Cóż miała rzec? Przygnieciony, karykaturalny Wymordowany mało co ją obchodził - jeśli wcale - ponieważ nie miała zamiaru marnować swego jakże cennego, kosztownego czasu na zwracanie uwagi na istoty tego pokroju - liche, żałosne i mierne. Desperacja jest miejscem niewybaczającym słabości i eliminującym je przy każdej stosownej sytuacji - i najwidoczniej nadeszła słodka, cudowna chwila na tegoż przybitego do podłoża, drącego się niby syrena alarmowa jegomościa. Zmarszczyła nos w zniesmaczeniu i irytacji, zerkając szafirowymi ślepiami przez ramię na swego tymczasowego kompana znajdującego się tuż obok zdychającego - przynajmniej miała nadzieję, iż prędko kopnie w kalendarz i zaprzestanie zaszczycać ich swoimi strasznymi, paskudnymi serenadami - stworzenia.
- Przydaj się na coś, Mon, i ucisz go - rzuciła w jego stronę z puchatymi uszyma położonymi płasko na różowej, puszystej czuprynie. Łaknęła nasłuchiwać zbliżającego się, ekscytującego i podpalającego krew w jej żyłach zagrożenia, lecz nie było to takie proste, kiedy coś ciągle zawodziło jej tuż za plecami. Ścierwo tylko przeszkadzające i utrudniające pracę powinno się już zamknąć, najlepiej permanentnie i na dobre. Tak.

Prychnęła, poruszając lekko ramionami, po czym zwróciła wzrok swój czujny i roziskrzony naprzód, przed siebie i w kierunku, skąd dobiegały dźwięki nadciągających przeciwników. Jako że nie była nazbyt cierpliwą osóbką - przeciwnie wręcz, w gorącej wodzie kąpaną i pozbawioną większości hamulców - postanowiła ruszyć potencjalnym oponentom naprzeciw. Ugięła kolana, postawiła uszy na sztorc i w stronę wrogów możliwych, aby tuż po tym zacząć biec ku nim najszybciej, jak tylko mogła bez wspomagania się jej naturalnymi mocami. Czy pomyślała w ogóle o tym, aby uprzedzić swego towarzysza o swoim drobnym, ładnym odbiciu w bok misji? hah, nope! Lawirując pomiędzy złomami zdewastowanymi i porzuconymi - jak również po nich w razie konieczności przebiegając - zmierzała do swego słodkiego, niezwykłego i kuszącego celu. Miała dość bezczynności i słuchania szamoczącego się Wymordowanego, i czekania, toteż rzuciła się z radością i podekscytowaniem ku bitwie prawdopodobnej i miała nadzieję, że wartą jej atencji. Och, jakże zawiedziona będzie, jeśli okaże się, iż jakieś słabiaczki i kiepściki, i nędzniny będą jej oponentami, pf.

 Lazarus nie widział przed sobą wyłącznie jednego przeciwnika w postaci przygniecionej, niezidentyfikowanej bestii, a trójkę wrogów. Wymordowany nie chciał się zamknąć, Kokosowi ani śniło się być przydatniejszym niż rzucanie żarcików, a Księżniczka najwyraźniej strzeliła focha, bo zamiast stać i się przyglądać to po prostu sobie poszła. Borisowi od najmłodszych lat tłuczono do łba, że każdy kto nie jest z nim, jest przeciwko niemu, a złość tylko podsycała to, co od początku spotkania na uliczkach starał się ignorować. Brew łowcy drgnęła nerwowo, nie tylko ze względu na spore braki magnezu.
 Czar współpracy prysł, a mężczyzna w jednej chwili został pozbawiony tej nikłej iluzji działania w drużynie, jaką najprawdopodobniej starali się stworzyć zleceniodawcy.
 Ostatni raz spojrzał na wijące się bydlę, obrzucając leżący na nim wrak spojrzeniem pełnym niedowierzania. Skoro wymordowany nie umiał sobie dać z nim rady to łowca tym bardziej polegnie. Wymuszające spojrzenie Foszeła jeszcze bardziej działało mu na nerwy, a już zwłaszcza to sugestywne spoglądanie na drugie zwłoki, które wcześniej o mało co nie przyprawiły go o zawał. Czy ten parch właśnie mu groził? A może zwłoki wcale nie były takie martwe jakie zdawały się być i podejście do wymordowanego będzie wpadnięciem w pułapkę? Niedoczekanie.
 Piach zachrzęścił ostro pod buciorami dezertera, gdy ten odwrócił się na pięcie, rozglądając się po najwyższych punktach złomowiska, wybierając najdogodniejsze dla snajpera miejsce. Cokolwiek wcześniej wyczuła króliczyca i w kierunku czegokolwiek pies rzucał zaniepokojone spojrzenia skończy wypatroszone, jak powinno każde szczekadło. Bez wahania ruszył w kierunku wybranej kryjówki, przywołując do siebie Burego i rzucając krzykaczowi ostatnie spojrzenie. Nie chciał przestać piłować mordy to porobi za najgłośniejszy wabik w okolicy.
 Wszedł na maskę jednego wraku, przeszedł na kabinę innego, skorzystał z drabinki zaoferowanej przez cysternę i nie pogardził uprzejmości dachu potężnego dostawczaka. Upewnił się, że Bubuś dał radę wleźć za nim i kontynuował spacer po autach dopóki nie dotarł do wcześniej wybranej kryjówki - dostatecznie wysokiej by żaden obcy pchlarz za szybko tu nie wskoczył i rozłożył broń, by plac z Foszełem znalazł się na jego celowniku.

___
Nie wiem co tu się dokładnie znajduje i co mogę wybrać na kryjówkę, więc rzucam bez konkretów, ale najlepiej byłoby dorwać jakąś wieżyczkę, wysokie rusztowanie albo od biedy najwyższy samochód - w tej kolejności. |D

 Wóz strażacki może i nie był spełnieniem marzeń jeżeli chodziło o dobór kryjówki, ale mimo to Lazarus zatrzymał się przy nim, kiwając głową w niemym podziwie. Wszelkie pojazdy służb ratunkowych zawsze były poza jego zasięgiem, bo i w miastach ukraść takie cacko wcale nie było łatwo, a wyruszenie nim później na ulice stanowiło niemal proszenie się o interwencję smutnych panów w mundurach. Pozostało tylko podziwianie. Aż do teraz.
 Nie byłby sobą, gdyby nie zajrzał do środka, nie tylko w celu oszacowania ewentualnych zdobyczy, ale i z czystej ciekawości. Próba dostania się do wnętrza, a później i ewentualnego odpalenia tego grata, o ile co rozumniejsi Desperaci nie rozkradli już jego części, była zbyt czasochłonna i przede wszystkim - generowałaby za dużo hałasu. Boris darował sobie też próby sprawdzenia czy działa drabina, bo jej nagłe poruszenie się mogłoby zwrócić na siebie niepotrzebną uwagę - byłoby w końcu połączone z odpaleniem ustrojstwa chociażby po to by wysunąć podpory. Łowca rzucił okiem na stojący w pobliżu pojazd, nie będąc nawet pewnym czy odległość jest na tyle bezpieczna, by żadna z czterech podpórek nie utknęła zwyczajnie w takiej przeszkodzie.
 Szarpnął drabinką znajdującą się przy kabinie, by upewnić się, że ta nie trzyma się wyłącznie na słowo honoru i gdy miał pewność, że utrzyma i jego i Burego, przerzucił psa przez ramię i wspiął się na górę.
 W tej jednej chwili poczuł się jak Pan i Władca Złomowiska - miał widok na wszystko. Zarówno na Foszeła, zwabionego najwyraźniej zapowiedzią orgii Kokosa jak i samą Króliczycę, która znalazła sobie już nowe towarzystwo. Wszedł na złożoną drabinę, obierając jej poskładane przęsła za dodatkową ochronę i podszedł jak najbliżej kosza ratunkowego, który w przeciwieństwie do drabiny miał w miarę pewne podłoże do rozłożenia karabinu. Tam od razu kucnął, rozkładając karabin i pozwolił Buremu stanąć na równe łapki, które natychmiast powpadały mu między metalowe szczeble, ku ogólnemu psiemu oburzeniu. Gdy tylko Lazarus rozwalił się wygodnie w swoim nowym legowisku - pies uwalił mu się na plecach, rozglądając się dookoła i kładąc uszy po sobie, jakby przeczuwając co to wszystko oznacza.
 Brak wiatru ułatwiał nie tylko ukrycie się, ale i celowanie, a puste przestrzenie w oczkach barierek drabiny umożliwiały swobodne ustawienie broni. Obserwował zapchlone bydlaki przeliczając ich wagę na ilość pieczeni, które może udałoby mu się dorwać jeżeli szybko sprężyliby się ze znajdowaniem części. Myśl o żarciu wynagradzała mu nawet leżenie na nagrzanym metalu. Jeden z obcych psów kłapnął zębami i w tym momencie łowca nacisnął spust, a wiązka lasera pomknęła prosto w psi łeb.

Umiejętność: Strzelec wyborowy

Ohohohoho!
Biegła przed siebie - ku dźwiękom słyszanym, smacznym i chrupiącym, i śliczną zabawę zwiastującym - szybko i bez najmniejszego, najwątlejszego zawahania, zostawiając za sobą tak kompana swego tymczasowego, jak i dźwięki drącego się, wypełnionego przerażeniem Wymordowanego. Na calutkie szczęście dla jej puchatych, zwróconych uparcie do przodu uszu, nie tylko rosnąca pomiędzy nią a irytującym osobnikiem odległość działała na jej korzyść, ale też fakt, iż krtań jego w końcu nie wytrzymała tej przeciągającej się, makabrycznej maltretacji. Krzyk wydzierany z gardła przygniecionego, szamoczącego się jegomościa wreszcie zabarwiony został pokaźną, wyraźną chrypą, aż wreszcie przeinaczył się w ledwo wychwytywany przez Kari, żałosny i zasługujący na splunięcie w twarz Wymordowanego szloch. Słodka A'tar, jak dobrze, że nie została przy nim ani sekundy dłużej - a tym bardziej do aktualnego, najniższego chyba dla tej pokiereszowanej jednostki momentu - bo na miejscu i z marszu zakończyłaby jego nic nie warty, obdarty z jakiejkolwiek wartości żywot. Jedno, sprawne i szybkie cięcie - i byłoby po wszystkim. Nie byłaby zadowolona brudzeniem swoich ostrzy i ubrań krwią kogoś tak haniebnego oraz nędznego, ale z pewnością byłoby to lepsze niż spoglądanie na jego zapłakaną, wzbudzającą wyłącznie pogardę w serduszku Żmii mordę i wysłuchiwanie jego jęków. To już dzikie i chaotyczne, i wbijające się w błonę bębenkową wrzaski były tysiąc razy lepsze od szlochu. Patetyczne.

Blade, smukłe paluszki zacisnęły się mocniej i pewniej na idealnie dopasowanej do nich, jakże znajomej rękojeści jednej z jej ukochanych broni. Wszystkie te myśli o Wymordowanym wyparowały z jej umysłu szybciej niźli kostka lodu położona koło ogniska, kiedy to szafirowe jej ślepka spoczęły na ładnej, przepięknej grupce znajdującej się przy tutejszej bramie Złomowiska. Cztery psiaki zaczynały orszak ten gończy - niczym były w porównaniu do pajęczaka, którego to ostatnio na polecenie Pradawnego tresowała. Hah, zastraszała bardziej - a tuż za nimi trzy osobniki humanoidalne podążały, z czego ta płci żeńskiej wydawała się, bazując na jej zachowaniu i rzucanych przez nią rozkazach, trzymać nad calutką tą akcją pieczę. Uśmiech - szeroki i maniakalny, i wszystkie białe ząbki groźnie pokazujący - rozkwitł w pełni na twarzyczce różowowłosej, kiedy ta wylądowała zgrabnie na masce jednego z porzuconych tu, zdruzgotanych samochodów i wybiła się z niej - ignorując przy tym kompletnie pytanie chluśnięte w jej stronę i czerwoną, laserową kropeczkę pojawiającą się na głowie psa, który jeszcze przed chwileńką kłapnął szczękami, acz uważając przy tym, aby nie wejść na linię strzału - z pomocą swojej wspaniałej, podpalającej żyły mocy ku Liderce. Zamierzała przemknąć susem tuż koło niej z prawej jej strony i podczas mijania jej ciachnąć ją na pół - poziomo, idealnie w talii - z użyciem górnej katany, wokół rękojeści której zakleszczone miała paluszki prawej dłoni. Błyskawiczna ofensywa, błysk stali, klinga pojawiająca się na ułamek galopującego czasu. Wylądować planowała jakieś dwa-trzy metry za całą tą śliczniutką grupką, puchaty uszy mając postawione na sztorc, zaś wszystkie mięśnie spięte do dalszego, ekscytującego działania.

Moc: Akceleracja |Pierwsze użycie|
Umiejętność: Iaijutsu

 Urwany w połowie krzyk kobiety sprawił, że na ustach dezertera mignął pełen zadowolenia uśmiech. Doskonale wiedział, co by powiedziała, gdyby miecz Karotki nie rozpłatał jej brzucha. Powalenie trupem jednego z pchlarzy, doprawione komplementem konającej samicy nie mogło być słodsze.
 Całe pole bitwy obserwowane przez celownik Zguby wydawało się tak niesamowicie odległe. Dokładnie takie, jakie powinno być. Przyjemne ciepło rozgrzanego metalu strażackiej drabiny i bezpieczny ciężar pilnującego go psa sprawiały, że Lazarus spokojnie odliczał czas do kolejnego strzału, obserwując rozwój wydarzeń i powoli wybierając kolejną ofiarę.
 Jeszcze nie celował do nikogo. Nie było większego sensu - wszyscy znajdowali się w ruchu, a akumulator jeszcze się nie naładował po poprzednim strzale. Właśnie wtedy zauważył odłączającego się od reszty kolesia. Czy on właśnie chciał zepsuć mu zabawę polegającą na wystrzelaniu ich wszystkich jak kaczki?
 Ciemny łeb niknący między samochodami był czymś, co powinno sprawić, że Boris natychmiast zwróciłby w jego stronę lufę karabinu próbując wyeliminować nieproszonego gościa. Zamiast tego jednak dezerter tylko zgrzytnął zębami, nie poruszając się ani na milimetr i nadal celując w sam środek pola bitwy. Nie zaryzykuje stracenia tak wygodnie odsłoniętego terenu na rzecz błądzenia za chowającym się między autami typem i co pewniejsze - marnowania akumulatora na niecelne strzały.
 Na celowniku znalazła się klatka piersiowa blondyna i dopiero wtedy łowca pociągnął za spust.
 Poświęcenie się dla sprawy i pomocy zleceniodawcy może było dobrym pomysłem we łbie Lazarusa, ale nie w znacznie mądrzejszym łebku Burego. Psiątko zeszło z właściciela, przeczołgało się do końca drabiny, zeskoczyło prosto na siedzenie operatora, z siedzenia na obrotnicę, a z obrotnicy schodkami potuptało na ziemię, by w końcu wpełznąć pod sąsiedni rząd samochodów. Chwila czołgania się, by namierzyć obcy zapach i widoczne z tej perspektywy buty obcego, złożenie łysego pyszczka do szczeku i wydanie z siebie całkiem jazgotliwego krob krob, byle odwrócić uwagę od właściciela i wyprowadzić obcego w pole.
 A jedyne pole jakie Bubuś tu znał, znajdowało się koło przygniecionego samochodem mutanta.

Umiejętność: Strzelec wyborowy
Bubuś: krob krob |D

Czysta, nieposkromiona ekscytacja wypełniła całą jej króliczą personę, kiedy to ostrze jej śliczne i cudowne, i śmiercionośne wgryzło się z wygłodniałą pasją w cielsko nieznajomej, wrogiej kobiety. Radość bulgotała w jej prędko bijącym serduszku niby wnętrzności gotowego do eksplozji wulkanu, stawiając jej puchate, długie uszy na sztorc i poszerzając jej wesoły uśmiech do karykaturalnych niemalże rozmiarów oraz zakrapiając go migoczącymi iskierkami obłędu. Szaleństwo i mania, i niezrównoważenie były odwiecznymi towarzyszami Kari - jeszcze starszymi od jej ukochanych, pięknie wykonanych broni, a to był już doprawdy zacny wyczyn. Metaliczny, świetnie znany jej zapach krwi rozlał się w tutejszym powietrzu jak kąpielowa bombka wrzucona do przyjemnie gorącej, rozluźniającej mięśnie wody. Różowowłosa niewiasta była niezmiernie szczęśliwa z tej zaistniałej do potyczki okazji; z tej szansy na sprawne rozprostowanie kości i puszczenie w ruch katan wspaniałych; z tego momentu napełniającego ją euforią i buzującą w żyłach adrenaliną, i rozochoceniem podpalającym płuca. Cóż za idealny dzień ich zastał, eh?

Ból.
Ostry i rwący, i piekący w punktach, gdzie trafiona została obiecująco przez świeżutkich, ładniutkich oponentów - szczególnie dotkliwie odczuła obrażenie wywołane nabojem, który to złośliwie i chamsko utknął w jej ramieniu. I jeszcze mocniej ją nakręcający! Syknęła przeciągle i między wyszczerzonymi ząbkami - drapieżniki tak czyniły, nie zwierzyna, a na ich nieszczęście to ona była tutaj polującym, wyszarpującym z granic stada najsłabsze jednostki osobnikiem, jako że wbiła się zręcznie w tę słodką pozycję Prawem Podjętej Inicjatywy - starając się trzymać w zasięgu wzroku wszystkich przeciwników i nie stracić przypadkiem nikogo z oczu. To mogłoby być katastrofalne i niedobre, i złe - ktoś mógłby jej wtedy uciec! I jeden cwaniaczek podjął się nawet takowej próby - co z tego, że nacierał ku jej tymczasowego kompanowi, skoro oddała się od niej. Błękitne, stalowe i lodowate ślepia zmrużyły się groźnie, rzucając szybkie zerknięcia na pozostałych wrogów - Koksik postanowił zabawić czteronożne pchlarze, podczas gdy Blondynek namierzony został przez Wielkiego Brata czującego z góry. Bez wahania, toteż, rzuciła się ze swoją diabelską prędkością ku umykającemu jej Brunetowi, w przeciwieństwie do niego nie bojąc się przemieszczać po samochodach i nawet łaknąc wykorzystać tę wyższą, uzyskaną dzięki "spacerze" po dachach wraków pozycję do wykonania zwinnego wyskoku, który to zakończyć miał się bliskim spotkaniem trzeciego stopnia jej stópki z karkiem mężczyzny.
- Nieładnie tak pannę na lodzie bez pożegnania zostawiać, Mon! - wykrzyknęła przy tym niezdrowo raźnie, lewą dłoń trzymając w razie co i na wszelki wypadek na rękojeści dolnej katany.

Moc: Akceleracja |Drugie użycie|
Umiejętność: Taekwondo

 Wyglądało na to, że Boris był jedynym, który podczas całego starcia nie odniósł absolutnie żadnych obrażeń. Jedynym, bowiem pozornie zdrowy Bubuś wrócił do niego z nietęgą miną, ciągle rzucając właścicielowi złomowiska spłoszone spojrzenia po jego wcześniejszym wybuchu paniki. Cudem nie doszło tutaj do rękoczynów w obronie psiej psychiki i próbie przemówienia wymordowanemu, że ma przestać straszyć jego przyjaciela.
 Zszedł z wozu strażackiego podobną drogą, co wcześniej jego pies, uznając ją za o wiele bezpieczniejszą niż poprzednie, pośpieszne wchodzenie tutaj po wzbudzającej niezbyt dużo zaufania drabince przymocowanej do kabiny.
– Mogłeś ruszyć dupę z nami skoro to twój ziomek – odwarknął na pouczenie od Kokosa, które wybitnie nie przypadło mu do gustu – Swojej starej do domu też obcych wpuść to może się dorobisz mądrzejszego brata żeby za ciebie kurwa myślał.
 Mimo zdenerwowania nie tylko podejściem Ropożłopa, ale i całą wcześniejszą sytuacją, z ulgą przyjął rozkaz i ani przez moment nie przyszło mu do łba jego niewykonanie. Gwizdnął na Burego i oboje ruszyli do hangaru. Przynajmniej teraz Lazarus wiedział czego ma szukać.
 Kilka pierwszych rund zabawy w tragarza przebiegło pomyślnie. Nawet pies włączył się do pomocy, niosąc w pysku pojedyncze najlżejsze narzędzia bądź ciągnąć za sobą jakąś skrzyneczkę ze śrubami na zrobionych prowizorycznie z kawałka szmaty szeleczkach. Dopiero później łowca zaczął dostrzegać okazje. W pewnym momencie zamiast czegoś przydatnego przetransportował do swojego samochodu zwłoki zastrzelonego psa, a za drugim razem zaginął na dłuższy czas, by ograbić zwłoki bruneta z ewentualnych dobroci, niby przypadkiem, niby zajrzał tutaj tylko na chwilę.
 Gdy wszystko było gotowe Azarow odmeldował się, informując Kokosa, że jak nie wróci to część jego zapłaty ma przekazać Rogatej, skąd sobie Boris ją odbierze, ale nadziei nie należy porzucać i można wypatrywać go piątego dnia o świcie, o brzasku patrzeć na wschód.

[ z tematu ]

Stuk. Stuk. Trzask.
Och, jakże przyjemny i wspaniały był dźwięk gruchotanych, łamanych kości oraz upadającego bezwładnie na glebę, powalonego jednym, sprawnym ciosem cielska. Aż serduszko się radowało, a dusza hymny niebiańskiej chwały wyśpiewywała, kiedy to Kari wylądowała zgrabnie i zwinnie tuż za głową leżącego pyskiem w glebie, znieruchomiałego truchła. Które oddychało, huh. Zmarszczyła smukłe brewki, wbijając zmrużone, szafirowe ślepia w plecy kopniętego przed chwilą w kark mężczyzny, po czym bez większej zwłoki czy wahania zatopiła klingę górnej katany tuż obok kręgosłupa swego niedawnego przeciwnika - tak, aby ostrze przeszło zgrabnie na drugą stronę i po drodze jeszcze przez jakże szanowny organ pompujący krew przez układ krwionośny. Dopiero wtedy - kiedy bordowa, metalicznie pachnąca i nieregularna w swej istocie plama pocznie rozlewać się pod ofiarą przez nią upolowaną - lico Wymordowanej rozjaśni się w uśmiechu, a w niebieskich oczkach zagości iskierka satysfakcji oraz radości. Zbyt krótka była to potyczka; zbyt prędko przemijająca i za szybko się kończąca, lecz z drugiej strony nie zamierzała marnować więcej czasu na te słabe ścierwa, których resztki żałosne uciekały w popłochu w przeciwną do Złomowiska stronę. Prychnęła donośnie i drwiąco, podnosząc się z przykucnięcia - wykonanego podczas akcji dźgnięcia powalonego osobnika w serduszeczko - i sprawnie, bez większego pomyślunku chowając pokrytą czerwienią klingę z powrotem do przynależącej do niej pochwy.

Odwróciła się w celu pójścia do swoich tymczasowych towarzyszy, lecz zaraz skrzywiła się ze względu na igłę bólu, jaka wpiła się w jej nerwy. Kręcąc nosem odcięła z pomocą mniej pobrudzonej, niżej położonej broni długi pas materiału z prawego rękawa i przewiązała go wokół uszkodzonego, ozdobionego obecnie kulą ramienia - nie było nic przyjemnego w tym obślizgłym uczuciu spływającej po skórze posoki lub wilgotnych ubrań ją wsiąkających. Po tym dobrnęła wreszcie do reszty i zlustrowała Koksa ostrym, nieprzychylnym spojrzeniem.
- Własnego ziomeczka po jego krzykach nie poznałeś, Mon? - zapytała szyderczo i z przytykiem, nie zamierzając przepraszać za coś, co mogło zostać uniknięte dzięki dodatkowym, lepiej przekazanym im informacjom. To, że w ogóle i nigdy nie przeprasza to już inna sprawa, yup. Hufnęła i strzygnęła uchem, aczkolwiek nieprzyjazny wyszczerz zagościł na jej usteczkach po słowach jej sarkastycznego, uszczypliwego w słowach kompana. Ohoho, naprawdę go polubiła! Bez kolejnych komentarzy zabrała się do roboty, starając się jak najmniej na tę chwilę używać postrzelonej ręki - nie miała zamiaru pogorszyć jej stanu, oj nie. Za bardzo była jej ta kończyna potrzebna, ha! Niektóre rzeczy, co prawda, sprawiły jej przez to problemy jeśli chodzi o przeniesienie ich do samochodu, jednakże nie zważała na to i z czystym, niezłomnym uporem dokończyła tę króciutką, męczącą ją bardziej niźli trzydniowa bitka misję. Kiedy wreszcie wszystko przenieśli, Kari oparła się o maskę ciężarówki z głośnym westchnieniem i otarła spocone, mokre oraz słone czoło. Ślepka z fioletowym pobłyskiem skierowały się z groźnym, ździebko rozeźlonym wyrazem na Koksiczka, podczas gdy ona sama odepchnęła się od swojego oparcia i ruszyła ku wyjściu z tego śmieciowiska. - Oby to wszystko było warte świeczki, Słodziaku - rzuciła z przestrogą w tonie, nie zwracając nawet najmniejszej uwagi na Właściciela tego gruzowiska. - Z tym zdrapaniem sobie poradzę, spokojna Twoja głowa! Zadzwońcie, jak będę Wam do fajnych rzeczy znowu potrzebna! - Machnęła mu dłonią zdrowej rączusi, kierując się na ten moment w swoją stronę i nie chcąc maczać palców w zbieraniu informacji o jakimś antycznym, tchórzliwym Latarniku. Anioły, tfu!

z.t.
Uprosiłabym o pw, jak będzie kolejny etap c: