Słowa doktora bez zrozumienia dotarły do uszu informatora, który nie wsłuchiwał się w ich sens. Był otumaniony, nie mógł skupić się na obecności mężczyzny, na dziecku w jego ramionach, czy nawet otoczeniu. Obłąkańczy wzrok przemieszczał się z kąta w kąt, ale w swojej chaotycznej wędrówce nie napotkał na żaden interesujący, stały punkt. W kręgu zainteresowań jego właściciela znajdował się teraz kran z ciepłą, bieżącą wodą. Musiał zmyć brud ze swoich rąk. Pozbyć się brudnych ubrań. Wydostać się z tego miejsca, które od początku wzbudzało w nim złe przeczucia, a przecież intuicja nigdy go nie zawiodła.
Okręcił się wokół własnej osi, aż w końcu natrafił na drzwi. Przeszedł przez ich próg i wtopił się w mrok korytarza. Blady jak widmo i wyczerpany psychicznie. Nie uciekał. Jego krok był powolny, ślamazarny. Podpierając się jedną ręką o ścianę, ruszył wzdłuż długiego korytarza w poszukiwaniu drzwi opatrzonych napisem "WC". Zakrwawiona ręka pozostawiła na białej farbie ślady w postaci czerwonych smug. Poczuł, że pod wpływem jej chropowatej powierzchni, z rękawiczki zdzierał się materiał, ale nie zareagował. Zasłużyła na ten los. Nie ochroniła go przed brudem. W akcie desperacji, zacisnął dłoń na klamce pierwszych napotkanych drzwi, ale te nawet nie drgnęły. Były zamknięte na klucz.

Nie zareagował, kiedy dłonie młodszego mężczyzny zakleszczyły się na jego ramieniu. Obcy dotyk sprawił, że po linii kręgosłupa Havoca przebiegł nieprzyjemny dreszcz, a z zaciśniętych  w wąską linię warg padł spazmatyczny oddech. Pod wpływem silnego szarpnięcia ugięły się pod nim kolana. Zachwiał się i gdyby nie asekuracja w postaci masywnego ciała, skonfrontowałby swoje własne z podłożem.
Opuściły go siły. Niezdolny do wykrzesanie z siebie aktu sprzeciwu,  został wciągnięty z powrotem do wypełnionej smrodem krwi sali. Zadrżał, wyłapując w powietrzu znajomą barwę głosu, ale słowa zostały przez niego wyczytane przez poruszające się usta lekarza, w które wbił martwe spojrzenie.
Bezprawna komenda ocuciła go, ale nie mógł zareagować, bo w tym samym momencie skonfrontował się boleśnie z twardym materacem. Zapadło się pod ciężarem ciała informatora, a on syknął, czując metal kajdan na swoim nadgarstku. Warknął przez zaciśniętą szczękę. Grzywka upadła mu na oczy, gdy poruszył energicznie głową, rejestrując przed tym przedmiot w kieszeni fartucha lekarza. Poczuł zawroty i mdłości, ale je zignorował. Zanim unieruchomiono mu drugą rękę, nabrał do ust śliny i splunął nią na młodą twarz, a następnie spróbował wbić jeden z palców w oko jej właściciela. Jeśli ten manewr się powiódł, przemieścił się na brzeg łóżka i w miarę swoich możliwości zacisnął palce na rączce pistoletu, chcąc wyszarpać ją z kieszeni zdesperowanego doktora.

Palce pochwyciły uchwyt pistoletu, a jego właściciel jednym szarpnięciem wydobył go z kieszeni, po czym wycelował lufę w starszego mężczyznę. W ramach skupienia oddech się unormował, a dłonie przestały się trząść. Stabilność psychiczna powróciła na ułamek sekundy, gdyż z bronią w swoim asortymencie czuł się bezpiecznie. Wbił w lekarze chłodne spojrzenie z nad opadającej na czoło grzywki, a po chwili nacisnął za spust i bez zawahania postrzelił lewą pierś lekarza.
Odgłos wystrzału zabrzęczał w uszach informatora, zagłuszając komendę, która padła z ust postrzelonego. Na białym kitlu najprawdopodobniej pojawiła się czerwona plama, jednakże Mike nie nie kontemplował tego zjawiska ze szczególną uwagą. Padł kolejny strzał. Tym razem celował w nieżyjące niemowlę. Drugiego mężczyznę potraktował jak element krajobrazu. Nie był przystosowany do widoku krwi, więc rana na piersi jego przełożonego powinna nim wstrząsnąć, ale, w ramach upewnienia się, Havoc wycelował w niego broń.
— Rozkuj mnie. — Niemiecki w jego ustach zabrzmiał jak sygnał rozstrzelania. Magazynek był lekki, pusty, ale mimo to nie wahał się przy zastosowaniu groźby. Młody lekarza nie znał faktycznej liczby nabojów. Chyba.