Słowa Ulricha zostały potraktowane przez Jekylla wzruszeniem ramion. Był zobojętniały na los lame duck'a w szeregach Łowców, a już na pewno nie miał zamiaru poświęcać mu większej uwagi - dostał jej wystarczająco wiele, by ze wstydu zapaść się pod ziemię z czerwonymi wypiekami na twarzy i nie pokazywać się na zniszczonych przez apokalipsę terenach nazywanych niegdyś Japonią, zanim nie nabierze doświadczenia w posługiwaniu się bronią.
  Wzrok lekarza ani razu nie zahaczył o znajdującą się w kącie postać, która upiła łapczywie łyk wody. Był cichy, jak mysz, która chciała przedrzeć obok śpiącego kota i tylko dźwięk zgniatanej w palcach plastikowej butelki poświadczał o jego żywotności. Zielone oczy prześlizgiwały się po sylwetce bardziej doświadczonego mężczyzny. Jak mniemał to właśnie on był upoważniony do wydania umownych przedmiotów.
  Opuścił dłoń, kiedy jego tożsamość została zweryfikowana przez żółtą tkaninie - lekarz nigdy nie traktował jej jako wiarygodnej przepustki, nawet jeśli była znakiem rozpoznawczym, powszechnym i znanym przez licznych mieszkańców Desperacji i ten czynnik podważał jej rzetelność. Wszak była tylko materiałem, a takowy można było zdobyć i podszyć się, ale skoro to potwierdziło jego tożsamość, nie miał zamiaru podważać jej autentyczności; był tym, za kogo się podawał i zależało mu na jak najszybszym sfinalizowaniu transakcji, by jeszcze dziś wrócić do ukrytych w skalnych, niezbadanych przez niewtajemniczonych korytarzach.
  — Spadł na niego ten zaszczyt, ale z przyjemnością patrzyłbym jak umiera rozrywany przez zęby raviera  — przyznał nie śląc się na uprzejmość, bo w istocie tak było. Zdobyłby wtedy nie tylko tkanki jaszczura, ale także próbki krwi i narządów Łowcy, a od wiele lat przejawiał zainteresowanie ich odpornością na wirusa X, ale odkąd między gangami a rebeliantami postawiono znak pozornej równości pod postacią słowo „sojusz”, był niestety zmuszony do zachowania powściągliwości w swoich zamiarach, co nieco zniweczyło jego plany. Przełknął ślinę, by nie splunąć nią pod nogi mężczyzny w ramach zademonstrowania swojego podirytowania. Przeklęty Wilczur, przeleciało mu przez myśl, ale mimo wzburzenia, jego twarz zastygła w kłamliwej obojętności. — Desperacja potrafi boleśnie rozliczać z głupoty, ale niektórym bezustannie towarzyszy szczęście — dodał po chwili, gdyby jego słowa zostały zrozumiane zbyt opacznie. Niewątpliwie życie lame duck’a chodziło w parze z powiedzeniem, że głupi ma zawsze szczęście.
  Wzrok doktora powiódł w głąb pomieszczenia, gdy do jego uszu doleciał odgłos szurania. Zatrzymał go na jego sprawcy - plecaku, który najprawdopodobniej przechowywał w swoich odmętach to, po co tutaj przyszedł. Został przemieszczony po betonie z wyraźną niechęcią.
  — Oczywiście — przyznał, nie spuszczając z niego wzroku. — Wasi zaprzysiężeni wrogowie zbierają siły na Desperacji, ale ich zamiary nie są nam znane — powiedział po chwili, uznając, że podzielenie się tymi informacji powinno zrekompensować ich trud dostania się do tego obszaru, chociaż prawdę powiedziawszy Jekyll zrobił już nadto by odebrać za to nagrodę, litując się nad młodzieńcem. — Widziano ich w okolicy niezbadanych terenów — wyjawił ich dokładniejszą lokalizacje, mając nadzieję, że takowe zaspokoją chęć wiedzy Ulricha. Nie dysponował ich większym zasobem, zresztą było to tylko niepotwierdzone przez przejezdnych plotki.
  Od czasu, kiedy jego drogi ponownie skrzyżowały się najpierw z Hyde’m, potem Aqualisem, nie przebywał na tych odległych terenach, chociaż niewątpliwie nadszedł odpowiedni moment, by odwiedzić ukryty w dzikiej roślinności laboratorium. Potrzebował tylko nowych, nietuzinkowych egzemplarzy do badań, by nie zawitać tam z pustymi rękoma.

Jekyll odprowadził Łowcę do wyjścia spojrzeniem.
  — Jesteś pewny, że to dobry pomysł? Wygląda na takiego, co zaprzyjaźnił się z kłopotami — podsunął. A może chcesz się go pozbyć? — dodał w myślach. Na jego usta wkradł się delikatny, ni to sarodniczny, ni to pełen rozbawienia uśmiech, a potem tylko obserwował działania jego starszego rangą towarzysza. Obdarzył go bezemocjonalym spojrzeniem, a wcześniejszy grymas wyparował.
  Wiewiórka w międzyczasie wysunęła swój rudy łeb z torby i poruszyła nosem, by wyłapać w powietrzu unoszące się zapachy. Sierść zjeżyła się jej na karku, a z gardła wydobył się pojedynczy pisk. Nie poznała żadnego z nich, więc obdarzyła krótkim spojrzeniem swojego właściciela, który w ogóle nie zwracał na nią uwagi. Znów ją ignorował. Jakby nie istniała. Jakby jej los był mu obojętny. Fuknęła w ramach wyrażenia swojej aprobaty, ale nie ruszyła się, by go ukarać asortymentem zaostrzonych pazurów. Zamiast tego zadrżała i skuliła się, gdy w pomieszczeniu rozległ się obcy baryton.
  Dr przestał kontemplować ściany walącej się rudery, które na okres paru chwil przykuły jego uwagę i dla odmiany również spojrzał na mężczyznę. Spojrzał na niego po tym, jak z jego ust padło słowo stetoskop. W innym wypadku nadal śledziłby popękaną powierzchnie murów. Pęknięcia układały się w awangardowe wzory. Pasowały do sloganu sztuki nowoczesnej, której Bernardyn nie trawił. Nie rozumiał, dlaczego niektóre bohomazy, nie przestawiające nikogo, ani niczego, przykuwały czujne spojrzenia, dlaczego „znawcy sztuki” opróżniali swoje portfele i konta bankowe, by takowe prymitywne działa sztuki zawiesić w swoim gabinecie. Pamiętał, ze taki dziwny obraz wisiał w gabinecie ojca. Ilekroć tam przybywał - czy to jako dziecko, czy już osoba pełnoletnia, pewna swoich zalet, zdolności i możliwości - zawsze się w niego wpatrywał, ale nie pytał, co przedstawiało. Nie obchodziło go to. Ojciec był wynaturzonym pracoholikiem bez serca. I chyba uzależnił się do morfiny. Miał jej cały zapas w szufladzie, a więc brakowało mu też piątej klepki. Całymi dniami przesiadywał w szpitalu, piastując tam stanowisko ordynatora. Brał dyżur za dyżurem. Jekyll nie mógł przywołać we wspomnieniach nawet rysów jego twarzy. Jedyne co zakodowało się w nich, to zaczerwienione od zmęczenia oczy. Bezustannie je tarł, ale nie pamiętał jak wyglądał i nie chciał pamiętać. Nie posiadał żadnej fotografii. Nie miał nawet zdjęcia własnej, ukochanej siostry. Przeszłość pozostawił za sobą.
  — Mogę zobaczyć? — zapytał z niebezpiecznym błyskiem w oku. Jego zawodowa ciekawość właśnie została podsycona. Wyciągnął w kierunku Uricha ręce, nie biorąc w ogóle pod uwagę protestu. Po chwili zacisnął palce na stetoskopie i przyjrzał mu się dokładnie. Gdyby posiadał w swoim ekwipunku lupę, zapewne by ją wyjął. Był teraz niczym kolekcjoner antyków, oceniając wartość drogocennego przedmiotu. — Internistyczny. Prawie nowy. Solidna robota — mamrotał pod nosem tak cicho, że najprawdopodobniej mieszkaniec kanałów nie zrozumiał z tego ani słowa.
  Och, to nie lepiej okraść fabrykę, która jest odpowiedzialna za ich produkcje? - Powstrzymał się do zadania tego pytania. Nie miał zamiaru podważać metod działania Łowców. Każdy miał swoje sposoby. Dopóki były skuteczne, dopóty mogli na nich liczyć w kwestii uzupełnienia niektórych, trudno dostępnych na terenie Desperacji produktów w postaci rzeczy codziennego użytku.
  Nie oddał mu stetoskopu. Ot, przewiesił go sobie przez szyję i wbił zielone ślepia w twarz Łowcy. Kącik ust zadrżały mu, ale nie uniósł ich w grymasie uśmiechu. Wreszcie jakieś konkrety. Wreszcie ktoś był świadom tego, że ratowanie skóry kosztowało. Nie było bonusową przysługą, a zaciągnięte długi lepiej spłacić od razu. Procenty rosły, choć w tym wypadku nazywały się skalą trudności.
  — Wystarczy — szpital z całym wyposażeniem — parę paczek papierosów. I butelka wody. To zrekompensuję mój wysiłek, które włożyłem, by uratować dupsko twojemu podwładnemu — rzucił więc bez ogródek, przedstawiając swoje skromne żądania. Skrzyżował ręce na piersi. To było jego ostatnie słowo. Nie miał zamiaru się targować, ani spuszczać z ceny. Znał swoją wartość. Nie tylko znał. Był o niej wręcz przekonany.

Schował podmioty targu do torby. Stetoskop podzielił ten sam los. Wolał nie, by taki sprzęt nie rzucił się nikomu w oczy w drodze powrotnej do wydrążonych w skałach tuneli. Zdecydowanie mógł wzbudzić ciekawość wśród łachuder z Desperacji. Niemniej jednak Jekyll był niemal pewny, że pojawiłaby się u nich chęć położenia na tym urządzeniu brudnych łapsk w celu łatwego i szybkiego wzbogacenia. Nic z tego. Stetoskop od tej pory stanowił własność doktora i nikt nie miał do niego żadnych praw. Do urzeczywistnia swojego marzenia o kompletnym, niezbędnym wyposażenia brakowało mu tylko termometru.
   — To wszystko  — rzucił w ramach podsumowania. Zarzucając plecach tam, gdzie było jego miejsce, na plecy. Obrócił się w kierunku wyjścia. Nie miał zamiaru zagrzać w tym miejscu ani minuty dłużej, chociaż pomysł, by szedł przodem nie zbyt przypadł mu do gustu. Nie obdarzył zaufaniem ani jednemu, ani drugiemu Łowcy. Nie mógł wykluczyć opcji, że jego przewodnik tylko udawał, a w rzeczywistości był właśnie w trakcie zakładania przemyślanej pułapki. Bernardyn jednak nie zerknął za siebie, by upewnić się, że mężczyzna nie przyłożył mu właśnie gnata do potylicy. Jak gdyby nigdy nic włożył dłonie do kieszeni, ujmując w palce zabezpieczony skalpel. — Wracacie do miasta, czy macie jeszcze coś do załatwienia w tych stronach? — spytał, ale w jego głosie nie pobrzmiewało zaciekawienie, gdyż nie był zainteresowany odpowiedzią, ani planami Łowców. Ot, przełamał ciszę, by zająć czymś Ulricha, który być może obmyśla plan, jak to zadusić posiadacza żółtej chusty gołymi rękoma, zanim ten wydobędzie z siebie nieartykułowany dźwięk. Jedna z najbezpieczniejszych opcji. Bezkrwawych, a z jego predyspozycjami mógł tego dokonać w kilka minut. Kusił los, znów kusił ten cholerny los i satysfakcją czekał, aż ten cholerny los pokaże mu po raz kolejny środkowy palec, ale ta chwila nie nadchodziła, dlatego już nic mówił, nawet nie zerknął przez ramię. Szedł, po prostu szedł, aż w końcu półmrok panujący w zawalonym budynku został całkowicie wyeliminowany za sprawą jasności dnia. Jekyll złapał w usta powietrze, wreszcie nie wyczuwając w nim zapachu wilgoci, potu i stęchlizny, a nie przynajmniej nie tak intensywnego jak dotychczas.
  Wiał lekki wiatr. Upał nieco zelżał. W takich warunkach powrót będzie znacznie przyjemniejszy, a przede wszystkim mniej męczący. Palce mocniej uchwyciły skalpel, gdy Dr wyłapał na horyzoncie zarys znajomej sylwetki. Żółtodziób chyba dopalił papierosa, bo w tej chwili miażdżył coś pod podeszwą buta, więc Jekyll obrócił się w kierunku Ulricha. Wystawił w jego kierunku dłoń, by wymienić się uprzejmościami. Zignorował obecność zastałej juchty na swojej skórze.
  — W imieniu DOGS — (Oczywiście, że w imieniu DOGS. Tylko w imieniu DOGS. W swoim imieniu mógłby dziękować jedynie własnemu odbiciu w lustrze. I niech jasny szlag trafi skromność.) — dziękuję za współpracę — odezwał się z poczucia obowiązku, bo tak wypadało, a nie dlatego, że poczuł nagle wewnętrzną potrzebę, by obsypać Łowców uprzejmościami. Jeśli Ulrich podał mu dłoń, ucisnął ją, ale ten gest nie trwał długo. Sekundę, może sekundę i pół. Pod lewą nadal czuł skalpel i za żadne skarby świata nie chciał przestać go czuć.