Sytuacja w barze przybrała nieoczekiwany tor, czego dziewczynka w żadnym procencie nie mogła przewidzieć. Po tym, jak Gabriel na bezczelnego opuścił bar, zostawiając ją zupełnie samą, bez jakiegokolwiek słowa, niczym obrażona księżniczka, Ev nie miała pojęcia jak zabierze się do domu obładowana słoikami. O ile w ogóle się zabierze, bo dalsze wydarzenia wprawiły ją w konsternacje. Być może jeszcze parę miesięcy wcześniej wskoczyłaby na blat i zaczęłaby głosić kazanie, jakie zabijanie jest złe, że Bóg ich wszystkich kocha i że nie jest jeszcze za późno na to, żeby obrali dobrą drogę. Ale teraz? Teraz nie chciała się mieszać. Po ostatnich wydarzeniach, jakie ją spotkały wolała trzymać się z daleka od niektórych sytuacji. Tak jak teraz.
Wykorzystując zaistniałe zamieszanie i burdę, która zawisła nad barem, wycofywała się bardzo powoli, tak, żeby nie zwracać na siebie uwagę innych, po czym od razu czmychnęła za ladę i przykucnęła, jednocześnie rozglądając się za czymś przydatnym do konserwowania jedzenia, głównie mięsa. Czyli pudła, słoiki, sól. Być może jakieś inne przydatne rzeczy, z których DOGS zrobią użytek.

No I się zaczęło. Dobrze, że w porę udało jej się czmychnąć za bar, gdzie mogła bezpiecznie się schować przed latającymi krzesłami, butelkami, kuflami czy też innymi częściami ciała walczących. Oczywiście musiała skupić się na ty, by nie wdepnąć ani w żadne płyny, ani tym bardziej walające się wszędzie szkło. W takich chwilach jak te, mało stopy są błogosławieństwem. Kiedy wreszcie udało jej się znaleźć za barem, oby bez większego uszczerbku na zdrowiu, rozejrzała się za czymś, co mogłoby okazać się przydatne. Aktualnie nie mogła sobie pozwolić na dalsze buszowanie po barze. Nie mogła ryzykować, że oberwie i wróci z niczym. O ile w ogóle wróci. Kiedy zauważyła szczątkowe rzeczy, po które przyszła, doszła do wniosku, że na tę chwilę zadowoli się właśnie nimi. Ułożyła sobie przed kolanami torbę i wsadziła do niej najpierw jeden słoik, a potem drugi. Dwa słoiki plus cukier. To i tak już jakiś sukces. Następnie zgarnęła ściereczki, które powciskała między słoiki (one oczywiście też się przydadzą) oraz wrzuciła sztućce. Na koniec spróbowała przemycić chociażby z dwie szklanki i jedną butelkę. Wilczur z pewnością chętnie wypije. Więcej nie brała. Była za mała, żeby to wszystko udźwignąć, dlatego też to, co wzięła powinno wystarczyć. Zamknęła torbę i przerzuciła sobie jej pasek przez ramię a następnie skroiła jeszcze dwie butelki, po jednej do ręki. Przesunęła się do rogu baru i powoli wysunęła głowę zza niego, by zorientować się w sytuacji. Jeśli tylko nadarzyła się okazja – spróbowała po prostu uciec ile sił w jej małych nóżkach.

Ev bywała głupiutkim stworzeniem, ale życie w Desperacji nauczyło ją, że lepiej nie ryzykować, jeżeli istnieje bezpieczniejsze rozwiązanie. Zwłaszcza, jeśli jest się kalekim aniołem o aparycji małej dziewczynki. Zagryzła lekko dolną wargę już teraz widząc, że jej przeprawa w stronę wyjścia raczej skończy się mało ciekawie dla jej osoby, dlatego też rozejrzała się za alternatywą. Jedyną opcją, jaka przyszła jej do głowy, było prześlizgnięcie się na tyły budynku w celu poszukiwania drugiego wyjścia. Tak wydawało się bezpieczniej dla jej osoby. Uważając, by nie oberwać jakiś krzesłem, kuflem czy jakimś innym przedmiotem, lawirując między meblami czy też innymi rzeczami, pobiegła ile miała sił w nogach kierując się do drugiego wyjścia. O ile takowe zauważyła.

A miało być tak pięknie, bezboleśnie i łatwo. Gdyby tylko Gabriel nie spanikował… wydała z siebie zduszony pisk bólu, kiedy poczuła, jak żywy czołg ją przygniata, odbierając tym samym tchu. W pierwszej sekundzie pomyślała, że lada moment zostanie z niej mielonka i DOGS będzie musiało zbierać jej truchło łyżeczką z podłogi. I choć to było niczym z tym, co spotkało ją przy Dedalu, to jednak perspektywa skończenia jako karma dla zwierząt niekoniecznie jej odpowiadało. Ale dobra opatrzność najwidoczniej napisała dla niej zupełnie inny scenariusz. Odetchnęła cicho przez nos i odczekała krótkie sekundy, chcąc się upewnić, że jest w miarę bezpieczna. O ile w tym wypadku można było mówić o jakimkolwiek bezpieczeństwu.
Drzwi na zaplecze wydały się w tym momencie o wiele bliżej i z łatwiejszym dostępem, niż początkowo zakładała. Jeszcze cztery metry. Trzy. Dwa. Jeden. i…
Odwróciła się gwałtownie, kiedy poczuła na swoim ramieniu żelazny ścisk. Spojrzała na nieznajomego z dołu, a w jej wielkich, niebieskich oczach pojawiły się perłowe łzy. Dolna warga niebezpiecznie zadrżała, zwiastując lada moment potok łez.
- Ja… ja przepraszam! Ale nie umiem czytać. – spuściła zażenowany wzrok, czując jak policzki momentalnie jej kraśnieją.
- Po prostu chcę stąd uciec, wydostać się. Ale droga do głównego wyjścia jest niebezpieczna. Pomoże mi pan? – ponownie na niego spojrzała wzrokiem przepełnionym nadzieją.

Bez względu na to, czy mężczyzna jej uwierzył, czy też nie – efekt był taki sam. Została uwolniona i pozostawiona sama sobie. Siedząc na ławeczce, westchnęła cicho odczekując parę sekund, aż ból utonie i zniknie, a ona bez przeszkód będzie mogła dalej się poruszać. Wzrok na moment utkwił tęsknie w drzwiach prowadzących na zaplecze, ale nie mogła tam iść. Czuła wewnętrznie, że nie skończy się to dla niej dobrze. Ale mężczyzna oddał jej za darmo cenną informację. Zaplecze musiało być pełne. Dlatego też jak tylko wróci do swoich, od razu ich o tym powiadomi, a oni pewnie wyślą większą i bardziej bojową jednostkę, by opędzlować ten bar, który w sumie i tak już nikomu nie służył. Przeniosła spojrzenie na okno i zmarszczyła brwi. Mimo wszystko, mimo kuszenia, by wybrać akurat tę drogę ucieczki, dziewczynka postanowiła przedostać się do drzwi. Przywarła plecami do ściany, przodem do Sali i powoli zaczęła przesuwać się w stronę wyjścia. Kroczek po kroczku, uważnie i bacznie obserwując otocznie, gotowa uskoczyć w momencie zbliżającego się niebezpieczeństwa. Wolała nie kusić losu. No, przynajmniej nie aż tak. Ale z drugiej strony nie mogła AŻ tak się bać. W końcu należała do DOGS. To jednej z najbardziej nieustraszonych grup w caaaałym wszechświecie. No, tak przynajmniej myślała.