Nic nie poradzi. Nie miał zamiaru na siłę się wpraszać, zwłaszcza, jeśli już wcześniej dziadek był wobec niego agresywny. Tak też obaj w końcu wyszli, przejechali co trzeba i ile trzeba (a trwało to za długo, zdecydowanie Hachi będzie musiał to odespać i to tak porządnie) i w końcu stawili się u Huntera, wysławszy wcześniej sygnał. Moroi cały czas ten materiał od staruszka ściskał w dłoniach, zastanawiając się, co on może mu dać w razie czego. To była jakaś tarcza? Cokolwiek przydatnego? Tego rudzielec nie wiedział. Dowie się w swoim czasie. Jedyne, czego teraz chciał, to spokój. Uderzyła go pustka, byli praktycznie sami, gdy dotarli na miejsce. Może kwestia pory, może czegoś innego… Trochę to podejrzanie wyglądało.
– Mamy to – Odpowiedział równie krótko. Na twarzy, poza zmęczeniem i sińcami pod oczami, pozostawała jednak czujność. W głowie obmyślał już plan ucieczki. Plan walki. Plan czegokolwiek. Był w środku też wściekły, że to wszystko szło właśnie takim tokiem, że niby się udawało, ale jednak nie. Ech.

Pustka w barze budziła niepokój Shinyi, ale schwytał go w żelazny uścisk i nie wypuszczał. W pewnym sensie zmęczenie i ilość zła, które wyrządził przez ostatnie dni go zobojętniły na swój los. Chciał powiedzieć Hachiemu, żeby poczekał na zewnątrz, że szybko to załatwi, ale gdy tylko odwrócił się w jego stronę, zorientował się, że ten pewnie by go zignorował albo się na niego zdenerwował. I tak nigdy nie udawało mu się do niczego Hachiego namówić.
Bez wahania wszedł do środka, skierował się w stronę schodów, nawet nie zatrzymując się przy barze, by coś zamówić. Nie miał ochoty dalej bawić się z Hunterem w gierki. Poprzednio próbował i wcale nie wyszedł na tym dobrze. Dzięki komu w ogóle dali radę z nim negocjować? Dzięki bezpośredniemu Hachiemu. Najwidoczniej właśnie bycie szczerym było lepszym pomysłem w takiej sytuacji. Tak samo zresztą było przy Dusikorze. Shinya uznał za zabawne, że choć nie umiał kłamać i tego nie znosił, to wcale nie łatwiejsze dla niego było granie w otwarte karty. Lawirował wciąż między półprawdami, co jak widać nie kończyło się dobrze. Cóż, teraz z tego zrezygnował.
Usiadł naprzeciw Huntera i położył opaskę na stole. Normalnie pewnie trzymałby ją, aż nie dostanie lekarstwa, ale cóż, postawił na to, że mężczyzna dotrzyma danego słowa. Był to zakład i Okiayu czuł, że postawił na szali swoje życie. Ale już wcześniej tamten go zaskoczył wrażliwością na historię Hachiego, więc nie miał zamiaru teraz po tym wszystkim traktować go jak rabusia z brudnego zaułka. Miał nadzieję, że mieli do czynienia z człowiekiem interesu, który miał jakiś swój honor.
- To, o co prosiłeś - odparł spokojnie, patrząc mu w oczy. - Ataiwa? - spytał cicho. Po to w końcu tu przyszli.