Jericho czasem nienawidził siebie za to, że zdecydował się urodzić w czasach, w których życie było tak trudne. Dodatkowo, zrezygnował wcześniej ze swojego wygodnego życia w wyższych sferach mieszkańców M-3 na rzecz "wolności" i "szczerości" Desperacji. Z biegiem czasu jednak zdał sobie sprawę z tego, że Desperacja pod względem przekrętów, niebezpieczeństwa i knowań nie różniła się za bardzo od miasta, w którym się wychował i dorastał. Różnicą była tylko stawka oraz warunki do życia. Niemniej jednak takie życie jakie miał teraz, mimo wszystko mu odpowiadało. Co prawda, czasem brakowało mu wygodnego łóżka z jedwabną pościelą, ale wtedy przypominał sobie, że tutaj nie miał narzuconych sztywnych reguł postępowania w życiu osobistym, że w zasadzie był wolnym strzelcem i jedyne co musiał robić to przetrwać. Nie było też tak zwanej "etykiety" postępowania, więc życie było tutaj dużo prostsze. Czasem nawet przyjemniejsze.
Tylko ten pierdolony piasek...
Właził wszędzie. Do oczu, do uszu, do nosa, do ust, pod ubrania. Wszędzie. I było to niesamowicie uciążliwe, gdyż przyklejał się do ciała, z każdym ruchem powodując mikro zadrapania na ciele, które w połączeniu z pyłem i potem oraz temperaturą czasem dawało efekt swędzenia, którego nie dało się pozbyć tak łatwo.
Han spojrzał na swój zegarek, który po tych wszystkich przejściach jeszcze o dziwo działał, mimo iż szybka była pęknięta.
10:30
Dosyć wczesna godzina, a z nieba dosłownie lał się żar. Z mężczyzny lało się z niczym z wieprza na ruszcie, przez co mężczyzna co chwila ocierał pot z czoła tworząc kolejne mikro zadrapania. Jakim cudem on tutaj w ogóle wylądował?! Niemniej jednak, skoro już tutaj był to musiał jakoś przetrwać. Rozejrzał się dookoła po zniszczonym mieście, które upadło dawno temu, wtedy gdy upadła cała rasa ludzka. Widoczne zniszczenia oraz to, że pustynia odzyskiwała to co dawno temu zostało jej wydarte, były upiornym widokiem raczej nie zachęcającym do eksplorowania tego miejsca.
Niemniej jednak, nie zamierzał umierać w takim miejscu jak to. Jeszcze nie dzisiaj.
Szukając jakiegoś schronienia przez palącym słońcem dostrzegł królika przemykającego nieopodal, który wskoczył do wielkiej jamy, jakich całkiem sporo tutaj było. Zastanawiało go, co też mogło wykopać tak wielką dziurę w piasku. Doszedł jednak do wniosku, że, prawdopodobnie, nic gorszego się nie stanie niż to, co czeka go na tej patelni, więc tylko chwycił swoją M4, odbezpieczył ją, po czym wszedł do czeluści. Ciekawe, co go tam czekało?

Spoiler:

Jericho schodził powoli i ostrożnie wgłąb tunelu trzymając cały czas swoją M4 w gotowości do użycia i pozbawienia życia ewentualnego zagrożenia. Szedł krok za krokiem zmysły mając wyczulone do maksimum. Co ciekawsze, schodził ciągle pod ziemię, czego dowodem było nie tylko pochylenie terenu, ale też obniżająca się temperatura. Wreszcie osiągnęła ona znośny poziom na oko dwudziestu pięciu stopni. I wtedy to też Han dotarł do rozwidlenia dróg, na którym ktoś zamocował pochodnię. Czyli to były jakieś ślady inteligentnego życia, które musiało korzystać ze światła, chociażby w ramach drogowskazu. Teraz jednak powstawało pytanie o to, którędy się udać? W lewo, czy może w prawo? Nie znał tego miejsca, więc prawda była taka, że orientację w terenie mógł od razu schować sobie w buty, może będzie wyższy. Czy były jakieś cechy charakterystyczne któregoś z tuneli? Ślady częstszego użytkowania? Powiew powietrza? Świeższy zapach? Bo teraz jedyne co czuł, to zapach mokrej ziemi i gnijących roślin pozbawionych dostępu do światła, rannych przez osoby, które kopały ten tunel. Mokugawa nie był jakimś zwolennikiem fauny lub flory, ale zwracał na takie rzeczy uwagę. W wojsku go tego uczono, by brać pod uwagę każdy szczegół, gdy było się na rekonesansie lub w miejscu, którego się nie znało.
Mężczyzna nie mógł się zdecydować, który z tuneli wybrać i gdy już miał wyciągać monetę, by to ślepy los zadecydował, usłyszał niespodziewany chichot z lewej korytarza. Momentalnie przeniósł tam lufę swojego karabinu, by na czas zareagować na ewentualne zagrożenie. Gdy jednak przez chwilę nic się nie stało, to postanowił sprawdzić czym było źródło hałasu. Człowiekiem? Oby. Zagłębił się w lewy tunel równie powoli i ostrożnie, co wcześniej w ten, który w tym miejscu się rozwidlał. Ciekawiło go niezmiernie, co go tam czekało?

Jericho pluł sobie w brodę, że nie zabrał ze sobą żadnej latarki. Przecież to powinno być dla żołnierza jednym z podstawowych elementów ekwipunku! Niestety, musiał sobie jakoś bez tego poradzić. I na początku szło mu nawet całkiem nieźle, aczkolwiek im głębiej wchodził w ten tunel, tym ciemniej się robiło, aż wreszcie mrok osiągnął taki poziom, że nawet gdy podstawił sobie otwartą dłoń pod sam nos, to i tak nie widział nawet jej zarysów. Także mógłby się nawet potknąć o zagrożenie, a i tak nic by nie dostrzegł. Dlatego też opuścił lufę karabinu, złapał się jedną ręką ściany i w ten sposób przemieszczał się o kolejne metry. W pewnym momencie poczuł, że jego noga nie napotkała podłoża. Przez jedno uderzenie serca miał wrażenie, że zaraz spadnie, co sprawiło, że poczuł ten nieprzyjemny ucisk w żołądku. Napotkał jednak szeroki schodek, który nie pozwolił mu polecieć dalej. Ulga jaką odczuł była ogromna. Z drugiej jednak strony, na chuj tu komuś schody? Niemniej jednak, znaczyło to ni mniej ni więcej, że to musiał być uczęszczany korytarz. Przez podeszwę buta czuł, że poszczególne schody są różnej szerokości oraz różnej wysokości, dlatego też Jericho zachowywał ekstremalną ostrożność. Niestety, jeden ze schodków był zdecydowanie niżej niż pozostałe, co poskutkowało tym, że teraz faktycznie poleciał do przodu. Na domiar złego tunel był tak stromy i wygładzony, że zaczął zsuwać się pod podłożu. Nie mogąc niczego się złapać, by się zatrzymać, mężczyzna nabierał przez jakiś czas prędkości, pokonał dwa zakręty, których nie widział, po czym nagle poczuł, że zaczął spadać. Wzrok wychwycił jednak jakieś obrazy, gdyż w jaskini było jakieś źródło światła. Zobaczył, że leciał w stronę olbrzymiego grzyba, od którego jednak się odbił, przeleciał na następny i dopiero tam wylądował. Serce waliło mu jak młotem, nogi miał jak z waty, a spodnie prawie obszczane. Prawie, bo ostatecznie mocz został utrzymany w pęcherzu. Niektórzy mogli zareagować nawet gorzej, cóż.
Wtem usłyszał jakieś głosy. Głosy, które wydawały się być kobiece. Jeden gniewny, drugi spokojniejszy, ale w gruncie rzeczy niezwykle do siebie podobne.
- Co? - zapytał tylko na pierwsze stwierdzenie odnośnie tego, że ten grzyb w ogóle do kogoś należał. Rzucił dwa niespokojne spojrzenia,by ogarnąć mniej więcej gdzie był.
Wtedy dostrzegł jak jedna z postaci pochyla się nad nim i wyciąga rękę do niego.
Niepewnie chwycił za dłoń nie wiedząc, jakie te istoty mają intencje. Wymordowani? Pomogła mu wstać, ale Jericho odsunął się od niej o dwa kroki, by zwiększyć dystans. Nie ufał tej kobiecie, więc nie spuszczał z niej oka. Był przygotowany na wszystko, ale czy dałby radę dwójce wymordowanych na raz, gdyby doszło do konfliktu? A może nie musiało do niego dochodzić?
- Na górze jest nieznośnie gorąco, chciałem przeczekać największe upały. No i spadłem tutaj. Coście za jedne i gdzie ja w ogóle jestem? - zapytał, a w jego głosie słychać było napięcie. Był też zestresowany, ale to nie było nic dziwnego.

Bez wątpienia Jericho znalazł się w dziwnym miejscu. Skąd się wzięły te gigantyczne grzyby, tego nikt nie wiedział. Dodatkowo, dlaczego wydzielały poświatę i były...lepkie? Teraz jednak nie miał czasu ani ochoty zastanawiać się nad tym wszystkim. Teraz jedyne co chciał, to wydostać się na zewnątrz, gdzie, miał nadzieję, upał już nieco zelżał. Poza tym, jakoś tak lepiej się czuł na powierzchni niż pod ziemią. Zdecydowanie nie mógłby żyć tak jak w Rosji, gdzie, ponoć część ludzi żyła w dawnych liniach metra. Na ile to była prawda, tego nie wiedział. Zresztą, Rosja była daleko, a obecnie, gdy od setek lat komunikacja na taką skalę praktycznie nie istnieje, to nie warto się było nad tym zastanawiać.
Kobieta, z którą rozmawiał wydawała się być zdziwiona tym, że Jericho przyszedł "z góry". Dlaczego ją to dziwiło? Tego pewnie miał się nigdy nie dowiedzieć. W pewnym momencie nieznajoma odezwała się po raz kolejny. Zabawy? Jakiej zabawy?
- Jakiej zabawy! Hej! - krzyknął za oddalającą się wymordowaną. Przeklął w myślach, po czym ostrożnie zlazł z grzyba i udał się w głąb jaskini. Nie miał w końcu zbytniego wyboru. Dziura z której wypadł znajdowała się wysoko. Na tyle, że nie miał szans się tam dostać. Dodatkowo, coś mu podpowiadało, że z tej jaskini są tylko dwie drogi wyjścia. Jedna to ta, przez którą się tutaj znalazł. Druga natomiast znajdowała się gdzieś przed nim. Na wszelki wypadek mężczyzna odbezpieczył karabin i przyłożył go do ramienia. Nigdy nie wiadomo, co czyhało na niego w zakamarkach tego zapomnianego przez Boga i ludzi miejsca.
Ruszył więc za dziewczyną starając się nie myśleć zbytnio o tym, co go czeka dalej. Wiedział, że tak czy siak musiał tam iść, a skupianie się na myśleniu o takich sprawach sprawiało, iż jego czujność słabła. A na to nie mógł sobie pozwolić.

Jericho szedł równym, acz dosyć powolnym tempem. Był gotowy na odparcie każdego ataku, ale nic takiego nie nadchodziło. Mimo iż czujność oraz zmysły mężczyzny działały na najwyższych obrotach, to jednak nic nie zapowiadało, jakoby coś miało się zaraz stać. Panowała tutaj cisza zakłócana jedynie odległym echem jego kroków. Z każdym kolejnym krokiem, jaki Han stawiał, było coraz jaśniej, a w nozdrza wpływał coraz intensywniejszy, słodki zapach...czegoś. Czy to te grzyby wydzielały taki odór? Bo tak można było nazwać ten zapach,gdy już weszło się do drugiej groty. Była ona całkiem nieźle oświetlona, ale zapach, jaki się unosił w powietrzu był nie do wytrzymania. Mokugawa starał się nie zwracać uwagi na tę niedogodność rozglądając się dookoła w poszukiwaniu dalszej drogi, którą winien podążyć. Dostrzegł naprzeciw siebie tunel, do którego można się było dostać po stromej ścianie. Jednakże, pomiędzy snajperem a wyjściem z tego miejsca znajdowała się jeszcze polana śmierdzących grzybów. Po jego prawej stronie dostrzegł most, po którym można było przejść na drugi brzeg, więc ruszył w tamtą stronę. Po drodze jednak rozdeptał jeden z grzybów, przez co jego stopa zanurzyła się w dziwnej substancji, która śmierdziała tak niemożebnie, że żołądek Jericho zwinął się w supeł kilka razy, zanim się uspokoił i ostatecznie postanowił nie wydalać swojej treści.
- Ja pierdolę, jak to cuchnie.... - powiedział sam do siebie, po czym swoją żółtą chustę przewiązał sobie wokół twarzy robiąc z niej w ten sposób coś w rodzaju filtra.
Po chwili był już po drugiej stronie mostu, więc zaczął wdrapywać się na ścianę korzystając z korzeni, które z niej wystawały. Tworzyły dla niego niemalże drabinę, dlatego też wspinaczka nie była ani specjalnie trudna, ani też długa. Chyba, że w jej trakcie coś się wydarzyło?