Pobudka w twardej, nieprzyjaznej i ciemnej trumnie nie należała do wyśnionych. Marcelina od dziecka bała się momentu, gdy świat pewny jej śmierci pochowa ją w trumnie, a ona niefortunnie obudzi się w momencie zamykania wieka...
Tak stało się jednak teraz. Wszytko wskazywało jednak na spisek, przez który wymordowana znalazła się w środku. Poza tym moment, w którym w końcu ktoś chwycił trumnę, po czym bezpardonowo wyrzucił ją do wody, o czym Marcelina dowiedziała sie w chwili potężnego plusku słyszalnego nawet wewnątrz wieka utwierdził dziewczynę w opresji że nie jest to najgorsza wizja zakopania żywcem. Mimo dobrego, kociego wzroku nie była w stanie dostrzec nic, nawet zarysów konturów swoich dłoni, którymi teraz desperacko próbowała wydrapać dziurę w wieku pułapki. Drzewo, z jakiego wykonana była trumna należało do tych o świetnej tkance budulcowej, nie pozwalającej przecisnąć się najdrobniejszym promykom zbawiennego światła. Marcelina po kilku minutach, gdy opanowała pierwszy szok, przerażenie i czarne myśli zorientowała się o plecaku, który nadal miała na plecach. Zdjęła go szybko i próbowała znaleźć coś, co by się jej przydało. W plecaku wymacała coś o kształcie notesu ze schowanym długopisem w środku, zapałki oraz... nóż. Całkiem pokaźny, gruby nóż, którym udało jej się szybko wydrążyć małe dziury w drewnie. Światło prędko przecisnęło się przez nie, oślepiając Marcelinę, ale dajac jej przy okazji nadzieję. Po monotonnej i dość długotrwałej pracy, w końcu udało jej się wybić dziurę, przez którą zmieściła całą rękę. Nadgarstki bolały ją niemiłosiernie, ale próbowała dalej, modląc się, by rzeka, która niosła ją swoimi spokojnymi prądami nie kończyła się w pewnym momencie ogromnym jęzorem wodospadu...
Tak! Udało się. Marcelina w koncu otworzyła podrapane, podziurawione, z wieloma zgniecieniami w środku wieko, by szybko rozejrzeć się po okolicy. Znalazła się w samym środku pięknej dżungli, wszędzie zielone, egzotyczne rośliny, owady o dziwnych kształtach, kwiaty o jaskrawych, niesamowitych kolorach. Przez chwilę wymordowana zastanawiała się, czy dalej znajduje się na zniszczonej katastrofą planecie. Było tu niesamowicie. Zupełnie inaczej, niż na szarych ziemiach apogeum.
Odetchnęła z ulgą. Napływ świeżego powietrza dodał jej sił. Zeskoczyła na najbliższy pień, unoszący się na wodzie i nadal dziarsko trzymający się lądu. Szybko wskoczyła na stały grunt. Wiedziała, że przeżyć w tej gęstej dziczy nie będzie należało do łatwych zadań...

Ubiór: Bawełniany, czarny t-shirt, czarna kurtka, ciemne, obcisłe dżinsy, skórzane trampki, para skarpetek, para majtek, skórzane mitenki.

Egzotyczne połączenie gęstego, wilgotnego odoru ze świeżością idącą od strony spokojnej rzeki powodowało w Marcelinie zawroty głowy. W takich warunkach nie znalazła się chyba jeszcze nigdy. Jej płuca, jej ciało i jej psychika nie były przyzwyczajone do klimatu równikowego. Wymordowana czuła, że chłód przebija się przez warstwy jej ubrań i delikatną sierść, dlatego postanowiła znaleźć dogodne do postoju miejsce. Miała zamiar rozpalić ogień - jasność płomieni z pewnością zwabi ciekawskie, niekoniecznie przyjazne stworzenia, wiedziała jednak, że ich ciepło ogrzeje jej ciało, da jej światło, a bestie, zapewne nie znające tego zjawiska nie odwąża się podejść, gdy poczują rosnące ciepło i niebezpieczne, tańczące ogniki...
Po dość długim marszu Marcelinie udało się znaleźć doskonałe miejsce na rozpalenie ogniska i rozbicia mini obozu. Znalazła wysoką skałę, której ściany układany się w łuk. Była więc bezpieczne z tyłu, musiała pilnować jedynie frontowej strony. Było to wręcz urwisko, bowiem z prawej strony skała nagle urywała się - widok zapierał dech w piersi, jednak upadek z takiej wysokości nie należał do najprzyjemniejszych doświadczeń.
Wymordowana szybko rozpaliła ognisko. Była w tym wręcz doskonała. Rozłożyła się pod ścianą, na której dostrzegła malunki przedstawiające sceny polowań, człowieka odzianego w lamparcie futro, dzidy, ognisko, wielkie, dzikie zwierzęta, węże. Gdzieś pośród nich zauważyła rysunek różniący się od reszty. Przedstawiał ogromne, czarne stworzenie, znacznie większe od ludzi, którzy zamiat rzucać w niego dzidą, klękali przed nim, oddając mu cześć. Ta istota wyglądała jak czarna małpa. Wielki, przerośnięty goryl. Marcelina wzdrygnęła się, gdy do jej uszu doleciał tajemniczy dźwięk z oddali. Brzmiał jak... ryk? Dobra, to był ryk, ale z pewnością nie wielkiego kota. Jakie inne stworzenie w tych okolicach mogło wydawać taki dźwięk? - Coś mi tu nie pasuje... - pomyślała, siadając przed ogniskiem i wpatrując się w tańczące jęzory ognia - Skoro znalazłam się w zapewne brazylijskich lasach, skąd na ścianach wizerunek goryla?
Wątpiła w nowoczesną technologię. To nie idzie w parze z tak prostymi rysunkami wykonywanymi prymitywną farbą i metodami.

Dziewczyna spoglądała na malowidła jak zaczarowana. Bylo w nich coś urzekającego, w prostocie postaci widziała zawiłe relacje, smutki i radości krótkich, przemijających chwil, codzienność ludzi takich, jak ona. Nie umknął jej jeden szczegół: wszyscy posiadali na sobie skóry w cętki. Należały zapewne do króla dżungli, wspaniałego, cętkowanego kota - jaguara. Zastrzygła uszami i spojrzała w gąszcz: była pewna, że dostrzegła w nim ruch. Serce zabiło jej mocniej: przez ułamek sekundy dostrzegła bowiem dziwne, nieludzkie oczy, które zapadło jej w pamięci. To coś uciekło, więc Marcelina szybko zapomniała o intruzie.
Położyła się na usłanej miękkimi, potężnymi liśćmi glebie i zasnęła, ciągle czując spięte mięśnie. Była gotowa do ataku, ucieczki, tańcu na rurze czy zrobienia szpagatu. Była gotowa na wszystko!
...prócz ataku wściekłych mrówek, które zapewne wybrały sobie jeden z liści za trasę do mrowiska. Oblazły Marcelinę, która jak wściekła kocica zaczęła miotać się i syczeć, drapiąc się po całym ciele. Szybko przylgnęła do skały i niczym niedźwiedź ocierać się o nią plecami. Z ulgą osunęła się na ziemię, oblizując palce i nadgarstki z resztek zgniecionych mrówek. Wtedy zrozumiała, że była głodna.
Zebrała się szybko i ruszyła dalej. Jeszcze przed zaśnięciem znalazła spory kij, którego kamieniami zaostrzyła na końcu, tworząc dzidę czy nawet halabardę, patrząc na imponującą długość. Mieściła się idealnie w dłoni, a rzut nią można było porównać do rzutu oszczepem. Zarzuciła broń na ramię i ruszyła dziarsko w dżunglę, stawiając jej w myślach wyzwanie. Postanowiła przeżyć, a nawet nakopać im wszystkim do dupy!
***
Po długiej i jakże intensywnej konwersacji z samą sobą Marcelina znalazła się przy wodopoju. Piękna okolica aż zmusiła wymordowaną do zamarcia i zaprzestania gadania (zapewne cała dżungla odetchnęła wtedy z ulgą...). Niewielki wodospad przerywał monotonną, złowrogą ciszę, ale nie był na tyle blisko, by pozwolił ukryć się wszystkim stworzeniom i uczynić z nich totalnie bezszelestnymi, choćby nadepnęły na suchą gałąź obok Twojego ucha. Wymordowana szybko dostrzegła jeleniopodobnego korzystającego z daru matki natury. Pił wodę, jego mięśnie były zwarte i gotowe do ewentualnej ucieczki, gdyby z otchłani wydobył się chętny na świeże mięso potwór. Marcelina przykucnęła. Zaczęła zastanawiać się nad sposobem polowania.

Uśmiechnęła się. Jej nogi były mocne, ona sama cicha i zwinna niczym... kot! Drapieżnik doskonały, rzekłby zwykły, słaby zjadacz chleba, który nawet robaka ze ściany nie potrafi przegonić. Wyciągnęła nóż, schylając się i skupiając na jeleniu. Była raczej wyspana, wypoczęta i w pełni sił, dlatego nie obawiała się porażki. Planowała wejść na drzewo i - niczym afrykański lampart - zeskoczyć z niego, nie dając ofierze szansy na ucieczkę.
Nie popełniła jednak zasadniczego błędu i nie oddała całego skupienia na rogaczu. To właśnie uratowało ją przed niechybną śmiercią. Jeleniowaty ruszył, przestraszony wielkim cielskiem wyskakującego z zarośli kuguara. Momentalnie odwróciła się i zwinnie wygięła, uchylając się przed atakiem kotowatego. Karzystokopytny zniknął gdzieś w gęstych zaroślach, wymordowana szybko jednak o nim zapomniała.
Kot przeciwko kotu. Doskonały drapieżnik przeciwko jeszcze doskonalszej kreaturze... wymordowana czekała na ruch. Serce zabiło mocniej - nigdy nie widziała tak pięknej, potężnej i majestatycznej istoty! Zrobiło jej się trochę przykro - żeby przeżyć, musiała ją zabić. Nastroszyła więc sierść i czekała na pierwszy ruch. W jej życiu pojawił się już wielki kot, dał jej cząstkę siebie, mogła więc czytać z poczynań bestii niczym z otwartej księgi. Nie bała się już, czuła pewną przewagę. To mogło jednak być przyczyną jej klęski, dlatego spięła mięśnie, zatrzepotała efektownie rzęsami i wzięła tą konfrontację na serio, spinając mięśnie i unosząc delikatnie wargi. Ukazała kły, co zapewne rozwścieczy dzikiego kota, władcę dżungli... - Myślisz, że jestem łatwym łupem? - spytała, nie spuszczając kota z oczu. Wykonała gwałtowny ruch ostrzem, chcąc wystraszyć, zmusić do działania kuguara. Obie wywijały długimi ogonami. Pazury wbijały się w ziemię. Wszystko toczyło się cicho, bezszelestnie. Marcelina poczuła przypływ adrenaliny, nie traciła jednak rytmu. Zaczęła krążyć wokół bestii, ta również nie pozostała w miejscu, teraz zataczali kręgi, tworzyli taniec między drapieżcą, a ofiarą.
Ale... która z nich była w rzeczywistości myśliwym, a która ofiarą?

To było jak sen.
Co się właściwie stało?
Oddychała ciężko. Wredny owad bzyczal nad jej uchem, jakby pragnął krzyknąć: uciekaj! Jesteś w niebezpieczeństwie! Teraz dżungla wydawała się wręcz uchylać kark przed wyczerpaną niespotykanym zjawiskiem Marceliną. Pierwszy raz doświadczyła tego nieopisanego uczucia. Chwila złapania oddechu, rozluźnienie mięśni... i zaduma. Podrapała się po głowie. A może to sen?
Fatamorgana?
Wpływ egzotycznej rośliny?
Podpełzła do wodopoju, nabierając wody do złożonych w koszyczek dłoni i piła ją łapczywie, delektując się chwilą, gdy jej popękane wargi tonęły w chłodnej cieczy. Po chwili zapragnęła jednego - kąpieli. Wiedziała, że to trochę głupi pomysł, w pogotowiu miała jednak sztylet, pazury, kły i niespotykaną wręcz, kocią zwinność. Zresztą w dżungli faktycznie zrobiło się jakby ciszej. Może wszystkie stworzenia poszły na umówioną porę obiadową? Może nastał chwilowy pokój i wstrzymanie broni, brutalny krąg życia został zatrzymany?
Rzuciła się w łagodny nurt. Zanurzyła się cała, od stóp po czubek głowy. Jej włosy unosiły się, a ona czuła przyjemne otulenie. Nie trwało to długo. Szybko wyszła. Mimo, iż ten odcinek rzeki był dość czysty i tak nie nadawał się na dłuższą kąpiel. I tak była mętna.
Wyszła, czując się w końcu czysta. Potrzebowała tego. Włosy, sięgając ledwo lini ramion wyschną prędko. Wymordowana wytarła sie, osuszyła i ruszyła dziarsko dalej. Miała nadzieję, że szybko wydostanie się z tej części desperacji. Bo przecież nie mogli wywieźć jej na teren innych kontynentów!