Zanim kły zadrasnęły go w odsłonięte ramię, skalpel wbił się w skórę i przeciął ją precyzyjnie. Strumień ciemnoczerwonej juchy trysnął prosto w twarz Dr. Przejechał wierzchem dłoni po zakrwawionych ustach, w  celu pozbycia się posoki i uklęknął przy dogorywającym ciele, nadal dzierżącą w zakrwawionych palcach chirurgiczne przyrząd. Po chwili jaszczurka przestała się szamotać i zastygła bez ruchu, ale Bernardyn nie czekał aż uleci z niej życie.
  Podbiegł do miejsca, w którym porzucił torbę z apteczkę. Pozbierał swoje rzeczy, po czym wrócił, sapiąc, jakby przebył maraton. Sięgnął bo biały pojemnik. Otworzył wieku, sięgając po igłę. Nabił ją na strzykawkę i przycisnął do kanalików jadowych raviera, który rozwarł paszczę, by wydać z siebie ostatni, skrzekliwy dźwięk. Napełnił plastikowy pojemnik jadem, po czym przelał jego zawartość do szklanego, małego naczynia.
  Na ustach Dr pojawił się szeroki uśmiech, gdy ostrożnie odłożył zabezpieczaną próbkę do wnętrza niemal opustoszałej apteczki. W międzyczasie do jego uszu doleciały wyrzucone przez poszkodowanego słowa. Podniósł wzrok i obdarzył go krótkim spojrzeniem. W zielone oczy błyszczały niebezpiecznie, a szaleńczy grymas rozłożony na obliczu ich właściciela dopełniał ten obraz.
  — Ravier — rzucił w przestrzeni nazwę stworzenia, które zatopiło swoje zęby w nodze Łowcy. — Jego jad ma paraliżujące właściwości. Unieruchamia mięśnie na okres paru minut — wyjaśnił, ale nie przejął się tragedią mężczyzny. Odciął skalpelem fragment ciała gada i z nieskrywanym entuzjazmem złapał w palce pokrytą łuskami skórę. Przyjrzał się jej się jak niesamowicie rzadkiemu eksponatowi w muzeum, przejeżdżając opuszkiem palców po chropowatej strukturze. Delikatnie, w obawie, że ją zepsuje. — Nie miałem dotąd okazji pobrać próbek do badań — mruknął pod nosem, wyjmując z apteczki woreczek, w którym umieścił materiał genetyczny. Dopiero wtedy jego uwaga została przemieszczona na zranioną kończynę posiadacza czerwonych ślepi. — Nie umrzesz — stwierdził. Posoka nadal sączyła się niepośpiesznie z rany, ale ravier nie wgryzł się nazbyt głęboko w łydkę. Schował swoje rzeczy do torby, przywiązał kurtkę wokół bioder, po czym złapał Łowcę pod ramię.
  — Współpracuj.
  Rozkazał padł z jego gardła. Nie dysponował taką siłę, by dźwignąć Łowcę i przetransportować go w mniej rzucające się w oczy miejsce. Zagwizdał, przywołując czającą się z tyłu wiewiórkę. Sadie skoczyła na jego ramię i ponownie usadowiła się na głowie swojego właściciela, wbijając pazury do jego skóry w ramach kary za nazwanie jej nieprzyjemnym określeniem.

Współpracuj przyniosło pożądany przez Bernardyn efekt, chociaż niewątpliwie ludzkie ciało nadal ciężyło mu na ramieniu. Był niczym kamień, którego zawiązywało się u szyi. Pomógł pokonać dzielącą ich odległość od ruin. Cienie budynków przynosiły ulgę.
  — Może — odparł  niedbale, enigmatycznie, jakby stan zdrowia Łowcy go nie dotyczył. Zobojętnie wstąpiło na jego twarz w postaci bezemocjonalnej maski; błysk wypalił się ze ślepi, a uśmiech przygasł.  
  Chłód bijający od popsutej konstrukcji przeganiał zmęczenie i studził gorącą od słońca skórę. Jekyll przeczesał palcami kosmyki, które wydostały się spod gumki i zaczesał je za uszy, zanim jakakolwiek odpowiedź padła z jego ust. Ręce miał czyste; wtarł znajdującą się na nich krew niepostrzeżenie w ubranie mężczyzny.
  — Użyj trochę wyobraźni — podsunął. Na jego usta ukształtował się podły uśmiech. Eksperymenty, które przeprowadzał, też miały niejednokrotnie charakter o wiele gorszych tortur niż to, co było serwowane więźniom za kratami stęchłego więzienia. — Podwiń nogawkę.
  Przykucnął przy mężczyźnie. Krew wypływała z rannych tkanek. Musiał ją zatamować, by jak najszybciej przejąć od Łowców towar i ulotnić się stąd przez zapadnięciem zmroku. Ciemność nie była zbyt wiernym towarzyszem, a lekarz nie miał najmniejszej ochoty przebywać w otoczeniu obcych kilku nadprogramowych godzin, jeśli nie było to konieczne.

Bernardyn zbył jego pytanie krótkim wzruszeniem ramion. Potoczył wzrokiem po miejscu, gdzie został odgryziony płat skóry. Nie miał zamiaru wykonywać zbędnych zabiegów, gdyż nawet nie posiadał odpowiedniego do tego sprzętu i medykamentów. Wyjął z apteczki niewielką buteleczkę z wodą utlenioną oraz gazę w postaci kawałka sterylnie czystego materiału. Zalał ją niemal przezroczystym płynem z butelki, po czym przycisnął go do zranieniem na nodze.
  Poszczypie nie padło z jego ust; nie obchodził się z małym, nie znającym uroków świata dzieckiem. Mężczyzna zapewne niejednokrotnie miał przemywaną ranę, więc powinien spodziewać się, że poczuje z tej niewątpliwej przyjemności tymczasowy dyskomfort.
  — Zatamuję krwawienie i założę prowizoryczne opatrunek, aby nie wdarło się zakażenie —  powiadomił go, a po chwili przyczynił się do dotrzymania danego słowa, bez zagłębienia się w szczegóły.
  Po dziesięciu minutach, po założeniu prowizorycznej maski uciskowej w ramach zatamowania płynącej krwi, opatrzył pobieżnie nogę i założył bandaż.
  — Po powrocie do bazy skonsultuj te obrażenie z medykiem — podsunął po dokończeniu swojej interwencji z zakresu udzielania mu pierwszej pomocy na miejscu. Poluzował pasek, który mógł zbyt uciskać i tamować dopływ krwi. Był w miarę zadowolony z efektu końcowego, acz nie wykorzystał wszystkich medycznych zdolności, które miał w zanadrzu. Nie miał na to czasu. Życiu Łowcy nie groziło żadne niebezpieczeństwo, a jedyną niedogodnością stanie się ból, bijący od rany. Nie dysponował żadnymi środkami znieczulającymi, które mógłby mu zaaplikować.
  Doktor pozbierał swoje rzeczy i wstał, dźwigając się na rękach. Za chwilę mężczyzna powinien uzyskać pełną sprawnością i mogli ruszać dalej, byle jak najszybciej odnaleźć drugiego przedstawiciela łowczej rasy.

Założył torbę na ramię; zacisnął dłoń na jej materiałowym uchu. Sadie, w ramach rozejrzenia się po okolicy, zeskoczyła z jego ramiona asekurując się ramieniem. Wdrapała się na niewielki mur i stamtąd parowała z niezwykłym oddaniem okolicę; czyżby zgłodniała i próbowała zapracować sobie na posiłek? Jej właściciel natomiast oparł się o jedną ze stabilniejszych ścian budynku i potoczył wzrokiem po szczątkach nadgryzionego przez zęby czasu domu. Na jego ustach ukształtował się ledwo widoczny uśmiech; nie był on jednak oznaką rozbawienia. Dr towarzyszyła trudna do okiełznania w mocno bijającym sercu nostalgia. Tęsknota za domem nie była dobrym doradcą, a mimo wszystko przez chwilę zatoną we wspomnieniach. Pomieszkiwał niegdyś w podobnej ruderze, lecz ówże dach nad głową posiadał wszystkie ściany, ale nie miał okien. Zostały zabite przez lekarza deskami, by nie wdzierał się przez nie chód, charakterystyczny dla miejsca jego urodzenia. Wątłe ramiona poruszyły się, gdy z uchylonych warg padło westchnienie.
  Jesteś medykiem albo jakimś badaczem tutejszej fauny?
 Zawiesił spojrzenie na palącym mężczyźnie.
 — Twoim największym koszmarem — rzucił luźno w ramach komentarza ni to poważnie, ni w żartobliwym tonie; kąciki jego ust zadrżały. Nie traktował poważnie zainteresowania mężczyzny swoją osobą. Profesja, którą wykonywał nie była przedmiotem ich spotkania. — Stanę się nim, jeśli zaraz nie dotrzemy do twojego kolegi — dodał, by rozwijać w Łowcy wszelkie wątpliwości. Nie ufał jego zdolności dedukcji, a może po prostu zmarnował w jego towarzystwie zbyt wiele czasu, które był spożytkować na czymś o wiele przyjemniejszym. Przykładowo – stos trupów znajdujący się półgodziny drogi stąd rozpalił w nim zawodową ciekawość. Co było przyczyną ich śmierci? Dlaczego ich zwłoki nie ulegały rozkładowi? Tylko pytań, a tak mało czasu, by uzyskać na nie odpowiedź.
 — On tam gdzieś jest, tak? — zapytał, bo wątpliwości w Dr narastały z każdą sekundą. Miał wrażenie, że Łowca robił wszystko, byle tylko odwlec chwilę, kiedy Bernardyn otrzyma to, po co pofatygował się taki kawał drogi. Coraz bardziej mu nie ufał, a powolna konsumpcja papierosa jedynie utwierdzała go w tym parszywym przekonaniu; woń dymu dochodził do niego i wywoływała odruchy wymiotne spowodowane ostatnią libacją alkoholową. Jego żołądek nie był w dobrej kondycji. — Chodźmy. Dopalisz po drodze. — Ponaglił. Odbił się od ściany w celu wyruszenia w dalszą drogę. Wiewiórka schowała się w torbie swojego właściciela. Upał w starciu z jej miękkim w dotyku i gęstym futrem nie chodził w parze z komfortem. Męczyła się – tak ktoś mógłby pomyśleć, a Dr nie miał wątpliwości, że zęby gryzonia wbiły się w owoc znajdujący się dnie jego torby.

Zdjął gumkę, która trzymała kilka kosmyków na krzyż. Przejechał parokrotnie palcami po włosach, po czym zgarnął je jedną z dłoń i kolejny raz uwiązał, w oczekiwaniu aż Łowca w końcu wykonana powierzone mu zadanie, bo zgadywał, że siedzenie i hodowanie raka do takich nie należało, a jeśli nawet - Bernardyn nie miał zamiaru w tym dłużej uczestniczyć.
  Wyszedł z cienia strzelistej ściany. Zielone ślepia prześlizgnęły się po elementach krajobrazu, ale nie zahaczyły o nic, co wzbudziłoby w ich właścicielu jakiekolwiek emocje; słowa mężczyzny też takowych u doktora nie wywołały; byl cokolwiek zobojętniały na jego prywatne koszmary. Wzruszył ramionami, by to zademonstrował, ale nie podjął na ten temat rozmowy. Nawet jeśli osoba, która była odpowiedzialna za dokonanie transakcji, była skurwysynem, nie miało to dla Jekylla żadnego znaczenia. Przyszedł w to miejsce w określonym celu.
  — Prowadź. — Cierpliwość ulotniła się z jego głosu, ale uważne spojrzenie nie zawędrowało w kierunku ledwo poznanej sylwetki. Nie czekał ani chwili dłużej. Sam wcieli się w rolę przewodnika; ruszył  w kierunku, w którym przedtem podążali, nie zajarzywszy nawet przez ramię.

Jekyll szedł miarowym krokiem, nie zwalniając, ani nie zatrzymując się, jakby dokładnie znał lokalizacje łowczej kryjówki. Droga była pustka, a mury budynków od czasu do czasu rzucały cienie na ich zamroczone przez zmęczenie sylwetki, przynosząc tymczasową ulgę, która trwała zaledwie parę nic nieznaczących sekund. Dr raz za razem, jakby od niechcenia, zerkał przez ramię, by się upewnić, że idzie w dobrym kierunku; Łowca kroczył parę kroków zanim, wcale się nie śpiesząc się, chociaż najprawdopodobniej miał problem z poruszeniem się na piaszczystym terenie, gdzieniegdzie przechodzącym w drobny, wżynający się pod buty żwir. Dopiero, kiedy ruiny przerzedziły się, Bernardyn wyświadczył mu przysługę. Przystał wpatrzony w dal; jego wzrok nie zatrzymał się właściwie na żadnym elemencie krajobrazu. Zielone ślepia przeczesywały teren, ale wydeptana przez obce stopy uliczka była opustoszała. Do jego uszu nie dolatywały żadne dźwięki oprócz wyraźnego skrzypienia piasku pod podeszwami butów młodzieńca, który wreszcie stanął z nim ramię w ramię. Ruszył zanim, acz z wyraźną niechęcią  odciśniętą nad błyszczącej od potu twarzy. Nie ukrywał się z nią wcale, a wcale. Była niczym angielskie wzory wymalowane na skrawku tkaniny, który przechowywał w swojej kwaterze w skalnej kryjówce gangu – czytelne, nie do zdarcia.
  Tutaj - informacja ta w pierwszej chwili zaskoczyła Dr, gdyż powoli tracił nadzieje, że uda im się dziś dostrzec do wyznaczonego przez Łowców punktu. Na jego język powoli zaczęły się cisnąć pytania z serii daleko jeszcze?, ale nie musiał z nich korzystać, demonstrując swoją drażliwość.
  Zatrzymał się raptownie, niemal zderzając się z masywnymi plecami. Potoczył wzrokiem po wskazanym przez Łowcę budynku i niechętnie wszedł do środka, by w pierwszej chwili odczuć na swojej skórze zbawienny cień, ale to nie uśpiło jego czujności. Nie podziwiał też z zapartym tchem architektury budynku. Był tylko ruiną, nieco inaczej skonstruowaną, ale nadal ruiną. Sufit w każdej chwili mógł zwalić się im na głowy od byle podmuchu wiatru, ale takowy akcent się nie zapowiadało. Było bezwietrznie i duszno.
  Ręka zacisnęła się na przechowywanym w kieszeni skalpelu, który znalazła się tam po starciu z jaszczurem. Wszedł w głąb niestabilnej budowli, ostrożnie stawiając kroki, jakby właśnie znalazł się na śliskiej powierzchni lodowej tafli. Miał słuszność w swoim przekonaniu. Podłoga nie była wygładzona. Jego noga raz albo dwa ugrzęzła w szczelinach powstałych na skutek pęknięcia betonowej powierzchni; co prawda były płytkie, ale ich głębokość wystarczała, by wykręcić sobie kostkę lub wybić zęby na skutek konfrontacji ze ścianą lub podłożem przez impet nieuchronnego i nieprzewidzianego upadku. Pociągnął nosem, chcąc wyłapać wyczulonym zmysłem węchu obcą woń, ale unoszący się w powietrzu odór stęchlizny i pleśni zabijał nie tylko potencjalnie obcy dla Jekylla zapach, ale również smród ich spoconych ciał i zastygłej krwi.
  Wąski korytarz wreszcie się poszerzył, a na jego końcu ukazały się drzwi, z których wyglądał – najprawdopodobniej zaalarmowany przez echo niosących się kroków – poważniej wyglądający od swojego kompana mężczyzna. Kącik ust Jekylla drgnął do góry po tym, jak z gardła Ulricha wydobyło się określenie per gówniarz w odniesieniu do przewodnika doktora, ale jednak zdławił w sobie śmiech, zachowując powagę. Zmierzył natomiast obcego swoim toksycznym spojrzeniem i wyeksponował nadgarstek, gdzie widniała zakrwawiona, ale nadal widocznie żółta chusta - posłusznie jak pies. Był zmęczony podróżą. Marzył zaledwie o szybkim wypełnieniu rzuconych mu na barki powinności i powrocie do kryjówki.
  — Następnym razem wyślijcie na zwiad człowieka o większym zakresie wiedzy i kompetencjach. Ten lame duck ledwie uszedł z życiem. Wystawiacie się na pośmiewisko — rzucił w ramach odpowiedzi; głos miał oschły, nieprzyjemny, zwierał w sobie skargę, zażalenie, nawet jeśli nic w ich relacjach nie podlegało reklamacji. Chciał dać jednocześnie do zrozumienia, że nie miał zamiaru trząść się jak osika na widok czerwieni obcych oczu, które, chociaż groźne, nie wywierały na nim odpowiedniego wrażenia; przywykł do takowych widoków. Był nimi osaczony. — Możemy przejść do klimaksu tego spotkania? — Bardziej stwierdzili niżeli zapytał, wciskając dłonie w kieszeń, by mieć pod ręką swoją broń. Potarł kciukiem o uchwyt skalpela. Sadie poruszyła się niespokojnie w torbie, ale nie wynurzyła swojego rudego łba na powierzchnie. Zapewne nadal konsumowała jeden z owoców. Mały, bezużyteczny pasożyt.