Spojrzał na nią i choć powierzchownie było to tylko krótkie przemknięcie wzrokiem po jej twarzy, Ylva z pewnością odczytała jego myśli. Och, jasne, że zdawał sobie sprawę, że nie musiał interweniować. Że równie dobrze mógł obrać rolę obserwatora i raz na jakiś  czas tylko krzyknąć motywacyjnie albo zaklaskać. Bo, rzecz jasna, młoda pogromczyni dałaby sobie radę.
Tyle, że w obecnym scenariuszu nie potrafił trzymać się drugoplanowych zadań. Czuł mrowienie w opuszkach palców, bardzo podobne do tego, które go atakowało, gdy znajdował się w trakcie symulowanych walk. Sam miał ochotę złapać nieznajomego za poły koszulki i szarpnąć nim albo pchnąć go w tłum.
Zrobić mu krzywdę.
Na samą myśl, że byłby w stanie... że w tym momencie naprawdę tego CHCIAŁ... Jakiś grymas wymusił się na jego wargach — i to akurat w chwili, w której poczuł, jak szczupłe ramiona Ylvy oplatają się wokół jego ramienia. Jak przylega do niego i zaczyna świergotać tonem, od którego cukrzycy poklepywali się po kieszeniach w poszukiwaniu insuliny.
Młody adept w ostatniej sekundzie zmienił napięcie mięśni; krzywizna ust pozostała, ale miała w sobie coś z bezmyślnego uśmiechu. Szczękościsku przypisywanego zakłopotanym chłopakom, którzy wciąż chcą zachować twarz przed tłumem.
Rzadko bywał aż tak wdzięczny komukolwiek, a teraz Keita spełnił swoje zadanie brawurowo. Nawet jeśli Kyouryuu również nie pochwalał podobnych zagrywek, tym razem coś w jego postawie mówiło, że był dumny z impulsywnego zachowania brata Harakawy. Młody stanął w obronie gotowy otrzymać solidną karę za swój kaprys.
Powietrze nagle zelżalo, jakby ktoś wbił igłę w napęczniały od ropy pęcherz i mimo początkowego ukłucia bólu pozbył się szkodliwej wydzieliny. Ruuka wypuścił gwałtownie powietrze przez zęby i zesztywniały odwrócił się do Ylvy.
Poradziłaby sobie?
— Wiem. Zrozum, że chciałem tylko... — urwał równie nagle, co zaczął mówić.
Dźwięk nowego, ale jednak znajomego głosu, zamknął mu szczelnie gębę. Ciemnowłosy zerknął przez ramię i przeciągnął ciemnymi oczami po sylwetce zmachanej pracownicy, która wyrosła tuż obok jakby spod ziemi. Prawie zapomniał, że zostawił ją w towarzystwie Harumi i Momoji, ale gdy tak zmaterializowała się i zaczęła mówić...
— Nie — uciął natychmiast, kładąc rękę na ramieniu Keity, który cały czas przewracał oczami na reprymendę siostry i mamrotał coś niepojednawczo pod nosem. Ruuka wpatrywał się w kobietę, by zaraz dodać: to nie będzie konieczne. W zasadzie my też już wychodzimy.
Było to za dużo powiedziane; sam dopiero co się tu zjawił. Dodatkowo, co irracjonalne, miał chęć zostać i zadać jedno, niewygodne pytanie... nieznajomej. Coś w jej oczach, coś w barwie jej głosu, coś podświadomie mówiło mu, że powinien to zrobić. Jak zawsze jednak słtumił w sobie odruchy.
Jak zresztą zapewnił, tak się stało.
Ruuka, wychodząc z zoo, skonfrontował spojrzenie z czającym się za kratami lwem. Miał wrażenie, że kontakt ze zwierzęciem był nadzwyczaj intensywny. Prawie tak, jakby stanął naprzeciwko lustra i spojrzał sobie w oczy.

zt + Ylva

| Wybacz za ucieczkę, ale nie mogę sobie pozwolić na więcej wątków, bo ledwo wyrabiam. A jednocześnie uległem motywowi wycieczki w góry Taisen. Wbijaj też!

Wyrównała oddech zadziwiająco szybko. Nigdy nie miała problemów z byciem zmachaną przez zbyt długo - regularnie ćwiczyła, nurkowała na długie minuty, zdecydowanie nie stroniła od sportu i wzmacniania swojej kondycji. Wpatrując się dwukolorowymi ślepiami w grupkę, która zdołała się obronić przed bandytą rozważała przez chwilę wezwanie ochrony mimo wszystko, ale skoro mężczyzna stwierdził, że nie trzeba, to nie miała co nalegać. Potem najwyżej wspomni o incydencie w raporcie, ale tak to wykręci, że wyjdzie dobrze. Uśmiechnęła się do Ylvy, do dzieciaków, kiedy wracali do pozostawionych z tyłu osób. Na szczęście koleżanka również poradziła sobie z zadaniem. Co za szalony dzień...
Patrzyła za odchodzącym ciemnowłosym zastanawiając się nad czymś, chcąc jeszcze coś powiedzieć. Ten głos. Taki... Taki jakby znajomy. Nie, ten był zbyt stanowczy, zbyt ostry. Nie to samo co tamten fajny chłopak parę lat temu. Zresztą, jej wirtualny współtowarzysz mógł siedzieć w dowolnym zakątku na Ziemi. Odrzucając wszelkie myśli zgarnęła Ori i powróciła do pracy.

[z/t]

  Niechętnie wsłuchiwał się w instrukcje obcego mu mężczyzny, rzadko kiedy się do niego odzywając. Jak na razie nie miał zamiaru zrezygnować z ich współpracy, gdyż wszystko wskazywało na to, że tajemniczy broker posiadał rozległą wiedzę na temat tego, co wydarzało na terenie kompleksu przed paroma dniami. Poza tym jego cena nie była wygórowana. W swoim mieszkaniu przechowywał kilkanaście butelek przeróżnych i na dodatek wybornych napojów alkoholowych, a wśród nich było kilka trudno dostępnych na rynku unikatów. Co prawda nie zdecydował jeszcze, którą butelkę wyślę na adres podany przez rozmówcę. Wszystko było zależne od przebiegu dzisiejszego śledztwa, o ile takim mianem mógł tytułować próbę odnalezienia zaginionej członkini wrogiej wojsku frakcji.
  Żaden komentarz nie upuścił jego ust, gdy mężczyzna zaserwował mu informacje o angażu dwóch strażników w porwanie kobiety. Korupcja w S.SPEC nadal sporadycznie występowała, choć zwykle owa była uciszana, jak najszybciej i przy tym bardzo sprawnie przy udziale informatorów pokroju Havoca.
  Mike sporadycznie zerkał na zbiorniki wodne zamieszkiwane przez różnorakie gatunki ryb. Od czasu do czasu zatrzymywał się dłużej przy akwariach, aby wzorowo odegrać rolę odwiedzającego, choć rzadko pojawił się w takich miejscach, jak te. Był tu raz, dawno temu, w ostatniej klasie liceum, na zorganizowanej przez nauczyciela biologii wycieczce klasowej. I zdecydowanie podczas niej nie zapałał miłością do tych zwierząt. Słuchając niestosowanych dowcipów swojego przewodnika, usta nie drgnęły mu ani razu. Już dawno wyposażył się odporność na ludzką głupotę.
   Przy akwarium z płaszczkami skręć do korytarza z toaletami.
  Zerknął na darmową ulotkę, w którą zaopatrzył się podczas zakupy biletu wstępu. Przyjrzał się zamieszczonej na niej mapie, aby przez przypadek nie minąć zbiorników z płaszczkami. Sam aktualnie znajdował się przy błazenkach i fragmencie wiernie odtwarzającym rafę koralową, która zapewne zrobiłaby wrażenie na każdym miłośniku oceanów i mórz. Odnajdując owe akwarium na mapie, udał się w tamtym kierunku, po drodze mijając kilkunastu osobową grupę zwiedzających. Do jego uszu doleciał głos przewodnika, który prowadził wykład na temat systematyki płaszczek.
  Skręcił ku toaletom. Wpierw minął tą dla inwalidów, potem dla kobiet i następnie dla mężczyzn. Ta, przeznaczona dla pracowników, znajdowała się odrobinę dalej, na samym końcu korytarza. Na drzwiach wisiała informacja, że wstęp tylko dla personelu. Rozejrzał się dookoła, by upewnić się, że nikt nie kręci się w pobliżu, po czym wszedł do środka. Rozejrzał się po pomieszczeniu i wszedł do szatni. Jeśli pomieszczenie było puste, usiadł na ławce, nasłuchując kroków na korytarzu. Tutejszy metraż miał całkiem przyzwoitą akustykę, zatem był prawie pewny, że usłyszy odgłos zbliżających się kroków wspomnianej przez mężczyznę treserki.

  Szatnia jak szatnia. Nie wyróżniała się niczym na tle swoich imienniczek, ale i tak odczuł ulgę, że nie zastał w niej nikogo. Ciekawe skąd broker wiedział, że o tej porze będzie pusta. W jego głowie ukształtowało się kilka teorii na ten temat, ale w końcu przestał snuć przypuszczenia. Bardziej od nich, przemawiały do niego dowody, którymi w tym momencie nie dysponował.
  — Nie zapominaj, że jestem urzędnikiem państwowym, a więc moje działania powinny być w pełni legalne. Kradzież się do tego nie zalicza — odrzekł, bo jeszcze nie wybrał metody pozyskania identyfikatora od treserki. Skoro zgodził się na zamontowanie kamery w swoim ubraniu, nie powinien porywać się na zbyt wiele nielegalnych czynów, ale z drugiej strony, gdyby owe śledztwo przybrało legalny wymiar, swoimi otwartymi działaniami mógłby spłoszyć wojskowych zaangażowanych w porwanie Łowczyni. W ostatecznym rozrachunku efekt końcowy był najważniejszy.
  Gdy usłyszał jej kroki na korytarzu i fragment rozmowy telefonicznej, znowu zbadał spojrzeniem wnętrze pomieszczenia i w końcu zdecydował się nie korzystać ze sugestii mężczyzny. Wolał uniknąć możliwości przyłapania, gdyż nie był wprawnym złodziejem. Obserwował jedynie, jak klamka się porusza, a drzwi otwierają, aż w końcu pojawiła się w nich treserka delfinów.
  — Guten morgen — przywitał się nieomal od razu po ujrzeniu jej oblicza. Wstał z zajmowanej przez siebie ławki. Skorzystał przy tej okazji z bezradnego uśmiechu, a raczej  lekkiego zarysu tejże grymasu, który ukształtował się mimowolnie na  jego wargach oraz swego rodzimego języka z nienagannym akcentem. Zacisnął mocniej dłoń na dwujęzycznej ulotce - japońsko-angielskiej. – Próbowałem z mapy dowiedzieć się, gdzie jestem, ale tutaj wylądować. — Wzruszył bezradnie ramionami,  posługując się iście kaleczącym uszy japońskim. Przyłożył się do tego tak bardzo, że obawiał się, że opiekunka delfinów nie zrozumie z tego ani słowa. Rozłożył broszurkę, by pokazać jej zamieszczoną na niej mapę. — Dürft ich mal um Hilfe bitten? — zapytał, a potem się zreflektował: — Pani pracuje tutaj? Jest w stanie mi pomóc? – Zerknął na nią niepewnie, wypatrując jakiegoś dowodu, że faktycznie była pracownikiem.

  Zaśmiał się w duchu, gdy kobieta gestami próbowała się z nim porozumieć, ale na jego twarzy nadal widniał ten sam grymas. Sugerował ni to zakłopotanie, ni to zagubienie.
  — Nein. — Pokręcił przeczącą głową. Narysował dłonią bliżej nieokreślony kształt, który w zamyśle miał imitować stworzenie z rodziny psowatych. — Robbengehege — dodał, odwróciwszy ulotkę na drugą strony, by pokazać jej zdjęcie foki. Przejechał wzrokiem po zamieszczonym tam tekście. Akurat pięć minut wcześniej zaczął się tam pokaz z udziałem tych zwierząt, który ani trochę nie zainteresował Mike’a, ale przynajmniej dzięki temu potwierdził wiarygodność swoich słów.
  Po tym, jak kobieta okazało mu swój identyfikator, zeskanował go spojrzeniem. Nie miał zamiaru odbierać go kobiecie przy użyciu siły czy też sprytny. Kradzież w obecnej sytuacji była więcej niż niewskazana, wszak broker miałby dowód takowej, co postawiłoby Havoca w niezbyt komfortowej sytuacji, gdyby ten zechciał zmusić go szantażem do innych operacji. Ponadto nie obiecał mu bezwzględnego posłuszeństwa. Mężczyzna najprawdopodobniej nie znał tożsamości skorumpowanych strażników, skoro dotychczas nie wyjawił je informatorowi, zatem nie posiadał pełnej wiedzy na temat tego incydentu. Jeżeli jego motywem było zdemaskowanie tych wojskowych, Mike zmuszał go do odszukania innej drogi.
  — Jak się tam dostać? — zapytał po chwili, wywracając broszurkę na stronę z mapą. W oczekiwaniu na odpowiedź, przestudiował ją dokładnie, by utworzyć w głowie plan oceanarium. Znajomość rozkładu pomieszczeń zapewne przysłuży się ich wspólnym interesom.


| Od dziś do soboty włącznie nie będę mieć dostępu do laptopa, więc mój kolejny post na wydarzeniu pojawił się najwcześniej w niedziele.

  Martha była dużo gorsza w trzymaniu swoich emocji na wodzy. Gdy Havoc wskazał jej obrazek z fokami, parsknęła donośnie, a jej twarz wreszcie się rozchmurzyła. Nie mogła nadziwić się jak mężczyzna trafił do szatni dla pracowników, skoro szukał zbiornika z fokami.
  Złapała za jeden bok trzymanej przez mężczyznę mapy i wskazała mu odległy korytarz oznaczony symbolem toalet.
  — Jesteśmy tutaj — powiedziała powoli i wyraźnie, prawie jakby rozmawiała z osobą niedosłyszącą. Potem jej palec powędrował wzdłuż prostej linii łączącej boczny tunel z główną trasą dla zwiedzających. Skręciła nagle, aż idealnie pod jej opuszką znalazł się rozrysowany, szeroki basen, a obok niego znak foki trzymającej piłkę na czubku nosa. — A foki tutaj.
  Zrobiła krok do tyłu i opadła miejsce na biodrach przyglądając się twarzy blondyna, jakby mogła w ten sposób ocenić, czy mężczyzna zrozumiał w którym kierunku powinien się udać.
  Nie była jednak na tyle miła, by poczekać aż Havoc sam domyśli się, że powinien w tym momencie wyjść już z szatni dla pracowników. Otworzyła dla niego drzwi, a potem gestem ręki wskazała korytarz oczekując, że tego rodzaju przekazu nie będzie musiała już tłumaczyć.
  Głos w słuchawce, który do tej pory milczał odezwał się nagle. Cichy szmer załaskotał mężczyznę we wnętrzu ucha.
  — Nie, nie, nie... Nie tak miało być. Grasz świętoszka? Znalazłam ci możliwość najdyskretniejszego zdobycia identa, a ty stchórzyłeś? — ton z jakimi wypowiadane były te słowa zdradzał rozdrażnienie, nawet pomimo syntezatora. — Jasne, wejściówkę możesz otrzymać legalnie, dzięki swojej Specowskiej pozycji, ale wtedy w dziesięć minut wszyscy z góry dowiedzą się o wszystkim... I niczego nie wyjaśnisz. To mogę Ci obiecać. Teraz sam coś wymyśl by go dostać.

/Nie ma problemu. Ja również wyjeżdżam na ten czas :3c

  Udał, że z uwagą śledzi każdy ruch jej palca, choć odpowiedź na swoje pytanie poznał niespełna kilka chwil temu, gdy sam przestudiował broszurkę.
  — Danke schön — rzekł po tym, jak kobieta powiedziała foki są tutaj, po czym ruszył ku wyjściu, zaciskając dłoń na ulotce. Zatrzymawszy się na chwilę, rzucił ukradkowe spojrzenie identyfikatorowi sterczącego z jej szyi i dostrzegł jej sugestywny gest. — Schönen Tag noch.
  Po opuszczeniu pomieszczenia, udał się w stronę powrotną, wyczekując, aż usłyszy w prawym ucho głos brokera. Pod wpływem rozdrażnienia pobrzmiewającego niemalże w każdym słowie mężczyzny, na wargach informatora ukształtował się zalążek uśmiechu.
  — Skąd to rozczarowanie? Mówiłem ci, że kradzież nie wchodzi w grę. Śledzisz mój każdy ruch. Być może nawet nagrywasz obraz z kamery. Jaką mam gwarancje, że nie wykorzystasz to przeciwko mnie? — zapytał, choć sam, przeciwieństwie do swojego rozmówcy, nadal posługiwał się całkowicie wyzbytym z emocji tonem, jakby w ogóle nie było go stać na jakiekolwiek uczucia.
  Grupa turystów zniknęła, toteż przystanął przed płaszczkami i przyjrzał się tym żyjątkom. Jego wzrok spoczął na krótkim opisie zamieszczonym w rogu zbiornika.
  —  Masz pomysł jak w miarę legalny sposób bez użycia moich wpływów pozyskać przepustkę, a może wolisz zakończyć naszą współpracą w tym miejscu?
   Ruszył wzdłuż pomieszczenia, by zbliżyć się przynajmniej częściowo do atrakcji z fokami. Pracownica, z którą wcześniej rozmawiał, w każdej chwili mogła wyjść z szatni. Jego wygląd był bądź co bądź dość charakterystyczny na tle azjatyckiej urody, więc najprawdopodobniej zostałby przez nań rozpoznany,  a kolejna konfrontacja z opiekunką delfinom była Havocowi nie na rękę.