Wyrwanie się z macek Hycli, niezadowolonych z ostatecznego rezultatu przesłuchania wspomaganego ulepszoną wersją toksyny botulinowej wprowadzoną do ciała wymordowanego — nie dała pożądanego efektu, a ostateczne wypuszczenie go na wolność zaowocowało w niedługim czasie spotkaniem z jednostką, która przyczyniła się do długofalowego odebrania mu świadomości na blisko sto pięćdziesiąt lat i wprowadzenia do jego organizmu wirusa X. Na szczęście jego pamięć okazała się niespotykanie skąpa we wspomnienia z tegoż okresu, wręczając mu zamiast tego nic nieznaczące wyrywki, co z jednej strony gwarantowało mu większy spokój ducha, lecz nakładało się na niego niczym cień rzucany przez wyższy od niego obiekt. Lisi doktor pozostawił po sobie pamiątkę w postaci rany kłutej w górnej części odsłoniętych pleców; sam Zhan Crane nie odczuwał jednak różnic temperatur z racji uszkodzeń termoregulacji, na jego skórze nie widać było nawet oznak odczuwanego chłodu przez nieustanne muskanie jej przez wiatr.
Wędrówka z otwartą raną, na czele z dotychczasowym, zarazem z postępującym osłabieniem i wycieńczeniem organizmu nie zwiastowało dla niego niczego dobrego — wzmacniało to tylko utratę krwi. Nie liczył bowiem na regenerację — w obecnym stanie nie mógłby z niej po raz kolejny skorzystać. Pozostanie poza siedzibą DOGS, których to członków nawet nie pamiętał, a do tego późniejsze umieszczenie siłą w bazie Hycli, łącznie zamykało się w liczbie trzech miesięcy, skutkowało to w ostatecznym rozrachunku mizerną formą, utratą paru kilogramów i ogólnym osłabieniem, składającym się z niedożywienia i nadużycia mocy. Teraz dochodziły do tego naturalne objawy krwotoku: bladość skóry (jeszcze większa niż zazwyczaj; bladością niepodatną na uroki słońca mógł się pochwalić i bez tego), przyspieszone tętno, obniżenie ciśnienie krwi, mroczki przed oczami, zimny pot i nieprzyjemny szum w uszach. Kiedy dotarł wreszcie, z niemałym trudem, do konstrukcji, która zdawała się być dla niego najzwyczajniejszą fatamorganą, słabość ciała chwytała go coraz mocniej. Nie czekał na przyzwolenie, czy może do niej wejść, po prostu to zrobił, ale nasilone mroczki przed oczami, ewoluowały do poziomu kompletnej, nieprzeniknionej ciemności, a Zhan Crane stracił przytomność, lądując na twardym podłożu.

Cały proces oczyszczania i zszywania równej, precyzyjnej rany kłutej zadanej przez ostry, niczym brzytwa golibrody, skalpel niejakiego Dr Jekylla, z przyczyn zgoła oczywistych ominął pianistę. Niekontrolowana w pełni biokineza odznaczała się na równie bladych co twarz plecach pokrytych dodatkowo trzema podłużnymi oraz dobrze widocznymi bliznami, które oznaczały się kolorystycznie od pozostałej powierzchni jeszcze jaśniejszym odcieniem (przywodzącymi na myśl minione starcie z wilkopodobnym sprzed ponad trzech miesięcy temu, którego nie dane mu było pamiętać), w postaci rozsianych gdzieniegdzie gładkich, lśniących łusek — te jednak nie miały znamion uaktywnionej mocy regeneracji, którą w normalnych warunkach i przy względnie znośnym stanie zdrowia, mógłby niewątpliwie wykorzystać na własną korzyść, lecz nie w tym przypadku. Niedługo po wykonanym przez mężczyznę ściegu tuż obok, tylko po jednej stronie pojawiły się i tam, jakby ściągając nić nieco mocniej, przytwierdzając ją tym samym do skóry. Sam Zhan Crane po dłużej chwili uznałby to za bolesne, naciąganie tego typu do najprzyjemniejszych doznań bez cienia wątpliwości się nie zaliczało, choć ciężko ocenić na ile byłoby to trafne przy sporej porcji leczniczej mazi pokrywającej ranę. Być może mogła wykazywać właściwości nie tylko bakterio- czy grzybiczobójcze, ale i w dużo mniejszym stopniu uśmierzające ból. Mimo wszystko wiedza medyczna czy umiejętność reagowania Anglika okazywała się wątpliwej, zarazem niewielkiej jakości; pomijając już oczywisty fakt, że na Desperacji wszystko czego nauczył się w Odrodzonej Anglii nie zdałoby egzaminu.
Stan pianisty po wykonanych czynnościach ustabilizował się, co jednak nie zmieniało faktu w postaci utraty krwi, nic więc dziwnego, że przytomność odzyskał po blisko dwóch, góra trzech godzinach. Nie oznaczało to jednak nagłego uzdrowienia i pełnej regeneracji organizmu, co to, to nie. Gdy ciężkie niczym ołów powieki uniosły się powoli, a do wymordowanego powróciła, jakby niechętnie świadomość, dopiero po chwili zdecydował się podnieść przynajmniej do siadu, choć poprawniej należałoby uznać, że osłabienie i mroczki przed oczami powstrzymały go przed podjęciem innych czynności. Oparł się mocniej lewą ręką o siennik, na który przeniósł go mieszkaniec szopy, marszcząc przy tym brwi, a po dłuższym momencie uszkodzony nieodwracalnie układ nerwowy pozwolił mu odczuć stały ból w okolicach górnej pleców. Odruchowo sięgnął tam prawą ręką, która jednak zawisła w powietrzu, jakby ktoś ją nieoczekiwanie chwycił, zanim długie, smukłe palce zetknęły się ze skórą, natrafiły na czarne łuski bądź ścieg pokryty mazią — odezwał się w nim nawyk; opatrzonych ran miał ponoć nie dotykać i tylko dlatego ją cofnął. Rozejrzał się ostrożnie po wnętrzu, powoli składając to co wydarzyło się wcześniej, nim tutaj trafił, niedługo potem jego spojrzenie natrafiło na jasnowłosego mężczyznę, w którym utkwił wzrok na dłużej. To, że się nie wykrwawił świadczyło tylko o tym, że ktoś musiał mu pomóc, wydawało się to teraz oczywistą oczywistością. Cuda się przecież nie zdarzały, a życie po życiu nim nie było.
— Jak się domyślam, to tobie powinienem dziękować za pomoc — mruknął słabo Zhan Crane, póki co nie błyszcząc swą zwyczajową elokwencją, eleganckim doborem słów czy chociażby wyjątkową uprzejmością, jak na desperackie standardy. Czuł się słabo, ciało zdawało się stanowić ołowiany odlew. — To dość ryzykowne, aby pomagać nieznajomemu.

Wrażliwe na dźwięki muzyczne ucho szybko wyłapało nuconą melodię, choć nie wydała się ona w żadnym stopniu znajoma. Nie dotykaj ich — te słowa dopięły całości przez co Zhan Crane cofnął rękę i ją również wsparł na sienniku, przechodząc tym samym do siadu. Obdarzył gospodarza uważnym spojrzeniem, gdy podawał mu naczynie z gorącym naparem. Pianista z przyczyn oczywistych po spotkaniu z Dr Jekyllem przejawiał naturalne zachowanie dla osoby, która została zaatakowana, wymuszające ostrożne i zdystansowane podejście, czego suma składała się na dwa słowa: ograniczone zaufanie. Zawahał się, lecz wziął naczynie, choć z początku zrobił zaledwie mały łyk — ten gdyby chciał go zabić, miał ku temu stosowną okazję dużo wcześniej, lepszej, by nie było, nie ratowałby go tylko po to, aby go otruć. Tak, ta myśl, choć nieco przyćmiona przez osłabienie ciała pożądającego odpoczynku, zdawała się być najbardziej rozsądna i logiczna.
— Rozumiem — mruknął krótko, skinąwszy na potwierdzenie zrozumienia przesłania głową, by następnie powoli wykonać polecenie młodego mężczyzny. Po wypiciu całej zawartości naczynia, która miała w jego odczuciu dziwny smak, lecz przyjemne ciepło płynu zdawało się rozejść rozgrzewająco po ciele nieoczekiwanego pacjenta. Płyn w rzeczywistości pobudził jego żołądek, w którym wcześniej i w zasadzie już od dłuższego czasu nic pożywnego, czegoś w miarę spełniającego wymogi dziennego zapotrzebowania energetycznego się nie zaliczało. — Można, by uznać, że jedyne co mam na ten moment to diabelskie szczęście. — Pianista uśmiechnął się subtelnie, a kąciki jego ust uniosły się ledwie widocznym uśmiechu przypominającym na swój sposób ten Mona Lisy. — Ten kto to zrobił jest niezwykle dobry, w swoim fachu doktorem, posiadaczem wyjątkowo przebiegłego umysłu. — odpowiedział nieco wymijająco, choć tym razem w tej wypowiedzi ujawniła się jego standardowa uprzejmość, nawet w stosunku do takiego lisiego złośliwca jak Doktor Jekyll. Co oczywiste – Zhan Crane nie do końca zdawał sobie realną sprawę z tego, że jasnowłosy okazywał się w praktyce równie znany co on, tyle, że pod pasującym do Królowej Angielskiej pseudonimem.
Słowa jasnowłosego mężczyzny przypomniały mu o pobudzonym do działania żołądku wypełnionym w tej chwili leczniczym płynem, przez co pianista przechylił nieco głowę w bok.
— W rzeczy samej, od długiego czasu nie jadłem niczego wartościowego — potwierdził jedynie, acz ciszej niż poprzednio. Nie miał jednak czelności o to, aby prosić o jedzenie, mimo tego w jakim stanie się znajdował, wciąż zakorzeniona była w nim ta sama społeczna blokada, którą nabywa się z czasem.

— Być może tak właśnie jest — odpowiedział uprzejmie pianista z lekkim półuśmiechem. Zhan Crane nigdy nie angażował się w żadne dysputy dotyczące religii bądź polityki – te zawsze istniały, ocierał się o nie i nie sposób powiedzieć, by nie miał z takowymi styczności, choć sam zwykle podtrzymywał i uważał się za muzyka, ceniąc sobie aż nadto neutralność. Wszelkie spory, które nie kolidowały w jakimkolwiek stopniu z moralnością Anglika zwykle mijały się z nim, jakby na podobieństwo ludzi napotykanych na ulicach, jeszcze za czasów jego niesplamionego zakrzepłą krwią człowieczeństwa, a ich twarze rozmywały się w pamięci niedługo po straceniu ich z pola widzenia. Jednakże problem właściciela genotypu mamby czarnej i kobry królewskiej, który od stosunkowo niedawna cieszył się świeżo odzyskaną świadomością, okazywał się o wiele bardziej złożony, niż na pierwszy rzut oka można, by przypuszczać – jego zakłamana orientacja w terenie, który wydawał się bliski tylko w postaci instynktownego przeczucia, skąpa wiedza oraz brak pamięci z okresu, gdy rządziły nim zwierzęce instynkty, nie pomagały zjednywać sobie ludzi i wciąż pozostawał narażony na straty.
— Widzę, że się w tym względzie się zgadzamy — mruknął cicho, zerknąwszy na swego rozmówcę, który uprzednio zbliżył się do skrzyni. Anglik musiał przyznać się przed samym sobą, że jego dotychczasowe zaufanie do innych już na tym jakże skromnym etapie znajdowało się w próżni, z której ciężko byłoby ją wydobyć, co już samo w sobie wymuszało na nim mimowolną ostrożność. Nie powinno zatem dziwić, że pianista zmrużył oczy w niemal charakterystyczny sposób w jaki robiła to jego zezwierzęcona natura,  — Zbyt wiele bym wymagał, gdybym oczekiwał, że ten kiedyś się ze mną zgodzi w tej kwestii — dodał, przyglądając się młodemu, jasnowłosemu mężczyźnie uważniej, korzystając stosownie z tego, że ten zbliżył się, choć na chwilę, podając mu płócienny worek, który Anglik położył nieopodal siebie. Podarował sobie jednak wzmiankę o tym, że autorowi precyzyjnej rany kłutej spadłaby wówczas korona z wysoko uniesionej głowy, a co gorsza – odbiłoby się to na wyolbrzymionym ego Lisa. Dr Jekyll długofalowo okazywał się jednostką wybitnie przebiegłą, a do tego chorobliwie wręcz upartą, pragnącą za wszelką cenę postawić na swoim, lecz nie należało się temu dziwić, zważywszy na jego życiową dewizę, która zdeptała na swej drodze wartości moralne, wbijając je w wysuszony wprost na wiór grunt.
Przyglądał się w milczeniu, czynnościom podjętym przez gospodarza tego miejsca w postaci przygotowywania posiłku, choć nie przypominało w żadnym wypadku tego, które widywał na salonach Odrodzonej Anglii bądź Odrodzonych Chin stanowiących kolebkę utopii, cokolwiek właściwie miały te nazwy oznaczać wobec zasianej propagandy w umysłach obywateli, w jakimś stopniu wydawało się dla pianisty jedną z najnormalniejszych czynności na tym terenie, jakie dotąd napotkał.
— Eden? — powtórzył zaskoczony, przekrzywił głowę w bok, wykazując tym samym niemałe zainteresowanie. Ileż pianista miał przed sobą wiedzy kompletnie niezgłębionej. — Opowiedz mi o tym miejscu coś więcej. Powiedzmy, że jestem nowy w tym miejscu i jeszcze nie za wiele wiem. — wyjaśnił zupełnie szczerze, z widocznych w intensywnie, zielonych tęczówkach ognikach. Gdyby nie wirujące od czasu do czasu w jego pamięci nieskładne urywki wspomnień, można, by określić go mianem niezapisanej karty papieru bądź tablicy.

Nie umknęło mu wymalowane nagle na twarzy mężczyzny zaskoczenie, przypominające rozproszenie się po niej, niczym farba nabrana na pędzel po zetknięciu z nadmiarem wody, wyczuwając również zawisającą w powietrzu niezręczność, do której to niechcący przyczynił się brakiem stosownej wiedzy. Najpierw życie po śmierci, a teraz anioły, czy cokolwiek powinno go jeszcze zaskakiwać bądź budzić jakiekolwiek wątpliwości? Zapewne nie, bo brwi pianisty nawet nie uniosły się, wyrażając jakąkolwiek emocję, same zaś przekazane mu informacje przyjął tak, jak ją dostał, nawet nie próbując ich podważać.
— Wybacz, powinienem uprzedzić, że nie pamiętam nic poza kilkoma niezbyt rozpoznawalnymi twarzami sprzed stu pięćdziesięciu lat, mimo że bez wątpienia żyłem oraz poruszałem po tym terenie. — I splamiłem własne ręce krwią niewinnych. Ciemnowłosy prawie wzruszył ramionami, lecz w porę się opamiętał w porę przypominając sobie o świeżo zszytej i opatrzonej ranie na plecach. — Jednak jak zapewne możesz się domyślić – moja wiedza o otaczającej mnie rzeczywistości jest bardzo skromna i zawstydzająco uboga. Niewątpliwie zadane przeze mnie pytanie musiało wydać się w istocie dziwne. — stwierdził z cierpkim uśmiechem Anglik, jakby w ten sposób zarazem podsumowywał swoją iście nieciekawą sytuację.
Słuchał opowieści swojego rozmówcy z niekrytą uwagą i zainteresowaniem, a wyłaniający się z nich Eden, niczym światło nadchodzącej jutrzenki, prezentował się, w rzeczy samej, niczym najprawdziwszy z możliwych raj, a ton głosu jasnowłosego mężczyzny z każdym kolejnym słowem wydawał się coraz to bardziej przekonujący. Mimowolnie uśmiechnął się zgoła subtelnie na myśl o otaczającej tam zewsząd zieleni, tę jednak bardziej preferował aniżeli martwy, wyschnięty na wiór krajobraz tejże nijakiej pustyni.
— To zaskakujące, że takie miejsce wciąż istnieje i utrzymuje się w tak doskonałym stanie, zważywszy na widok tej paskudnie złudnego i z pozoru martwego bezkresu. — mruknął cicho, przypominając sobie szkielety budynków, które lata świetności miały dawno za sobą i okazywały się jedynymi świadkami upadku ludzkości. Po wspomnieniach, które posiadał z Odrodzonej Anglii czy Odrodzonych Chin nie było miejsca na takie unikatowe widoki, natomiast przyzwyczajenie się do nich i zaakceptowanie ich istnienia zdawało się dla Zhana Crane’a niebywałą próbą. Nie odrywał jednak spojrzenia od swojego rozmówcy, najwyraźniej w równym stopniu co on pochłonięty ich rozmową. — Powiedz: czym tak właściwie różnią się anioły od ludzi?