"Szanowny doktorze S.,
Zakończyłem lekturę dość obszernego raportu (choć właściwszym wydaje mi się słowo 'teorii') pana autorstwa, dotyczącego źródeł oraz przyczyny rozprzestrzenienia się na początku tysiąclecia wirusa x. Jestem w pełni świadom faktu, iż było i jest to zadaniem trudnym. Jak sam raczył pan zauważyć, nie dysponujemy środkami wystarczającymi by zbadać i opanować wirus sam w sobie, toteż zbadanie jego źródeł jawi się niemal jako niemożliwe do wykonania.
A mimo to przeszedł pan samego siebie w snuciu spiskowych teorii na podstawie szczątkowych informacji. Poświęcił pan konstruowaniu wyjaśnień ponad trzy lata, dorabianiu do nich całego tła, mających potwierdzić jakże rewolucyjne twierdzenie, proszę więc sobie wyobrazić moje zdumienie, oburzenie oraz poczucie bycia wykpionym, gdy efekt końcowy tejże pracy znalazł się na moim biurku. Aby jednak nie posądził mnie pan o zaniedbywanie obowiązków, poniżej uściślę wszystkie dane, jakie zawarł pan na ponad tysiącu stron, aby być pewnym, że wszystko zrozumiałem właściwie.

urodzona 6 marca 1995 roku w Moskwie, Rosji. Pierwszym materiałem dowodowym, jaki pan zamieścił, są dane pochodzące z akt szpitala psychiatrycznego, w którym rzeczona przebywała w latach 2009-2011. Raczył pan położyć również nacisk na szczegóły anatomiczne: mierząca 166 centymetrów wzrostu Arlovskaya nie przekraczała wagi 50 kilogramów co zawdzięczać miała początkowym objawom jadłowstrętu psychicznego oraz ćwiczeniom baletowym, którym oddawała się z pasją, nawet w trakcie pobytu na oddziale zamkniętym. Przez postronnych opisywana jako 'efemeryczna, zagadkowa, o wyglądzie lalki, nieobecna, przypominająca bardziej zjawę niż człowieka' (doprawdy zastanawiam się, czy dowód nie został spreparowanym celem poparcia pana własnych wyobrażeń) choć całość niewątpliwego uroku psuć miały, długie do pasa, różowe włosy które ciągle farbowała, uparcie powtarzając, iż jest to właściwy dla niej kolor, tak samo jak fioletowe tęczówki efekt noszenia szkieł kontaktowych (nie omieszkał pan w wspomnieć, że efektem mutacji, jaką sama musiała przejść zapewne było utracenie zapotrzebowania na sztuczną zmianę urody, stały się one jej naturalnymi elementami, czy tak?). Innym mankamentem urody miały być dwie blizny na przegubach nadgarstków, pamiątka po próbie samobójczej. Co ciekawe, twierdzi pan, że w chwili obecnej Arlovskaya przebywa w naszym mieście, jako uczennica Akademii Shiro, ukrywając się pod fałszywym nazwiskiem oraz, prawdopodobnie, zamieszkuje z osobnikiem zarażonym wirusem bądź sprzyjającym jej z innych pobudek.
Żyłem głębokim dylematem, co do której części raportu odnieść się w pierwszej kolejności, zacznę jednak od złączenia rozległej noty psychiatry i szczegółów pochodzących z obserwacji jej zachowań, połączonych z pańskimi własnymi przemyśleniami na ten temat. Poczynię wyszczególnienia kwestii najbardziej interesujących.

Osobowość z pewnością należała do problematycznych.
Pozbawiona towarzystwa i wpływu ojca Ekaterina przebywała pod opieką, cierpiącej na chroniczną depresje, matki oraz dziadków. Od lat najmłodszych pozostawała dzieckiem cichym, wyraźnie nie wyrażającym zainteresowania otoczeniem ani nawiązywaniem kontaktów z rówieśnikami, co utrzymywało się w następnych latach. Prawdopodobnie brała na siebie winę za stan matki, co przełożyło się na stawianie sobie wygórowanych wymagań oraz świadomej izolacji od reszty ludzi. Jej ambicje przybrały formę manii oraz znamion perfekcjonizmu, przez co otrzymywała niższe stopnie z powodu przekraczania terminów oddawania prac, które pod względem merytorycznym były przygotowanie porządnie i wyczerpująco. Najczęściej widywana z książką bądź encyklopedią, w tym również tekstami o zabarwieniu religijnym, choć, jak zwrócono uwagę, nie utożsamiała się szczególnie z prawosławiem. Nie brała udziału w życiu klasy. Zdystansowane, chłodne i zdecydowanie odmienne w środowisku młodzieży zachowanie zwróciło na nią uwagę osób, które w języku potocznym określa się mianem 'dręczycieli'. Na przełomie trzech miesięcy Arlovskaya znajdowała listy z obraźliwymi wyzwiskami, jej torba nosiła znamiona zniszczenia nożyczkami, rozpowszechniano na jej temat plotki oraz stosowano przemoc psychiczną. Ani razu nie zwróciła się związku z jawną agresją rówieśników do żadnego z ciał pedagogicznych, tak samo wszelkie przejawy niechęci ignorowała równie konsekwentnie, co próby nawiązania kontaktu. Jak już wspomniano, Ekaterina stawiała sobie wysokie wymagania i prawdopodobnie postrzegała inne osoby jako czynniki rozpraszające i utrudniające jej dojście do celu. Od piątego roku życia uprawiała balet, jednak w wieku lat trzynastu zmuszona była zrezygnować z lekcji w grupie i występów - napięcia powodowane jej chłodnym zachowaniem oraz brak wyrozumiałości dla słabszych koleżanek doprowadziły do sytuacji, w której zgodnie została wskazana jako przyczyna niesnasek. W trakcie terapii nie udało się ustalić, co spowodowało przełom w jej zachowaniu. Ukończywszy lat czternaście odbyła swoją pierwszą serie spotkań z psychologiem, po tym, jak usiłowania dokonać morderstwa kolegi z klasy. Chłopiec wyrwał jej książkę z rąk i na oczach Ekateriny wyrwał z niej kilka stron, użył obraźliwych określeń oraz zaczął się głośno śmiać. W odpowiedzi dziewczyna wyciągnęła nóż z torby (przyznając się później, że nosiła go od dłuższego czasu, bez szczególnego powodu), zadała cztery ciosy nie zagrażające bezpośrednio życiu, by na koniec przybić rękę ofiary do szkolnej ławki. Po raz pierwszy użyła wówczas określenia "gorszego gatunku" oraz wyrażenia "marna egzystencja, której jedynym celem jest rozpaść się w pył". Dobrowolnie oddała się w ręce funkcjonariuszy, była uprzejma i całkowicie spokojna: jak później ustalono, praktycznie w ogóle nie poczuwała się do winy za wyrządzoną krzywdę. W rozmowie z psychologiem wykazała się nad wyraz rozwiniętą inteligencją, przekraczającą wiek erudycją, a wreszcie amoralnością, która stale pogłębiała się na przestrzeni spędzonych w ośrodkach leczenia psychiatrycznego lat. Pytania i wypowiedzi, które formułowała, zaskoczyły psychologa; do końca starał się poznać przyczyny zachowania dziewczyny, z marnym jednak skutkiem. Badanie mózgu, jakie przeprowadzono na niej w późniejszym czasie wskazywało brak zwiększonej aktywności na bodźce, które powszechnie znane są jako drastyczne. Podejrzewano więc uszkodzenie mózgu bądź odchyły w stronę zachowań socjopatycznych. Przebywająca na oddziale dziecięcym Ekaterina raz jeszcze zaskoczyła swoich lekarzy. Wahania nastrojów, które miewała, postawiły pod znakiem zapytania teorię dotyczącą odchyleń socjopatycznych. Długotrwała depresja, dwie próby samobójcze, częste ataki agresji, paniki bądź histerii, wszystko to przerywane krótkimi epizodami zachowań pozornie normalnych, gdzie wydawała się powracać do równowagi psychicznej, wyrażała ciekawość nad badaniami i konwersowała zarówno z psychiatrą jak i personelem, oznaczając się wysoką empatią i współczuciem dla innych pacjentów. Największe zdumienie przyniosła sesja terapeutyczna datowana na dwa dni po szesnastych urodzinach Ekateriny. Wydawała się nadmierne czymś podniecona, odmawiała przyjmowania leków antydepresyjnych, wreszcie domagała się przyspieszenia widzenia ze sprawującym nad nią opiekę psychiatrą.
Rozmowa rozpoczęła się od deklaracji, że docenia całą pracę oraz uwagę, jaką jej poświęcał, jednak była przekonana, że w niedługim czasie się zakończą. Było to dość powszechne u niej, zwłaszcza w trakcie napadów agresji, gdzie wielokrotnie padały słowa 'niższy gatunek' w stosunku do otoczenia; dowodziła również, że nie mają żadnego prawa jej trzymać ani tym bardziej sugerować choroby. W tym przypadku była raczej zniecierpliwiona pytaniami o samopoczucie, jak gdyby posiadała niezwykle ważną wiadomość. Oznajmiła, iż zrozumiała, że do tej pory wszelkie działania były zwyczajnym błądzeniem, a czas spędzony w ośrodku zmarnowanym; że wszystko to przeciągało w czasie zdarzenia nieuniknione, których ona wypatrywała z niecierpliwością, wreszcie zakończyła stwierdzeniem, że pewnych rzeczy nie wolno przyspieszać - muszą one się dopiero wydarzyć. Na poparcie swoich twierdzeń odrzekła, iż nigdy nie była człowiekiem.. Arlovskaya przyznała, że od lat najmłodszych żyła z poczuciem, że predestynowana jej do czegoś znacznie wznioślejszego niż zwykłe, ludzie życie, którego etapy miały się zamknąć na ukończeniu edukacji, zdobyciu trwałej posady oraz założenia rodziny. Była wybranym przez Najwyższego istnieniem, wręcz zaprojektowanym przez Niego, który pozbawiony skaz typowych rasie ludzkiej przygotowywał się do wypełnienia z góry nadanej roli. Z dość zagadkowym uśmiechem zacytowała fragment Biblii:

"A na imię było mu Legion, albowiem było ich w nim wielu

Nie wyjaśniając jednak, jakie znaczenie ma to dla przebiegu rozmowy. Nie, nigdy nie była człowiekiem, doskonale o tym wiedziała. Patrzenie na ludzkość słabość, niedoskonałość  i zakłamanie budziło w niej irytację i obrzydzenie - stąd wahania nastrojów. 'Człowiek narodził się w prochu by obrócić się w worek gnijącego mięsa, którego jedynym śladem istnienia będzie ulotne wspomnienie i niszcząca się płyta nagrobkowa'. Gardziła takim życiem, była na to zbyt wyniosła. W rozmowach często zwracano uwagę, iż posiadała narcystyczną stronę osobowości, warunkującą odnoszenie się z pogardą do innych ludzi. Przyznała, że pragnęła wieczności i właśnie tym obdarował ją Bóg. Żaden mesjasz, oznajmiła spokojnie, nie rodzi się by przeminąć bez echa, tym bardziej ciało jego nie będzie nigdy okaleczone ani sponiewierane, jego dusza nie uleci wraz ze śmiercią, nie będzie on jednym z wielu. Określiła się mianem Jeźdźca Apokalipsy i choć nie wskazała jego kolejności zgodnej z apokalipsą świętego Jana, przyznała skromnie, iż jest plagą (zarazą), która choć pochłonie setki ofiar, da światu silniejsze i doskonalsze dzieci. Już w tamtej chwili przyznała, że widać tak musi się czuć królowa pszczół gdy oczekuje dojrzewającego potomstwa, niemal poruszona samym wyobrażeniem. Jej dzieci, dowodziła, będą silniejsze, cudowniejsze; ich ciała nie będą się starzeć ani rozpadać, a co więcej, wyzwoli je z okowów zmysłu moralnego, który pchał ludzi w objęcia zła. Po chwili namysłu dodała, przekonał ją do tego przyjaciel, ten sam, który kilka dni wcześniej odwiedził ją i uświadomił, jak ważne jest, by żyła. Co do istoty samego przyjaciela, nonszalancko machnęła ręką, mówiąc tylko, iż wielu zna jego imię, choć niewielu docenia.
Tutaj pozwolę sobie jedynie wtrącić stwierdzenie, iż fascynującym było dla mnie porównanie tego ze zwiastowaniem, jakoby przyjaciel był aniołem, który miał w Ekaterinie obudzić jej domniemane 'zdolności'.
To, co nastąpiło później przypominało atak psychozy; Arlovskaya zerwała się z fotela i ze śmiechem krążyła po pokoju, by wreszcie rozłożyć szeroko ręce i wykrzyczeć, iż 'na prochu niegodnych' powstaną ci, których będzie w stanie obdarzyć prawdziwą miłością, którzy na to zasłużyli i że tylko przy niej czuć się będą swobodnie, tak jak każde dziecko przy matce, zaś największym dowodem jej miłości do nich stać się miała nieśmiertelność i 'dar' który uczyni ich wyjątkowymi i niepowtarzalnymi. Ataki radośni mieszały się ze spazmami płaczu, dlatego podano jej lek uspokajający i umieszczono w pokoju pod obserwacją.  
Doktorze, musi być pan świadom, że powyższe zachowanie jest typowym przypadkiem objawów schizofrenii i megalomanii. Arlovskaya postrzegała siebie jako zbawiciela, który wybawić miał ludzi od rzekomej zagłady. W pana opinii jednak cierpiała na zespół osobowości borderline co spowodowane było niezdolnością pogodzenia roli człowieka, którym sądziła że jest przez długi czas, oraz boskiego wysłannika. Pozwolił pan sobie nawet na stwierdzenie, że najwyraźniej natchniona i nadana specjalnie przez Boga dusza kłóciła się z ludzkim ciałem.

Na podstawie domysłów wyszczególnił pan trzy umiejętności, które miały zapewnić rzeczonej zdolność przetrwania w dość trudnych warunkach, przy braku zdemaskowania, co kłóciłoby się z wykonaniem 'planu'. Zaliczył pan do nich:

♦Mentalizm

♦Posługiwanie się bronią palną

Przechodząc wreszcie do meritum, a zarazem najrozleglejszej części pana raportu, dowodzącej wyjątkowości Arlovskayi, rozpoczyna pan od nadania jej nowego miana, Luxurii i przechodzi do wyjaśnienia, dlaczego właśnie ona, pana zdaniem, jest źródłem wirusa x. Wręcz nie mogę powstrzymać się od wstawienia cytatów, zamiast tylko się do nich odnieść.

Doktorze S., czy zdaje pan sobie sprawę, że gdybym przekazał ten raport w ręce moich zwierzchników, prawdopodobnie nasze ostatnie spotkanie odbyłoby się w towarzystwie plutonu egzekucyjnego? Najwyraźniej świadomość ta do pana nie dotarła, po z każdym kolejnym zdaniem poczyna pan sobie co raz śmielej, sugerując, iż jest psychokinetykiem