Ruszyła się. Na jego polecenie. Lazarus przypisał sobie kolejne punkty do swojego osobistego zwycięstwa nad dziewczyną, mimo że to nie miało już na dobrą sprawę większego znaczenia. Wygranej nie odbierze mu już nigdy. Obserwował ją uważnie, musząc upewnić się, że ta znowu nie postanowi rozwalić się na kanapie.
 Zapewnienie o kolejnym spotkaniu w zupełności łowcę usatysfakcjonowało. Kiwnął w odpowiedzi głową, o wiele bardziej do swoich myśli niż faktycznie do Angel. W końcu ktoś, kto nie zniknie z jego życia.
 - Może uda mi się w międzyczasie naładować ten przeklęty telefon, ale niczego nie obiecuje. Nie chcę się pokazywać w pobliżu kasyna.
 Musiałby odwiedzić Uszatego i użyć go jak żywej ładowarki. Zawsze istniała szansa, że nie spali mu tego urządzenia. Słabo jednak widziało mu się wtykanie kabla w uszaty pępek. Podobnie zresztą jak walki o ładowarkę w barze wraz z najwidoczniej uzależnionymi od miejskich ułatwień wymordowanymi, którzy pilnowali, by swoje telefony zawsze mieć naładowane.
 Widząc wyciągnięte w jego stronę łapki, nie umiał powstrzymać się od lekkiego uśmiechu. Powinien ją zganić i zmusić żeby sama do niego podeszła, ale jakoś nie umiał. Z udawanym męczeńskim westchnięciem znalazł się przed dziewczyną. Znaczne zmniejszenie odległości i ponowna bliskość sprawiły, że przez moment nawet pomyślał, że może wrócenie na tę kanapę, zgodnie z wcześniejszą propozycją wcale nie byłoby takim złym pomysłem.
 Nie wiedział czy oczekiwała, że zaniesie ją jak księżniczkę, ale jeżeli tego się spodziewała to bardzo się pomyliła. Choćby przez fakt, że znała go nie od dziś. Pochylił się i przerzucił ją sobie przez ramię jak worek kartofli.
 - Będziesz się wiercić to zrzucę cię ze schodów i pozbieram dopiero na dole - stwierdził, wychodząc z pokoju.
 Trzeba było porządnie wytrząsnąć Angie na schodach jak na najwyższej klasy rollercoasterze. Później czeka ją jeszcze ekstremalna jazda po nierównościach Desperacji. Dręczenie skacowanych osób było chyba nowoodkrytym hobby Lazarusa.

[ z tematu x2 ]