Od początku wiedział, że współpraca z anonimowym mężczyzną nie będzie należała do najłatwiejszych. Sam wszystko utrudniał, a jakże by inaczej. Nie był łatwy w obyciu i wystrzegał się pracy zespołowej;  jego niechęć do takowej z roku na rok się pogłębiała, ale jak mógł zaufać głosowi z syntezatora, nie poznawszy nawet rysów twarzy człowieka, który znajdował się po drugiej stronie brzęczącego mu w uchu aparatu?
- W tym rzecz, że nie wiem co planujesz. Nie znam twoich prawdziwych intencji i oszczędź mi gadkę o tym, że zależy ci na obywatelach tego miasta. Słyszę ją codziennie z ust przełożonych. Myślą, że potrafią kłamać, ale się mylą.
Zamilkł nagle, czując na sobie obce spojrzenie. Rozejrzał się za siebie, łapiąc kontakt wzrokowy z mało dyskretnym obserwatorem, który zamiast podziwiać meduzy, skupił się na Havocu. Na ustach informatora zastygł przepraszający uśmiech. Wskazał na słuchawkę w uchu i wzruszył bezradnie ramionami, po czym oddalił się w odpowiednim, niewzbudzającym żadnych podejrzeń rytmie.
- A więc to chodzi ci po głowie - niemal syknął, oszczędnie poruszając ustami. - Nie angażuj mnie w podglądanie tutejszych pracownic.
Broker, obdarzony poczuciem humoru, mógł to potraktować jako żart, lecz natura poskąpiła Mike'owi umiejętności do konstruowania dowcipów; z jego strony było to gorzkie podsumowanie wcześniejszego zachowania mężczyzny.
Przeszedł kilka kolejnych metrów i zatrzymał się przed zbiornikiem z kałamarnicą, która smętnie pływała po dnie akwarium.
Wykrzywił usta w grymasie, gdy padł pomysł z przymusowym kontaktem fizycznym w formie przytulania. Nigdy w życiu. Nie miał zamiaru stykać się z bakteriami nieznanej mu osoby. Wystarczyły mu własne. I Halka.
- Chyba znam kogoś, kto mógłby nam nieświadomie  pomóc. Ma u mnie dług wdzięczności. Przyłapałem go na posiadaniu substancji niedozwolonych - rzekł po chwili namysłu, gdy mężczyzna umilkł. Havoc nie słyszał jego oddechu, ale wiedział, że nadal tam jest.  - Pilnuje akwarium z piraniami. Nie może zostawić zbiornika bez nadzoru, ale często wychodzi na papierosa. Wtedy potrzebuje zastępstwa.
Mike nie zapytał brokera o zdanie. Podjął decyzje wcześniej. Stopniowo zbliżał się do przestrzeni przeznaczonej dla pirani, która została ulokowana na samym końcu tego pomieszczenia. Już w oddali dojrzał znajomą sylwetkę pracownika oceanarium. Uniósł ku górze dłoń, by go powitać. Była to bezpieczniejsza opcja niż poddania mu jej bezpośrednio. Przystanął przy nim i zerknął ku drapieżnym rybom, które były zajęte rozszarpywaniem na strzępy swojego posiłku.
- Zwiedzasz?
Havoc odsunął się nieco, gdy usłyszał jego pytanie i wyczuł odór papierosów. Przytaknął ze wzrokiem wbitym w piranie.
- Kiepski dzień sobie wybrałeś, koleżko. Dzisiaj walą tu tłumy.
Mężczyzna potarł jedną dłoń o drugą, po czym wyjął z kieszeni paczkę miętówek i włożył jedną do ust.
- Cholera jasna. Palić mi się chce, a nie ma kto za mnie stanąć - poskarżył się, miażdżąc w zębach cukierkach. Mike przewrócił oczami.
- Idź. Popilnuje za ciebie - podsunął, nadal nie spuszczając oczu z piranii. Oto nadszedł dzień, kiedy zachęca kogoś do sięgnięcia papierosa, ale nie miał z tego tytułu wyrzutów sumienia. Nie jego płuca idą na zatracenie.
- Na pewno?
Przytaknął, a mężczyzna wyszczerzył zęby w uśmiechu.
- No dobra - odparł i już chciał sobie pójść, ale zatrzymał się w połowie kroku. - Masz. - Zdjął z szyi smycz i podał ją informatorowi. - Upoważnienie. Na wszelki wypadek. - A potem się oddalił.
Mike przez chwilę trzymał identyfikator w ręku, po czym przycisnął go dyskretnie do obiektywu kamery nadal przypatrując się drapieżnikom z lekkim uśmiechem na ustach.
- Zadowolony? -  spytał. Czekał aż mężczyzna potwierdzi, że skopiował numer.

| Nie wiem czy takie rozwiązanie Cię zadowala i czy nie posunąłem się za daleko. Gdyby tak się stało -  daj znać na PW.

  Miał już dość kręcenia się po terenie oceanarium. Jego mieszkańcy, zamknięci w szklanych naczyniach, nie wzbudzali w Havocu nawet cienia zainteresowania, ponadto mężczyzna od trzech godzin nie odezwał się do niego choćby słowem. Mike dwukrotnie próbował się z nim skontaktować, ale za każdym razem odpowiadała mu irytująca cisza po drugiej stronie aparatu. Zerknął na swoją przepustkę. Było po dwunastej. Powinien wrócić do domu i wyprowadzić psa, skoro broker nie kwapił się, by odnowić kontakt i udzielić mu kolejnej wskazówki.
  Trwając w swym postanowieniu, skręcił w kolejny korytarz, ale wtem do jego ucho doleciał odgłos poprzedzony szumem. Przystanął, wpatrując się w zawartość znajdującego się przed nim akwarium.
   —  Masz kłopoty z zatokami?
  Jeszcze przez chwilę wpatrywał się w zbiornik, w którym żyły mureny, a potem dostosował się do instrukcji brokera.
  — Odrobinę, bo nie mam gwarancji, że ta inwestycja się opłaci.
  Przystanął w kasach. Ocenił wzrokiem długość czterech kolejek, kątem oka zerkając ku wcześniej napotkanej pracownicy, która zajęła się przygotowaniem basenu do pokazu. Nie mając innego wyjścia, stanął w  drugiej kolejce, aczkolwiek zachował stosowny dystans od matki z dwójką dzieci. Jedno z nich zerknęła ku niemu i zademonstrowało mu brak jedynki szerokim uśmiechem. Mike wysłał mu karcące spojrzenie i utkwił wzrok w punkt na głową jego prawnej opiekunki.
  — Nie za wcześnie na prezent bożonarodzeniowy? — zapytał, by zabić czas. Kolejka przesuwała się żółwim tempem. Skontrował godzinę na wyświetlaczu swojego identyfikatora. Zbliżała się pierwsza.
  Kolejne trzydzieści minut upłynęło mu pod znakiem oczekiwania, aż w końcu znalazł się tak blisko kasy, że mógł zorientować się w cenach, dzięki cennikowi zmieszczonemu nad głową pracownika. Trochę kosztuje było sporym niedopowiedzeniem, ale po zerknięciu na trybuny, nie miał wątpliwości, że skorzysta z tej opcji. Tłoczenie się wraz z innymi odwiedzającymi przy niemal samym basenie z delfinami wywołało u niego niekontrolowane dreszcze. Sięgnął do kieszeni spodni i wyjął z niej chusteczkę. Otarł z czoła krople potu. Klimatyzacja nie funkcjonowała poprawnie w obliczu takiego tłumu.
  Sprawnie nabył bilet i pięć minut później zmierzał na arenę. Wówczas sięgnął dłonią do ucha, gdzie znajdowała się słuchawka i uderzył o nią trzykrotnie palcem wskazującym.

  Gdy w słuchawce rozległa się świąteczne piosenka, Havoca ogarnęła pokusa, żeby wyrwać urządzenie z ucha i w miarę swoich możliwość stracić go raz na zawsze pod podeszwą buta, jednak zdołał nad sobą zapanować, koncertując się na pokonaniu kilku stopni. Dotarł do strefy vip, po drodze przedzierając się przez zaoferowany pokazem tłum dziesięciolatków. Oddał stojącej u szczytu podwyższenia kobiecie swój bilet i odczekał kilka chwil, aż przybije pieczątkę i zwróci mu go z powrotem wraz z pakietem zamkniętych w reklamówce bonusów.
  Wyczuł pod opuszkami wypukłość po uchwyceniu biletu, ale nawet nie zerknął na kobiecą twarz. Podziękował jej i odszedł, by zająć swoje miejsce. Nie podzielał ekscytacji otaczających go zewsząd ludzi. Zerknął wpierw do reklamówki. Objął jej zawartość wzrokiem i parsknął pod nosem na widok dołączonych gadżetów, a potem odwrócił w palcach bilet i przyjrzał się dołączonym do niego identyfikatorowi. Zapoznał się zapisanym nań imieniem i nazwiskiem. Był pod wrażeniem, gdyż przepustka do złudzenia przypominała oryginał, jednak nie ubrał swojego zachwytu w słowa.
  Włożył bilet wraz z identyfikatorem do kieszeni i zerknął na zegarek. O wyznaczonej godzinie wstał i, odkładając reklamówkę na leżak, poszedł pod toalety. Po dotarciu na miejsce, przystanął przy drzwiach i zerknął w głąb korytarza. W zależności od tego, co tam został, podjął decyzje. Jeżeli jego wzrok napotkał obcą sylwetkę, wszedł do WC. W innym wypadku wypełnił polecenie nawigatora i zignorował łazienkę.

  Zignorował toaletę i podszedł do drzwi dla uprzywilejowanych. Nawet nie zerknął ku ochroniarzom. Przyjrzał się drzwiom. Widywał takie w głównej siedzibie S.SPEC. Oceanarium korzystało z tego samego systemu zabezpieczeń, jak większość instytucji w M-3.
  Havoc już w tracie monologu mężczyzny podjął decyzje, choć przyszło mu to z nie lada wysiłkiem. Zdrowy rozsądek namawiał go do odwrotu, moralność milczała, zaś zawodowa ciekawość ciągnęła go za kołnierz ku nieznanemu. Skorzystał z jej namów. Głównym motorem motywacyjnym był utracony czas, roztrwoniony na przyglądaniu się morskim żyjątkom.
  Wyjął z kieszeni podrobiony identyfikator i wsunął go do wąskiego rowka. Czekał cierpliwie na to, co się stanie. Wątpił w prawdomówność swojego rozmówcy. Był przygotowany na uruchomienie alarmu i interwencje mężczyzn, których pozostawił za swoimi plecami. W głowie szukał stosowanych argumentów wyjaśniających, dlaczego próbował włamać się do pomieszczenia z monitoringiem. Gdyby doszło do zdemaskowania, musiałby wyjawiać ochroniarzom swoją prawdziwą tożsamość i powołać się na tajną operację dla organów władzy, lecz wówczas zaalarmowałby zaangażowanych w sprawę pojmania Łowczyni wojskowych, że ktoś dyszy im nieustępliwie w kark. Może temu miały służyć instrukcje brokera? Chciał go postawić pod ścianą. Przyspieszyć jego zdemaskowanie i udaremnić pochwycenie dwóch skorumpowanych przedstawicieli władzy?
  Jeżeli mechanizm w drzwiach odpowiednio zareagował na fałszywą przepustkę, zabrał identyfikator i wszedł do środka.

  Operacja powiodła się bez zakłóceń. Z jego ust wydobyło się ciche, wyrażające ulgę westchnienie, aczkolwiek nie rozluźnił się nawet w połowie. To nie czas na świętowanie. Dopóki nie pozyska wszystkich niezbędnych informacji, dopóty musiał zastosować wszelkie środki ostrożności.
  Wszedł do pomieszczenia ze sprzętem monitorującym i rozejrzał się po nim. W skład jego umeblowania wchodził rzucający się w oczy bałagan, biurko, krzesło i kilkanaście ekranów oraz kilku innych urządzeń, których Havoc nie potrafił nazwać. Poczuł się niepewnie. Przebywanie w wyposażonym w technologie niewielkim metrażu zwykle wywołało u niego nieprzyjemny kurcz w żołądku.
   Widzisz ten, który cię interesuje?.
  Rozejrzał się uważniej po pokoju, aż w końcu ulokował spojrzenie w jeden z najnowszych sprzętów figurującą obecnie na rynku. Widział reklamą takowego na telebimie w centrum.
  — Tak — odpowiedział oszczędnie. Nie chciał zużywać zbyt dużej ilości powietrza, zachęcała go do tego duchota. W pokoju nie było okien, a działające maszyny podtrzymywały wysoką temperaturę  w pomieszczeniu. — Mścisz się po mnie za tą nieudaną próbę pozyskania przepustki w szatni? — zapytał, podchodząc do znienawidzonego urządzenia. Uchwycił w palce myszkę (mimo obecności rękawiczek na ręku towarzyszyło mu obrzydzenie podczas wykonywania tej czynności), lecz jej ciężar był mu obcy. W jego domowym asortymencie nie było miejsca na komputer. Posługiwał się w nim wybiorczo w pracy, bo tam nie mógł go unikać, inaczej nie utrzymałby zatrudnienia. — Nie znam się na tym — rzekł, zerkając na monitor; w komunikacji z brokerem posługiwał się szeptem.
  Przeszukał pasek narzędzi, ale nie dostrzegł na nim żadnego zminimalizowanego programu, wobec tego rozwinął ikony obszaru powiadomień. Nie wiedział, czego dokładnie szukają. Wśród działających w tle programów ujrzał anty-wirusa. Nie umiał wykazać się samodzielnie w tym zakresie; potrzebował wskazówki, wiedzy mężczyzny.

Havoc na chwilę obecną nie rozmyślał nad tożsamością brokera. Skupił się na swoim celu, nad resztą pomyśl później, o ile wcześniej nie zostanie przyłapany na gorącym uczynku.
Zgodnie z jego instrukcjami, przeszukał obszar ikon powiadomień pod tym kątem, lecz interesujący plik znalazł dopiero na pulpicie, tuż przy ikonie kosza. Najechał na nią wskaźnikiem myszy i przycisnął kilka razy lewy przycisk na panelu trzymanego w dłoni urządzenia. Nieporadność, z jaką to zrobił, sugerowała, że rzadko zasiadał przy komputerze. Poczekał chwilę, aż program się uruchomi, po czym westchnął, kiedy ten zażądał autoryzacji. Oceanarium pilnowało swojej prywatności niezgorzej niż organizacja wojskowa. Mieli coś za uszami czy kierowała nim tylko i wyłączenie troska o klientów?
Z wyrażenie przysiadł na krześle, lecz obrzydzenie, które poczuł zaraz po znalezieniu się w tym pomieszczeniu, nie zelżało ani na chwilę. Brud na biurku wytrącał go z równowagi, a zapach ostygłej w kubku kawy doprowadził do tego, że na jego jakby wyciosanej z drewna twarzy, pojawiła się oznaka irytacji. Chciał strącić niepotrzebne rzeczy na posadzkę, jednak wzbraniał się przed tym, jak tylko mógł, walczył za sobą, choć nie przypominał sobie, czy kiedykolwiek wygrał potyczkę ze swoimi pedantyzmem. Był jednak świadom, że przedmioty w kontakcie z podłożem wytworzą hałas, który mógłby zostać usłyszany na zewnątrz.
— Przypuszczalnie ten system nie obsługuje tylko jedna osoba — skwitował krótko w formie skrótu myśliwego. Dał brokerowi czas do namysłu, a sam zaczął przyglądać się bliżej treściom żółtych karteczek poprzylepianych do brzegu monitora. Na jednej z nich znalazł coś, co przykuła jego uwagę. Sięgnął do klawiatury i przepisał sekwencje słów i liczb. Dłoń zawisła kilka centymetrów nad eneterem. Zweryfikował wystukany rząd liczb i liter, z tym, co zostało napisane pochyłym, niedbałym pismem. Nie popełnił żadnego błędu. Plac wskazujący jednak nie dotknął klawisza. Takie rozwiązanie wydało mu się nagle zbyt proste. — Co, jeżeli się pomylę? — zapytał brokera. Zwykle system dopuszczał od trzech do pięciu błędów, w zależności, jak go zaprogramowano. Havoc się na tym nie znał. Miał wrażenie, że komunikat „wprowadziłeś błędne hasło” zablokuje system i uniemożliwi mu zapoznanie się z historią monitoringu.