Marcelina | Poziom Średni | Cel: Artefakt "Judaszowy Śpiew" (Wszczep)
"Prochem i cieniem jesteśmy."

Im dalej, bardziej bohaterka nasza zagłębiała się w ciemne, zapuszczone korytarze wiekowej kopalni, tym na coraz chłodniejsze powietrze natrafiała. Zimno wgryzałoby się nachalnie, uporczywie w nieosłonięte materiałem części jej ciała, gdyby tylko Marcelina zachowała ludzką swą postać, a nie przeistoczyła się w cienistą, zlewającą z mrocznym otoczeniem kocicę o sporych, imponujących rozmiarach. Jednakże mimo futra ją pokrywającego i obdarowującego ją w miarę przyjemnym płaszczykiem ciepła, to z każdym stawianym krokiem naprzód - w coraz to dalsze zakamarki tego osnutego chwiejną flautą zakątka - sierść ta zbawienna traciła na wartości, ponieważ nie była przeznaczona do znoszenia tak niskich, nieprzyjemnych temperatur. Widoczna, biaława para wydobywająca się spomiędzy szczęk Wymordowanej i dreszcze atakujące jej mięśnie wyraźnie wskazywały na fakt, iż rzeczywiście przydałoby się w miejscu tym o wiele grubsze, oferujące lepszą izolację futro - coś, do czego nie miała w tej chwili dostępu, więc z upartością godną podziwu starała się ignorować reakcje swojego organizmu na panujący tu chłód i brnąć dzielnie do przodu, po szlaku wyczuwanego, ludzkiego zapachu.

Natrafiwszy na ciało martwego od jakiegoś czasu - sądząc po delikatnej warstwie szronu w niektórych miejscach na jego ciele i braku sztywności, która ustępuje średnio po czterech dniach od śmierci - mężczyzny, Marcelina - po ostrożnym zbliżeniu się do niego - przeszukała jego zwłoki w nadziei, że znajdzie w ubraniach jego coś ciekawego. Prócz paru monet i pustej paczki po papierosach, dane jej było trafić w jednej z kieszeni na poszarpany, obdarty i twardy z powodu zimna skrawek papieru, na którym niezgrabnie, krzywo nakreślone było długopisem urwane w połowie słowo "świa~". Skończywszy te oględziny, Wymordowana skierowała wzrok swój na ciągle, acz słabo płonącej pochodni, którą to zdecydowała się - mimo tego, iż blask jej mógł zdradzić jej pozycję potencjalnemu wrogowi czy drapieżnikowi - zabrać ze sobą. Pochwyciwszy ją w zęby, Marcelina ruszyła dalej starym, zalanym chłodem tunelem - zapach ludzki, wątły i słaby, nie zatrzymał się w punkcie, gdzie leży martwy człowiek, ale ciągnie się dalej wgłąb korytarza - tym razem jednak mając lepszy widok na swoje otoczenie. I kiedy podążać sobie będzie za wyczuwanym ledwo odorem ludzkim oraz maszerować naprzód będąc niemalże przytuloną do lewej ściany, to światło drżącego płomienia da jej szansę na ujrzenie malunków na jej powierzchni widniejących.

Tylko że nie były to malunki.

Szramy nieregularny i mnogie - jakby ktoś wielokrotnie drapał tę ścianę - ciągnęły się długimi, rozpaczliwymi pasmami; plamy czerwone i bordowe, i dawno już zaschnięte - tak dawno, iż straciły niemalże całkowicie swój metaliczny, przytłaczający zapach, którego mizerne resztki przytłumiało wszechobecne zimno - i nakładające się na siebie wieloma warstwami, i posplatane niczym syjamskie rodzeństwo, i rozmazane jak ołówek ścierany najtańszą gumką, i rozchlapane po ścianie niby farba włożona w ręce małego dzieciątka, i tworzące zawiłe, skomplikowane oraz sięgające aż po sufit wzory. Nim jednak objąć to wszystko mogło wzrokiem i rozumem; nim przypuszczenie odnośnie pochodzenia tych kleksów różnorakich dotarło do Marceliny, to do uszu jej wbił się znajomy, równomierny stukot dobiegający gdzieś za jej plecami. Odległy i cichy, i cudownie jednostajny rozbrzmiewał od strony, którą tutaj zawędrowała, robiąc się z każdą sekundą coraz głośniejszym, donośniejszym i wyraźniejszym.

Stuk. Stuk. Stuk.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: chłodno (około -2 stopnie Celsjusza); brak wiatru.
  
• Wątły, ludzi zapach ciągnie się dalej tunelem, którym maszerujesz.
  
• Za sobą - czyli z kierunku, z którego tu przybyłaś - słyszysz miarowe, ciche stukanie - identyczne do tego, które wcześniej słyszałaś stojąc w komnacie i które dobiegało wtedy z tego drugiego tunelu.

Marcelina | Poziom Średni | Cel: Artefakt "Judaszowy Śpiew" (Wszczep)
"Prochem i cieniem jesteśmy."

Urwane w połowie, boleśnie szczątkowe słowo na niewiele jej się tutaj i w tej chwili zdało - ani nie dało jej żadnej, jakiejkolwiek wskazówki odnośnie tego, co kryło się w lepkich, czarnych ciemnościach; ani nie pomogło jej w mentalnym naszkicowaniu mapy tegoż przygnębiającego miejsca czy w odnalezieniu zaginionej, możliwie martwej już dziewczynki; ani też nie rzuciło światła na całą tę przedziwną, makabryczną sytuację rozgrywającą się w tej niezwykle wiekowej, zapomnianej kopalni. Kopalni, która napiętnowana i skażona była jakąś zagadką groteskową oraz potencjalnie niebezpieczną, jeśli wziąć pod uwagę mroki przygniatające i wszechobecne, odnalezione truchło dorosłego mężczyzny i odkryte na ścianach krwawe, plamiaste malunki oraz wydrapane niewątpliwie ostrymi pazurami rzeźby. Widok kleksów tych szkarłatnych i bordowych, i nakładających się na siebie nierównymi warstwami, i ze sobą chaotycznie przeplatających nie był najprzyjemniejszy dla oka lub podnoszący jakoś wielce - wcale - na duchu, miast tego jeżąc sierść na karku Marceliny i kładąc płasko jej spiczaste, kocie uszy. Wpatrywała się niby zaczarowana we wzory te aż po sufit odległy się ciągnące, wybudzając się dopiero po momencie z amoku tego za umysł mocno chwytającego. Kiedy otrząsnęła się już z niego na dobre i myśli uporządkowały się właściwie, Wymordowana upuściła trzymaną dotąd w zębach pochodnię na ziemię i przydeptała wątły, drobny płomień w celu kompletnego zaduszenia go, zgaszenia. Cichy, przeciągły syk przeciął powietrze jak prężne, mocne uderzenie biczem, jednocześnie z czym cienie na dobre zdominowały calutką przestrzeń otaczającą naszą zacną bohaterkę.

Pogrążona w mrokach głębokich i zapachem krwi nasączonych, Marcelina postawiła niepewny, ostrożny krok naprzód i gdy nic nie złapało za jej kończynę, nic nie wgryzło się nagle oraz znienacka w jej ciało i nic nie rzuciło się na nią z krwiożerczym, potężnym rykiem bojowym, poczęła skradać się naprzód, ku słabej i nikłej woni ludzkiej. Wszystko zmieniło się, jednakże, kiedy usłyszała stukot za swymi plecami - miarowy, jednostajny i z każdą mijającą sekundą zbliżający się coraz to bardziej do jej aktualnej pozycji. Karcąc się w duchu przyspieszyła swój bezszelestny marsz do biegu zwinnego oraz równie bezgłośnego, planując znaleźć jakieś dające szansę na zgubienie zbliżającego się Czegoś rozwidlenie bądź tymczasowe schronienie, z którego czeluści mogłaby przyjrzeć się na spokojnie temu nadciągającemu niespiesznie Czemuś. Przebrnęła w ciemnościach korytarza kilkanaście dobrych metrów będąc nieustannie śledzoną, ściganą przez wydający się przybierać - niezależnie od tego, czy zwolniła, czy też przyspieszyła kroku - na głośności oraz intensywności stukot, nim natrafiła na dwie dające nadzieję oraz wzbudzające ciekawość rzeczy. Pierwszą z nich było gwałtowne urwanie się tunelu, którym to się przemieszczała - lecz nie kończył się on ścianą chropowatą czy gładką, tylko drzwiami stalowymi, nie wyglądającymi na jakoś specjalnie grube i opatrzone na wpół wytartym już, wyblakłym oraz ledwo możliwym do odczytania znakiem "Uwaga gaz!". Drugą, natomiast, był strach czysty i duszący, i przytłaczający, który dochodził z rysującej się w mrokach, ledwo widocznej i poziomo umieszczonej w ścianie na wysokości około półtora metra wnęki. Jeżeli Marcelina sięgnie mentalnie ku emocji tej w chłodnym powietrzu drżącej i ze szczeliny mogącej zmieścić w sobie dorosłego człowieka wylewającej, to usłyszy myśli nieswoje, obce i jakby przez dziewczynkę przerażoną oraz w oślepiającej panice pogrążoną szeptane: Pomocy, pomocy, pomocy....

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: chłodno (około -2 stopnie Celsjusza); brak wiatru.
  
• Przed sobą masz stalowe drzwi, z poziomej wnęki w prawej ścianie - na wysokości mniej więcej półtora metra - wyczuwasz silny strach.

Marcelina | Poziom Średni | Cel: Artefakt "Judaszowy Śpiew" (Wszczep)
"Prochem i cieniem jesteśmy."

Czuć strach i lęk, i przerażenie w sytuacji, gdzie znajduje się w głębinach ogarniętej czarnymi mrokami, niezwykle wiekowej i od dawien dawna już nie prosperującej kopalni oraz jest się ściganym przez Coś - niewiadome, miarowo podążające tropem swej zwierzyny, swej ofiary i wcale nie kryjące się ze swoją obecnością, ze swą pogonią - nie jest wcale rzeczą dziwną, godną pogardy czy wartą wyśmiania. Wręcz przeciwnie, jest to coś w pełni normalne oraz naturalne, a także wspomagające instynkt samozachowawczy i wolę przetrwania. Czasami, jednakże, odczucia te i łaknienie przeżycia zamglone, przykryte i przyćmione są innymi emocjami - pragnienie uratowania niewinnej jednostki, wsparcia kogoś również będącego w kiepskiej, tragicznej wręcz sytuacji bądź ocalenia tego, dla którego pozornie ratunku już żadnego, jakiegokolwiek nie ma. Heroiczne pobudki - moralność, prychnęliby poniektórzy i splunęli z krzywą miną na suchą, popękaną ziemię - są czymś w miarę rzadkim w tych zdewastowanych, zniszczonych i pokiereszowanych tak przez Matkę Naturę, jak i ludzi stronach oraz wypełnionych zmutowanymi, skrzywionymi i zdziczałymi istotami - bestiami, krzyczeliby ludzie chowający się za bezpiecznymi, kopulastymi murami Miasta 3 - zakątkach Desperacji. W większości przypadków, bowiem, nie nagradza ona i nie wybacza bohaterskiego zachowania, miast tego nabijając persony w taki sposób postępujące na wysokie, ostre i obtoczone w soli pale.

Marcelina - wbrew surowym prawom i wiedzy na temat tego, jak działa makabryczna, niebezpieczna Desperacja - zeszła w odmęty starej kopalni w celu odszukania i uratowania młodziutkiej, malutkiej wnuczki płaczącej na powierzchni, opierającej się o wejście do szybu staruszki. I nie dość, że zagłębiła się w czeluście te tajemnicze i mrokami osnute, to nawet będąc śledzoną przez Coś zatrzymała się w trakcie otwierania drzwi - które zaskrzypiały głośno, przeraźliwie i z echem ciągnącym się wgłąb tunelu, którym w punkt ten się dostała. I z którego maszerowało ku niej to Coś - prowadzących do kolejnego, następnego korytarza i wskoczyła do zauważonej wcześniej wnęki, z której dolatywał do niej zapach czystego, niekontrolowanego strachu. Zostawiwszy za sobą uchylone przejście, Wymordowana susem zgrabnym i wspomaganym ostrymi pazurami dostała się do poziomej dziury. Tam, w ciasnocie mogącej pomieścić w sobie najwyżej dwójkę rosłych ludzi, dane jej było wpaść - niemalże dosłownie - na dziewczę przyodziane w wytartą, podziurawioną i niewiadomego już koloru sukienkę, które to kuliło się w jednym z kątów i łkało bezgłośnie w swe cieniutkie, umorusane brudem oraz zakrzepłą krwią ramiona oparte o podciągnięte do klatki piersiowej kolana. Kiedy Marcelina dostanie się do szczeliny i mała, około dziesięcioletnia persona ją zauważy, to dzieciątko to krzyknie z przerażeniem we własną, mającą zagłuszyć - i połowicznie odnosząc sukces - ten chrapliwy, zabarwiony płaczem dźwięk i próbować będzie wcisnąć się jeszcze bardziej w ścianę, o którą to się opiera. Panika i lęk zaleją jej jeszcze nie do końca rozwinięty umysł, dusząc i oślepiając, i przyspieszając drastycznie bicie drobnego serduszka.
- P.... proszę! - wychrypi niewiasta ta, wlepiając swe ogromne, błękitnej barwy - chociaż ciężko byłoby zauważyć to w panujących tu ciemnościach - ślepia w sylwetkę Wymordowanej.
Stukanie, tymczasem, stanie się jeszcze głośnie, donośniejsze i świadczące o tym, że to Coś, co jest źródłem owych odgłosów jest już tuż, tuż; że jeszcze moment, a przyjdzie im natknąć się na tego niespieszącego się, mozolnego wręcz prześladowcę; że wreszcie dane im będzie spotkać się z tym Czymś. Jeszcze tylko... chwila.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: chłodno (około -2 stopnie Celsjusza); brak wiatru.

Marcelina | Poziom Średni | Cel: Artefakt "Judaszowy Śpiew" (Wszczep)
"Prochem i cieniem jesteśmy."

Z jednej strony natrafienie na malutkie, skulone w mrokach ciemnoszarych dziecię oznaczało, iż Wymordowana odnalazła potencjalnie cel swój i powód przebywania w kopalni tej wiekowej oraz kryjącej w sobie zagadki mroczne i możliwie śmiertelne. Z drugiej, jednakże, nie dość, że niewiasta maluteńka nie przedstawiała się w najlepszym stanie - ani fizycznym, ani psychicznym - to jeszcze na domiar wszystkiego w stronę ich niedużej, wyrytej w ścianie kryjówki zbliżało się niespiesznie, z klekotaniem miarowym to Coś. A to oznaczało, że dziewczynce o błękitnych, niewinnych oczkach groziło niebezpieczeństwo i możliwość skończenia tak, jak mężczyzna, na którego Marcelina się wcześniej natknęła. Kruszynka wlepiała ślepka swe rozszerzone z przerażenia w bohaterkę naszą zacną, nie relaksując się i nie wzdychając z wdzięcznością czy ulgą na jej widok - posłuchała się jednak niemego sygnału kobiety, zasłaniając piąstkami drżącymi swoje trzęsące się usteczka w próbie zachowania milczenia. Pokręciła rozpaczliwie głową w odpowiedzi na zadane jej pytanie, przyciskając mocniej kolana do klatki piersiowej i próbując skulić się jeszcze bardziej, niż to aktualnie czyniła.
- Pot... potwór - wyszeptała z czknięciem i paraliżującym język strachem, potykając się na słowie tym pojedynczym i ledwo je wypowiadając.

Nie było to za wiele informacji - prawie niczego, tak naprawdę, Marcelina się nie dowiedziała - toteż postanowiła ona na własne oczy przekonać się o tym, Co też takiego maszeruje głośno i ze stukotami równomiernymi w ich kierunku - i czy było to to monstrum wspomniane przez dziecię przyciskające się plecami do chropowatej, kamiennej ściany. Rozpłynąwszy się w dym zwiewny i zlewający się z panującymi w tunelu ciemnościami, Wymordowana wypłynęła ze szczeliny i przyczaiła się oczekiwaniu na pojawienie się tego Czegoś. Dziewczynka, tymczasem, rzuciła się do przodu z niemym krzykiem utykającym w gardle i rozpaczliwie wyciągniętą do przodu - ku przeistaczającej się w mgłę kobiecie - drobną rączką. Szloch poszatkowany i wypełniony desperacją wyrwał się z jej chudego, bladego gardełka, rozbrzmiewając w powietrzu niby dziki wystrzał z armaty. Klekot zamilkł, ucichł na sekundę krytyczną, nim wznowił się z przyspieszoną, szybszą częstotliwością. Moment ledwo później do korytarza tego wkroczyło to Coś w pełnej swej krasie i okazałości - zajmująca niemal całą szerokość i wysokość tunelu maszyna przywodząca na myśl skorpiona o zbyt długich, pajęczastych odnóżach zawitała w punkcie tym kulminacyjnym. Srebrno-miedziane niegdyś cielsko oprószone było aktualnie delikatną, szczątkową warstwą rdzy, z pary szczypiec została tylko jedna, prawa sztuka, ogona nie było jeszcze widać - majaczył gdzieś tam za bestią tą stalową, kiwał się w mrokach głębokich - zaś ślepia czerwone jarzyły się słabo, migotliwie w tutejszych ciemnościach. Robot ten zatrzymał się na chwilę, nim ruszył ze stukotem ku wyrwie, w której chowała się przerażona, zastygnięta w bezruchu niewiasta.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: chłodno (około -2 stopnie Celsjusza); brak wiatru.

Marcelina | Poziom Średni | Cel: Artefakt "Judaszowy Śpiew" (Wszczep)
"Prochem i cieniem jesteśmy."

Mimo że Marcelina zdawała się nie wierzyć w swoje umiejętności obchodzenia się z dziećmi, dziewczę ukrywające się w skalnej szczelinie nad wyraz pozytywnie przyjęło skierowany ku niej uśmiech Wymordowanej oraz jej słowa obiecujące słodką, kuszącą pomoc. Iskierka wiary - i zaufania, i otuchy - zalęgła się w sercu i oczach, rozbłysła pośród mroków desperacji i przerażenia pożerających młodziutki umysł, zalśniła pod warstwą łez przeistaczającą ślepka jej niedoświadczone w dwie piękne, szklane kulki o krystalicznej, płynnej powierzchni. Nadzieja jest makabrycznie potężnym narzędziem, mocą o niesamowitej i niepowtarzalnej wręcz sile - czymś, co zdolne jest do popchnięcia szarego, najzwyklejszego i przeciętnego człowieczka do czynów wykraczających poza jego kompetencje; do wskazania słabo oświetlonej, acz stabilnej drogi pośród bagien grząskich oraz głębokich; do obdarowania kogoś upadłego i w glebę wbitego cudownymi, szumiącymi niebiańską pieśnią skrzydłami umożliwiającymi dosięgnięcie zbawiennego owocu cudu. Tak mało wystarczyło - iskierka zaledwie, wątła i pozornie bezużyteczna - ażeby wzniecić w duszy czyjejś pożar gorliwy, żywy i gorący, który to krok jest od przeistoczenia się w niekontrolowaną, niemożliwą do okiełznania pożogę. Tak niewiele potrzeba, aby dokonać niemożliwego.

Wkroczenie do punktu tego sporego, mechanicznego skorpiona było momentem przełomowym i istotnym, trudnym do odsunięcia na dalszy plan oraz zmuszającym tutejsze osóbki do skupienia na istocie tej całych swoich uwag. Robot - namierzywszy wyrwę w ścianie i najpewniej wykrywszy kulącą się w niej, przepełnioną strachem splatającym się z cienką nitką nadziei dziewczynę - ruszył z klekotem i delikatnym, chropowatym zgrzytem ku znieruchomiałej, zastygniętej w kompletnym bezruchu niewieście. Wymordowana czająca się w królujących tu ciemnościach pod postacią zwiewnej, wtapiającej się w otoczenie mgły - mimo własnego strachu wgryzającego się w nią zakrzywionymi, jadowitymi zębiskami - nie czekała ani chwili dłużej, przeistaczając się w dostojną jaguarzycę o niebieskich ślepiach i rzucając się ku kroczącemu stopniowo, w równym rytmie ku zalanemu terrorem dziecięciu skorpionowi. Postać jej majestatyczna i godna podziwu wylądowała po wykonanym susie między dwoma przednimi, lewymi odnóżami mechanicznego potwora. Impakt tego zderzenia zachwiał robotem i wyprowadził go z równowagi, którą to jednakże zaraz odzyskał - nie było to nic trudnego, gdy posiada się aż trzy pary długich, zwinnych kończyn. Cała ta akcja sprawiła dodatkowo, że skorpion uderzył prawą stroną - głównie zgięciami kończyn po tej stronie oraz szczypcami jego jedynymi - o ścianę tunelu, zalewając przestrzeń nieprzyjemnym zgrzytem, trzaskiem i klekotem przyspieszających, schowanych w korpusie kół zębatych. Ślepia rozbłysły, cielsko wzniosło się nieco wyżej i zagięło, zaś odnóża, pomiędzy którymi rozbiła się Marcelina ze stukotem przybliżyły się do siebie - wyglądało to tak, jak gdyby robot łaknął zamknąć ją pomiędzy nimi, przydusić ją w potrzasku i może nawet i zmiażdżyć, jak tak dalej pójdzie.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: chłodno (około -2 stopnie Celsjusza); brak wiatru.