Foku siadł na drewnianej ławce w głębi chaty, podparł dłoń kolanem, a na dłoni usadowił brodę. Posępnym spojrzeniem przyglądał się im wszystkim, znów będąc otoczonym przez zgraję facetów. - Jak zwykle chujowo... - pomyślał, patrząc na Lucky Luca i Jego Uszatka. Zaczął rozmyślać, nad sytuacją polityczną Uzbekistanu. Nigdy nie był w tym miejscu, ale słyszał, że jest to bardzo ciekawe miejsce. Możliwe, że nawet warte odwiedzenia. Przeczytał kiedyś artykuł. Uzbekistan jest unitarną republiką, w której funkcjonuje system prezydencki. Głową państwa jest Prezydent Republiki Uzbekistanu, którym od 8 września 3004 jest Shavkat Mirziyoyev. Według obowiązującego prawa wyborczego prezydent jest wybierany w wyborach powszechnych na 5-letnią kadencję z możliwością jednej reelekcji, wcześniej kadencje trwały 7 lat. W ostatnich wyborach z 4 grudnia 3004 Shavkat Mirziyoyev otrzymał według oficjalnych danych 88,61% głosów. Na czele rządu stoi premier, którym od 14 grudnia 3004 jest Abdulla Aripov. Z niewiadomych powodów, gdy czytał te informacje siedząc na klopie, wydawały mu się one dość fascynujące. Te odległe, tropikalne kraje, których nigdy nie widział. Chętnie rzuciłby to wszystko i wybrał się tam. Może wtedy odnalazłby prawdziwego siebie. Może zrozumiałby istotę człowieczeństwa i tego, kim jesteśmy i dokąd zmierzamy. Gdyby tylko mógł pojąć to swoim małym rozumiem, wtedy cały ten paniczny strach przed facetami i fobia dotycząca zatłoczonych miejsc wydawałaby się jedynie maleńkim ziarnkiem piasku na wielkiej pustyni. Możliwe, że wtedy znalezienie odpowiedzi na dręczące go wątpliwości, pokroju "Jakie anime powinienem dziś obejrzeć?" albo "Czy dwie łyżeczki kokainy do kawy, to nie za mało?" byłyby czymś oczywistym, czymś, co nie nastręcza mu wątpliwości, które prześladują go każdej nocy. Być może, stałby się wtedy kimś bardziej wartym zaufania, kimś wartościowym, kto pomaga swoim współtowarzyszom w potrzebie, zamiast jedynie siedzieć na ławce, rozmyślając, jak bardzo ma przejebane. Jak bardzo nie chce mu się tu być, zważywszy na otaczające go towarzystwo. Gdyby mógł doznać tego oświecenia, może znalazłby motywację, by wspomóc ich dobrym słowem. Mógłby objąć ich czule ramieniem i powiedzieć: "Nie martwcie się przyjaciele, dusza naszego brata, jest już z Panem". Mogliby wtedy odpuścić sobie wzajemne utarczki. Mogliby przytulić się wzajemnie pod ciepłym kocykiem, wziąć Bobusia na kolana i zaśpiewać wspólnie pieśń, która dodałaby im siły i wiary na dalszą część niebezpiecznej nocy. Niestety, Foku choć chciał, nie był w stanie tego osiągnąć. Samo to, że był człowiekiem, a nie bytem wyższym sprawiało, iż był niedoskonały. Możliwe, że wręcz doskonały, w swej niedoskonałości. Miast zająć się problemami doczesnymi, takimi jak zdobycie części, by móc odpowiednio wspierać swoją przywódczynię, on gapił się na owłosiony tyłek starego dziada, który z każdą chwilą wzbudzał w nim coraz intensywniejszy odruch wymiotny. Czyżby ten brązowy osad był tylko brudem? A może to brak papieru toaletowego przyczynił się do jego powstania? Trudno było stwierdzić w wątłym świetle, które wypełniało izbę. Stare, spróchniałe deski trzymały się razem, choć wbite w nie gwoździe prędzej nadałyby się na przyczepienie na nich obrazków, aniżeli mocowanie solidnej konstrukcji. Prawdopodobnie była to sosna. Dąb odznaczałby się większymi słojami, jako że w przekroju jego pień jest o wiele grubszy. Foku nie sądził, by dziadek mógł znaleźć tu coś lepszego ponad to. Może leszczynę? Kiedyś, gdy mieszkał jeszcze w M-3 widział przedniej roboty mahoniowe biurko. Urzekło go swoją fakturą. Zwłaszcza, gdy mógł wpatrywać się w nie godzinami, kiedy jego ojciec wypełniał jego tyłek swoim tłustym, owłosionym członkiem. Jakby znów tam był. Zaiste, to zajmujące zajęcie, gdy wpatrywał się w to ciemne, solidnie wylakierowane drewno, zastanawiał się, czy mrok w jego duszy osiągnął już ten sam poziom, czy jednak bliżej mu do Vantablack. O tym też kiedyś czytał. Prawdopodobnie, w czasie gdy posuwał go jego opiekun, chwycił ze znudzeniem jakiś artykuł naukowy. Jest to substancja zbudowana z nanorurek węglowych, najczarniejsza znana substancja absorbująca więcej niż 99,965% promieniowania w zakresie widzialnym widma. Apropo absorpcji promieniowania, to jego odbytowi chyba było bliżej do czarnej dziury. Znów wrócił myślami do teraźniejszości. Jego przyjaciel po fachu, w sensie zawodowy rebeliant i onanista właśnie dokładnie przepytywał staruszka o jego motywy działania. Spojrzenie znów zjechało na nieubłagany, głęboki niczym Wielki Kanion rowek pomiędzy pośladkami sympatyka zwierząt czworonożnych. I te włosy... Mógłby je ogolić maszynką. Zrobić taki równy szlaczek. To by było dość satysfakcjonujące. Zawsze uważał, że oglądanie, jak ktoś inny goli czyjeś przerośnięte włosy daje właśnie to dziwne poczucie spełnienia. Mógłby zrobić to samo tutaj. Nawet w tym momencie. Przełożyć go przez drewniany stołek i przejechać maszynką, po jego wielkim, owłosionym pośladku. O tak. Mmm. To by zrobił. Wyjął dłoń z pod brody i dotknął nią miejsca, w którym znajdował się płat czołowy mózgu. Przez chwilę wydawało mu się, że ma włosy od tego intensywnego myślenia o nich. Swoją drogą, śmieszna sprawa, bo płat czołowy odpowiada za planowanie, myślenie, pamięć, wolę działania, podejmowanie decyzji, ocenę emocji i sytuacji, pamięć wyuczonych działań ruchowych, np. taniec, nawyki, specyficzne, schematy zachowań, wyrazy twarzy, przewidywanie konsekwencji działań, konformizm społeczny, takt, uczucia błogostanu (układ nagrody), frustracji, lęku i napięcia. Bardzo możliwe, że uszkodził sobie ten rejon w mózgu już bardzo dawno temu. Z taktem i konformizmem jakoś było mu nie po drodze, a lęki i napięcia, no tak... Co prawda nie musiał teraz bronić pracy magisterskiej - co kiedyś wydawało mu się najgorszą rzeczą zaraz po licencjacie - ale i tak jakoś głęboko zakorzeniły i niego się lęki, o których wcześniej wspomniano. Zadra na psychice pozostała. Głęboka bruzda ciągnąca się przez całą jego samoświadomość. Czuł się, jak ten pierniczek, co to go przykładny ojciec z pełnym ojcowskiej miłości zapałem wylukrował od góry do dołu. "Tak synku, lubisz to." (klaps) "Powiedz, jak kochasz tatusia" (klaps). "Who's your suger daddy my little bitch?" (slap). I tak to się kręciło. W tym momencie nastaje ciemność. Głębokie zbliżenie na źrenicę Foku. Ujęcie oddala się powoli, a on z niewinnym uśmiechem, spoglądając na całą trójkę mówi:
- Komu jeszcze zupki? - upijając łyka.

Modlił się w duchu, by przygłupawy kuzyn nie zrujnował ich szansy wkupienia się w rodzinkę Pustelnika. Jeśli staruszek naprawdę uzna to za żart bądź zwyczajnie przyjmie na klatę nieodpowiednie zachowanie (co często się zdarza ze strony młodych) z dystansem, to pół biedy. Ale pierwszego wrażenia to już Łowca nie zmieni. Widać, że się nie zna na tych sprawach, pewnie gostek z rodzaju „najpierw działaj, później myśl”.
Zamienił się w słuch wraz z rozpoczęciem kolejnej wypowiedzi gospodarza.
A potem uniósł nieznacznie brew na wieść o drugim Pustelniku.
Czyli faktycznie nie mogło być tak łatwo.
– Spokojnie, mamy czas. – Szarmancki uśmiech numer pięć i lekkie poklepanie starca po plecach w chwili zakrztuszenia się flegmą. Oby tylko nie dostał tym w twarz. Albo jakąkolwiek inną część ciała. Może dlatego stał bardziej z boku.
– Nie wypuści Cię? Czyli jesteś tu wbrew swojej woli? – Podłapał tę myśl, a gdyby tylko nie chował swoich płetwo uszu, z pewnością właśnie by zatrzepotały. Złapał trop i zamierzał się go trzymać, kto wie, co znajduje się na końcu tego przyjemnego smrodku? Odchody dla niepoznaki, ale gdzieś w środku może skarb!
…Który sobie dyskretnie przywłaszczy, gdy pozostała dwójka nie będzie patrzeć.
– Całe szczęście, że masz nas. – Odsłonił kilka zębów więcej w przyjaznym geście, a ręką wymownie wskazał na kompanów. – Rodzina nie zostawia w potrzebie. – Dodał.
Wzruszający moment przerwało pytanie Foku – poświęcił mu zaledwie krótkie zerknięcie. Odkąd przeżył z nim przygodę pod tytułem „zróbmy Frankensteina z trzech przypadkowych kolesi” nie był pewien, czy chce ponownie angażować się w tę relację.
Wracając do samego starca. Nie zapaliła się przy nim czerwona lampka w głowie wymordowanego, a zatem nie widział powodu, dla którego powinien żądać od niego dowodów na swoją szczerość, przyjął tę informację „na słowo” i wiedział, że tak właśnie było.
– Zajmiemy się tym, bez obaw. A zatem, drużyno, jaki plan? – Zwrócił się do Łowców. – Ty masz… niezłego cela, no, powiedzmy… – Odchrząknął pobłażliwie i spojrzał na łysego. – A Ty? – Z tego co pamiętał, był dobry w panikowaniu. – Nadajesz się na przynętę. – Zastanowił się, a później wrócił uwagą na Pustelnika Juniora. – Jaki jest ten… właściciel? Egzystuje według jakiegoś rytmu dnia?

Pimpuś posłał spojrzenie pełne dezorientacji najpierw Uszatemu, a później staremu dziadowi. Gdyby cała jego agresja mogła zasilić te czerwone ślepia to z pewnością powypalałaby wszystkim tutaj obecnym dziury w czołach wcale nie gorzej niż laser dezintegracyjny jego karabinu. Strącił z ramienia rękę wymordowanego i przejechał dłonią po materiale bluzy wcale nie by otrzepać jakieś pozostałe resztki zbyt bliskiego kontaktu, a zwyczajnie sprawdzić czy ta umarła szuja nie zrobiła mu żadnej krzywdy. Jeszcze śmiał, krewetek parchaty, rzucać mu jakieś wymowne spojrzenia. Ciekawe czy nie chciałby wymownego klapsa na dziąsło. Boris wyszczerzył kły jak zwierzę gotowe zaatakować, ale te schowane pod chustą sprawiały tylko wrażenie jakby łowca po prostu stał i bezmyślnie gapił się na tę flądrę. Dopiero głos Foku wyrwał go z rozmyślań o przygotowaniu desperackiego sushi.
- Nie, nie. Zjedz sobie wszystko, maleństwo. Jak pójdziesz spać głodny to przyśnią ci się cygany.
Słowa ledwo co przecisnęły mu się przez gardło i to wcale nie dlatego, że próby bycia miłym zamieniały mu wnętrzności w lawę, a zwyczajnie nadal nie mógł pozbyć się nieprzyjemnego wrażenia, że naprawdę dziadek ugotował ten rosołek na własnych odkrztuszonych smarkach. Ale skoro łysemu pasuje to niech je. Na zdrowie! Albo za karę, że wylazł z kryjówki.
... obawiam się, że twojego przyjaciela spotkało coś gorszego niż ja.
Nie wiedzieć czemu łowca wrócił spojrzeniem do tajemniczej zupki, którą raczył się Foku. Póki co tylko ona wydawała mu się gorsza od tego starego piernika.
- Plan jest taki - zaczął tonem typowego marudy, gdy tylko wysłuchał reszty opowieści o lesie druidów złomowisku klanu pustelników - Zwabimy tego drugiego gnoja prosto w te całe pająki, poczekamy aż go wpierdolą, bierzemy co nasze i spierdalamy.
Prostolinijne myślenie typowego leniwego dresa. Jak się dorobić byle się nie narobić. O żadnym sprzątaniu złomowiska nie chciał słyszeć. Dej mnie wszystko za darmo bo mam horom łapkje. A jak powszechnie wiadomo słowiański wpierdol jest dobrym towarem eksportowym i bardziej hobby niż faktyczną zapłatą. Lazarus skrzyżował buntowniczo łapki na klacie i rzucił Uszatemu prowokujące spojrzenie. No dalej, spróbuj się nie zgodzić.

Kuzyn nie wykazywał się jakąkolwiek chęcią zacieśnienia rodzinnych więzi, zaś Carl nie zamierzał na siłę szukać drogi do udanej współpracy. Z dwóch opcji wolał się dogadać i pozwolić sobie na swobodne działanie w oparciu o wspólny plan niż samowolkę bez pomocy z drugiej strony. Nie znał intencji przyjaciela łysego, przyjaźnie nie wyglądał, ale może to tylko takie jajko, twarda skorupa, a wewnątrz mięciutki.
Dawno nie jadał smażonego jajka.
Rzucił okiem na drugiego. Czy ta zupa mu naprawdę smakowała? Może nie doceniał kubków smakowych „kumpla”, ale sam był wyczulony na różne bodźce i zaserwowany przez dziadka posiłek naprawdę nie cieszył ani oczu, ani nosa, więc jak miałby zaspokoić język?
Drgnął, kiedy wydzielina z ust staruszka wylądowała na jego nadgarstku. Powstrzymał się przed skrzywieniem i wytarciem jej w pierwszy lepszy materiał – opuścił dłoń, a po krótkim namyśle sięgnął nią do kuzyna.
— Ojej, masz tu jakąś nitkę. — Zebrał palcami wyimaginowany śmieć, przy okazji wycierając ślinę w jego bluzę. W końcu na coś się przydał.
Nie widział przeciwwskazań do wcielenia planu zaproponowanego przez snajpera, nie brzmiało to co prawda na żadną ambitną akcję, ale tym razem pewnie im wszystkim zależało na jak najprostszym pozbyciu się problemu. A gdy tak się stanie, on jeszcze trochę podliże się dziadkowi i zgarnie sobie jakieś cudeńka z wysypiska. Podsumował więc to wszystko lekkim wzruszeniem ramion na zgodę.
Rankiem, po nocy przebytej lekkim snem gdzieś w kącie, obudziło go pukanie do drzwi. Sennie uchylił powieki, jednak poczucie zagrożenia prędko rozwiało resztki otępienia. Jak się okazało, to pupilek, który wczoraj postanowił buchnąć koledze zabawkę. Czy to dobrze, że dostawał ją z powrotem do rąk? Jeśli strzeli mu do głowy kolejna próba pozbawienia staruszka oddechu, wiele tym utrudni. Wciąż widział w Pustelniku Juniorze sporo korzyści.
A potem było coraz dziwniej.
Patrzył tylko, jak mutant zabiera ze sobą łysego na randkę, i czuł ulgę (ich poprzednie spotkanie udowodniło, że nie wykazywał się zbytnią użytecznością), zaś z drugiej strony żałował pozbawienia go okazji do zostania przynętą.
Kiedy Bubuś zaszczekał ostrzegawczo, wyjrzał z chatki, by dostrzec to, co przeraziło dziadzię.
– Więc jak tam Twój plan odnośnie pająków wpierdalających Seniora, co? – Spojrzał przelotnie na kolegę. – Masz karabin, jeśli znajdziemy Ci dobry punkt, będziesz mógł spróbować załatwić go z dystansu. Mnie możecie zostawić psa. – Zaproponował, przypominając sobie o mięsie trzymanym w torbie. – Dziadku, jest coś jeszcze, o czym powinniśmy wiedzieć? Znasz jakieś jego słabości?

Zostawanie na noc w tym wątpliwej jakości przybytku nie było zbyt kuszącą opcją, nawet dla takiego szczura jak łowca. Spał już w o wiele gorszych warunkach, ale przynajmniej spał sam, a nie z jakimiś podejrzanymi typami. Jeden usilnie próbował bawić się w jakiegoś podstarzałego tatuśka wyimaginowanej rodziny, drugi wcześniej kręcił przed nim tyłkiem, a ostatnia uszata menda przejawiała jakieś chorobliwie natarczywe chęci dotykania go. Boris powarkiwał na wszystkich zgromadzonych i na każdego z osobna, ale w głębi duszy był naprawdę zrozpaczony.
Noc spędził w bezpiecznej odległości od reszty i ciągłym poczuciu, że jego kochany kuzynek próbuje się do niego niepostrzeżenie zakraść żeby odnaleźć na nim więcej niewidzialnych nitek, choć tym razem pewnie nie na bluzie. Nawet ranne pojawienie się Antosia nie poprawiło mu humoru, mimo że miał się w końcu na kim wyżyć.
- Błogosławieństwo i kopa w dupę, niech mi spierdala z oczu - warknął do dziadka i prawie wyszarpał mutantowi swój karabin z łap, tak jak on to poprzednio zrobił jemu.
Łowca posłał jeszcze Foku ponure spojrzenie sugerujące, że jeżeli na tym spacerku nie zrobi wszystkiego by urżnąć małpie wszystkie łapy to sam zrobi to samo z nim jak tylko wrócą do ścieków. Pobieżne oględziny stanu technicznego karabinu nie sugerowały by cokolwiek miało być z bronią nie tak, choć Lazarus wcale nie miał pewności czy cudo po zabawach z Antosiem nie postanowi wybuchnąć mu w rękach. Wolałby już dostać granatem w mordę niż laserem dezintegracyjnym.
Na dźwięk psiego szczekania nieprzyjemne ciarki przebiegły mu po kręgosłupie powodując, że odwrócił uwagę od swojej ukochanej broni i powędrował spojrzeniem za wzrokiem Uszatego, prosto na pająka.
- Moment... Czemu to bydle spierdala zamiast walczyć... - mruknął bardziej sam do siebie niż do reszty, a im bardziej jego nastawiony na rozwałkę rozumek przetrawiał wszelkie informacje, tym bardziej poparzone czerwone ślepia mężczyzny mrużyły się podejrzliwie - Ten gościu to wymordowany, tak? Co on potrafi? Kto jest z nim oprócz psa?
Boris nie miał zamiaru zostawać w chatce dłużej niż to było konieczne i jeżeli uzyskałby odpowiedzi na pytania swoje i Uszatego to jak najszybciej wyszedłby z kryjówki by znaleźć sobie jak najlepsze snajperskie stanowisko, rzucając Uszkowi pożegnalnego faka na do widzenia. Kara za macanki, które dla Lazarusa urastały do rangi prawdziwego problemu. Nawet wymordowanego nie słuchał, taki był z niego obrażony samiec alfa!
... a skoro Pustelnik śledził pająki to wystarczyło zaczaić się dokładnie na drodze, po której bydle już przebiegło. Śmieci dookoła było dostatecznie sporo by znaleźć sobie idealną szczurzą norę. Na tyle bezpieczną by nikt go w niej nie dorwał. Ani pies ani pająki, bo samego dziada miał zamiar odstrzelić jako pierwszego.

Nie podobało mu się jakim kultem dziadek otaczał uzbrojonego Pustelnika, a jeszcze bardziej nie spodobało mu się, gdy ten postanowił spróbować odstrzelić mu pół tyłka. W pierwszej chwili nawet pomyślał, że od razu zwęszył jego kryjówkę, ale gdy pocisk trafił młodego pająka, Lazarus w mgnieniu oka zorientował się w co się władował. Zamarł w bezruchu pozwalając sobie tylko naciągnąć chustę na pysk. Dopóki jeszcze dzieliła go większa odległość od swojego przeciwnika, sięgnął po karabin i starając się nie wykonywać żadnych gwałtownych ruchów przygotował się do strzału. Miał tylko nadzieję, że wymordowana flądra zajmie się psem, tak jak obiecał. Boris skarcił się w myślach za pokładanie jakiejkolwiek nadziei i choćby kropelki zaufania do swojego kuzyna i ich dziadziusia, ale póki psychicznie był nastawiony na odstrzelenie łba komuś, kto zabił jego łowczego brata, trudno było mu ocenić realne zagrożenie. Liczył, że Pustelnik podejdzie po truchło małego pajęczaka. Byłby wtedy znacznie bliżej, w idealnej odległości by wysłać go do krainy wiecznych łowów. Łowca wymierzył w przeciwnika i nacisnął na spust posyłając w jego kierunku wiązkę lasera. Początkowo chciał odstrzelić mu głowę, ale w ostatniej chwili zmienił zdanie i wycelował w klatkę piersiową. Niech skurwiel zdycha w męczarniach.

 Przeniósł spojrzenie na wschód, skąd nadciągał gospodarz złomowiska. Zmrużył oczy, wypatrując się w jego posturze charakterystycznych cech, lecz dostrzegł głównie strzelbę, która nie budziła w nim ani krzty entuzjazmu. W takich chwilach żałował, że nie potrafi posługiwać się bronią palną i pozostaje mu bezpośrednia konfrontacja.
 — Czyli gramy bez tutoriala i na hardzie, zapowiada się wymagająca rozgrywka. — Skwitował, rozciągając usta w lisim uśmiechu. Może nie powinien się cieszyć na nadstawianie karku, ale kto nie lubił chociaż odrobiny adrenaliny? Brak zasad nie krępował jego ruchów, mógł robić, co tylko uznał za słuszne, a konsekwencjami zamartwiałby się w późniejszym czasie.
 Uwaga została przeniesiona na oddalające się plecy snajpera, a brew wymordowanego pozornie udającego człowieka powędrowała nieznacznie w górę, kiedy kuzyn wystrzelił z chatki jak proca. Nie z jakiegoś przejęcia czy zdziwienia, po prostu lubił wykorzystywać swoje zdolności mimiczne, chociaż od tego podobno szybciej robią się zmarszczki…
 Ej, czy on mu pokazał środkowy palec? Hultaj jeden, zero kultury wśród Łowców, nic dziwnego, że moczą się w Ściekach.
 Opuścił względnie bezpieczne ściany chatki i skierował się za jeden z większych stosów śmieci, traktując go jako osłonę przed wzrokiem Pustelnika Seniora. Przez moment współczuł psu tych wszystkich zapachów, jaki musiał doświadczać przez wrażliwy nos, ale potem przypomniał sobie, że zwierzęciu nie był pisany szczęśliwy los. Nie, jeśli faktycznie uda mu się go jakoś obezwładnić.
 Schylił się po zgniecioną puszkę (e).coli, a później zamachnął się i posłał ją kawałek dalej, by odbita od rupieci narobiła nieco hałasu poza zasięgiem wzroku przeciwników. Miał nadzieję, że pies przyleci pierwszy, a mężczyzna stanie się łatwym celem dla snajpera. W międzyczasie wsunął się nieco bardziej za starą lodówkę, wyglądając dyskretnie na otoczenie.