Otworzyła oczy, a jej nozdrza zostały staranowane przez mdły zapach słodyczy. Poderwała się na równe nogi, oglądając się za siebie, pocierając kilkakrotnie ślepia. Nie wierzyła własnym oczom. Już prawie nie pamiętała tego miejsca.
- Nie wierzę! Kissao, to jest... - powiedziała, chwytając jeden z kwiatków i wgryzając się w niego. Chwila skupienia i... cały, wielkie, tłusty kwiatek znalazł się w jej wyszczerzonej buzi. - ...marcepan! - krzyknęła, plując prawie okruchami. Oblizała się niewiarygodnie szybko, niczym wąż z kololololorowym językiem rodem z algidy. Wtedy właśnie zauważyła dwójkę małych dzieci za głazem. Co ona tu robi? To jest raj dla pedofilów, ewentualnie dendro-pedałków! - Jasiek? - zawołała, pokazując na niego palcem. - Małgośka?! Gdzie jest moja część szmalu? Pamiętacie, mieliśmy umowę! Ej, czekajcie! - prędko ruszyła za nimi. Oj nie, nie ujdzie im płazem to oszustwo!
Szła za dzieciakami. Było jak w bajce. A raczej baśni "Jaś i Małgosia". Uff, dobrze, że nie "Czerwony Kapturek", musiałaby załatwić obiecanego jointa wilkowi, a myśliwemu wsadzić w dupę strzelbę (tak, to również obiecała sierściuchowi - nie patrzcie tak, była pod wpływem grzybków halucynków!). Z ulgą zauważyła demona pędzącego za nią. Uff, dobrze, że to wielki spec nie tylko od ciała (hehe._.) ale i od umysłu. Wyleczy Cię z najgorszej deprechy. - Ar, co my tu robimy?! Trzeba było nie pić tej fiolki... Twoje ciało zostało tam, a ty jesteś tu! Módl się, żeby wzięli was za menelów, a nie jakichś zboczeńców, udający martwych i czający się na dziewczynki w spódniczkach... Jak dobrze, że mam Ciebie. Pomóż się nam stąd wydostać. ...bo mam kosę z Babą Jagą. Marcelina dostanie od niej po tyłku! Tego parapetu, za który - podobno - zapłaciła więcej niż Marcelina potrafi schować w kieszeni, nie wybaczy jej do końca jej i swoich dni. A może ona już nie żyje? Żyje, żyje. Złe zołzy żyją najdłużej. A Jasiek i Małgosia dalej wyglądają na jedenastolatki. Gdyby liczyć lata, w których ich ostatnio odwiedziłaś, teraz byliby... hmm... jakieś pięciokrotnie pełnoletni.
No, fakt. W każdej baśni tak było i zapewne będzie! Nie ważne, czy wbijesz jej mordę w ziemię, nie ważne, że utopisz w pralce, nie ważne, że zamkniesz ją w zmywarce na kilka lat. Ona i tak będzie czekała na Ciebie pod twoim łóżkiem. Albo, co gorsza - W ŁÓŻKU. A na lampie wisieć będzie siekiera.
Jakie piękne nawiązanie do historii Marcyśki .3.

Kiedy Kissao wstał, przetarł oczy i otworzył je szeroko, od razu go zemdliło.
-Chciałem cukru.... Ale to jest przesada...
Potem spojrzał na dzieci, które już były kawałek dalej.
-A ci to co za jedni?
Jednak kiedy zobaczył jak Marcelina za nimi wręcz biegnie zrozumiał że Ci troje się znają. Nie chcąc pozostawać dłużej z tyłu a tym bardziej sam w tak mdlącym, kolorowym świecie. Wiedział że to za dużo dla niego... Za dużo cukru a jemu zacznie odwalać. Ruszył truchtem za całą trójką.
-Widzę ze ogarniasz bardziej co to jest... Wyjaśnisz mi o co tu chodzi?
Spytał gdy tylko dogonił towarzyszkę.
-Ostatni raz piłem coś co daje mi jakiś ptak... OSTATNI RAZ!
Denerwował się pod nosem, cały czas rozglądając się po tym kolorowym, pięknym i uroczym świecie. Brakowało jeszcze żeby przesłodki Bambii z czekolady, lukru lub równie słodkich rzeczy, biegał tu i tam... Normalnie raj dla diabetyków.... Tak... Super miejsce dla cukrzyków...

Z głośnym westchnięciem wsadziła ręce do kieszeni i wzruszyła ramionami. - Ja nie chcę cukru. Ja chcę kofeiny. - stwierdziła po chwili namysłu, patrząc przez kilka sekund na nowego znajomego. - Nie wiem. Dziwnie tu jest. Albo autor się naćpał... albo ktoś mu podmienił kartki. - kopnęła zielony kamyczek, który poleciał gdzieś hen, hen daleko. - kiedy byłam tu ostatni raz, las był normalny. Tylko chatka Baby Jagi była calutka w czekoladzie, karmelu, ciastek, lizaków... - powiedziała, czując nagły ślinotok. Nie, bardziej potrzebowała kofeiny, i - co było najważniejsze w tej chwili - nikotyny. Ten inny rodzaj głodu zmusił ją do wydobycia z czeluści prawej kieszeni następnego papierosa, a po dłuższej chwili także i zapałki. Szybko zapaliła go, wciągając dym z błogim stanem upojenia. Ooo tak, tego jej było trzeba!
Nagle stanęła jak wryta. Prawie wyrżnęła o wystający konar... przed nimi rozciągała się mała chatka. Marcelina zgadywała, że było to lokum tej zołzy, tej starej jędzy... Ale chatka wyglądała niczym wyciągnięta z horroru! - Mówiłam, że coś jest nie tak... - warknęła, nabierając kolejnego porządnego bucha. Tylko to jej pozostało w tej chwili... poczuła delikatne muskanie zimna na karku. Nie, to nie Aragot.
Usłyszeli tylko "chodźcie, chodźcie!"
- Kurwa, to pułapka. - przerwała ordynarnie ciszę, robiąc pozę ewidentnie ujawniającą jej niepewność. Zupełnie nie wiedziała, co teraz robić. - W oryginale było zupełnie inaczej. One chcą nas tam zwabić... a potem upiec w piecu. - podrapała się po głowie, odwracając się. Uciekać, uciekać. - A, nie, to w oryginale. Tu nas będą pewnie chciały przywiązać do krzesła i godzinami maltretować. - po dłuższym staniu w bezruchu, wyszczerzyła się lekko. Spojrzała w oczy Kissao, unosząc głowę i wzrok. Denerwowało ją to, że praktycznie każdy był od niej wyższy. Ah, te jej problemy. - Dobra, mam pomysł. Zabawimy się w wilka. - tylko żeby nie pomyślał o "Czerwonym Kapturku". Chodziło jej o tego, co lubi świnki. Mianowicie trzy. - Wejdziemy kominem.
Ruszyła naprzód. Wiedziała, że to jedyne wyjście z tego bagna. To dziwna gra, w której muszą brać udział. I muszą wygrać. Gestem pokazała mu, żeby aż nienaturalnie wysoki mężczyzna ją podsadził. Wskoczyła szybko na jego plecy - ten zapewne nawet tego nie poczuł - i chwyciła się dachu. Podciągnęła się, a w tej samej chwili część dachu runęła. Marcelina spadła (na cztery łapy) i odsunęła się, ocierając łapy i wycierając je o spodnie, z miną "no co się tak lampisz? To było na pokaz!" wskazała palcem drzwi od chatki. - Dobra, zaryzykujmy.
Z nastroszonym futerkiem, z sierścią pełną kurzu, z ubrudzonym pyszczkiem zrobiła pierwszy krok. W środku było ciemno, a jej wzrok nie przyzwyczaił się jeszcze do panującego mroku. Kolory, słodycz panująca na zewnątrz sprawiły, że ta ciemność zdawała się być nienaturalna. I nieprzyjemna. Gdy postawiła drugi krok, podłoga zaskrzypiała, co wprawiło jej biedne serce w szybsze bicie i wzrost adrenaliny. Podskoczyła, chwytając się za serce. - Będziemy zgubieni. - stwierdziła, ściskając zabawnie usta. A do śmiechu jej, jak na razie nie było.

Kiss spojrzał na Marcelinę wzrokiem typu "nie żartuj..."
-Co ty nie powiesz? A ja myślałem że pójdziemy na kawkę...
Odpowiedział na wszelkie jej sugestie dość sarkastycznie. Jego mina znów przybrała swój grymas czyli nie było na niej żadnych emocji.. Wyglądała jak znudzona. Chłopak natychmiast wyciągnął swój miecz i poszedł kawałek za Marceliną jednak przed samymi drzwiami zatrzymał się. "Czemu ona musi iść pierwsza?" pomyślał poirytowany. Gdy tylko zobaczył wymiary domku natychmiast zrozumiał " Z tym mieczem to albo się tu zablokuje albo rozwalę cała chatę..." więc schował miecz z powrotem i wyciągnął glocka oraz nóż wojskowy. Broń była odbezpieczona i skierowana ku górze, nóż trzymał ostrzem do tyłu i podtrzymywał rękę z pistoletem. Dzięki takiemu ułożeniu mógł szybko dźgać i strzelać.
-I to są moje klimaty a nie .... kwiatuszki.... słoneczko.... lusofffo....
To ostatnie powiedział tak że prawie się opluł. Stał tuż za Marceliną. Wyglądał jak jej ochroniarz bo wystawał jakieś 30 cm ponad nią i był szerszy od niej to też i po bokach wystawał. Gdy tylko wszedł do środka opuścił broń przed siebie, celował w przód rozglądając się dokładnie.
-Sufit... Za niski.... Framuga... Za mała.... Kto tu mieszka? Karzeł?
Marudził bo prawie walnął w framugę głową a potem grzmotnął o belkę podtrzymującą sufit.

- Spier... - krzyknęła, lecz głos natychmiast zamarł w jej strunach głosowych. Otwarła szeroko oczy i przetarła je z niedowierzaniem, przejeżdżając dłonią po twarzy, po czym znowu ją zakrywając, odchylając lekko środkowy i przedostatni palec, by mieć widoczność na teren. Właściwie otwierała już swój niewyparzony pysk w celu skomentowania tego... wspólnego koszmaru? Jednak nagła myśl przeszyła jej mózg, dzięki czemu zmieniła bieg swojej rozmowy. - Czy to świat zmarłych?! - uderzyła prawą ręką w czoło. - My umarliśmy?! - wiedziała, po prostu wiedziała, że wypicie fiolki nieznanego pochodzenia jest złym pomysłem. No i jest! - Aragot, to twoje rejony. Jak się stąd wydostać? - zwróciła się do Aragota, który był teraz widoczny zarówno dla zdezorientowanej i lekko przestraszonej Marceliny, jak i dla opanowanego i zwartego łowcy, gotowego oddać cios za ciosem. - Kissao, to jest Aragot. Jest bogiem śmierci i powinien, ba, doskonale wie, jak się stąd wydostać. Nawet nie zapytałaś mnie o zdanie. Nie przypominam sobie zbytnio tego miejsca... chociaż... Gostek w płaszczu, z siwą brodą i z dziwnym wyrazem twarzy natychmiast przerwał zbiegowisko, co niemal doprowadziło ją do stanu furii III. Przyjrzała się gostkowi, spojrzała ukradkiem na ubrania leżące na środku drogi, ponownie spojrzała na starca, po czym znowu utkwiła paczadła na ciuchach. - Zalatuje mi tu pedofilią! - syknęła, stając na palcach, byle bliżej prawego ucha Kissao. - Słyszałeś? "Uciekła", albo "odprowadzałem jej brata". I jeszcze te ubrania. Dla nas one nie są, wątpie, by okolica była taka uprzejma... i są o kilka rozmiarów za małe, nie mówiąc o tobie.
Dwa jej pierwsze kroki za owym starcem były niepewne. Czuła, jak biedne serce przyspiesza. Ostatnimi czasu doświadczyło mnóstwo stresu. Mnóstwo.
Rozglądnęła się. Cała ta sceneria wyciągnięta rodem z jakiegoś horroru per "Piątek 13-tego". Ciemno, dziwna atmosfera, jakoś tak ponuro, cicho. Suche gałęzie, ziemia niemal szeleści pod nogami, na odległość około stu metrów krajobraz znika w gęstej mgle. Dziwnie tu, bardzo dziwnie, w dodatku strasznie. Zupełne przeciwieństwo idealnego świata dla Marceliny. Nigdy też nie zdołała dostać się do baśni, w której krajobraz przedstawiał się w taki sposób. Czuła się bardzo niekomfortowo.
I jeszcze dziadek, ubrany w hipsterski płaszcz z kapturem (+10 do mhroczności, wow~) z siwą brodą niczym Gandalf z Władców Pierścieni, czy Dumbledore z Harrego Pottera, w dodatku wszystko wskazywało na to, że jest typowym pedofilem. Brakuje mu tylko kolorowej parasolki, drewnianej laski czy góralskiego kapelusza. W drugą stronę jednak miała bardzo dziwne wrażenie, że ten gość jest cholernie ważny. Może to sam Bóg?!
- Eee... no ten... - zaczęła, potykając się o wystający korzeń i klnąc cicho pod nosem. Pyta, jak sprawy się mają? I "jak tam na ziemi?" - Cóż. - a może to faktycznie Bóg? W takim razie trzeba to wykorzystać i złożyć natychmiast zażalenie! Powątpiewałabym w to, że można wysłać je listem poleconym. - Do dupy.

Kissao spokojnie odłożył nóż i pistolet na swoje miejsca.
-Cześć Aragot. Fajnie mieć boga śmierci ze sobą.
Odpowiedział wpierw z uprzejmości nowo poznanemu "znajomemu"
-Marcelina uspokój się. Słyszałaś " to nie wasz czas". My żyjemy. A przynajmniej częściowo.
Wydedukował spokojnie i opanowanie po czym podszedł kawałek do typa w kapturku.
-Ty pewnie jesteś kimś ala Śmierć. Czemu łapiesz tamtą dwójkę?
Spytał spokojnie nadrabiając kroku za starcem zupełnie olewając jego pytanie. Uważał że to jemu należy się odpowiedź.
Sceneria była świetna. Kiss bardzo lubił takie mroczne miejsca, zwłaszcza że pomimo tak słabej widoczności on widział świetnie swoim okiem, do tego jeszcze lekko wyostrzony zmysł słuchu. Bycie kaleką ma czasem zalety. Czekając na odpowiedź szedł kawałek za mężczyzną, cały czas zerkał przez prawe ramię na Marcelinę. Nagle się zatrzymał.
-Co ważniejsze... Co my tu robimy?!