Pozycja androida nie została odkryta, toteż mógł on kontynuować prowadzoną infiltrację. Po zmianie pozycji wybranych przełączników zlokalizowaniu ludzi oraz mecha technicznego, stwierdził, że może w miarę bezpiecznie wejść do stróżówki. Przyjrzał się dokładnie budynkowi od tej strony i przypomniał sobie, jak wyglądał z innych, przemierzanych wcześniej pozycji, aby skompletować jak najwięcej informacji, m.in. na temat innych wyjść czy okien.

Wykorzystując warunki atmosferyczne, prześlizgnął się przy ścianie i szybko dostał się do drzwi. Z jego ponadprzeciętną siłą powinien sobie poradzić, nawet w przypadku, gdyby były zamknięte. Ba, nawet proste zabezpieczenie w postaci zamka elektrycznego szybko powinien być w stanie obejść. Znajdując się już w środku, szybko zamknął za sobą drzwi. Rozejrzał się po pomieszczeniu i eliminował wszelkie potencjalne zagrożenia. Poszukiwał dwóch rzeczy: stacji z dostępem do sieci wewnętrznej i archiwum monitoringu. Tego pierwszego w celu ustalenia aktualnego położenia owej dostawy motocykli i innych wrażliwych danych jak mechy bojowe etc. Tego drugiego zaś w celu dokładnej analizy historii transakcji, patroli, nawyków i zwyczajów panujących na wysypisku, które przydadzą mu się w późniejszych wypadach.

Jak szybko się znalazł w stróżówce, tak szybko się z niej wydostał. Przed wyjściem zostawił mały "prezent" od siebie w postaci wirusa, który pozwoli mu w przyszłości zdalnie przeglądać informacje z sieci wysypiska, oraz jak miał nadzieje również zyskać podgląd z kamer. Upewniwszy się, że może niepostrzeżenie opuścić pomieszczenie, wyszedł z niego, pozostawiając za sobą drzwi otwarte, dokładnie w takim samym stanie, jakim je znalazł. Ze zaktualizowanymi planami złomowiska oraz informacjami na temat poszukiwanej dostawy mógł skierować się prosto do celu.

Najpierw jednak wrócił za róg stróżówki, by włączyć monitoring. Jego czujniki na bieżąco lokalizowały te zmyślne urządzenia, tak by nie znalazł się w promieniu ich wizji. Teraz, z zainstalowanym w stróżówce wirusem miał nadzieję podpiąć się również pod włączony monitoring. Miało to też jeszcze jeden, bardziej pragmatyczny cel - nie chciał zostawiać po sobie śladów. Zamknąwszy skrzyneczkę i przyswajając nowe dane starał się wrócić tą samą drogą, którą przyszedł, najpierw ku dziurze w ogrodzeniu, a następnie dalej do sektora A-021. Szczególną uwagę zwracał na strażników oraz mechy, które ciągle kręciły się gdzieś w pobliżu.

Android przemierzał kolejne metry, teraz już dobrze znanego mu, złomowiska. Tworzona na jego dyskach mapa była coraz bardziej szczegółowa, a droga, którą szedł dokładnie zapamiętana wcześniej. Jednocześnie dodawał coraz to nowe obszary na posiadany od początku schemat wraz z przyswajaniem kolejnych danych z kamer monitoringu. Oznaczał również ostatnie znane położenia wszystkich ludzi i maszyn oraz przeliczał najbardziej prawdopodobne trasy, którymi będą się przemieszczać. Dostrzegłszy w oddali pożądane, maszyny robot postanowił nie ryzykować. Jego mechaniczny umysł nie pozwalał mu na podejmowanie ryzyka i zawsze dążył do maksymalizacji szans, tak też było tym razem.

Aby upewnić się, że w otoczeniu nie ma żadnego zagrożenia wysłał po raz kolejny swoją chmarę nanorobotów. Ta szybko rozproszyła się niemal we wszystkich kierunkach (z pominięciem tego, z którego android przybył). Pomimo niekorzystnych warunków sensory maleńkich robocików nadal powinny sobie poradzić przynajmniej tak dobrze, jak to miało miejsce ostatnim razem. Nie zwlekając zbytnio ani nie wlokąc się, przemierzał złomowisko dalej, kierując się wprost ku obranemu celowi.

Podszedłszy bliżej wreszcie mógł przyjrzeć się pożądanym maszynom. Na jego dyskach zapamiętana była następująca informacja:
20 sztuk TechBike Saturn
Działanie: Wysyłka do utylizacji produktu.
Powód: Wadliwy komputer pokładowy, problem ze stabilizacją trakcji, problem z rozruchem.
dzięki której teraz nie powinien mieć większych problemów z naprawą. Nie zwlekając długo, świadomy podejmowanego ryzyka podszedł do jednego z modeli i podjął próbę uruchomienia maszyny. Najbardziej istotny problem to rozruch - resztę będzie w stanie skorygować w swoim warsztacie.

Podczas gdy android borykał się z naprawą uszkodzonego motocykla jego nanoroboty nadal skanowały teren. Szczególną uwagę przywiązywał do północnej części złomowiska, w której to znajdował się mech obronny. H31WA miał teraz wszystkie niezbędne dane i pewnie czuł się naprawiając maszynę. Na bieżąco analizował otoczenie i przeliczał możliwe ruchy osób i maszyn na złomowisku. Jeśliby stwierdził, że ma czas i udałoby mu się naprawić szybko pierwszą maszynę to przystępuje do próby uruchomienia kolejnej. Wiedział, że usterka jest fabryczna i prawdopodobnie masowa - rozwiązując problem w jednym motocyklu powinien sobie dużo sprawniej poradzić z drugą. W idealnym scenariuszu odjechałby na jednym Saturnie, podczas gdy drugi nastawiony na autopilota (jeśli w takowy są wyposażone), bądź sterowany przy użyciu mechanicznych macek poruszałby się wraz z Heiwą. Cel był prosty: opuścić teren złomowiska.

Android w skupieniu analizował komunikaty z komputera pokładowego pierwszej maszyny. - *Motocykle miały usterkę produkcyjną, nie posiadały jeszcze żadnych właścicieli, to znaczy, że nadal są chronione ustawieniami fabrycznymi.* - szybko wywnioskował, że przy obecnych standardach szyfrowania, oraz nakładanych na organizacje wymogach bezpieczeństwa nie uda mu się złamać hasła w sposób brutalny. Losowe, przesadnie długie i skomplikowane ciągi znaków były o wiele większym wyzwaniem przy łamaniu niż zwykłe hasła słownikowe, które zwykle ustawiali ludzie - ataki tego typu to byłaby bułka z masłem. Android postanowił podejść do problemu od drugiej strony i zamiast samego hasła, postanowił oszukać system autoryzacyjny.

Wykorzystując zdobyte w ostatnich latach wiedzę oraz doświadczenie z włamywania się do przeróżnych systemów przystąpił do akcji. Szybko zdemontował pokrywę od komputera pokładowego i rozłączył jeden z kabelków. Na ekranie pojawił się komunikat o nieoczekiwanym wyjątku, poprzez który android dostał się do konsoli systemowej. Co prawda nadal nie miał uprawnień administracyjnych, ale teraz mógł dostać się do pożądanych modułów. Po odrobinie grzebania w systemie odnalazł interesujące pliki z funkcjami autoryzującymi. Kolejną chwilę zajął proces dekompilacji kodu binarnego i wreszcie miał to: połączenie kodu źródłowego z kodem maszynowym. Ten miszmasz, na który napotykał się na co dzień, nie był jednak dla niego utrudnieniem. To, czego ludzie nie mogli swobodnie interpretować, dla niego było wyłącznie naturalne. Przeszukując tysiące linii kodu, znalazł wreszcie fragment, odpowiadający za uwierzytelnienie. Rozpoczął magię, spod jego palców wydobywały się kolejne znaczki w nieosiągalnej dla ludzi prędkości. Bycie androidem miało też dodatkową zaletę - nie mógł się pomylić. Niedługo po tym przekompilował komponent i zalogował się do maszyny. Z uprawnieniami mógł się zająć teraz właściwą usterką. Już wcześniej znalazł odpowiedni moduł rozruchu i teraz kopiował podmienione pliki, które mógł wgrać po zakończeniu poprzedniego zadania. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, maszyna powinna być zdolna do działania - po uprzednim podłączeniu kabelka, od wypięcia którego atak zaczął. Nie zwlekając ani chwili ze zgranym rozwiązaniem problemu zabrał się za kolejną maszynę, ponawiając atak. Nie miał chwili do stracenia, mech krążył po okolicy.

Kolejne fragmenty systemu zabezpieczeń poddawały się woli androida, który z wieloletnią wprawą je atakował. Jego nadludzka skuteczność wprawiłaby w osłupienie pewnie niejednego amatora tego typu zabaw, gdyby tylko takowy miał teraz możliwość podziwiać śmiałe poczynania replikanta. Jego pozornie doskonały plan, miał jednak pewną lukę, która mimo wszystko była brana pod uwagę, spośród tysięcy symulowanych na dyskach twardych scenariuszy. Mech bojowy zjawił się dokładnie w momencie, gdy H31WA kończył rozprawiać się z system. Skończył dosłownie perfekcyjnie zsynchronizowany z zaprogramowanym w blaszaku komunikatem ostrzegawczym.

Urahara został postawiony w sytuacji bez wyjścia - nie było już czasu na próbę przejęcia kolejnego motocyklu. Prawdopodobnie mech powiadomił już ochronę, która pewnie próbowała odzyskać kontrolę nad przejętym monitoringiem. Wiedział, że ma jeszcze kilkadziesiąt sekund, nim ktokolwiek inny zdąży się tu zjawić. Oznaczało to tylko jedno: musiał uciec mechowi. Bez wahania wskoczył na Saturna, włączając rozruch. Już wcześniej zdążył ściągnąć i "przeczytać" instrukcję obsługi oraz potencjalne skutki uboczne nienaprawionych jeszcze modułów. Nie zwlekając ani chwili rozpędził maszynę, kierując się w stronę bramy. Wraz z motocyklem nie mógł wyjść otworem, przez który przedostał się do środka. Analizując otoczenie dookoła i mknąć pośród stert złomu z zawrotną szybkością rozglądał się za planem awaryjnym.