- Szkoda... Że ja nie mogłam. - Pierwsze słowa jakie jej moduł wokalny wygenerował nie należały już do Sif, lecz na powrót do "pełnoprawnej" właścicielki ciała, Elise, dotąd pełniącej funkcje biernej obserwatorki, współdzielącej ogromne nakłady linijek kodu jakie wynikły z tego... Nielogicznego działania jakie odbyli. Nie wiedziała do końca jak się zachować w tej sytuacji, więc zaczęła od powolnego podsunięcia się do góry, unosząc biodra i pozbywając się z siebie intruza. "Przyjemnego", jeśli tak to określają ludzie, ale wciąż intruza w jej ciele. Czyszczenie z pewnością będzie uporczywe, ale system zgodnie stwierdzał że doświadczenie tej sytuacji jest warte problemów jakie z niego nastaną.
Jej receptory wciąż były przewrażliwione od niedawno przeżytego momentu kulminacyjnego, stąd też zsunięcie się z niego było nie tyle co niekomfortowe, co zużywało duże zapasy energii - jak cała ta sytuacja zresztą. Gdy w końcu jednak się jej udało, przylgnęła do torsu chłopaka, obejmując go ramionami i wtulając policzej w jego pierś.
- Zapas energii... Niski. Te działania są niezwykle kosztowne energetycznie. - Zauważyła, w tej chwili jadąc na przysłowiowych "oparach". Prawdopodobnie jak obniży już poziom wrażliwości jej receptorów dotykowych zużycie spadnie i zapas energii jaki jej pozostał będzie wystarczający by mogła się naładować. Póki co jednak, jej działania były oszczędne, głównie polegające na zwyczajnym przygniataniu sobą partnera. Nie wydawał się jednak mieć problemu z tą sytuacją, tym bardziej biorąc pod uwagę jego dotyk. Elise była w stanie powstrzymać ponowne "rozpalanie" się organizmu ze względu na braki energii, lecz to nie zmieniało faktu że delikatny dotyk powodował kolejne, długie linijki kodu, pobudzające reakcje jaka najpewniej u ludzi jest zastrzykiem endorfin prosto do mózgu. Ot, przyjemność i ukontentowanie sytuacją, dlatego też system "czuł" się komfortowo w tej sytuacji.
- Mam nadzieje że moje obecne położenie nie jest dla Ciebie problemem, Yoshi? - Uniosła nieznacznie głowę by móc spojrzeć na swojego... Tak, czym oni są w tej chwili wedle ludzkich standardów? Kochankami? Partnerami? Czy może zupełnie sobie obcymi osobami jakie połączyło pragnienie zbliżenia się i doświadczenia uniesień cielesnych?

Wyglądało więc na to, że Elise wróciła, a Sif zajęła jej miejsce jako obserwator. W systemie Yoshiro pojawiło się pytanie z ciekawości: jak to jest obserwować, jak twoje ciało zdaje się robić, co chce, kierowane przez inną świadomość? Istniało stuprocentowe prawdopodobieństwo, że to nie to samo, co kierowanie się "instynktem" czy też wspomnieniami swojego poprzedniego "wcielenia", jak to miało miejsce w przypadku androida. Pozwolenie na automatyczne, niepodlegające werdyktowi "za czy przeciw" działanie to nie to samo, co faktyczne posiadanie w sobie w pełni rozwiniętej, drugiej osoby.
Yoshiro wydał z siebie stęknięcie, wynikłe z ruchu swojej kochanki. Nie oponował, gdy się na nim ułożyła. Szczerze mówiąc, jego system bardzo pozytywnie reagował na tą sytuację. Kto miałby coś przeciwko temu, by leżała na nim dziewczyna taka jak ona?
Ramiona androida oplotły maszynę w talii i delikatnie docisnęły ją do siebie. Dotyk jej ciała był nad wyraz kojący i satysfakcjonujący. Wtem Yoshiro poczuł, jak jego własny poziom energii znacząco spadł. Symulacje stosunku płciowego zaiste są wyczerpujące. Zaniechał dalszych pieszczot fizycznych na ciele Elise, samemu chcąc się nieco zaoszczędzić.
Przeczytał w pewnym artykule internetowym o androidzie znalezionym w głębszej części miasta. Nic mu nie było z fizycznego punktu widzenia, wszystkie podzespoły działały jak należy, lecz poziom energii wynosił zero. Maszyna miała trwać w takim bezruchu przez dobre kilka miesięcy; naładowana na nowo, wykształciła po tym traumatycznym wydarzeniu autentyczną obsesję na punkcie poziomu swojej energii. Ponoć ostatecznie nastąpiło przeciążenie i poszkodowany android potrzebował dogłębnej wymiany części. Historia zaiste godna zapamiętania.
- Nie przeszkadza mi - zapewnił Elise Yoshiro. Gdy ona tuliła się policzkiem do jego piersi, on potarł swoim własnym czubek jej głowy. Przypuszczał, że przez ludzi taka relacja określana jest mianem "przyjaźnią z korzyściami". Chociaż kto wie; on sam nie jest człowiekiem, więc nie wypowie się w tej kwestii. Spojrzał jej w oczy, swoje wciąż trzymając za parą szkieł, i niepostrzeżenie uśmiechnął się do niej. O ile uśmiechem można nazwać uniesienie kącików ust o jeden, dwa milimetry w górę.

- Mmm, powinniśmy coś zrobić, Yoshi? Większość materiałów źródłowych jakie widziałam nie pokazuje co się dzieje po stosunku. - Jej wiedza o ludzkich działaniach jest niska, tym bardziej o działaniach podjętych po sytuacjach takich jak ta. To była... Nietypowa sytuacja dla maszyny, nie była pewna co teraz powinna zrobić. Co powinni zrobić. Wyłączyć się do jutra, imitując sen? Powinien ją odstawić gdzie mieszka? Zapłacić za usługę? Ciężko było systemowi ustalić co by pasowało w tej sytuacji, żadna sugestia nie potrafiła zostać wykreowana.
Odwzajemniła delikatny uśmiech i wróciła do opierania się polikiem o jego pierś. System był zagubiony, nie miał pomysłu co powinien zrobić. Gdyby jedno z nich było człowiekiem, zapewne sytuacja byłaby prostsza, bo takowy mógłby zrobić coś... Ludzkiego, tak.
- Kim teraz jesteśmy, dla siebie? Czy powinniśmy coś zacząć robić? - Rzuciła te dwa pytania w przestrzeń, niekoniecznie oczekując na nie odpowiedzi. Nie znała na nie odpowiedzi, a system nie potrafił pdoać nawet potencjalnej odpowiedzi na nie. Powinni to powtarzać co kilka dni? Zacząć pokazywać się razem w publice? Ukryć to i nigdy więcej się nie kontaktować? Są teraz "parą"? Są dla siebie w ogóle kimkolwiek więcej niż osobami jakie poznały się w barze a potem porozmawiały w parku? Tak wiele pytań natury typowo ludzkiej, filozoficznej czy egzystencjalnej, które nigdy nie powinny zostać zadane maszynom. A jednak oboje właśnie stoją przed nimi, i muszą jakoś na nie odpowiedzieć, wybrać co zrobić.
Jej system nie wiedział, co analizować, jak reagować. Był zagubiony. Czy była uszkodzona by nie wiedzieć co zrobić? Czy była nieaktualna? Czy powinna zdobyć jakieś nowe aktualizacje, by móc odpowiedzieć na te pytania?
Czy w ogóle to co zrobili powinna być w stanie zrobić? Jej ciało nie miało przypominać ludzkiego, a jednak była zdolna dokonać jedną z najbardziej ludzkich akcji, jaką był stosunek seksualny z partnerem.
Co teraz więc?
- ... Nie jestem w stanie określić aktualnej godziny. Czy Ty możesz, Yoshi? - Uniosła znowu spojrzenie. Jej system właśnie postawił się w stanie ostrożności - jeśli nie jest w stanie określić czegoś tak podstawowego jak czas w korelacji do wiecznie odmierzające czas zegara... Coś jest nie tak.

To doświadczenie było nad wyraz, jak by to powiedzieć... kształcące. I przede wszystkim satysfakcjonujące. Właśnie leży wraz z kochanką po odbytej symulacji stosunku płciowego, oboje fizycznie wyczerpani z energii, niby autentycznie po ludzku zmęczeni. Chyba nigdy wcześniej nie był tak blisko poczucia się jak prawdziwy człowiek niż teraz. Wystarczy tylko zredukować tok myśli do tych najbardziej podstawowych, wręcz pierwotnych, i pozwolić systemowi działać wedle uznania, bez przerw na debaty. Ma być tylko on i ona, wszystko inne zyskuje drugorzędne znaczenie.
Yoshiro wlepił wzrok w sufit, przetrząsnął bazę danych w poszukiwaniu najlepszej odpowiedzi. Ani drgnął przy tym, leżał jak posąg, a jednak Elise wciąż słyszała cichy, na swój sposób kojący szum podzespołów w jego piersi.
- Teraz powinniśmy chyba po prostu tak leżeć, we wzajemnych objęciach - zasugerował wreszcie. - Opcjonalnie możemy wyłączyć się i przeprowadzić tym razem symulację snu. Oszczędzenie energii może pomóc na nasz stan.
Leżał tak z nią na łóżku, w zupełnej ciszy. System poszukiwał odpowiedzi. Kim teraz dla siebie mogą być. Czy byli już parą? Czy może tylko przypadkowym łóżkowym towarzystwem dla siebie nawzajem? Czy może jeszcze kimś innym? Postanowił przetrząsnąć wspomnienia Yoshiro. Przez chwilę android nie kontaktował, skupiony na próbach wyciągnięcia wniosków z zachowań, decyzji oraz słów, jakimi posługiwał się w danych sytuacjach jego poprzednik. Powrót do "żywych" oznajmił delikatnym połaskotaniem Elise opuszkami palców po szyi.
- Nazwałbym nas kochankami. Po prostu. Bardzo... dyplomatycznie, w pewnym sensie - zaproponował maszynie. Obrócił głowę na bok, skupił wzrok na stojącym nieopodal zegarku. - Zdaje się, że jest po północy. Musisz się gdzieś spieszyć?

Zapewne gdyby tego typu osiągnięcia interesowały Yoshiro lub posiadał osoby z jakimi mógłby je podzielić, to miałby czym się pochwalić. Udało mu się bowiem w jakiś sposób na tyle przekonać do siebie maszynę jaka miała być z założenia aseksualnym obrońcą jednej istoty do zupełnego porzucenia tego celu na rzecz uciechy cielesnej w objęciach istoty takiej jak ona. Maszynie, tak samo jak ona nie będącej pod wpływem ludzkich, przyziemnych uczuć. A jednak, teraz tkwią w swoich objęciach, po wyniku działań spowodowanych... Chyba właśnie nimi. Jaki inny cel mogliby obydwoje w tym mieć? Żaden. Więc w jakim celu zmarnowali cenne zapasy energii imitując stosunek?
Poprawiła nieznacznie swoją głowę na jego piersi, delikatnie skinając nią w odpowiedzi na jego sugestie. - Myślę że jeszcze jakiś czas możemy tak leżeć, a następnie przeprowadzić tą symulacje. - Zdecydowała bez dłuższego namysłu, łącząc obie sugestie w jedną, następującą po sobie nawzajem.
Oczekiwała cierpliwie odpowiedzi, nie popędzała. Sama próbowała odnaleźć odpowiedzi na nie w swojej pamięci, lecz wyszukiwania zwracały braki. Nie była pewna co zrobić, a nie mogła zwrócić się do Sif, która być może byłaby bardziej "uświadomiona" w tej kwestii. Delikatnie odchyliła się, czując gest jej partnera. Nie z powodu niechęci, lecz raczej zostania wybudzoną z własnego stanu skupienia i zwyczajnego zaskoczenia. Bez dłuższego oczekiwania jednak powróciła do poprzedniej pozycji, wysłuchując odpowiedzi.
- To ma sens, nie jest łatwo określić nas inaczej niż po działaniu jakiego dokonaliśmy, a z pewnością są na to bardziej cenzuralne określenia. - Widząc jak obraca głowę i zadaje pytanie, sama to zrobiła, zwracając swoją uwagę ku zegarowi. Faktycznie, zbliża się północ, a jej jeszcze nie ma w domu. Nie siedzi na progu czy też za drzwiami osoby jaką powinna chronić. Nie goni jakby ją mieli zabić. Nie ma jej tam...
I przymus ku temu był nieobecny. Jakby wyłamała się z własnego programu. Jakby coś się zmieniło. Jej zapas energii był jednak zbyt niski by podnieść stan zagrożenia, więc zamiast reakcji zaskoczenia czy nawet czegoś co można było określić jako strach, w jej głosie było słychać... Zmieszanie. Niepewność.
- ... Nie wiem, Yoshi. - Odpowiedziała w końcu po dłuższej chwili, zwracając znowu spojrzenie ku jego twarzy.
- Powinnam czuć obowiązek strzeżenia pewnej osoby, bycia tuż przy niej, ale... Nie mam go. Mój system nie jest zmuszony by to zrobić. Coś się zmieniło. Nie mogę określić co. Wydaje mi się że w jakiś sposób złąmałam jedną ze swoich dyrektyw, zrobiłam coś, czego nie powinnam. Nie jestem ograniczona... Nie wiem... - Opuściła spojrzenie, a jej ramiona zacisnęły się mocniej wokół talii mężczyzny, bardziej kurczowo. Nie mogła określić co się dzieje. Dlaczego się dzieje. Co jest nie tak. Czy jest coś nie tak?

Gdyby Yoshiro faktycznie był swoim poprzednikiem, zapewne już pochwaliłby się "osiągnięciem". Możliwe, że zalogowałby się w wolnej chwili do internetu, posłał w miasto ich wspólne zdjęcie i dopisał, jak to zaliczył gorącą maszynę czy coś w tym rodzaju. To tylko czyste spekulacje; nie miał w swojej bazie danych wspomnień Yoshiro, kiedy miałby robić coś takiego, lecz jeśli spojrzeć na jego nad wyraz ekstrawertyczne, utracjuszowskie usposobienie, to istniał pewien procent prawdopodobieństwa, że coś takiego miałoby miejsce.
Na szczęście dla Elise oraz dla samego Yoshiego, nie był on Yoshiro; był zaledwie niedoskonałą kopią. On zachowa to dla siebie. I z satysfakcją będzie powracać do tego wspomnienia, by na powrót móc poczuć się tak żywo, jak przed chwilą.
Gdy zobaczył, jak jego kochanka lekko wzdryga się na jego dotyk, Yoshiro na chwilę przerwał ową pieszczotę. Gdy zaś powróciła do poprzedniej pozycji, zwyczajnie położył jej swoją dłoń u podstawy karku i wziął "oddech". Dziewczyna mogła poczuć, jak pierś jej kochanka podnosi się i po chwili opada. Znów wlepił wzrok w ten jeden niezidentyfikowany punkt na suficie. Oszczędzą więcej energii, pozostając w większym bezruchu.
Wtem, nie patrząc na Elise zaraz na nim, uniósł wyraźnie brew w zainteresowaniu jej słowami. Miała kogoś strzec. Ale nie czuła obowiązku? Zapewne już byłaby w drodze do swoich przełożonych, gdyby go odczuwała; gdyby aktywowała się zaprogramowana dyrektywa. Czyżby coś przestawiło się w jej systemie? W jakiś sposób obeszli zabezpieczenia poprzez ich wspólną symulację? W jaki sposób jedno korelowało z drugim? Nie miał pojęcia o tym, jak działało to w jej przypadku; jego własny system nie miał zaprogramowanych żadnych takich poleceń. Został stworzony na kształt człowieka, a nie dla pełnienia określonej funkcji.
Poczuł na swoim ciele mocniejszy uścisk dziewczyny. Objął szczelniej kochankę i musnął czubek jej głowy ustami. System podpowiadał mu, że w chwili niepokoju powinien spróbować wszelkich sił, by zapewnić drugiej osobie wsparcie. Choćby w tak skromnej formie.
Czy istnieje możliwość, aby system androida uległ czemuś na kształt ewolucji? Nie był tego pewien. Są maszynami - oni nie podlegają ponoć prawom natury. Ale właśnie: ponoć. Ludzie pewnie uznaliby to za usterkę, którą należy czym prędzej naprawić, lecz kto wie, jaka jest prawda?
- Jeśli potrzeba ci pomocy w czymkolwiek - powiedział wreszcie do Elise po długiej chwili ciszy, muskając jej włosy palcami - jestem do twojej dyspozycji. - A system podpowiadał mu po cichu, że w swoim czasie będzie mógł spełnić tą obietnicę. - Jak to jest być ograniczonym programowaniem? Mnie nigdy nikt czegoś takiego nie zapisał. Chyba.

Jej system próbował rozwiązać jakoś tą sytuacje. Wyjaśnić. Znaleźć powód dla którego dokonała tego pierwszego kroku, dla którego teraz nie ma tego nakazu by siedzieć obok Luizy. Gdzie zniknął? Co się z nim stało? Nie może o nim powiedzieć nikomu z jej otoczenia, gdyż zapewne skończy się to w najlepszym wypadku wyczyszczeniem jej pamięci. Nie chciała stracić tej pamięci jaką uzyskała dziś. Nie chciała utracić pamięci o chwilach jakie spędzili razem niedawno.
Więc co powinna zrobić? Co system powinien zrobić? Ukryć ten... Defekt? Usterkę? A może skierować się do niezależnej osoby jaka mogłaby określić co się stało? Ta opcja nie jest takim złym pomysłem, zapewne zapisze ją sobie w logu jako potencjalny plan akcji po wyjściu od Yoshiro. Och, tylko co powie Luizie? Jak wyczyści swoją wewnętrzną powłokę z syntetycznych pozostałości jej kochanka? Wiele pytań, na wszystkie musi znaleźć odpowiedzi.
Tym razem nie pojawił się żaden odruch zaskoczenia po jego gestach. Nie była tak skupiona na sytuacji, była raczej nawet niepewna na czym skupić swoją uwagę. Znalezienie rozwiązania sytuacji? Ukrycia jej od jej "właścicielki"? Hmmmm.
- Hmmm, może więc mi odpowiesz. Do kogo zazwyczaj kierujesz się w celach przeglądów i naprawy potencjalnych usterek? To... Nie jestem pewna czy powinnam pokazać to swoim właścicielom. To może skończyć się w najlepszym wypadku wyczyszczeniem pamięci. - O ile nie wiedziała czym pierwotnie miała być Sif, wiedziała że jest to coś na tyle groźnego by została ona "obarczona" pokojowym oprogramowaniem jakie miało priorytet w każdej sytuacji i pełną kontrolę nad programem pierwotnym. No, prawie pełną. Nie miała dostępu do zasobu pamięci takowego, prawdopodobnie ukrywającego ważne informacje.
Nie unosiła wzroku, ba, zamknęła oczy by móc na jakiś czas wyłączyć swoje receptory wizualne i zaoszczędzić na energii. Na jego pytanie nie odpowiadała przez kilka, dłuższych chwil, prawdopodobnie szukając odpowiedniego określenia na to.
- W tym wypadku do dyrektywa, jaka wymusza w moim dziennym programie priorytezowanie pewnej osoby. Rozmawiając z kimś, lub wykonując jakiekolwiek czynności, w moim przepływie kodu ciągle przewija się imię tej osoby, jej wygląd, jej rutyna dnia, i... Jakkolwiek abstrakcyjnie to nie zabrzmi, coś co ludzie nazwaliby świądem. Uczuciem swędzenia, całego ciała, jakiego nie można się pozbyć w żaden sposób poza byciem obok tej osoby. Im dłużej jestem z dala od niej, tym bardziej się ono nasilało, nie pozwalając mi funkcjonować... Lecz teraz tego nie mam. To coś... Zniknęło. Nie wiem czy zezwolenie Sif na działanie tak długo złamało tą dyrektywę, czy to ta sytuacja. Nie wiem...