— Nawet twoja władza nie sięga tak daleko? — Pozwolił sobie na odrobinę uszczypliwości, jedynie po tym, aby ukryć nawarstwiające się w nim zdenerwowanie.
  Gdy przyjmował propozycje od brokera, nie sądził, że będzie musiał borykać się z takimi przeszkodami. Ich wymiar zaczął go przerastać tuż po przekroczeniu progu tego pomieszczenia. Jednak nie dał tego po sobie poznać. Wyraz jego twarzy jak zwykle nie zdradzał nic za wyjątkiem pozornego niewzruszenia, choć w środku cały dygotał. W jego umyśle szkicowały się same czarne scenariusz. Jak to wyjaśnij, gdy zostanie przyłapany na gorącym uczynku?
  — Ryzykuję — powiadomił mężczyznę o swoim zamierzeniu. Zrobił to tylko po to, aby ten szykował się na ewentualnego odwrócenie uwagi od wejrzenia do tego pomieszczenia. Każda sekunda miała znaczenie, o czym informator przekonał się wiele razy, kiedy zerkał tam, gdzie nie powinien.
  Palec Havoca zetknął się z enterem. Jego właściciel na chwilę przestał oddychać. Wbił spojrzenie w ekran monitora. Czuł się jak skazaniec czekający na wyrok dożywocia. Nigdy nie był zapalonym hazardzistą.

  Zamarł bezruchu ze spojrzeniem wbitym w urządzenie. Powieki nie drgnęły nawet na moment. Przyglądał się temu, co dzieje się na monitorze, aż w końcu wypuścił ze świstem powietrze z ust, kiedy w górnej części ekranu pojawił się komunikat o błędzie.
  Miał jeszcze dwie próby. Tylko dwie. Co jeżeli znowu zaryzykuje z takim samym skutkiem?
  Musiał podjąć się tego ryzyka. Otworzył górną szufladę biurka i przejrzał jej zawartość. Panował w niej względny porządek, czego nie mógł powiedzieć o bałaganie, pod którego ciężarem uginał się mebel. W środku znalazł arkusz post-in note w pakiecie z kilkoma najtańszymi długopisami dostępnymi niemal w każdym sklepie i paczką miętowych gum do żucia. Ujął w dłoń makulaturę i przewertował ją. Nie dostrzegłszy na kartkach śladu atramentu, odłożył je tam, gdzie leżały wcześniej i zamknął szufladę. Pochylił się, by tym razem dosięgnąć do drzwi szafki. Po jej otwarciu ujrzał na pierwszej półce kalendarz książkowy formatu a3. Otworzył go na bieżącym miesiącu. Niemal wszystkie stronice były zapełnione dwoma rodzajami pisma - jeden był staranny i czytelny, lecz gdzieniegdzie zakradały się do treści błędy ortograficzne, a drugi niedbały, bez znaków interpunkcyjnych. Przekartkował na dzisiejszy dzień. Strona była do połowa zapełniona. Przebiegł wzrokiem po odręcznej czcionce, niemniej jednak ta czynność nie przybliżyła go do poznania hasła. Położył tymczasowo przedmiot na blacie biurka, obok klawiatury i rzucił ukradkowe spojrzenie na drugą półkę, ale dostrzegł tam tylko rzeczy osobiste pracowników, więc zrezygnował z dalszych oględzin biurka. Jego tymczasowym obiektem zainteresowania stał się kalendarz.

Usłyszał kiedyś, że głupi zawsze ma szczęście, zatem nic dziwnego, że ciągle rzucano mu kłody pod nogi. Po przejrzeniu kalendarza znowu odczuł zawód, tym razem o wiele silniejszy. Myślał nawet o tym, aby się wycofać, powiedzieć brokerowi, że nic z tego nie będzie, ale spodziewał jego odpowiedzi. Skoro tchórzysz, radź sobie sam.
  Skierował wzrok na monitory. Pokaz delfinów chyli się ku końcowi. Miał coraz mniej czasu. Kiedy w głowie ukształtowała się ta refleksja, zacisnął zęby na dolnej wardze. Musiał się śpieszyć. Musiał po raz kolejny naruszyć własną strefę komfortu psychicznego, ale czy będzie w stanie przeciwstawić się fobii? Powtarzał, że trud się opłaci, ale wiary z sekundy na sekundę coraz bardziej ubywało.
  Odłożył kalendarz skąd go zabrał i wyraźnie się ociągając podszedł do ulokowanej w kącie szafki. Zalegający na niej kilkumiesięczny kurz sprawił, że Havoc wzdrygnął się. Otworzył drzwiczki.  Tam, gdzie jego dłoń obleczona w rękawiczkę syknęła się z klamką, pojawiła się jaśniejsza plama. Wraz z dotykiem materiał przetarł jej powierzchnie.
  Mike skrzywił się, zerkając do środka mebla. Panował w nim bałagan. Bałagan, który wzniecił w informatorze obrzydzenie.
  — Kto zrekompensuje mi szkody psychiczne? — zapytał, jednak dźwięk, który wydobył się spomiędzy warg informatora był tak cichy, że najprawdopodobniej nie przebił się przez głośniejszy szum w słuchawce i nie przedarł się do narządu słuchu mężczyzny.
  Havoc przykucnął przy szafce. Sięgnął po znajdujących się w niej przedmiotów; było ich kilka, więc wybrał na chybił trafił. Przyjrzał się mu, obchodzą się z nim delikatnie jakby w obawie, że figurka meduzy ma właściwości kawasy, jakby w obawie, że sam kontakt fizyczny wystarczy, by wypalić mu dziurę w dłoni.

Oględziny szafki trwały stanowczo za długo. Wszystkie rzeczy, które z niej wyciągnął były bezużyteczne. Same rupiecie pozbawione praktycznego zastosowania. Havoc nie rozumiał, po co ktoś je tam włożył i trzymał zakurzone, nieużywane. Tak samo jak nie potraf pojąć, jak można pracować w taki warunkach, ale to nie jego zmartwienie.
  Wstał, otrzepał spodnie z kurzu i rozejrzał się na wszystkie strony. Jego spojrzenie przez kilka chwili spoczęło na drzwiach, kiedy do jego uszu dotarły odgłosy zbliżających się kroków. Zerknął kątem oka na obraz kamer. Trybuny opustoszały. Przedstawienie dobiegło końca.
  W dalszym ciągu nasłuchując, podszedł do wiszącej tuż obok wejście kurtki. Na powierzchni nosa pojawiła się zmarszczka; materiał przesiąkł smrodem papierosów. Przeszukał kieszeń po kieszeni.  Odnalazł w nich po kolei klucze z brelokiem, drobne, paczkę zapałek i zużytą chusteczkę. Wkładając dłoń do ostatniej, usłyszał jak coś szeleści pod naporem palców. Wyciągnął świstek papieru i rozłożył go.
  Opcja nr. 1: Oczy Havoca spoczęły na sekwencji liczb i cyfr, wyglądających jak kod. Podszedł do komputera, wpisał potencjalne hasło na klawiaturze bez konsultacji z brokerem. Upewnił się, że nie popełnił żadnego błędu, wcisnął „enter” i czekał na rezultat. Nie towarzyszyło mu napięcie, jak za pierwszym razem.
  Opcja nr. 2: Oczy Havoca natrafiły na listę zakupów. Rozczarowany wcisnął świstek na powrót do kieszeni. Podszedł do porozrzucanych na biurku rzeczy. Przejrzał je bez cienia entuzjazmu, ale nie zabrakło przy tym wnikliwości. Przyszedł tu po konkretne informacje, nie chciał wrócić z pustymi rękoma.

Havoc, dokonując rewizji rzeczy osobistych pracownika oceanarium, nie krył obrzydzenia, które pojawiło się na jego twarzy w postaci grymasu. Podczas obszukiwania kieszeni kurtki miał wrażenie, że przesiąkł na wskroś smrodem tytoniu, tanich marek perfum i potem. Z ledwością powstrzymywał się przed zwróceniem treści żołądkowych, a teraz jeszcze ten plecak... Śniadanie podeszła mu pod przełyk, przełknął je wraz z śliną, ale wysiłek się opłacił.
 —  Pokaz się skończył. Odciągnij uwagę pracowników od tego pokoju — powiedział cicho, jakby do siebie, aczkolwiek owe polecenie adresował do brokera, który albo przysnął, albo hakował system, albo dobrze się bawił obserwując jak informator przełamywał wewnętrzny opór.
 Czymkolwiek się zajmował, Havoc podniósł rękawiczkę rzuconą przez czas. Zaryzykował zdemaskowanie, podchodząc do głównego komputera. Wystukał na klawiaturze hasło i wcisnął enter. W między czasie, kiedy system weryfikował ciąg liter i cyfr, wzrok informatora spoczął na drzwiach. Uważnie przyglądał się ułożeniu klamki.