— Może… może źle to interpretuję. Może to jedynie stres. — Próbowała znaleźć wytłumaczenie, najpierw szukając potwierdzenia na Twojej twarzy, a później odwracając spojrzenie na jakiś dalszy punkt. — Jest tyle rzeczy, które mogłyby pójść nie tak… — Przykleiła na moment sztuczny uśmiech na usta, nie będąc w stanie zamaskować naturalnego zdenerwowania. Mimo wszystko starała się odnaleźć w sobie chociaż resztki nadziei. — Co, jeśli nie zaakceptuję tego dziecka? Albo nie podołam przy porodzie? Czy to znaczy, że nigdy nie nadawałam się na kobietę…? — Głos załamał się przy ostatnich słowach, a blada dłoń zasłoniła zaraz usta żony, którą targnęła silna emocja uformowana we wzbierające się w kącikach oczu łzy. Nie popłynęły, a ona pociągnęła tylko nosem. — Przepraszam, tak długo na Ciebie czekałam i… nie ma tu nikogo, z kim mogłam się podzielić swoimi obawami… nie pasuję do tego miejsca, te ponure ściany mnie przygnębiają…
Wzięła głębszy wdech i oblizała spierzchnięte wargi w próbie uspokojenia, wzrok przenosząc na wyciągnięte przed siebie ręce, które złożyła. Otwierała usta, z zawahaniem chcąc Ci odpowiedzieć na obawy, jednak przerwało w tym jej nagłe zastygnięcie w bezruchu. Twarz stężała, a po kilku sekundach nabrała wstydliwego wyrazu.
— Och, Havoc, przepraszam… chyba… — Poruszyła się niespokojnie na materacu. — Zmoczyłam łóżko… — Wyznała, instynktownie chyląc głowę tak, by kosmyki włosów zasłoniły częściowo zarumienione policzki. — Uroki bycia przyszłą mamą. — Dodała, bardziej do siebie niż do Ciebie.  

Podsumowanie:

Mike nie spuszczał wzroku z twarzy swojej żony, ale wraz z jej słowami poczuł ukłucie lekkiego rozczarowania. Nie udostępniła mu żadnych informacji, które pomogłyby mu w chociażby minimalnym stopniu ugasić w nim wątpliwości, lub je pogłębić. Nadal odczuwał pustkę i niedosyt. Był niekompletny. Jak obraz składający się z tysiąca puzzli, a jeden z elementów zaginął podczas układania. Kobieta przestała być w jego oczach wiarygodnym źródłem, lecz nadal postrzegał ją w ciepły sposób, mimo iż nie umiał tego okazać.
— Wnętrze mojego mieszkania — "naszego" znalazło się na końcu języka, ale nie zostało przetworzone przez struny głosowe, dlatego nie padło — również takie jest — podsunął, bo przecież jego mieszkanie też było pozbawione niepotrzebnych akcentów dekoracyjnych. Uważał takowe za zapychacze przestrzeni. Był w tym zakresie także oszczędny. Chihaya, jako stała partnerka, powinna zdawać sobie z tego sprawę.
Znieruchomiał na okres paru chwili, kiedy Chihaya podzieliła się z nim swoim małym, krępującym problemem. Wycofał rękę.
— Pójdę po pielęgniarkę — zasugerował, dławiąc w sobie histerie, która złapała go w swoje ramiona, oplątując jego ciało, jak nieprzyjemne drgawki podczas spadku temperatury. Za nim pokonał dystans dzielący go od drzwi i otworzył je w celu odnalezienia pielęgniarki, chwycił żonę pod ramię, aby ta mogła swobodnie się przemieścić, gdyż leżenie w piżamie i pościeli przesiąkniętej uryną zapewne nie należało do najprzyjemniejszych z możliwych doznań. Kiedy kobieta dotknęła stopami zimnej podłogi i spróbowała, przy jego asekuracji, wstać na chwiejnych, podpierając niemalże cały ciężar swojego ciała na jego ramieniu, zachwiała się. Havoc złapał ją za drugą dłoń, by ta nie skonfrontowała się z mokrą pościelą, ale zamiast zapachu moczy i żółtawej plamy, prześcieradło przesiąkło brunatnym kolorem. Wtedy też Chihaya wymsknęła się z jego uścisku i usiadła na łóżku. Materac ugiął się pod jej ciężarem, a Mike, pewny, że kobieta doznała krwotoku wewnętrznego na skutek uszkodzenia łożyska lub innej przypadłości, rzucił w jej kierunku przyciszone polecenie, które zabrzmiało jak rozkaz "Nie ruszaj się", po czym opuścił pomieszczenie i ruszył wzdłuż korytarza w poszukiwaniu jakiekolwiek pracownika palcówki. Głos ugrzązł mu w gardle, dlatego nie podniósł go w krótkim okrzyku "pomocy". Nigdy nie krzyczał.

— Och. — Wyrwało się z ust kobiety w towarzystwie drobnego zaskoczenia, jakby zrozumiała zadanie matematyczne dopiero po otrzymaniu odpowiedzi, bo przecież znała proces rozwiązania, zwyczajnie nie mogła w tamtej chwili przywołać go w głowie.
Poczuła się winna niesmakowi męża – zauważyła to w Twojej postawie, w cofniętej dłoni i głosie, pozornie spokojnym, ale na tyle dobrze jej znanym, że wyłapanie tej minimalnej zmiany nie stanowiło większego problemu. Skinęła głową, nie ważąc się podnosić wzroku przynajmniej do momentu, aż nie postanowiłeś wziąć ją pod ramię i zmusić do wstania. Nieprzyjemny chłód uszczypnął nagie stopy i jak iskra wzburzył lawinę dalszego dyskomfortu: płyny ustrojowe ześlizgnęły się po nogach naznaczonych żylakami, wsiąknęły w materiał piżamy, ochlapały podłogę wokół, gdyby tego było mało…
Przyłożyła wolną dłoń do brzucha, biorąc głębszy wdech, a później z powrotem wylądowała na materacu.
— Havoc, nie idź… — Poprosiła na wydechu i zacisnęła powieki pod wpływem niepojętego przez męża bodźca.
Korytarz na pierwszy rzut oka wydawał się pusty, żaden dźwięk nie zdradzał obecności kogoś w pobliżu, dopóki na skrzyżowaniu, osiem metrów dalej, nie pojawił się krótko ścięty młodzieniec w białym fartuchu i słuchawkami stetoskopowymi przewieszonymi przez szyję. Nie wyglądał na zajętego, prawdopodobnie był młodszy od Ciebie o kilka lat i właśnie znikał za rogiem.  

Podsumowanie:

Pusty korytarz wzbudzał w nim irracjonalne, niepojęte odczucie strachu, które wdarło się pod jego skórę charakterze nieprzyjemnego dreszczu. Oparł się o ścianę, w ramach krótkotrwałego postoju, jakby przemieszczenie się wzdłuż holu było przekraczało jego predyspozycje fizyczne. Przycisnął rękawiczkę do skroni. Skóra, błyszcząc od kropel potu, który został wchłonięty przez materiał. Oczy Havoca natomiast spoczęły na sylwetce lekarza, który wyłonił się jednej z sali i skierował swój pośpieszny, lekki krok w kierunku końca korytarza. Odepchnął się od ściany, wykrzesując z siebie ostatnie pokłady energii, po czym ruszył w tamtym kierunku.
— Panie doktorze — zwrócił się do mężczyzny, wysilając się na podniesie głosu o dwa tony, aby ten mógł zostać wyłapany przez narząd słuchowy pracownika ośrodka, którego sylwetka już niemalże znikła z jego pola widzenia. — Mojej małżonce najprawdopodobniej odeszły wody i zaczęła intensywnie krwawić z krocza. Czy mógłby pan udać się za mną do sali, w której przebywa i udzielić jej pomocy? — zapytał, wyrzucając z siebie słowa z szybkością karabinu maszynowego, lecz starał się, aby jego akcent japoński był tym momencie dla lekarza zrozumiały, lecz miał wrażenie, że połknął w paru miejscach samogłoski. Pierwszy raz od dawna jego stan emocjonalny nie ograniczał się do upośledzonej mimiki twarzy. Jakby głęboko skryte uczucia wreszcie przedarły się przez powłokę ochronną, którą sam wyprodukował w celu odgrodzenia się od społeczeństwa grubym murem.

Nie był zdolny do posługiwania się mową. Słowa utknęły mu w przełyku. Przyglądał się sylwetce mężczyzny, wiodąc za nim wzrokiem, aż ten zniknął w sali, w której znajdowała się Chihaya. Zacisnął palce na krawacie i poluzował jego węzeł, jakby to on był przyczyną jego problemów z oddychaniem, po czym poszedł w ślad z lekarzem. Nie wszedł do pomieszczenia. Oparł się o framugę drzwi, a jego spojrzenie spoczęła na zmarniałej sylwetce żony. Przez nagłą falę ciepła, która przeszyła jego organizm, niczym dreszcz, jego błędniki z opóźnieniem rejestrowały wymianę zdań odbywającą się między młodym lekarzem, a kobietą. Odetchnął, przełykając ślinę. Wargi, dotąd zaciśnięte w wąską linie, rozluźniły się.
— Proszę, Chihaya. Przyjmij te środki przeciwbólowe. Ulżą ci w cierpieniu — zasugerował, dbając o to, aby ton jego głosu nie był udekorowany w żadną emocję. Był dumny ze swojego umiejętności panowania nad nim. Nawet nie zadrżał. Podszedł do kobiety, zatrzymując się parę kroków przed jej obolałą sylwetką. Na jego ustach pojawił się delikatny, niby łagodzący nerw uśmiech, ale w ten sposób najprawdopodobniej chciał zmotywować samego siebie. —To dla twojego dobra. Uśmierzą ból — uargumentował, chociaż wątpił, że takowe, w jakiś szczególny sposób przekonają wystraszoną, trawioną przez ból kobietę.
Spojrzał na lekarza, który stał tuż obok niego. Jego wzrok zatrzymał się na trzymanej w dłoni strzykawce. Igła połyskiwała złowieszczo w płowym świetle żarówki.

Nie spuszczał wzroku ze sylwetki lekarza. Śledził każdy jego ruch, jakby chciał doszukać się błędu, a przecież nie miał ku temu odpowiednich kwalifikacji. Patrzył, oceniając i w końcu spisał go na straty. Co to za lekarz, który bał się krwi? Mdlał na widok porodu? Porażka.
Nie odpowiedział na wołanie żony. Jego pogardliwy wzrok prześlizgnął się po pokoju, aż w końcu spoczął na jej twarzy. Był wielokrotnie świadkiem cudzej śmierci, w roli sprawcy lub nauczanego świadka, gdy wystrzelił policyjny pistolet i przebił jeden z organów na ciele przestępcy. Nie musiał pytać. Po prostu wiedział, że jej życie się kończyło. Chihaya umierała, a potwór w jej łonie, (słowo dziecko lub noworodek nie kształtowało się w jego myślach jako synonim tego czegoś, co wywołało u niej tyle bólu), chciało uciec z jej brzucha, za nim pojemnik dostarczający mu pokarm utraci siły. Akcje życiowe jego żony zaczęły cichnąć. Widział to w jej spojrzeniu, ruchu i zachowaniu. Nie miał czasu, aby wezwać ponownie pomoc. Musiał działać na własny rachunek, wykorzystując wiedzę, którą nabył na niedokończonych studiach i wszystkie kursach odbytych w celu zastępstwa.
Podszedł do szafy i otworzył ją. Przyjrzał się kolekcji sprzętów chirurgicznych. Wyciągnął ją całą i przeniósł na stolik, leżący obok łóżka, na którym spoczywała Chihaya. W akompaniamencie jej oddechów, słyszał bicie własnego serca. Obijało się boleśnie o żebra.
— Cii... — szepnął, kładąc palce na swoich ustach, by tym gestem uciszyć szamotającą się kobietę w przegranej walce o życie. — Nic ci nie grozi. — Pocieszał po niemiecku, przerzucając się na ten język, nieświadomie, automatycznie, pod wpływem tlących się w nich emocji. Złapał w między palce nożyczki. Przeciął nimi materiał jej piżamy, po czym odłożył przedmiot na swoje miejsce.
W swoim obecnym stanie nie mogła urodzić dziecka. Była za słaba. Mike pogładził ją czule po policzku, chociaż jego dotyk był ciężki, szorstki. Największy akt miłości. Poświęcić własne życie, by uratować inne. Nie skonsultował tej decyzji z żoną. Nie była zdolna do podejmowania takowych, zbyt otumaniona własnym cierpieniem.
Drżące ręce Mike'a Havoca pochwyciły skalpel. Strach z niego wyparował. Czuł ekscytacje, od której lśniły zmrożone przez chłód poranka niebieskie oczy.
— Pomogę ci, Chihaya — wyszeptał cichutko, bez wyrazu, jakby emocje z niego uleciały, jak siły witalne z jego żony. Potwór, który chciał wyjść na świat, wyssał je z niej, niczym wampir energetyczny. Żerował na jej zdrowiu. Mike nie mógł być na to obojętny. — Zapomnisz o cierpieniu — dodał i wtem wbił skalpel w jej skórę, przecinając ją. Bez znieczulenia. Na bezlitosnych ustach pojawił się cień uśmiechu. Nieludzki, zimny jak jego spojrzenie. Nie drgnął, kiedy z gardła żony wydobyły się pierwsze krzyki, wrzaski. Był we własnym świecie. Nie docierały do niego żadne dźwięki.

Popadł w amok.
Nie zarejestrował momentu, w którym w sali pojawił się starszy mężczyzna. Wykonywał kolejne nacięcia. Głębsze i płytsze. Przyglądał się z fascynacją, jak krew spływała po ciele jego żony i skapywała na podłogę. Wykrawała się, a Havoc był obojętny na jej krzyki. Skoncentrował się na jednym punkcie. Na swoich palcach, które zaciskały się mocno na skalpelu, w wyniku czego pobielały mu knykcie. Przecinał nim precyzyjnie organy.
Dopiero, kiedy wrzaski uciekły i zdał sobie sprawę, że kobieta nie żyje, przetarł z czoła pot rozmazując na nim czerwoną smugę. W tym samym czasie mężczyzna wyszarpał mu z dłoni przyrząd chirurgicznych i odrzucił go z dala od informatora, który odsunął się, aby uniknąć ponownej konfrontacji z jego dotykiem.
Stanął na progu pomieszczenia i wbił spojrzenie w przesiąknięty krwią materiał rękawiczek, a na jego ustach uformował się cierpki uśmiech w ramach komentarza na ten widok. Poczuł lepką ciecz na swojej skórze. Jedna z nich przemokła. Zacisnął zęby, walcząc z tym dyskomfortem, ale ostatecznie z pomiędzy jego zębów padł cichy zgrzyt.
Sens słów lekarza nie trafił do niego od razu. Poniósł głowę, aby odszukać jego bezwzględne spojrzenie. Potrząsnął przecząco głową, w obawie, że struny głosowe odmówią mu posłuszeństwa. Los dziecka był mu obojętny i tak nie miał zamiaru go wychować. Jego fobiczny umysł wył. Potrzebował konsultacji z kranem, wodą i mydłem. Musiał umyć ręce, twarz, zmienić popryskane obcą substancje ubranie i następnie spalić je w kominku, bo inaczej zwariuje.
— Gdzie jest toaleta? — Cichy szept wyswobodził się z jego gardła. W dalszym ciągu był to niemiecki.