na Tonym, któremu przypisywałem coś więcej niż to co mu nadano w książce*. Wiem, że idzie fajnie pomieścić fabułę w niewielu stronach, bo „Charlie” jest tego dowodem – jedna z lepiej wspominanych przeze mnie książek, a też ma coś koło 240 stron. Tu problemem było chyba samo podłoże, bo solidne opisanie aż trzynastu różnych perspektyw... tego się nie da zrobić dobrze w takim pośpiechu.

*Kiedy próbujesz niespojlerować i cała wypowiedź brzmi jak: i wtedy ten poszedł do tamtej, żeby... wiesz, to...

Wzięłam się za Trylogię Nocnego Anioła, z polecenia Growa. I jak na nasze bardzo odmienne gusta, póki co mi się podoba. Mam małe deja vu, bo czytałam już kilka książek, które zaczynają się od podobnego motywu, ale liczę na to, że z biegiem czasu się rozkręci w jakiś niespodziewany kierunek >D

✓ Mroczna Rzeka, Erin Hunter
✓ Zemsta Klonowego Cienia, Erin Hunter
✓ Zagubiony Wojownik, Erin Hunter
✓ Wiatrogon Aeronauty, Jim Butcher (po raz kolejny...)

Yume napisał:Wzięłam się za Trylogię Nocnego Anioła, z polecenia Growa. I jak na nasze bardzo odmienne gusta, póki co mi się podoba.

;w;

*pies roztrzęsion*

Wszystkim to polecam, bo to moja najukochańsza trylogia.

Sam z kolei skończyłem „Czarny Horyzont” od Tomasza Kołodziejczaka... i nie jestem przekonany. Na tytuł trafiłem przypadkiem, bo było forum na podstawie tego uniwersum. Łączenie demonów, elfów i Polski wydawało się na tyle dziwne, że... no kurde, MUSIAŁEM CHOCIAŻ ZERKNĄĆ. XD Strasznie mnie jarają niezbyt pasujące do siebie pomysły *wszystkie oczy na człowieka, który połączył Japonię, anioły i zombie* więc cicho liczyłem, że tutaj też się nieźle zaskoczę. I jak do ogółu nic nie mam, tak wykonanie było oporne. Twórca zachowuje się jakby wszystko było jasne; wcisnął mnóstwo „naukowego bełkotu”, który mózg po prostu przeciąża. Autorskie zagadnienia fruwały wokół jakby ich znaczenie było aż zbyt oczywiste. A nie było. Do tego brak dobrych postaci.
Ale koniec końców się uparłem i sięgnąłem po drugi tom. Zaczyna się o wiele lepiej niż pierwszy, wydaje się bardziej fabularny niż tom rozpoczynający Ostatnią Rzeczpospolitą. Warsztat na pewno też się poprawił, więc może warto.

To ja tylko rzucę krótko...

Po Trylogii Nocnego Anioła polecam zacząć Powiernika Światła, od tego samego autora.

Pierwsza książka to podajże Czarny Pryzmat, jeśli mnie pamięć nie myli.

Yup, mam pierwsze cztery tomy z tego cyklu, ale zbieram psychiczną energię, żeby się za nie zabrać, bo są przeogromne.

W międzyczasie przeczytałem „Czerwoną mgłę” – czyli drugi tom Ostatniej Rzeczypospolitej, ale moje zdanie się nie zmieniło. Warsztat autora jest nieporównywalnie lepszy niż w poprzedniej części, jednak nie na tyle, żebym polecał na prawo i lewo. Główny problem widzę w bohaterach – postaci jest naprawdę mało (właściwie tylko dwie, bo reszta bardzo „z doskoku”). Ciężko polubić Kajetana czy Roberta; zwłaszcza tego pierwszego, którego autor aż do porzygu gloryfikuje. To taki chodzący po świecie bohater, niemal bóstwo – a ja za takimi nie przepadam.

Zostało mi też niecałe sto stron „Rozmów z psychopatami”. .w. A potem sam nie wiem za co się brać.

Okay, przeczytałem „rozmowy z psychopatami” i mimo wszystko jestem zawiedziony. Spodziewałem się czegoś... z większą ilością szczegółów, ciekawostek. Tymczasem czytelnik dostał kilka rozdziałów, z czego każdy bardzo podobny do poprzedniego. Autor non stop kręci się wokół tych samych zagadnień, co już mnie w pewnym momencie denerwowało; bo choć rozumiem, że skoro jakaś metoda działa, to trzeba ją wykorzystywać jak najwięcej... ale w takim razie nie pojmuję, dlaczego nie włączył do książki bardziej zróżnicowanych sytuacji.
Plus to co mnie szczególnie drażniło to ciągłe podkreślanie, że autor rozbawia z potworami, bestiami, z ludźmi, którzy powinni zginąć na krześle elektrycznym, z ludźmi, których powinno się rozstrzelić.
Absolutnie nie wymagam od jednostki przeprowadzającej rozmowy z seryjnymi gwałcicielami, mordercami i pedofilami, aby więźniów głaskał po głowie i im współczuł. Miejscami miałem jednak wrażenie, że czuje się zdecydowanie lepszy od reszty; w swoim mniemaniu stał wyżej na podium. To już zakrawało o snobizm, co raczej nie jest dalekie od prawdy, dodając do tego fakt, że autor non stop wspominał o innych swoich książkach, jakby jednocześnie próbował zareklamować resztę swoich tytułów. To zniechęcało, bo człowiek czuł się dosłownie zmuszony do tego, żeby złapać za inny tom, byle WRESZCIE się czegoś dowiedzieć. Potrafił też (i zrobił to kilka razy! Pamiętam co najmniej dwa) przez pół strony gadać o tym, że „ta książka ma ograniczoną objętość, więc niestety nie może zawrzeć dodatkowych informacji o X i Y, ponieważ by się nie zmieścił”, co... jak sądzę... udałoby mu się, gdyby nie zaczął pisać o tym, że mu się to nie uda. *SIGH*

A poza tym strzeliłem sobie pierwszy tom Narnii. : D

challenge:

CZERWIEC
▸ Na Krawędzi Cienia, Brent Weeks
▸ Morderca jest wśród nas, Lucy Foley
▸ Kostnica, Graham Masterton
▸ Wirus, Graham Masterton
▸ Rozmowy z psychopatami. Podróż w głąb umysłów potworów, Christopher Berry-Dee [59|279]

No więc tak... Za serię Anioła Nocy zabrałem się dlatego, że została mi polecona. Mam za sobą już drugi tom i chyba nie mogę być szczęśliwszy, że zaproponowano mi te książki. Kocham głównego bohatera i cały jego rozwój. Momentami załamywałem się nad jego wyborami, ale były tak zaargumentowane przez autora, że mimo tego wciąż się go uwielbia. Zresztą nie tylko jego. W tytule jest sporo postaci, których po prostu nie da się nie lubić. Pierwszy tom zajął mi jakieś trzy dni, drugi trochę więcej, ale dlatego, że po prostu robiłem przerwy. Fabuła wciąga na tyle, że dałoby się odhaczyć te książki szybciej. No ale kiedyś trzeba jeść... Został mi ostatni, trzeci tom i już zacieram na niego ręce. Jestem pewien, że mnie nie zawiedzie. .w.

Morderca jest wśród nas
Randomowo wybrana książka, która okazała się zaskakująco zajmująca. xD Cały czas w głowie rodziły się pytania i konspiracje na temat tytułowego mordercy. Co rusz zmieniały mi się koncepcje, a finał książki zadowolił. Podobało mi się też to, że rozdziały podzielono na perspektywę kilku (choć nie wszystkich) bohaterów i to też nadało fabule świeżego powiewu. Czytało się to przede wszystkim szybko, a ciekawość nie pozwalała się oderwać. Ja osobiście jestem z tego tytułu zadowolony.

Kostnica, Wirus
Ogólnie uwielbiam Mastertona i jego książki... Jak tylko coś wpadnie mi w ręce, to od razu siadam i nie odchodzę, póki nie skończę. Styl autora po prostu przypadł mi do gustu. Tylko że Kostnica jakoś mnie nie powaliła. Nie mogę powiedzieć, że jestem zawiedziony, bo wciąż czytało się ten tytuł dobrze. Po prostu nie był też jakoś szalenie dobry. Ma około 180 stron, więc jest krótka i może w tym problem. Może gdyby była dłuższa, to jakoś sprawniej by się to potoczyło. Najbardziej irytował mnie chyba główny bohater. Miał skłonność do kiepskich żartów w niewłaściwych sytuacjach. Nie powiem, że go nie znoszę, ale też nie zapałałem do niego jakąś szczególną sympatią, tak jak to powinno się stać.
Wirus z kolei był odskocznią od kostnicy. xD Ta pozycja już bardzo mi się podobała, choć muszę przyznać, że trzeba do niej podejść z rezerwą. Tytułowy wirus nie jest do końca tym, czego można byłoby się spodziewać. Ogólnie jeśli ktoś czytał więcej książek autora, to wie, że lubi się on posługiwać duchami, demonami, legendami etc. z różnych kultur. Tym razem nie było inaczej. Masterton, nawet jeśli nie opisuje zbrodni/morderstw jakoś szczególnie brutalnie, to ma coś takiego w sobie, że i tak się wzdrygam w niektórych miejscach.

Jeśli chodzi o Rozmowy z psychopatami, to brnę i przebrnąć nie mogę... Jestem na początku i może z czasem się rozwinie, chociaż patrząc na opinię Growa... *kaszl* Nie mam zbyt wysokich wymagań wobec tej książki.