H31WA po raz kolejny wybrał się na miejskie złomowisko. Był tu już wielokrotnie, za każdym razem uzupełniając tworzoną przez siebie mapę obiektu o kolejne odwiedzane miejsca. Z biegiem czasu danych przybywało i przybywało, a android całkiem dobrze zaczął orientować się w zawartości i rozmieszczeniu składowiska. Standardowo podczas tych wypadów zmieniał swój ubiór na czarny płaszcz z kapturem okalający niemal całą jego sylwetkę oraz również czarne, skórzane buty z grubą podeszwą.

Ostatni wypad na Desperację uświadomił mu jakim problemem jest pokonywanie dużych odległości. Przemieszczając się po mieście, można dostać się w dowolne miejsce niezwykle szybko i sprawnie. Poza jego murami, podróż jest o wiele trudniejsza. Właśnie to skłoniło replikanta do dzisiejszego wypadku: szukał środka transportu na wycieczki za miasto. Oczywiście podczas takich podróży niejednokrotnie, zupełnym przypadkiem, zdarzało mu się znaleźć jakiś nieprzewidziany skarb, dlatego również teraz jego oczy były szeroko otwarte.

Przeszukiwanie i plądrowanie wysypiska stawało się w pewnym sensie dla H31WY czynnością rutynową. Jak zwykle ruszył w kierunku znanej sobie dziury w siatce przez którą można było przejść po odgięciu kawałka ogrodzenia. Za każdym razem maskował owe wejście, toteż miał nadzieję, że nadal czekało na niego. Jednocześnie, gdy tylko znalazł się w zasięgu wewnętrznej sieci składowiska zaczął robić to, co potrafił najlepiej: włamywać się do systemu. W przeszłości udawało mu się to z różnym powodzeniem, znał architekturę sieci oraz z grubsza jej zabezpieczenia, jednakże wszystkie hasła były cyklicznie wymieniane. Przedostając się na teren ośrodka jednocześnie starał się scrackować dostęp, dzięki któremu podpiąłby się do monitoringu czy zlokalizował nadajniki pracujących tu robotów.

Natychmiast po przekroczeniu granicy wysypiska zaczął zbierać, przetwarzać i analizować dane. Jego czujniki rejestrowały wszystko i gdyby ktoś go spytał, ile kropel deszczu spadło w promieniu 10 metrów od niego, podałby dość dokładną wartość. Szereg podzespołów mielił te wszystkie zbierane informacje w jednym, konkretnym celu: znalezienia środka transportu nadającego się do użytku. Każdy, nawet najmniejszy fragment w tych stertach złomu nie umknął jego uwadze. I gdy tylko coś interesującego znajdzie, zmierza ostrożnie w tym kierunku.

Z pozyskanej mapy udało mu się ustalić swoją pozycję w tym kompleksie. Leżąca nieopodal sterta we wskazanym przez mapę kierunku, utwierdziła go w przekonaniu, że pobrane dane nie są całkowicie bezwartościowe i oderwane od rzeczywistości. Jeśli im wierzyć stróżówka, która była jego najlepszym sposobem na efektywne przeszukiwanie wysypiska, była stosunkowo blisko. Algorytmy odpowiadające za podejmowane przez jego decyzje ważyły w mgnieniu oka te wszystkie wybory uwzględniając za i przeciw.

Wszystko to nie trwało dłużej niż kilka sekund. Android pewnym krokiem ruszył przed siebie i nieco w bok omijając górę "Ci-10" oraz "Ko-13". Równocześnie wysłał w przestrzeń przed siebie 1/4 posiadanej chmary nanorobotów. Rozproszona w kierunku stróżówki, bazy robotów, bramy wjazdowej, a także hali, w skład której wchodził najbliższy sektor "G-12" była praktycznie niezauważalna gołym okiem. Roboty na naładowanych bateriach mogły przetrwać wystarczająco długo, przesyłając informacje w czasie rzeczywistym. Rejestrowały nie tylko obraz i dźwięk, ale również ciepło ludzkiego ciała czy zaburzenia pola elektromagnetycznego wywoływane przez roboty. Chciał mieć pewność, że nim dotrze do centrum dowodzenia tego składowiska nic go nie zaskoczy. Tylko ta nieszczęsna pogoda stanęła mu na drodze, nie pozwalając nanorobotom na ładowanie bateryjek. Od samego początku był pogodzony z ich utratą, większa część zostawiona w sejfie miała się zająć replikacją.

Największym wrogiem androida była teraz pogoda. Nie dość, że zakłócała komunikację z chmarą nanorobotów, to jeszcze utrudniała mu efektywne zbieranie danych. Koniec końców udało mu się jedynie potwierdzić aktualność mapy, która odpowiadała faktycznemu rozmieszczeniu złomu i budynków. Interesująca była informacja o zaparkowanym przed bazą robotów samochodzie. Przemykając w mroku coraz bliżej i bliżej starał się dostrzec tablicę rejestracyjną, którą następnie mógłby wykorzystać do ustalenia właściciela auta. Kto wie czy to właśnie ta informacja nie okaże się być kluczowa.

Nieustannie więc kierował się bliżej w stronę stróżówki, a co za tym idzie również zaparkowanego samochodu. Jego plan pozostawał póki co bez zmian, dostać się do jej wnętrza przy zachowaniu maksymalnej ostrożności, a później włamać się do systemu w celu szybkiego przeszukania zawartości złomowiska. Najpierw jednak chciał dowiedzieć się, kto jest właścicielem zaparkowanego auta. W międzyczasie rozpoczął proces regeneracji zużytej chmary.

Dodatkowe informacje:
Z racji na zmianę sposobu działania mojej technologii "Chmara nanorobotów" oraz ustaleń z poprzedniego posta, myślę że należy przyjąć iż zużyłem całą chmarę na 1 post i z nowej rozpiski powinienem ją regenerować przez dwa posty (wliczając już w to jeden - ten).

H31WA nie poprzestał na danych urzędowych. Od lat zajmował się włamywaniem do przeróżnego rodzaju systemów oraz poszerzaniem siatki kontaktów. - *TechBike Industries - doskonale* - skwitował w myślach. Trafił mu się urzędas z najnowocześniejszej fabryki przeróżnych cudeniek - może zamiast przeszukiwać złomowisko uda mu się "nakłonić" Hisamatsu do współpracy. Raz wrzucone do sieci dane już nigdy z niej nie zanikają, a z obecnym poziomem cyfryzacji i tymi opaskami trudno cokolwiek ukryć. Nic więc dziwnego, że H31WA przeszukiwał teraz wszelkie dostępne bazy danych w poszukiwaniu tajemnic właściciela limuzyny.

Równocześnie do tej batalii w świecie cyfrowym wykonywał zadanie w jego fizycznym odpowiedniku. Na razie nie został zauważony, nie wyglądało też na to, by ktoś patrolował okolicę. Bacznie analizował otoczenie, by przypadkiem nie znaleźć się w polu widzenia jakiejś kamery. Zupełnie ignorując odległy hałas metalu kierował się teraz wprost do skrzynki zawieszonej na ścianie - dzięki której miał zamiar zneutralizować chociaż część otoczenia.

- *Bingo!* - przemknęło przez umysł H31WY, gdy ten dowiedział się, że na złomowisku znajduje się 20 uszkodzonych maszyn których pożądał. Udał się tu w poszukiwaniu jakiegoś wraku, lub chociażby najważniejszych części, które mógłby wykorzystać do rekonstrukcji, a tymczasem los zesłał mu nowe maszyny z niewielkimi defektami. Jako fanatyk mechaniki nie będzie miał żadnych problemów z doprowadzeniem ich do stanu używalności - koszta nie grały dla niego większej roli. Mimo to nadal przeszukiwał sieć i próbował ją atakować zdalnie - kto wie co jeszcze uda mu się wygrzebać w jej przepastnych zasobach.

Dostając się do rozdzielni i szybko ją rozbrajając przyglądał się teraz wszystkim zawartym w niej przełącznikom. Nie chciał (przynajmniej na razie) wzbudzać niepokoju, czy chociażby w jakikolwiek sposób dawać znać o swojej obecności na wysypisku. Bez większej wiedzy na temat architektury uznał, że w miarę bezpiecznie może przełączyć: monitoring stróżówki oraz zasilanie bramy. Nim jednak zdążył przeanalizować dokładnie sytuację zza rogu wyjechał mech techniczny. Android przylgnął plecami do ściany stróżówki i nasłuchiwał. Gdy uzna moment za odpowiedni wychyla by zorientować się w poczynaniach robota.