Tonął.
  Też mi odkrycie, skarcił samego w myślach, kiedy zabrakło mu tchu, a woda przestało się do środka, do organizmu. Przez uszy, nos, przez każdy otwór w ciele.
  Wiedział o umieraniu dosłownie wszystko. Uczył się o tym, ale do samego końca było ciężko przełknąć tę myśl. Balansował na samiutkiej krawędzi świadomości. Przed oczami ciemniało, a on spadał w dół, z odrętwiałymi, niezdolnymi do ruchu kończynami. Ciężki, jak kamień. Ale przynajmniej bez całej tandetnej ckliwości, bez życia przelatującego mu przed oczyma niczym migawki z filmu. Była tylko pustka i nicość. Pożerała go otchłań. I nagle lęk minął. Przymknął powieki, gotowy pokłonić się śmierci. Z twarzą pokrytą spokojem.
  Tonął.
  I nic go już nie obchodziło.
  Po prostu tonął.


  Obudził się, jakby z długiego, pozbawionego treści snu, przez zerkające mu w ślepia słoneczne promienia. Czując uścisk przy klatce piersiowej, zakasłał żałośnie, a potem z gardła wydobył się cichy pisk. Zanim zorientował się w swoim obecnym położeniu, a trochę to trwało, dezorientacje zademonstrował w formie kwilenia. Takowe rychło ustało, kiedy Jekyll dość niechętnie przybrał na powrót ludzką postać, z wyraźnym trudem zaczerpując pierwsze kilka oddechów. Czuł nieprzyjemne pieczenie w drogach oddechowych. Po chwili wypluł zalegającą tam słoną wodę i przyszła w końcu upragniona ulga, o ile mógł tak nazwać przedziwny stan, w którym obecnie się znajdował. Placem zaś sięgnął do szyi, poluzował zawiązaną tam chustę.
  —  Nie masz przy sobie przypadkiem zapasowej pary ubrań? — spytał, a raczej wycharczał. Struny głosowe, jakby całkowicie oduczone ludzkiej mowy, nie przystosowały się jeszcze do zmiany formy i wiedział, że ten dyskomfort jeszcze chwile potrwa.
  Usiadawszy nieporadnie, o dziwo pozbawiony jakiegokolwiek wstydu przyjrzał się swojej goliźnie. Piasek przykleił się do mokrej skóry, wkradając tam gdzie nie powinien, do miejsc intymnych. Dopiero po chwili dokładniej sprecyzował miejsce dyskomfortu - mostek, chyba uszkodzony, bo nadal z trudem łapał oddech. I do pakietu krew sącząca się z uda. A niech to piekło pochłonie tego przeklętego ptaka!
  W tym swoim całym nieszczęściu, rozejrzał się uważnie po okolicy, lokalizując ludzką sylwetkę i wdychając do nozdrzy zapach krwi. Musiał przyznać, że wpakowali się w niezła kobyłę. Zaciskając mocno zęby, spróbował zmienić pozycje na wygodniejszą. Udało mu się to z niemałym trudem.
  — Ja wiem, że nie powinnaś szlajać się pod Desperacji sama jak palec — odezwał się po chwili, głównie po to, by zagłuszyć jej bezowocne biadolenie, od którego uszy mu więdły.
  Pierwszy raz od dawna z taką wielką, wręcz absurdalnie nieposkromioną chęcią chciał wrócić do swoich. Był nawet skłonny zaryzykować stwierdzenie, że tym razem do swoich przecisnęłoby mu się przez gardło, ale nie przetestował tego nie popartego żadnym dowodami stwierdzenia w praktyce. Zatem dla odmiany wbił wzrok w anielice. Niech jej siostrze i ojcu ziemia lekką będzie, ale czy musiała obnosić się tak żałośnie ze swoją żałobą? Ich strata bolała Jekylla niemniej od utraconego sprzętu medycznego, który zapewne spoczywał na dnie tego przeklętego oceanu, morza czy czymkolwiek był ten zakichany zbiornik wodny. Nie wyznawał się na tym ani trochę.
  — Oboje wiemy, że co się stało, to już się nieodstanie, a myśląc perspektywicznie dochodzę do wniosku, że nie przeżyjesz tutaj ani jednego dnia. Dobra, może dwa dni ci się uda, a gdzie reszta?
  Przeniósł wzrok na fale uderzające o brzeg. Skąd pewność, że byli tam, gdzie być powinni? Krajobraz nie mówił mu za wiele o ich położeniu, ale brak mgły rzutował optymistycznie na ich najbliższą przyszłość.  
  — Twoje miejsce jest w Edenie. Tam się tobą zajmą — zasugerował, sam się przy tym nie poznając. Otóż pojawiła się u niego wypowiedziana chęć odprowadzenia ją tam w ramach spłaty długu, o ile wykaraska się z tej co by nie było dość niekomfortowej sytuacji, a tego obiecać jednak nie mógł.

Tkwiąc w miejscu, czuł jak mięśnie sztywnieją i drętwieją. W celu ich poburzenia zmienił pozycje. Powoli, oszczędnie przykucnął, asekurując się dłoni, by znowu nie skonfrontować rozciętych ud z ostrym piaskiem. Przy tym taktycznym zagraniu z gardła wydobył się przeciągły jęk, gdyż głowa odezwała się tępym, przenikliwym bólem ciągnącym się od nasady czaszki po pulsujące skronie. Poruszył się niespokojnie w przód, ale wtem wtórne ogniska bólu i dokąd nie pobudzone nerwy przypomniały o  swojej bytności - owy ciągnął się od krzyża aż po nerki. Stan sugerował jednoznacznie, że fale musiały wyrzucić ich na brzeg z impetem.
  Sięgnął ostrożnie dłonią do twarzy, czując jak spływa po niej ciepła konsystencja. Obmacał ją na tyle ostrożnie, na ile pozwalały mu smagane odrętwieniem palce. Badając po opuszkami jej skrawki milimetr pod milerze, w końcu odkrył źródło krwawienie. Kilka centymetrów nad prawą powieką wyczuł niewielkie rozcięcie, z którego jucha sączyła się obecnie leniwie, prawie wcale, ale i tak syknął po najechaniu na ranne płytką paznokcia. Sól, sól. Była wszędzie, nawet tam. Dobrze, że przynajmniej oczy oszczędziła.
  Powiódł wzrokiem za anielicą, która chwiejnym, niemal pijackim krokiem zbliżyła się do brzegu, jakby mało jej było przygody z oceanem. Poszedł jednak z jej przykładem, dostrzegając niewielki kształt niesiony przez falę. Przemieszczał się prawie na czworakach, z dłońmi stykającymi się z podłożem, obcierając nadgarstki o żwir - małe, kanciaste kamyki, które razem z piaskiem tworzyły przestrzeń zwaną plażą. Przy każdym wydechu czuł przeszywające ukłucie w klatce piersiowej, przez które z trudem nabierał powietrze do ust. Ze łzami w oczach, postękując, zmniejszył dzielącą ich odległość do kilku, może kilkunastu kroków. Krzywy grymas przeszył jego twarz, kiedy woda obmyła bose stopy. W porównaniu z lejącym się z nieba żarem, jej temperatura przynosiła ulgę.
  — Nie pomożesz —  potwierdził na jedynym wydechu z rozbrajającą i jednocześnie bolesną szczerością. Wyraźnie wahał się przez chwile. Chciał jej wyznać prawdę, a raczej półprawdę o jej ojcu, w celu uwolnienia ją od wyrzutów sumienia, ale zmilkł nagle. Słowa czasem raniły bardziej niż sztylet wbity w organ.
  Wbił spojrzenie w otchłań, która całkiem niedawno chciała wydusić z niego ostatnie tchnienie. Patrzy w dal, jakby szukał tam odpowiedzi na nurtującego go pytania, ale takowe nie nadchodziły. Oboje musieli w końcu pokonać upór obolałych ciał i ruszyć w drogę, razem lub oddzielenie, ale nie mogli tkwić tutaj w nieskończoność. Po prostu nie mogli. Nie dysponowali ani prowiantem, ani wodą zdatną do picia. Czuł spiekotę w gardle i nie mógł mu ulżyć choćby przełknięciem śliny; było skurczone, uschnięte na wiór. Przejechał językiem po suchych wargach, bo na tyle było stać i przyglądał się sięgającej po tobołek anielicy. Pogrążony w milczeniu patrzył uważnie, jak wyrzuca zniszczone rzeczy-  jedna po drugiej. Wśród nich była jego apteczka. Ujął ją w dłonie, zanim zdążyły porwać ją fale. Otworzył. W środku znajdowała się całe wyposażenie - mokre co prawda, ale nie zależało mu na nim aż tak bardzo. Na czele jego obecnych zainteresowań znajdowała się fiołka z wodą ze Styksu, która zaraz zabrał, na powrót przewieszając ją sobie przez szyje. Potem ubrał koszulę; sięgała do kolan, a więc zakrywała więcej niż powinien, w tym zakrwawione uda. Mokry materiał przyległ do ciała, a Jekyll tym nie przyjęty, przejechał palcami po włosach, zaciągnął się łapczywie powietrzem, wzdychając głęboko.
  Żył, ale ta świadomość nie wywarła w nim żadnego poruszenia. Nie stać było go na wykrzesanie z siebie jakiegokolwiek entuzjazmu, a cisza, która zapadła, została przerwana dopiero przez dochodzące z oddali kroki. Zwrócił głowę w tamtym kierunku, ale zanim zlokalizował ich właściciela, zameldował się tuż przy nim czarny jak smoła pies rasy doberman, uprzednio szczekając mu w ucho. Doktor z wrażenia uklęknął na jedno kolano.
  — Hades — wyszeptał cicho imię czworonoga, gdy ten dał upust swojemu zadowolenia, opierając cały ciężar swojego ciała na kolanie Jekylla. Tylko cud uchronił go przed runięciem w piach, ale nawet nie miał siły się gniewać. Wyczuwając ruch za swoimi plecami, zanurzył instynktownie dłoń w sierści psa. — Nie bój się go, nie zrobi ci krzywdy[/color] — uspokoił ją, bo oto Hades podszedł doń i obwąchał starannie, po czym, z mniejszą zapalczywością niż dotychczas, musnął chłodnym nosem brzegu jej lewej dłoni.
  — Bajki opowiadasz, lekarzyno — do uszu bernardyna doleciał tubalny głos. — Ten przeklęty pchlarz był gotów pokąsać każdego, kto zbliżył się do twojej kwatery — poskarżył się pitbull, zachowując rozsądny dystans od kąsających ich w stopy fal. — Ale muszę przyznać, ze wierna bestia z niego. To on był inicjatorem tych poszukiwań. Strasznie się przy nich uparł. Jak osioł, a nie pies. Szczekał. Wył. Spać po nocach nie dawał, więc dla świętego spokoju przyszedłem tu z nim — zrelacjonował, ocierając pot z czoła. Wędrówka musiała nadszarpnąć jego kondycje. — I chyba dobrze zrobiłem. Fatalnie wyglądasz.
  Jekyll wysłał mu politowane spojrzenie i ostatecznie puścił jego słowa mimo uszu, więcej uwagi poświęcając psu. Podrapał go za uchem, kiedy ten przejechał językiem po twarzy lekarza. Zwykle nie pozwalał mu na te czułości, ale niech będzie. Chociaż raz może przymknąć na to oko, sprawić mu tą przyjemność, zdecydowanie na nią zasłużył.
  — Jesteś sam? Mówili, że... ?
  —  Cicho, głowa mi pęka — warknął nad wyraz uprzejme. — I nie jestem sam. Przecież ona jest ze mną[/color] — mruknął, ale pitbull nie dał się przechytrzyć, kontynuował z typową dla siebie zawziętością człowieka, którego nie obchodziło nic, poza dobrem gangu.
  — Widzę, ale a gdzie podział się Amaru? Przecież polazł z tobą.
  Cóż miał powiedzieć? Że mrukliwy dryblas pokazał mu środkowy palec i dołączył do uzbrojonych po zęby popaprańców, a potem ślad po nim zaginął? Nie uwierzą. Nikt nie uwierzy. Jak zwykle zresztą. Stanie pod ostrzałem pytań i podejrzliwych spojrzeń, oskarżeń o nie wiadomo o co.
  — Nie wiem, gdzie jest. Przepadł we mgle i tyle go widziałem — uciął krótko. Nie chciał o tym rozmawiać. Nie teraz, nie w chwili, kiedy czuł spiekotę w gardle, wiec dodał, by ukrócić tą jałową, nikomu niepotrzebną w tej chwili dyskusje: — To długa historia. Masz coś do picia?
  Mężczyzna bez słowa wyjął ze swojego tobołka manierkę i podał ją Jekyllowi. Lekarz wypił z niej duszkiem kilka łapczywych łyków. Nie wiele brakowało, a zakrztusiłby się jej zawartość.
  — Chodź z nami — zwrócił się po chwili do anioła. — Nic tu po tobie, a Eden jest niedaleko, pod drodze. Zobaczysz, przyjmą cię z otwartymi ramionami. Odprowadzimy cię kawałek — zaproponował bez konsultacji owej decyzji z niedawno przybyłym. Nie chciał słyszeć, że do niego nie przynależy. Nie chciał słyszeć, że tam nie pasuje. Anioły na pewno chętniej przygarnął swojego niż obecnego, a przecież obcym też wielokrotnie udzielali pomocy i schronienia. Na Desperacji nie miała czego szukać. W pojedynkę była łatwym celem. Chyba to pojęła, bowiem w końcu, zaciskając mocno zęby na dolnej wardze, skinęła lekko głową.

____ zt