Miejsce to jest też często określane cmentarzem pojazdów, bowiem jest jednym z punktów, w których do wiecznego spoczynku składano wszelkie maszyny używane do przewozu groźnych odpadów, wraki zaśmiecające brzegi, rozbite samoloty; do wyboru, do koloru. Wiele z pojazdów poustawianych jest w szeregach, między którymi są przerwy na tyle szerokie, że spokojnie mogłyby się między nimi mijać dwa sporawe samochody. Znajdują się tu też jednak stosy złomu i zamknięty na cztery spusty hangar. Pomiędzy gratami i wrakami rozstawionych jest kilka dźwigów. Cały teren jest ogrodzony płotem z miejscami dziurawej siatki i ponadto zamieszkały przez parę skłóconych ze sobą gatunków bestii.

Temat zaklepany przeze mnie na czas obecnego etapu wydarzenia "Wielkie Łowy".

 Wysiadając ze swojego auta dezerter aż gwizdnął z podziwem, gdy w końcu mógł zachwycać się celem ich podróży. Tylu maszyn w jednym miejscu, ile widział teraz na złomowisku, nie spotkał nigdy wcześniej. Czerwone ślepia prześlizgiwały się od jednego pojazdu do drugiego, uważnie badając ich ogólny stan i potencjalne do pożyczenia części. Ogólny rozrachunek wychodził tak dobrze, że Lazarus niemal czuł jak zdradza swój własny samochód. Na szczęście ten pozostał już daleko w tyle, pod bramą i pod opieką Ropożłopa, bo zarówno Boris jak i jego pies nie mogli się doczekać kiedy znajdą się między tymi wszystkimi autami i gdy tylko nadarzyła się sposobność - czmychnęli do środka.
 Gdyby nie obecność wymordowanej to pewnie obaj zapomnieliby po co tu w ogóle przyszli. Przez myśl przemknęło mu, że może to i dobrze, że jednak nie poszedł sam. Cichym cmoknięciem przywołał węszącego wszędzie Burego do siebie, żeby się psiątko czasem gdzieś nie zapędziło i nie zgubiło, i dopiero wtedy skierował ukryte za przeciwsłonecznymi szkłami ślepia w kierunku królikowatej.
– Czytaj, co tam Kokos nam nabazgrał – rzucił rad, że wcześniej udało mu się zwinnie wymigać od przejęcia listy.
 W rękach łowcy nie byłoby z niej całkowicie żadnego pożytku, do czego jednak się nie przyznał, woląc zwyczajnie obowiązek dzierżenia świstka papieru zrzucić na dziewczynę.
 Bury zaalarmowany przez dziwne dźwięki spojrzał w ich stronę i machnął niepewnie ogonem. Lazarus miał tylko nadzieję, że ten już dawno zapomniał o swoim poprzednim domu, bo głównie ze względu na psa nie zaproponował odwiedzin na zupełnie innym złomowisku. Poświęcać teren, który się już zna dla psychicznej wygody jakiegoś wypłosza. Dobrze, że nikomu nie powiedział tego na głos.
 Posłał dziewczynie ponaglające spojrzenie, a Bubusia zbeształ w myślach za uporczywe, współczujące piski kierowane cholera wie do kogo, a mimo to sięgnął po karabin - nie tyle do obrony, ale głównie po to, by ten nie spadł mu z pleców na łeb przy tym, co zaraz miał zamiar zrobić. Po chwili wahania przyklęknął na jedno kolano i pochylił się, by pod podwoziami znajdujących się tu pojazdów spróbować zorientować się, co się odwala po ich lewej i co najważniejsze - nie wychylać się bez potrzeby.

Ekwipunek:

____
// Co do terminu to wolałbym krótszy, może 4-5 dni max, bo i tak przyłapuję się na tym, że zwlekam do ostatniego dnia zamiast spiąć dupsko i odpisać wcześniej .w.

Niezbyt przypadła jej do gustu jazda tym głośnym, niewygodnym, paskudnym pojazdem, o czym jasno i dobitnie dała znać siedzącemu obok niej, kierującemu tym metalowym potworem Lazarusowi. Ze skulonymi na różowych włosach, puchatymi uszyma truła mu dupę przez caluteńką drogę, przygryzając mocniej ząbki na trzymanym w nich źdźble jakiegoś niezidentyfikowanego, smaczniutkiego dla niej chwasta. Prawdziwa, nieskalana ulga zalała ją w chwili, w której dobrnęli wreszcie - wreszcie! - na miejsce zawalone i zasypane stalowymi, porzuconymi wieki temu śmieciami, na co pokręciła ze zdegustowaniem i niechęcią nosem. Z krzywą miną i zmrużonymi w niezadowoleniu, delikatnie fioletowymi ślepiami otworzyła drzwiczki i wyszła na zewnątrz, na powietrze na tyle świeże, na ile na Desperacji oraz tutaj mogło ono być. Parsknęła i prychnęła, trąc czubek noska i drugą, wolną dłonią odbierając od Koksikunia karteczkę zawaloną znajomymi jej, poskręcanymi szlaczkami. Przejrzała je pobieżnie, lecz uwaga jej prędko przykuta została przez podjaranego, rzucającego się w odmęty złomowiska niczym spragniony człowiek na oazę mężczyzny, unosząc przy tym brewkę w zdumieniu i niedowierzaniu. Zaraz jednak na twarzyczce jej wykwitł zabarwiony złośliwością i psotnością uśmieszek, podczas gdy ona sama ruszyła ku niemu i jego czworonożnemu kompanowi lekkim, skocznym krokiem.
- Spokojnie, Mon, bo mi tu jeszcze na zawał zejdziesz - rzuciła do wesolutkiej, rozradowanej postaci, stając koło niego i wachlując się leniwie otrzymaną listą.

- Sam ją sobie przeczytaj - rzekła, przypominając sobie jego szybciutką ewakuację z dala od Koksika i Nadobnej Kartencji oraz nie kryjąc swojego parszywego rozbawienia za jakąś głupią fasadą niewinności czy neutralności. Pomachała pokreklanym skrawkiem tuż przed jego pyszczkiem, aby tuż po tym znieruchomieć na sekundę ulotną niby żyjątko wsadzone do ciekłego azotu - tylko jej uszka królicze wystrzeliły na baczność i strzygnęły ku dźwiękowi na lewo od nich rozbrzmiewającemu. Automatycznie i bez większego zastanowienia wetknęła listę za kawałek zbroi okalający jej pas, po czym chwyciła za rękojeść górnej katany i odwróciła się przodem do odgłosu dobiegającego zza jednego z pojazdów. Wyszczerzyła się - szeroko i z ukontentowaniem, i zapałem gorącym - przyjmując postawę do ataku - nigdy defensywy, nigdy - i przesuwając się płynnymi krokami w prawo - tak, aby w pewnej chwili móc ujrzeć to, co skryło się za wrakiem żałosnym i zdewastowanym. Zignorowała kompletnie swojego tymczasowego kompana, skupiając się w pełni na potencjalnym, cudownym i wspaniałym zagrożeniu - ach, troszkę rozrywki przywitało ich już na samiuteńkim początku buszowania pośród pojazdów tutejszych i uziemionych! Jak pięknie!
- Co się tam tak ślamazarzysz? Wyłaź i chodź się zabawić, hah! - wykrzyknęła raźnie i z podekscytowaniem palącym jej żyły, popychającym ku świeżej akcji, obiecującym słodką euforię wypływającą z możliwej, ewentualnej potyczki.

Ekwipunek:

Terminy mogą być krótsze o/

 Zignorował przytyki królikowatej, posyłając jej wyłącznie pełne dezaprobaty i typowego dla siebie niezadowolenia spojrzenie. Nie miał zamiaru wdawać się w słowne zaczepki, zwłaszcza w pracy, bo właśnie tak traktował całe to zlecenie. Nie miał jednak czasu wykorzystać wyniesionego od łowców doświadczenia w postępowaniu z niezbyt skorymi do współpracy stworzeniami, bo wyglądało na to, że problem rozwiąże się sam.
 Cokolwiek wydawało z siebie te paskudne ryki, teraz zostanie przywołane przez wymordowaną i - jak miał nadzieję Lazarus - zwyczajnie ją zeżre. Wtedy wróci do Kokosa po własną listę. Wizja była bardzo obiecująca, nawet na tyle, że łowca z chęcią zostałby w swojej tymczasowej kryjówce, łypiąc z zainteresowaniem na wszystko co dało się zauważyć pod ciężarówką.
 Dopiero nagły huk zginanej blachy spowodował, że połączył to z przygnieceniem przez osobówkę i pomyślał o zmianie kryjówki na bezpieczniejszą, ale i nadal z doskonałym widokiem na całą ewentualną bitkę. Już miał się wyprostować, już miał wytrzeć brudne od piachu dłonie w ubranie, gdy zauważył kolejne stworzenie.
 Bardzo niedobrze. Bestie były do siebie zbyt podobne, by nie posądzić je o bycie stadem.
 Przez dłuższą chwilę Boris wpatrywał się w spełzające stworzenie, próbując rozpoznać czy ono go w ogóle widzi. Brak osadzonych w czaszce oczu mógł być przecież mylący. Powtarzał sobie, że jeszcze nie ma powodów do paniki, a ogólne trwanie w bezruchu to wynik ostrożności, a nie zamarłych ze strachu mięśni. Nic dziwnego, że się bał - pokrak wyglądał tylko trochę lepiej niż jego była żona przyłapana nad ranem bez makijażu.
 Chciał sięgnąć po maczetę wiedząc, że w takim starciu jego snajperka byłaby bardzo złym i niewygodnym wyborem, ale korzystając z okazji bycia tak blisko podłoża, sięgnął po pierwszy lepszy cięższy walający się pod nogami śmieć i rzucił go w bok, mając nadzieję, że stworzenie podąży za złudnym wabikiem, dając mu możliwość bezkonfliktowego przemieszczenia się dalej.
 Mimo wszystko cały czas był gotów do ratowania się ucieczką między kolejne rzędy pojazdów. Był zaopatrzeniowcem, a nie samobójcą i śmierć z przerośniętych łap jakiegoś maszkarona całkowicie nie wchodziła w grę. Nie przed skosztowaniem obiecanej mu potężnej rybki.

Cóż mogła tu rzec? Spojrzenie rzucone w jej kierunku przez towarzyszącego jej mężczyznę tylko wyrwało z jej gardła śmiech raźny i jadowity, i satysfakcją nasycony, jako że różowowłosa jest w końcu kimś, kto lubuje się w spychaniu innych z wysokich, kruchych krawędzi cierpliwości bądź chwiejnych, sypiących się pod stopami klifów wytrzymałości psychicznej. Lubi drażnić innych, denerwować ich przytykami i czynami przeważnie tylko jej pasującymi, i obrażać na wszelakie, lecz przy tym doskonale widoczne sposoby, i dźgać kijami ostrymi oraz nierzadko dosłownymi - lepiej, niż katanami noszonymi przy pasie, eh? Jeżeli kompan jej już miał jej serdecznie dość i łaknął tego, aby zeżarł ją jakiś przypadkowy, zdziczały Wymordowany lub bestia, to - och - nie wiedział jeszcze, co czekało go przyszłości, hah! Z pewnością dużo dobrej, smakowitej i wspaniałej zabawy - dla niej - jak również zszarganych nerwów i podirytowania kąsającego po kostkach, i wzburzenia kotłującego się w umyśle - dla niego. Fajnie, nie? Parsknęła, postawione na sztorc, smacznie puchate uszy mając zwrócone ku przygniecionemu przez samochód, karykaturalnemu stworzeniu, które to okazało się być źródłem posłyszanych wcześniej dźwięków. Za swój trud sprawdzenia tego, co kryło się za złomem samochodu nagrodzeni zostali nową falą tych żałosnych, wykrzywiających usta Kari w grymasie niezadowolenia i zniesmaczenia odgłosów, co wcale, a wcale nie przypadło jej do gustu.

Lód - zimny, arktyczny i przeszywający na wskroś - wkradł się w jej szafirowe, nieskalane nagle fioletem ślepia, kiedy tak stała w bezpiecznej odległości od szamoczącej się, hałasującej istoty i spoglądała na nią ze zdegustowaniem oraz palącym, gorzkim niezadowoleniem jawiącym się w tęczówkach. Wyprostowała się, ściągając chętną do walki, świerzbiącą na samą myśl o potencjalnej potyczce dłoń z rękojeści górnej katany i porzucając na ten czas swoją wcześniej przybraną postawę bojową. Zawód i nieukontentowanie szamotały się w jej żyłach z każdym uderzeniem serca, podczas gdy blada, śliczna twarzyczka utknęła w nieszczęśliwym, lodowatym wyrazie. Nie ruszyła się, aby ściągnąć auto z Wymordowanego albo żeby łaskawie zakończyć jego męki szybkim oraz prostym cięciem, miast tego klasyfikując go jako niegodne jej ingerencji w jej obecny stan, żałosne, słabe...
- Ścierwo. - Zmarszczyła nos w obrzydzeniu i niechęci, już mając odwrócić się i pomaszerować z powrotem do swojego towarzysza, kiedy usłyszała drobny huk czegoś uderzającego w ziemię po byciu rzuconym. Jej palce zacisnęła się odruchowo i na powrót na rękojeści górnej broni, zaś ona sama spojrzała zmrużonymi oczkami w kierunku Lazarusa i sytuacji u niego panującej. Ze swojej perspektywy nie widziała drugiego stworzenia, dlatego też uniosła jedną brewkę w zdumieniu i posłała mężczyźnie - nawet, jeśli jej nie zauważy ze swojej chytrej kryjóweczki - niewesoły, kąśliwy uśmieszek. - Kamieniować go nie musisz, sam sobie z tym doskonale poradził - zawołała ku niemu, doprawiając całość chichotem ledwo przebijającym się przez raban czyniony przez przytrzaśniętego, szamoczącego się Wymordowanego.

 Ulga jaką poczuł, gdy pełzająca padlina okazała się być faktycznie martwym kawałkiem mięsa, a nie zakradającym się wymordowanym, była nie do opisania. Zupełnie jakby ktoś zrzucił mu z ramion spory ciężar, a to sprawiło, że w końcu podniósł się na równe nogi, kwitując to wszystko westchnięciem. Powinien posłać Buremu spojrzenie pełne rozczarowania, ale zanim jego ślepia odszukały psiego wypłosza, natrafił na powracającą króliczą dziewczynę.
 Rozpaczliwe darcie się nie ustawało, a ona wróciła stamtąd jak gdyby nigdy nic. To sprawiło, że Boris również postanowił ruszyć tyłek i wychylić się na otwarty teren, by rzucić okiem na krzykacza. Nie mógł powiedzieć, by przedstawiciel żywego gatunku był jakoś przyjemniejszy w odbiorze od zmasakrowanego trupa spomiędzy samochodów, ale przede wszystkim był unieruchomiony.
 Boris spojrzał na Karitsuki, wrócił spojrzeniem do wymordowanego, a później znowu wlepił wyczekujące spojrzenie w dziewczynę.
– Co, księżniczka sobie nie będzie łapek brudzić? Postoi i będzie wyglądać?
 Szybki rekonesans najbliższego otoczenia, ze szczególnym uwzględnieniem ewentualnej wersji wydarzeń, której finałem miało być przygniecenie stworzenia nie prezentował się najlepiej. Lazarus nadal miał więcej pytań do całej sytuacji niż wszystko podsuwało mu odpowiedzi. Pocieszało go, że skoro mutant nie był w stanie spod samochodu się wyswobodzić to przynajmniej w nich nim nie rzuci, co od razu podpowiadała mu wyobraźnia. Mimo znalezienia się w polu widzenia poszkodowanego, wybrał takie miejsce, by móc od razu czmychnąć między inne auta, jak zwykły śmietnikowy szczur.
– Hej? Hej, typie, słyszysz mnie? Bądź cicho, shhhhh.
 Najgłupsze co mógł powiedzieć, bo nawet nie chciał sobie wyobrażać jak może boleć przygwożdżenie przez stertę złomu, ale darcie się jeszcze nikomu nie pomogło. Hipokryta, którego zwykle słyszały trzy najbliższe kilometry nawet przy najmniejszym zranieniu. Póki co odnotował jedno - skoro ma siłę się drzeć to jeszcze nie jest z nim tak źle, a to nie zachęcało do podejścia.
– Jak się zamkniesz to ci pomożemy, rozumiesz?
 Próba przywołania na twarz wyrazu innego niż nieustannego niezadowolenia spełzła na niczym. Oczywiście z powodu Kokosa.
– A jakich hałasów się spodziewałeś? – odpowiedział równie głośno, choć jeszcze przed chwilą sam uciszał innych – Dyktuj mi listę!
 Jak nie drzwiami to oknem. Lazarus nie miał zamiaru tak łatwo się poddać, nawet pomimo złośliwości królikowatej.
 Bubuś skierował łeb w stronę, z której dobiegały odgłosy obcych psów, a ostatnie kępki sierści na jego bubusiowym jestestwie zjeżyły się zarówno z poddenerwowania jak i oburzenia, że jego kompan zdawał się w ogóle nie zwracać uwagi na zbliżające się zagrożenie. Człowieki były czasem strasznie nieuważne, ale to dlatego, że miały takie małe uszka. Pies natychmiast spojrzał z uznaniem na uszyska wymordowanej.

Jeżeli tylko byłoby to możliwe, to spojrzenie Wymordowanej - znów skierowane ku szamoczącemu się, wyjącemu wniebogłosy nieszczęśnikowi o karykaturalnym, pokiereszowanym cielsku - stałoby się w tymże momencie jeszcze chłodniejsze i ostrzejsze, i głębszą oraz palącą wręcz pogardą wypełnione. Uczucia, jakimi różowowłosa darzyła potworność przez złom do gruntu twardego przytrzaśniętą były idealnie, cudownie widoczne na jej licu - wstręt i odraza, i niesmak malowały się w wykrzywionych usteczkach i ekspresywnej mimice, i wzroku tkniętych arktycznym lodem ślepi. Ktoś mógłby nawet rzec, iż nienawiść przemawiała przez zachowanie oraz postawę tej dumnej, wyniosłej w swych manierach niewiasty, lecz pomyliłby się wtedy sromotnie i srogo. Obnażyła w niechęci i nieprzychylności ząbki wtedy, gdy Pokraka wyciągnęła w jej stronę jedną z łap swych zdeformowanych, cofając się o krok taneczny i miękki, i zdecydowany. Nie chciała mieć nic wspólnego z tą słabizną i tak zdychającą, która nie zasługiwała na dodatkowe pokłady jej uwagi oraz atencji. Prychnęła więc, przenosząc spojrzenie swoje przeszywające i surowe, i odmrożenia spokojnie mogące obecnie zafundować na mężczyznę, z którym przypełzła do miejsca tego mało imponującego i syfem zagraconego. Szkoda tylko, że pośród bajzlu tutaj królującego nie było samych wraków pogruchotanych i na części się wciąż nadających, a wetknęło się między nie jeszcze ścierwo jakieś mięsiste i się drące, i zbyt wolno zdychające.

- Księżniczka nie będzie diamentów rozdawać jakiemuś żałosnemu plebsowi - odparła z jadowitą i piekącą nutą, przesuwając się na bok po to, aby dać upartemu, zbyt miłosiernemu jak na standardy Desperacji jegomościowi dojście do Ścierwa biadolącego. Przyglądała się scence tej jakże słodkiej i za serduszko łapiącej z kwaśną, nacechowaną niechęcią miną, wycofując się z dala od tej obrzydzająco uroczej dwójeczki na solidnych parę kroków. Nie chciała mieć z tym nic wspólnego, oj nie. Prychnęła, zerkając w kierunku, z którego dobiegło do nich zapytanie Koksunia, a calutkie nastawienie jej zdawało się stopnieć o niewielki, acz zauważalny kawałek. - Orgię urządzamy! Cóż innego mielibyśmy robić, hah? - wykrzyknęła w odpowiedzi, bo to aż prosiło się o taką, a nie inną ripostę. Mrugnęła tuż po tym, usłyszawszy żądanie Lazarusa odnośnie listy i wyszczerzyła się szeroko na jego śliczną próbę obejścia systemu oraz pochwycenia niezależności w silne, męskie dłonie. Przez chwilę bawiła się z myślą o pokrzyżowanie mu planów, ostatecznie jednak stwierdzając, iż większym szokiem i zaskoczeniem będzie, jak sama poda mu pozycje spisane na pokreklanej, pobrudzonej karteczce schowanej aktualnie za jej cząstkową zbroją. Nim zdołała po nią sięgnąć, do uszu jej puchatych i różowych wkradły się odgłosy wcale nie takie odległe i o adrenalinę przyprawiające, i wspaniałą przyszłość niczym wyrocznia zapowiadające. Zwróciła się ku nim płynnym, pozbawionym wahania ruchem, z palcami łapiącymi kolejny raz z rzędu za rękojeść jednej z dwóch ukochanych, wiernych broni. Och, jak pięknie. - Towarzystwo się zbliża, lepiej zepnij ten swój ładny tyłeczek , Mon - poinformowała kompana, z aprobatą dostrzegając zachowanie jego czworonożnego, jakże dzielnego pupila. - Dobra psina - aż musiała pochwalić. Huh, chyba jej coś zostało z tego narzuconego na nią zadania tyczącego się tresury wielgachnego, niebezpiecznego pajęczaka.