Nie byłoby łatwiej żyć z towarzyszem u boku?
 Myśl wyrwała cię gwałtownie ze stanu odrętwienia.
 Noc nadeszła ukradkiem, ale w mieście trudno było dostrzec różnicę. Ulice były tak samo ponure, co jeszcze przed godziną, gdy majaki słońca widniały daleko na horyzoncie, za górami. Jedyne oświetlenie pochodziło z prywatnych własności mijanych desperatów, wszelkiej maści bezdomnych wędrowców czy obrośniętych sierścią i łuską wymordowanych, którzy w próbie walki z szarówką uzbrajali się w pochodnie, czy w przypadku tych bogatszych, w latarki. Nier takowej jednak ze sobą nie posiadał. Może właśnie dlatego monotonny marsz ulicami Apogeum wprawiał go w odrętwienie i senność. Łatwo było poddać się zmęczeniu, gdy wędrowało się po pustynnych pustkowiach przez ostatnie kilka dni. Cywilizacja w postaci Nowej Desperacji zaczynała się i kończyła gwałtownie, wystarczyła chwila nieuwagi, by skręcić bezmyślnie w jakąś uliczkę i znaleźć się znowu na skraju wydm.
 Nie było tu miejsca na beztroskie szwendanie się po ulicach, ale Norishige miał konkretny cel. Nada trzymał w dłoni kartkę z adresem, którą podsunęła mu kobieta zza lady, tego samego dnia, gdy kręcił się chwilę w jednym z barów. Zapytana o papierosy, które miały uzupełnić kurczący się w zastraszającym tempie zapas, wskazała tylko jedno miejsce, które mogło spełnić nadzieje wymordowanego. W zamian za adres poprosiła mężczyznę o dostarczenie przy okazji małej paczuszki, pudełka wielkości puzzli dla dzieci opakowanej w szary papier i owiniętej sznurkiem. Z uśmiechem, chociaż dość wyraźnie prosiła go, by nie interesował się zawartością.
 Mężczyzna, do którego paczkę miał dostarczyć Nier nazywał się Hira Itou, jego domostwo znajdowało się na północno-wschodnim krańcu Nowej Desperacji. Podobno budynek było łatwo zauważyć, ponieważ miał pomalowany na niebiesko dach i wiecznie się z niego dymiło. Droga była prosta.

________________

Standardowo proszę o uwzględnienie (najlepiej w dopisku na dole) ekwipunku.
Termin: 31.01

Czasem dręczy mnie taka myśl...
Co by było, gdyby? Gdyby... Gdybym miał przy sobie kogoś w rodzaju kumpla. Albo zwykłego pomocnika. Czy moje życie wtedy wyglądałoby nieco inaczej? Bracie, pozwoliłbyś mi na to, abym taką osobę mógł skrzywdzić? Oh, oczywiście, ze tak. Pewnie gdyby nie to, w tej chwili miałbym kogoś, kto wraz ze mną załatwiałby zapas fajek na najbliższy okres czasu, Ten towar od zawsze szybko się kończył, a odkąd miałem więcej stresu, odtąd ilość paczek, którą wypalałem w tygodniu, przekraczało granice zdrowego rozsądku.
Dookoła panował mrok. Czułem się w nim dobrze, ponieważ byłem już przyzwyczajony do samotnych, nocnych wypraw po terenach Desperacji. I choć Apogeum znałem dość dobrze, to jak na złość zapomniałem zabrać swojej latarki, z którą praktycznie w ogóle się nie rozstaję. A może gdzieś mi wypadała i nadzwyczajnie świecie nawet tego nie zauważyłem? W każdym razie przez przytłaczający mnie mrok zrobiło mi się już trochę sennie. Nie było mi to na rękę, patrząc na to, że wtedy moje skupienie bardzo łatwo dało się wybić z równowagi.
Ziewnąłem raz, drugi, trzeci, szeroko otwierając paszczę, ukradkiem zerkając na kartkę, którą mamłałem w kieszeni bluzy. Który to już dzień...? Ewidentnie mój organizm domagał się odrobiny odpoczynku, a ja, jako ten głupi, ignorowałem jego sygnały, chcąc jak najszybciej odnaleźć domek. By zaraz po tym dotrzeć na adres, który został mi podany na memłanej przeze mnie kartce. Z tą samą myślą poprawiłem na sobie plecak, w którym znajdowała się paczka, która miałem zamiar dostarczyć. Nie interesowała mnie jego zawartość, więc kobieta mogła być spokojna, że wskazany towar dotrze do odbiorcy w nienaruszonym stanie. No, co najwyżej któryś z rogów może zostać niechcący lekko zgięty. Ale raczej za to mnie nie zabije, nie?
Szedłem już dosyć spory kawał czasu, a ciemność dookoła wciąż nie chciała opuścić te tereny. Wiedziałem jednak, ze musiałem być już blisko osoby, do której miałem zanieść pakunek. Pomimo zmęczenia rozglądałem się jak surykatka, chcąc wzrokiem dotrzeć wspomniane przez kobietę dymy. Jeśli jednak nie uda mi się zobaczyć nic podobnego, zrobię sobie niewielką przerwę, schodząc z aktualnego kursu po to, aby chociaż coś zjeść.

Ekwipunek: plecak, a w nim misyjna paczka, butelka wody, resztki pożywienia, ostatnia paczka fajek, "mały zestaw mechanika", czyli jakiś młotek, kombinerki, taśma izolacyjna, sznurek. W bocznych kieszeniach od plecaka znajdują się dwa magazynki do FN Five-Seven, który nosi przy pasie. Przy łydce w pochwie posiada nóż myśliwski, a w kieszeniach ma jakieś pierdoły typu telefon, zapalniczkę, papierosy, pieniądze.

Długo podróżowałem. Na tyle, że powoli traciłem rachubę, ile tak naprawdę dni już minęło. Wiedziałem jednak, że im dalej bylem od miejsca startowego, tym bliżej byłem w miejscu docelowym. Mrok po prawdzie dokuczał, ale nie na tyle, aby moja czujność została całkowicie uśpiona. Dlatego wchodząc w głąb Nowej Desperacji, czułem na sobie pospolite spojrzenia osób trzecich. Nie dziwiłem się im. Byłem tu osobą obcą, nieznaną, więc zrozumiałe w tym wszystkim było to, że chcieli pilnować swojego terytorium. Że czuli się w jakimś stopniu zagrożeni. Nie ufali mi tak samo jak ja im. Też na ich miejscu zachowywałbym się w taki, a nie inny sposób. Bronił swojego, obserwował, czaił się. W końcu nie chciałbym, aby ktoś obcy z dnia na dzień wpierdoliłby mi się do chaty robiąc jakąś burdę. Albo po prostu rzuciłby się na mnie z pazurami w szale. Zastanawiam się w sumie, czy jeśli miałbym ze sobą jakiegoś towarzysza, ich nastawienie byłoby jeszcze bardziej negatywne niż w chwili obecnej. Wyszłoby to na moją korzyść?
Myśli te odsunęły się ode mnie w momencie, kiedy zauważyłem opis domu, który został mi podany przez dziewuchę w barze. To było zdecydowanie to miejsce, którego szukałem od dobrych kilku... dni? Cień satysfakcji przewinął się na mojej twarzy, jednak ta szybko zniknęła, kiedy zostałem przywitany kompletnie beznamiętnym wyrazem twarzy. Haha, klasyczne zachowanie. Nie zamierzałem mu być dłużny, dlatego tylko z równie beznamiętnym wyrazem twarzy zsunąłem z ramienia plecak, otwierając jego zawartość. Wyciągnąłem z niego to, co dziewczyna dała mi do przekazania, rzucając starszemu mężczyźnie pod same nogi. Paczka w nienaruszonym stanie leżała własnie przed nogami mężczyzny, a ja z czystej ciekawości obserwowałem jego reakcję.
- Z pozdrowieniami od pewnej loszki. Chyba powinieneś wiedzieć, której konkretnie - dodałem jeszcze, w myślach mając podły uśmiech, którego tym razem mu nie pokazałem. Ubrałem z powrotem plecak, rozglądając się trochę po otoczeniu, by ostatecznie i tak skończyć z zawieszonym spojrzeniem na jego twarzy.

Wiedziałem, że byłem bystry. Szybko zrozumiałem, dlaczego mężczyzna właśnie w taki sposób się zachowuje. Z pewnością miał już swoje lata na koncie, a dobrze wiedziałem, że Desperacja nie oszczędza. Sam stałem się cyniczny i bezwzględny w tym, co robię. Zakładam, że nie zachowywałbym się wiele lepiej od niego. Życiowa mądrość, doświadczenie. Co taki szczyl jak ja może wiedzieć o prawdziwym życiu tutaj? Po prawdzie dopiero dowiadywałem się, co to znaczy dostać w dupę od losu.
Zaśmiałem się drętwo z jego wypowiedzi, uświadamiając sobie jak bardzo żenującą mu odpowiedź przedstawię. To tylko mówiło, jak bardzo młody byłem i ile jeszcze mi brakuje, aby nie sprzedawać się za marną paczkę fajek. Choć nie powiem, że już powoli zaczynałem dorabiać swego. Wiecie, kontakty, opinia, odpowiednia zapłata. Tylko czasem jeszcze...
— Pan sugeruje mi jakieś porządne zajęcie, a ja własnie sprzedałem się za adres, gdzie zdobędę parę paczek fajek — odparłem pół żartem, pół serio, ale to też nie tak, że jakoś wstydziłem się tego. Umiem wycenić swoje zlecenie, a gdy od czasu do czasu doręczę paczkę za parę paczek papierosów świat mi się nie zawali.
Nie dało się ukryć, że zamyśliłem się nad propozycją kolejnej pracy. Na chwilę obecną nie miałem nic do roboty, a przygotowany na większą wyprawę też byłem. Co mi szkodziło wziąć zlecenie, na którym uda mi się zarobić coś więcej?
— Cóż... Dobrą płatną pracą nigdy nie pogardzę. Więc jeśli szuka Pan kogoś, kto mógłby zając się czymś co Ciebie, pana dręczy, to służę pomocą — odparłem na spokojnie, ciągle wpatrując się w twarz, jak i sylwetkę starcza. Nie będę się narzucać jak jakiś kretyn, ale jeśli jako pierwszy zasugerował robotę, to znaczy, że z pewnością coś ciekawego może mieć dla mnie — Tylko jaki miałby być to typ zlecenia? — dodałem jeszcze, będąc pewnym tego, że rzeczywiście coś ma.

Kłamstwo nie zawsze się opłacało, a też nie miałem powodu do tego, aby wykręcać kota ogonem. Za życiowy cel wziąłem sobie, aby ogarniać wszystko, gdzie jest jakieś dobre, płatne zlecenie. Czasem biorę te pomniejsze, aby się odstresować, a czasem te cięższe, aby czegoś nowego się nauczyć. Dlatego byłem ciekaw tego, co tym razem może mi się przytrafić.
Uśmiechnąłem się lekko do siebie, gdy wspomniał o paczce papierosów. Tak, za paczkę fajek mógłbym zrobić wiele, ale miałem także swoje limity. Są w końcu łatwiejsze sposoby na to, aby dostać tutaj ten szajs. Później zamieniłem się w słuch, gdy wspomniał, że jednak coś dla mnie ma, a raczej pokazał sobą. Bez większych ceregieli poszedłem za nim, będąc cały czas czujnym. W końcu byłem na obcym terenie. Nigdy nie wiadomo, co może mi się przytrafić, tym bardziej, że mężczyzna pomimo swoich lat nadal prezentował się dobrze. Nie chciałbym się z nim tłuc, znając swoją słabość do bójek.
Gdy po niedługiej chwili dotarliśmy na miejsce, początkowo moje oczy starały się odszukać problem, z którym starszy od jakiegoś czasu zaczął się zmagać. Dopiero później zrozumiałem, że chodzi mu o gospodarstwo. Uniosłem brwi i przez chwilę naprawdę myślałem, że chodzi mu o minimalną pomoc przy tym wszystkim. Uniosłem więc brew w lekkim dziwieniu, ale nic nie powiedziałem. W zasadzie to nie zdążyłem, bo zleceniodawca od razu na mnie warknął, zupełnie jakby czytał mi w myślach. Uśmiechnąłem się jedynie pusto, nie chcąc szczekać na niego jak jakiś kundel. Zadziwiało mnie to, że dzisiaj byłem wyjątkowo spokojny. Westchnąłem jednak, gdy w końcu mężczyzna doszedł do głównej części swojej opowieści. Więc jednak chodziło o odszukanie kogoś.
— O kogo konkretniej chodzi? Muszę znać jakieś szczegóły, abym mógł odnaleźć Twojego towarzysza. Chociaż z kontekstu wnioskuję, że chodzi Ci po prostu o konia? — spytałem, zaskakująco szybko z kulturalnej wymiany zdań przeszedłem na neutralny ton, w którym staram się dowiedzieć czegoś więcej o zleceniu.

Skrzywił się nieznacznie, usłyszawszy wyrzuty starszego mężczyznę. Wygodnie było jego niezadowolenie zwalić na wiek, w którym starzec się znajdował, bo nie uważał, że zrobił lub powiedział coś złego. Nie chciał go jednak świadomie urazić, więc zacisnął tylko pięść lewej ręki na szelce od plecaka, powstrzymując w ten sposób swoje lekkie niezadowolenie jego pretensjami.
— Nie chciałem Ciebie urazić — dodał chłodno, ostro, jednak nie zamierzał przerywać mężczyźnie w dalszym wywodzie. Niech sobie mówi. On i tak zrobi swoje, aby klient był w miarę możliwości zadowolony z jego usług. W końcu zależało mu na jako takiej dobrej reputacji — Świetnie. Więc powinienem znaleźć TEGO SZCZEGÓLNEGO konia, tak? — dodał już w delikatnej złości, trochę z nutką uszczypliwości, bo nie podobało mu się to w jaki sposób zwracał się do niego mężczyzna. Jasne, rozumiał wszystko. Wiedział czym jest panujący głód i jak smakuje coś takiego jak poświęcenie. Równie dobrze w tej chwili mógłby wsadzić mu tę misję głęboko, gdyby nie rzeczywisty fakt rozumienia potrzeb staruszka. A on gówno wiedział na jego temat, więc skromnym zdaniem powinien zamknąć niewyparzoną gębę i nie obrażać go tylko i wyłącznie na różnicę wieku czy źle użytych słów.
— Będę starał się co w mojej mocy, bo rozumiem powagę sytuacji wbrew temu co Ci się wydaje. Niemniej następnym razem proszę powściągnąć trochę języka, jeśli Ci on jeszcze miły — ostra uwaga rzucona przez rzekomego młodzieńca mogła wcale nie dziwić starca, bo wyraźnie było widać po nim, że nie lubi kiedy ktoś wpierdala się mu się na głowę. Generalnie ceni sobie coś takiego jak szacunek tylko i wyłącznie wtedy, kiedy ktoś umie ten szacunek okazać. W innym wypadku wszyscy jesteśmy sobie równi i tak samo może po nim jeździć jak on po nim. Nieważne, czy ten ktoś jest starszy, młodszy, silniejszy czy słabszy.
— Umowa stoi. Jak już mówiłem wcześniej, będę starał się z całej siły odzyskać Twoją klacz. Rozejrzę się już teraz w okolicy, a jeśli noc okaże się nader upierdliwa, to rzeczywiście skorzystam z pańskiego noclegu — odparł, rozmasowując nieco spięty kark dłonią — Chyba że ma pan coś jeszcze do dodania. Jakieś konkretniejsze informacji odnośnie rzekomej Klary? Jakiej jest maści, kiedy ją pan ostatnio widział? — zaczął zadawać pytanie, które mogą mu się przydać w późniejszym poszukiwaniu. Chciałby wiedzieć jak najwięcej to możliwe. Wiedział, że był z innym sadem, ale nie miał tej pewności, czy dalej z nim była. Musiał więc wiedzieć jak wygląda i w którą stronę dokładnie uciekła.