Jericho ze zdziwieniem dostrzegł, że po dziwnych istotach nie było już nawet śladu. Może poza delikatnym zapachem sierści unoszącej się w powietrzu. Rozejrzał się jeszcze raz po jaskini i dostrzegł jakieś dziwne kokony zwisające spod sufitu. Różniły się od siebie kolorystycznie i pod względem wielkości. Mokugawa wolał nie wnikać co jest w środku, chociaż mógł się tego domyślać. Nie zamierzał jednak nic z tym robić. Wykonał swoje zadanie, miał swoje rzeczy, nikt go nie pilnował. Czyżby mógł wreszcie wrócić do domu?
Mężczyzna stanął przed wyborem. Mógł wrócić ścieżką, którą tutaj przyszedł razem z Wymordowanymi, albo iść inną, nieznaną. Zastanowił się przez chwilę i doszedł do wniosku, że na dzisiaj już wystarczyło mu różnych, dziwnych doświadczeń. Postanowił wrócić tą drogą, którą przyszedł. Docelowo chciał dotrzeć do tego dziwnego kamienia, na którym się obudził, po czym stamtąd ruszyć w kierunku kryjówki DOGS. Musiał tylko określić kierunek i po prostu ruszyć.
Wszedł więc do szerszego tunelu i ruszył przed siebie.

Mokugawa szedł już jakiś czas i cały czas miał wrażenie, że już tylko kawałek dzielił go od kamienia, przy którym się obudził. Prawda była jednak taka, że był dopiero w połowie drogi. Los dodatkowo nie był dla niego zbyt łaskawy. Dodatkowo, dziwne wahania temperatury sprawiły, że włoski na karku mimowolnie stanęły mu dęba. Nie wiedział co się dzieje, ale wiedział, że musi przyspieszyć. Jego niepokój rósł z każdym krokiem, zwłaszcza iż do anomalii związanej z temperaturą doszło delikatne drżenie podłoża. W pewnym momencie przystanął i odwrócił się. Dostrzegł mrowie pędzących, wygłodniałych pająków, każdy wielkości psa. Biegły ku niemu po ścianach, suficie oraz podłodze. W następnej sekundzie dostrzegł jednak jeszcze coś.
Ich matkę.
Hanowi szczęka opadła, gdy zobaczył to wielkie cielsko sunące wprost na niego. Czy to da się powstrzymać? Wielkie kły, włochate, długie odnóża, błyszczące ślepia, które, jak mu się wydawało, były utkwione właśnie w nim. Szok trwał bardzo krótko. Wojskowe przeszkolenie szybko ocuciło go dając mu mentalnego liścia w pysk. Jericho wiedział, że nie starczy mu kul na to, by wystrzelać wszystkie te potwory, dodatkowo pozostawała jeszcze matka, do której nawet nie chciał się zbliżać. Puścił się więc pędem chcąc chociaż spróbować uciec tymi potworami. Jak na człowieka, był on dosyć sprawny fizycznie, ale czy to wystarczy, by uciec z tego tunelu i znaleźć się na otwartej przestrzeni? Poza tym, nawet jak się tam znajdzie, to co dalej? Czy pościg zostanie zaniechany?
Wątpliwe.
Te bestie chciały go pożreć, a on nie mógł się sam obronić. Chyba, że zdarzyłby się cud. Czy on jednak był możliwy?

Jericho biegł ile sił w nogach, ale prawda była taka, że nie wiedział, jak daleko ten tunel będzie się jeszcze ciągnął. Z drugiej jednak strony, nawet jeśli ucieknie stąd to co dalej? Pająki niby miały się nagle zatrzymać i pozwolić mu odejść? Poza tunelem łatwiej byłoby im go osaczyć. I gdy już wydawało mu się, że był w beznadziejnej sytuacji, tak nagle coś do niego dotarło. Dostrzegł na ścianach płonące pochodnie, a wiedział, że pająki bały się ognia. W końcu były włochate, więc można je było bardzo łatwo podpalić. Rzucił tylko szybkie spojrzenie za siebie i dostrzegł, kreatury omijały pochodnie szerokim łukiem. Przystanął więc na moment przy jednej z nich, wyrwał ją z uchwytu i rzucił za siebie, na środek tunelu. Miał nadzieję, że to je na chwilę zatrzyma, a przy odrobinie szczęścia, jakiś nieostrożny osobnik wpadnie w to, po czym miotając się, zapali pozostałych przedstawicieli swojej paskudnej rodziny. To mógł być zarówno prawdopodobny scenariusz, jak i czcze marzenia. To się bowiem miało dopiero okazać.
Wiadome było jednak jeszcze jedno. Jedna pochodnia mogła zatrzymać przynajmniej samicę. Ta zajmowała niemalże całą wielkość tunelu, więc nie mogła skryć się przed ogniem. A przynajmniej, nie powinna być w stanie tego zrobić. Han przy następnej pochodni, ledwie kilka metrów dalej, ponownie się zatrzymał, chwycił ją i poczekał aż kreatury odrobinę się zbliża, by następnie cisnąć płonącym pociskiem w jednego z potworów. Czy mu się udało trafić, czy też, nie zmieniało to faktu, że jak tylko wypuścił pochodnię z reki, odwrócił się i ponownie zaczął uciekać ile sił w nogach.