Wysłuchał jego, przetwarzając każdą podaną informację najdokładniej jak potrafił. Zapamiętał rzeczy najważniejsze, a to, co było zbędne wyrzucił ze swojej głowy, uznając, że taka informacja na niewiele mu się zda. Nie zamierzał już nigdy więcej wchodzić w jakąś większą poufność z wyglądając starszym mężczyzną, dlatego dowiedziawszy się to, co chciał, przytaknął głową na jego słowa.
— Spróbuję szczęścia już teraz. Jeśli rzeczywiście jest rozumna, powinna się gdzieś chować. Nie trudno wtedy będzie ją znaleźć — rzucił trochę pokrzepiająco, niemniej nie miał tej pewności, czy będzie to trudne bądź łatwe. Koń może być wszędzie, równie dobrze może leżeć gdzieś martwa, a jej zwłoki wyżera właśnie jakiś głodny wymordowany lub zdziczała bestia.
Nie zniechęcał się tą wizją, dlatego praktycznie od razu ruszył w formie poszukiwania. Słońce jeszcze widniało na niebie, dlatego nie zamierzał zapuszczać się szczególnie głęboko, na wypadek gdyby. Niemniej jednak był przyzwyczajony do nocnych wędrówek, bo to własnie w te upale dni nie był wstanie normalnie funkcjonować. Noc była chłodniejsza i zdecydowanie miała przyjemniejszą temperaturę. Dlatego zwykle preferował porę późniejszą, nawet jeśli była o wiele bardziej niebezpieczna niż ta za dnia.
Nie przejmując się brakiem jakiejkolwiek pomocy ze strony starcza, udał się w kierunku, w którym mogła pognać klacz. Starał się odnaleźć jakieś ślady, które pozwolą go naprowadzić na dosłownie cokolwiek. Każdy trop może prowadzić właśnie do niej, a przecież to ona najbardziej liczyła się w tej chwili. Wbrew wszystkiemu, zdawał sobie z powagi sytuacji i wiedział, jak bardzo istotne są zlecenia, które na co dzień przyszło mu wykonywać.

Przytaknął na jego słowa po raz ostatni, domyślając się tego już na samym wstępie. Nie spodziewał się po zwierzęciu ponadprzeciętnej inteligencji, niemniej jeśli na początku mówił, ze jest rozumna, to zdecydowanie może to ułatwić jego pracę. Co jak co, ale konie od zawsze bywały dość inteligentnymi stworzeniami.
Zmarszczył brwi w jawnym niezadowoleniu, kiedy nie udało mu się znaleźć czegokolwiek. Z drugiej strony nie był z tego powodu jakoś szczególnie zdziwiony, ponieważ minęło już tyle czasu, że zwyczajnie w świecie ślady, które mogły tu mieć swoje miejsce, zatarły się. Powoli zaczynał zastanawiać się, czy w ogóle sensem będzie szukać stworzenia, które równie dobrze może być martwe. Straci tylko czas, a sądząc po dumie jaką w sobie ma starzec, nie zapłaci mu za odnalezienie zwłok.
Z jego głębokich przemyśleń oderwał go szczególny dźwięk. Jakby kaszel? Jednak nie dochodził od strony niebieskiego domku, gdzie odruchowo zerknął w tamtym kierunku. Wręcz przeciwnie — dochodził ze strony, w którą mogła pobiec wspominana przez starszego mężczyznę Klara. A gdy dłużej wsłuchiwał się w te odgłosy, tym bardziej przypominał on odgłos konia, niżeli kogoś chorego.
Nier nie wahał się szczególnie długo. Nie lękał się, więc natychmiastowo poszedł sprawdzić miejsce, od którego to dochodziło. W zasadzie poniekąd liczył na to, że zobaczy tam szukanego konia. Mimo to nie wierzył w swoje szczęście tak bardzo, dlatego podświadomie wiedział, że to nie będzie takie proste. Gdyby było, staruszek już dawno odzyskałby swoje zwierze.
Narastająca mgła budziła pewien niepokój. Domyślał się więc, że nie pojawiła się tutaj bezpodstawnie. Nie chciał, aby to ona stanęła mu na drodze do wykonania swojego zadania. Mimo to nie mógł go opuścić niepokój, który z czasem mógł popaść w lekką paranoję. Czuł to. Czuł swoje lęki, jak i również ten, który powodował zimny dreszcz na jego ciele. Chciał tam iść. Chciał to sprawdzić. Jednak znany mu już głos przerwał wszystko, co do tej pory odczuwał. Odwrócił się gwałtownie w stronę, gdzie dochodził głos mężczyzny, po czym wrócił spojrzeniem w miejsce, gdzie dochodził wcześniejszy odgłos. Nawet nie zauważył kiedy tak naprawdę stała się ciemna noc. Po raz kolejny zmarszczył brwi, uparcie patrząc w tamto szczególne miejsce, które tak kusząco zapraszało Niera z towarzyszącym mu lękiem.  
— Muszę coś sprawdzić — odkrzyknął, biorąc się na odwagę i wszedł w głąb lasu, nie oglądając się za mężczyzną, który chcąc nie chcąc zainteresował się jego osobą. Pewnie tylko dlatego, aby zaś nie szukać kogoś, kto pomoże mu przy odnalezieniu jego kobyły.

Mógł docenić "troskę" starszego człowieka bądź wymordowanego, ale wcale nie musiał. Jeśli rzeczywiście miał znaleźć jego klacz, a miał przeczucie, że w tym lesie mogła ona być, Nier po prostu nie mógł czekać do białego rana, aby sprawdzić, czy rzeczywiście ona tam była, ponieważ na to mogło być już zwyczajnie za późno. Dlatego ten ostatni raz spojrzał się za siebie, bardzo dobrze i wyraźnie słysząc trzaskanie drzwiami, które tylko sugerowały, że drogi powrotnej raczej już nie było. Wyjątkowo głośne mruknięcie wydobyło się z gardła wymordowanego, chcąc w ten sposób przygotować się na to, co go czekało.
Wchodząc w głąb lasu spodziewał się ewentualnych przeszkód i zagrożeń, które bacznie obserwowały każdy możliwy ruch Niera. Nie pierwszy raz podróżował nocą, więc poniekąd spodziewał się irracjonalnego zagrożenia ze strony lasu, który ewidentnie nie chciał, aby mężczyzna tu był. Czuł na sobie okropne spojrzenia bestii i zwierząt, które nie spodziewały się o tej porze jakiegokolwiek intruza. Niemniej nie zniechęcał się. Co zabawne, ten delikatny dreszcz adrenaliny spowodowany niewinnym lękiem tylko zachęcał go do tego, aby stąd nie wychodzić, pomimo tego, że las, ten dobroduszny i bardzo wyrozumiały, pokazał mu drogę, którą mógł jeszcze zawrócić. Rzeczywiście — zawahał się przed kuszącą propozycją, która miałaby przełożyć nocą sprawę dosłownie o kilka godzin później, kiedy słońce na niebie rozświetli nieznany mu teren, aby widział i wiedział, gdzie tak naprawdę podąża wymordowany. W tym samym momencie usłyszał tak kuszące rżenie, iż głupotą byłoby, gdyby nie odwrócił głowy w tamtym kierunku, uważniej nadsłuchując się dochodzącym stamtąd dźwiękom. W jednej sekundzie wydeptana ścieżka straciła na zainteresowaniu, a górę wzięła czysta ciekawość oraz chęć sprawdzenia, skąd dokładniej dochodzi dobrze znany dźwięk. Całego dotychczasowego klimatu dodawał głos, który od pamiętnych czasu siedział mu w głowie. Brat, który coraz bardziej go degenerował. Brat, który kiedyś dbał o jego dobro. Brat, który pod wpływem nastających czasów zmienił się i namawiał go do czynów iście okrutnych, wręcz niechcianych przez Niera. To właśnie przy nim coś takiego jak rozsądek tracił sens, a wszelakie pokusy otaczała aura tajemniczości, którą mężczyzna bardzo chętnie chciał odkryć.  
Klara, a może inne, całkiem interesujące stworzenie?
Idź sprawdź. Jeśli tego nie zrobisz, nigdy nie dowiesz się, czym to jest.
Więc niechętnie, niczym zahipnotyzowany, odsuwając się od ostatniej drogi powrotu, poszedł sprawdzić, kto tak naprawdę wydobywa rżenie, które na ten moment niezmiernie intrygowało mężczyznę.