Coś jest w tej osobie. Sporo osób które spotyka w jakiś sposób są zdziwione, lub nie zdolne do pojęcia sposobu myślenia czy działania Hexa. Wszak większość ludzi ma stabilne charaktery i sposoby myślenia, wie co robić, i wie czego robić nie ma żadnego sensu. Dlatego, słysząc lub widząc Hexa i jego "sposoby", miał okazję nie raz widzieć drapanie się po głowie w konsternacji, czy miny wyrażające niezrozumienie. Nie czuł się jednak źle z faktem tej specyficzności, jakkolwiek to nie wyglądało. Gdy chciał - potrafił być normalny. Nie czuł jednak potrzeby, by ten świat posiadał kolejnego, szarego, wiecznie niezadowolonego z życia osobnika. Stąd, czy w chorobie, czy w bólu lub agonii - zawsze znajduje powód do uśmiechu, i zapewne z takim samym uśmiechem umrze. Bo w końcu to się stanie - w końcu nie uda mu się uciec z kryzysowej sytuacji. W końcu ktoś go zabije, lub coś. Wiedział o tym, ale nie bał się tego.
Był gotów, na moment gdy uzyska spokój. Spokój, jakiego sobie odbiera po dziś dzień, by ten moment nirvany był... Taki jaki być powinien. Dobry.
Cóż, więc teraz próbuje Hex, i robi to nader skutecznie, ay? Może i robił to wbrew woli chłopaka, ale zmusił go do działania. Do odrobiny wysiłku, do odrobiny rozmowy, do życia. Może i bolało, ale hej! Ból to znacznik tego, że wciąż żyjesz, więc to chyba dobrze, jak boli, prawda? I skoro nie miał tego wszystkiego, to zawsze można to odnaleźć. Kto wie, może to właśnie Hex mu pomoże? A jeśli nie - wskaże odpowiedni kierunek. Lub chociaż spróbuje, co będzie mógł.
Nigdy nie jest proste, gdyby było, ludzie tacy jak brunet nie istnieliby. Świat byłby stworzony tylko z ludzi bez ukształtowania z przeszłości, co mogłoby być na równi zaletą, co wadą. Wszak z przeszłości można wynieść tyle dobra, ile zła. Hex wyniósł obu rzeczy tyle, że ciężko było czasami się zdecydować na któreś z tych. Wspomnienia osób, zjawisk, działań czy zwyczajnie zdarzeń, które niosły dobro, lub tych, które niosły zło. Odwieczna walka wewnątrz jego ciała i duszy, i właśnie chce wciągnąć w taki konflikt kolejną osobę. Wyhodować szaleńca, w pewnym sensie. Czy materiał hodowlany jest gotów?
Skoro więc nie należało, to tym lepiej że natrafił na Hexa. Jak doskonale widać - on nie ma najmniejszego problemu z rozpoczęciem rozmowy, podtrzymaniem jej, i skończeniem. Łiiii! Idealny partner do rozmowy!
Na postawione pytanie rozchylił usta i uniósł dłoń z palcem w górze, jakby chciał coś powiedzieć, i zamarł na sekundę czy dwie w tej pozie. Chwila namysłu. 3... 2... 1...
- W sumie, możesz mieć racje, i "ofiara" nie było odpowiednim słowem. Wybacz, musiałem rąbnąć w ten kamień mocniej, niż sądziłem. - Westchnął, przesuwając dłonią po twarzy z kręceniem nią na boki w geście niedowierzania. Chyba naprawdę mógł coś uszkodzić, skoro mylił stwierdzenia.
- Więc będziesz moim towarzyszem rozmowy. Lepiej? - Spytał po krótkiej chwili, jakby chciał się poprawić. Co prawda raczej nie miał co wierzyć w to, że się tak szybko poprawi w oczach bruneta, ale kto wie. Może przyznanie się do błędu jednak okaże się być pomocne? Może wtedy brunet zrozumie, że ma na przeciw siebie osobę, która też popełnia błędy? Która jest... Ludzka?
- Och! - Jęknął, łapiąc się za klatkę piersiową z wyrazem bólu wyrysowanym na licu. I tak pewnie nie było go widać, ale liczy się zamysł! - To prawie bolało! - Stwierdził, po chwili jednak opuszczając dłonie i powracając do jako-takiej, normalnej postawy. - Niemniej, dziękuję za twoją uwagę. Gdyby nie ona - nie byłoby nas teraz, tutaj. Podziękuj sobie - inaczej nie miałbyś mnie całego dla siebie. - Zachichotał cicho, nie mogąc się powstrzymać. O ile nie chciał go drażnić, tak nie mógł się powstrzymać od cichego śmiechu, rozbawiony przez samego siebie. Oj, pożyłby we własnym towarzystwie dobrze jakiś czas, prawda?
- A ja nazywam inicjatywą, nawet jeśli to błąd. Jesteś całkiem dobrze wyedukowany, jak na tutejsze klimaty. Pochodzisz z Miasta, prawda? - Zaganił, zauważając ten fakt już w kilku momentach. Osoby tutaj raczej nie myślą w taki sposób. Są brutalne i twarde, większość spraw rozwiązują siłą, nie mają cierpliwości czy choćby tej wiedzy, którą ma brunet. Stąd, zaciekawiony tym faktem spytał o to, i zapewne w jakiś sposób mógł przypomnieć stare rany, ale... Cóż, tego się już nie odczyni.
- Może, ale powiedz mi, co zrobisz gdy jednak życie postawi cię przed ryzykiem, bez innego, możliwego wyboru. Co wtedy? - Jeśli faktycznie tak unika ryzyka, to co w sytuacji gdy nie będzie możliwe uniknięcie go? Gdy podjęcie go będzie wyborem między życiem, a śmiercią? Co wtedy?
Hm, tu chociaż mają podobieństwo. Obaj mają na sobie dość... Cienkie ciuchy, co może okazać się problemem w niedalekiej przyszłości zimnej, pustynnej nocy. Właściwie, po co z nim siedzi, a nie idzie w kierunku gór, by dotrzeć do swojego łóżka i glebnąć się pod, w miarę ciepłym kocem? To dobre pytanie.
- Ale wtedy zostawisz ją. - Może to trochę zmiana myśli, ale z drugiej strony, skoro tak zależy mu na tej kotce, ponownie ciekawość wzięła górę, i pytanie (zadane w domyśle) na ten temat ruszyło. Może dowie się czegoś ciekawego?
Może chciał ukazać mu swoje zaufanie? To, że powierza mu w tej chwili siebie samego, że mu ufa, na rzecz ich rozmowy?
- Aż tak nie wierzysz w mój urok osobisty? - Jęknął zawiedziony. A już myślał że uda mu się go zaprosić na romantyczny wieczór pod nieboskłonem, na płaskowyżu ogromnej skały.
... Och, fakt.
Nawet pomimo mroku, był w stanie dostrzec machającą mu przed oczyma rękę. Jego usta podświadomie się rozchyliły, a zęby obnażyły. Jego dłonie niemal same powoli sięgały w kierunku tej ręki, podobnie jak i całe ciało wychylało się, powoli...
Zmusił się do zagryzienia warg i cofnięcia w tył z wyraźnym trudem. Zacisnął powieki, nie chcąc mu nic zrobić. Nie mógł. Nie po tym wszystkim, co powiedział.
Tylko krótki moment po otwarciu oczu i zmianie tematu, Hex nagle wylądował na glebie, a brunet przysuną się bliżej, szeptając do niego. Ta jedna chwila sprawiła, że jego twarz niemal rozpromieniała szerokim uśmiechem, a Hex nie tylko podniósł się z powrotem do siadu, ale i przysuną bliżej.
- Nie odpuszczę. Właśnie tym mi pokazałeś, że nie powinienem tego odpuścić. Że jesteś warty moich starań, i jakkolwiek spróbujesz temu zaprzeczyć lub mnie zniechęcić - teraz już wiem, że dobrze robię. Że warto - dla Ciebie. - Szybkim ruchem ramienia wychylił rękę w stronę bruneta, by następnie poklepać go po niej. Delikatnie, "ciepło", w pewnym sensie. Cofnął po tym rękę, i tak siedział obok, uśmiechając się w mroku. Nie mówił.
Czekał aż to chłopak zacznie mówić.

Hm, ciekawe co mógł dostrzec pod osłonką tego szaleństwa i głupoty. No i nieodpowiedzialności. A także kilku innych, różnorakich cech jakimi można opisać zielonowłosego. Może faktycznie Fynn dostrzegł w nim coś więcej, niż tylko powierzchnie? Coś, co ukrywa przed innymi, coś, co chowa pod setką i jeszcze jedną ze swoich masek różnych ról i charakterów? Może dostrzegł tą prawdziwą część dżina, tą, której nie zna wiele osób? Czas pokaże. Wiadomo jednak, że jeśli faktycznie wcześniej osobnik przed nim tak zapierał się i uciekał od rozmów, to coś musiało sprawić, że jednak dał się złapać na osobowość złotookiego. Coś, nieważne w zasadzie co. Ważne, że zadziałało.
Tak jak dla niego wszystko było smutkiem, tak dla osób takich jak Hex to było powodem do uśmiechu. Czy to z własnego bycia żałosnym, czy to z rozbawienia sytuacją, czy nawet dlatego, że żadna, inna reakcja nie pasuje. Wszak lepiej jest się uśmiechać, niż płakać czy jęczeć i przeklinać swój los. To niewiele da, a skoro i tak nic nie zmienisz, możesz to przyjąć z godnością. Uśmiechem. Na siebie. Umrzesz? Nie? Trudno. Cokolwiek się stanie - jesteś na to gotowy, i przyjmiesz to z godnie, jak człowiek, nie szczur.
Może i nie był to dobry pomysł, zmuszać go do tej rozmowy, ale z drugiej strony, nie byłby w stanie inaczej przekonać go, do otwarcia się niż właśnie tak. Czy gdyby nie wciągnął chłopaka na górę, ten byłby tak samo skłonny do rozmowy na dole, zamiast zwyczajnie odejść, pójść sobie jak najdalej i całkowicie olać towarzystwo kapelusznika? Właśnie. Więc może i zrobił to wbrew woli bruneta, i ten nie był tym zadowolony, ale hej! Czasem trzeba coś poświęcić, by coś zyskać. W tym wypadku, bladoskóry poświęca swoją cierpliwość i czas na rzecz losowej osoby z pustyni niedobrowolnie, ale za to może z profitem pod postacią kogoś, z kim będzie mógł porozmawiać gdy będzie potrzebował. Gdy poczuje, że nie ma nikogo innego. Gdy zwyczajnie będzie miał ochotę. O ile oczywiście się przełamie i da mu szansę.
Ej no, jest inny sposób na uwolnienie się od przeszłości. Wystarczy znaleźć kogoś, kto zna się na chemikaliach lub anioła który umie robić pranie mózgu, i poprosić o amnezję. Bum! Sprawa załatwiona, pamięć znika gdzieś daleko w odmętach czasu, a ty zostajesz z tym, co masz teraz i tylko teraz. Niby opcja, ale jednak pewnie byłaby groźna, bo w taki sposób z łatwością można by się pozbyć świadomości zagrożenia ze strony otoczenia. Przykładowo, że ten kotek może być groźny, a od obcych ludzi nie powinno się przyjmować cukierków, czy coś. A zwierzaczek po śmierci właściciela raczej dałby sobie radę sam. Inne jej typu sobie radzą, czemu ona by nie miała?
Nie powinien za mocno wczytywać się w gestykulacje zielonowłosego, bo ta bywa czasami dość energiczna i bezsensowna. Dżin może w każdej chwili nawet wyrzucić ramiona do góry i zacząć nimi machać na boki jak idiota, zupełnie nie dopasowywując tego w żaden sposób do rozmowy. Zwyczajnie nie ma potrzeby - tak ten gest z palcem podobnie. Nie było w nim powodu, czy sensu. Miał być zaczątkiem czegoś, ale przestał.
Na uwagę o nosie aż z ciekawości sprawdził dłonią swój nos, ale ten wydawał się mieć dość normalny kształt, więc po chwili testu wzruszył barkami, układając dłonie na swoich kolanach. - Pomyłki się zdarzają, prawda? - Zaganił na moment jeszcze do słowach a pro po jego błędu, a na burknięcie przewrócił oczyma z westchnięciem. - Nie każ mi się za każdym razem do ciebie zwracać "Towarzysz rozmowy będący nim wbrew swej woli". Może zdradź mi swoje imię? Będzie ci łatwiej, moje już znasz. - Wątpił by ten fortel i próba wkręcenia w przedstawienie się zadziałała, ale kto wie, może się uda? Raczej nie chciał się do niego zwracać tak długim tytułem, w połowie mówienia go zapomni, o co chciał spytać lub co powiedzieć. I wtedy będzie słabo.
Powtórka z teatru ze strzałą w serce. Obiema dłońmi złapał się mocno za pierś i jęknął boleśnie, opadając na plecy. - Och, ten ból! Ranisz moje serce, ono krwawi przez ciebie! - Oczywiście, było to raczej sparodiowanie bólu, niż faktyczna reakcja na ten ostry komentarz. Nie wzruszył go za nadto, on wiedział swoje, i wiedział, że zrobił dobrze. Nawet jeśli dobrze nie zrobił. Ot, takie przeczucie, głęboko w trzewiach.
Na kolejne pytanie jednak ściągnął brwi, przerywając swój teatrzyk i podnosząc się do siadu z drobną konfuzją. Możliwe że nie wyłapał podwójnego dna tego pytania, i o ile często myśli "na dwa sposoby", tak tutaj w ogóle wypadło mu z głowy to, jak to może brzmieć. Stąd też, z lekka skołowany skiną głową, odpowiadając twierdząco. - Nie widzę tu nikogo, z kim mógłbyś się mną dzielić, więc tak. Jestem cały dla Ciebie. - Miał na myśli dość platoniczny sposób w tej chwili, rozmową, co było zaskakujące przy jego usposobieniu. I fakcie, że zwyczajnie nie wyłapał podtekstu. Możliwe że faktycznie uderzył w tą skałę silniej, niż sądził. Huh, kto wie.
- Byłem zaciekawiony, większość osób z Desperacji używa prostego języka, nie należy do elokwentnych, a tym bardziej nie neguje istnienia wyrazów, jakie są wypowiedziane przez inną osobę. Stąd pytanie. - Mało tu raczej jest słowników synonimów, czy też osób znających się ogólnie na wymowie i słowotwórstwie i jego zakresie. O ile Hex nie był w tym specjalistą, tak ten fakt zdołał dość łatwo zauważyć. Mało kto by go poprawiał, prędzej uznałby, że nie rozumie i to wina głupoty/szaleństwa Hexa, niż próbowałby odnaleźć logikę. A tu pojawił się on, i zrobił inaczej. No no.
- Hmmm, a co zrobisz w tej sytuacji? Teoretycznie nie wiesz, kiedy ci pozwolę zejść, i czy w ogóle pozwolę. Nie zrozum mnie źle - pewnie za jakiś czas pomogę ci zejść i się rozejdziemy. Ale gdybym nie chciał, i miałbym w planie cię zostawić tutaj - co byś zrobił wtedy? - To była sytuacja teoretyczna, więc nie powinien się w nią za mocno wczytywać. Nawet od razu przy tłumaczeniu, by nie zrozumiał tego źle uniesieniem rąk na wysokość barków i lekkim wychylaniem ich w jego stronę chciał zaznaczyć, żeby nie brał tego na poważnie. Tak "spokojnie, spokojnie", i tym podobne. To była sytuacja teoretyczna, i chciał o nią spytać. Tyle, i tylko tyle.
- Więc zamiast pozwolić jej żyć bez siebie, byłbyś jak Faraon, i zabrał ją ze sobą do grobu? Troszkę egoistyczne. - Zauważył, ściągając na moment kapelusz z głowy i przecierając jego rondo drugą dłonią. Nie widział, by było brudne, ale czuł, jak przy ruchach dłonią coś się po nim przewala. Dlatego też to zrobił, i włożył go z powrotem na głowę, przy pytaniu o urok. - Nie mi to stwierdzić. Wiem tylko że już rozkładałem nogi przed innymi, i oni przede mną. - Stwierdził ze wzruszeniem barków. Nie miał zamiaru stwierdzać, że faktycznie czuje się jak osoba pociągająca. O ile czasami faktycznie tak bywało, tak nie czuł się w nastroju na takie przechwałki teraz. Akurat jakoś tak wyszło, że postanowił grać rolę bezpieczno-pomocną. Uległą, w jakimś sensie.
I wtedy była sytuacja z ręką, po której dość szybko spytano, o co chodzi. Syknął niechętnie na pytanie, chyba pierwszy raz pokazując ze swojej strony jakikolwiek negatywny gest, po czym jednak odetchnął głęboko, kładąc lewą dłoń na karku i pocierając go nią. - Wiesz, istnieje choroba, którą można złapać, gdy zostaje się pogryzionym, podrapanym lub ogólnie w jakiś sposób uszkodzonym przez bestie zarażone wirusem. Ta choroba wytwarza w tobie pragnienie krwi. Narastające, co raz silniejsze i większe. - Wyciągnął dłoń z porwanego rękawa i złapał drugą dłonią jego dłoń, przytykając ją do swojego przegubu, poznaczonego dziesiątkami blizn. - A ja nie zawsze miałem pod ręką chętnych krwiodawców. Przepraszam za to. - Puścił jego dłoń, wzdychając ciężko, spuszczając wzrok na ziemię, skąpaną w mroku. Tak długo jak rozmawia z nim, ona nie będzie mu przeszkadzać. Nie powinna. Przecież jest na pustej przestrzeni, widzi i słyszy wszystko, gdziekolwiek i skądkolwiek przyjdzie. Nic się nie zakradnie, nic nie przyjdzie. Hehe... Nie ma jak, nie powinno.
- Więc ty wmieszaj mnie w to. - Rzucił na zmianę nastroju, znów podnosząc wzrok i uśmiechając się.

Magia anioła. A właściwie niekoniecznie anioła, ale wciąż ma z nimi sporo podobieństw, w tym ten dziwny magnetyzm, jaki ściąga do niego ludzi, a wraz z nimi - kłopoty. Choć właściwie, to działa odwrotnie. To to poczucie obowiązku, ten dziwny nakaz "widzisz człowieka w potrzebie? Rzuć wszystko i idź mu pomóż" jest najbardziej problematyczną kwestią. Było, jest i będzie wiele sytuacji, w których Hex oddałby swoją "nieśmiertelność" (pod względem starzenia się przynajmniej) i swoje sztuczki, byleby przestać czuć ten durny warunek jego egzystencji. A gdyby przy okazji zrobiono mu pranie mózgu, i wywalono z niego Ex'a, kilkaset wspomnień których wolałby nie pamiętać, i kilka nawyków których chciałby nie być - wtedy to już w ogóle byłby zachwycony. Nawet by się nauczył piec ciasto, by upiec takiej osobie jedno.
Choć właściwie to nie, przecież nie mógłby tego zrobić, bo gdyby ktoś mu skasował pamięć, to zarazem wspomnienia o potrzebie usuwania pamięci by zniknęły. Neh! To nauka o pieczeniu ciast byłaby dla siebie samego, o!
Postrzeganie rzeczywistości w dużej mierze zależy od perspektywy. Rzeczy smutne nie są tak złe, gdy potrafi się przyjąć inne spojrzenie na świat, niż rozpamiętywanie całego zła i nieprzyjemności tych sytuacji, a odnaleźć w nich te dobre cechy. Skupić się na nich. Może tego brakowało brunetowi? Umiejętności zmiany perspektywy w swoim myśleniu? W końcu, jego życie nie jest aż tak złe. Potrafi znaleźć sobie jedzenie, większe kłopoty go omijają, zazwyczaj znajduje sobie miejsce do spania, ma nawet towarzystwo wiernego stworka. Jak nie znaleźć w tym czegoś dobrego? No jak? Skoro jednak Fynn nie znalazł - to musi mieć z tym problem.
Czyli w tym wypadku przymuszenie zadziałało podobnie jak do przedstawionej sytuacji, ale przymuszonemu uczniowi spodobała się lektura, może?
Och, z pewnością przy odrobinie wysiłku ze strony bladoskórego, odrobiny szczęścia losu i współpracy ze strony innych, obcych mu osób dałby radę odnaleźć tą jedną postać, która byłaby w stanie mu pomóc. Powinien. Zawsze jest ten procent na porażkę, więc hej, nie bójmy się go. Zaakceptujmy go, i uznajmy za bodziec, jaki nas popchnie do przodu i wspomoże nasze wysiłki.
Może jednak, kto wie. Czy już chłopak czyta z zielonowłosego jak z otwartej książki, czy jeszcze za wcześnie na takie stwierdzenia?
- Och? - Zaganił z zaciekawieniem, przechylając głowę lekko na bok. Nie ma pretensji, nawet o ściągnięcie go tutaj? Shhh, może nie przemyślał tej wypowiedzi, nie wyciągajmy go z błędu póki co! Shhh, shhhh! Ani słowa!
Kiwnął ochoczo głową na pytanie. Był ciekaw, jak osobnik przed nim ma na imię, i osobiście uznawał, że ich kontakt będzie łatwiejszy i "bliższy", jeśli obaj poznają wzajemnie swoje imiona. Na kolejne pytanie ponownie kiwnął głową. Był nieugięty w tej kwestii, i w fakcie chęci poznania jego imienia. Nie zmieni swojego zdania, więc niech już je powie i ukróci to odwlekanie! No, już, już! Na każde pytanie przytakiwał kiwnięciem głowy, czekając na moment aż pozna to imię. Już za moment, już prawie, iiiiiiiiiiiiii...!
...
I już. W sumie nie wiedział czego się spodziewać po tym, ani jaką reakcję powinien wystosować. W końcu imię to nie jest coś, z czego można się śmiać, albo czego gratulować, więc, hm.
- Etto... Tak. Dziękuję. Ehm... Ładne imię. - W konsternacji wsuną dłoń pod kapelusz i znów podrapał się po głowie, nie będąc pewien jak w sumie zareagować. Imię jak imię no, jak ma to zareagować? Czuł się zmieszany przez to, jaki wywarł nacisk, by się dowiedzieć tego, i teraz... Tyle.
Właściwie, to gestykulacja dżina wynikała z faktu, że zazwyczaj był dość energiczny i nie lubił zbyt długiego stania w bezruchu. Stąd też trzymał chociaż swoje gestykulacyjne kończyny w ciągłym ruchu, sensownym czy nie.
- Heh, w sumie fakt. - W końcu gdyby nie krwawiło, to by nie było zbyt dobrze, nie? Niemniej, zwlókł się do góry, akurat by usłyszeć prośbę o rozebranie się. Odchylił głowę, unosząc lekko brwi... By następnie uśmiechnąć się, delikatniej niż zwykle. I tak nie widział tego uśmiechu, więc co to za różnica? - Ach, szkoda. Choć trochę tu zimno by było potem, to mogłoby być fajnie. - Tak samo jak kamiennie serio przed chwilą był Fynn, tak w ten sam sposób (choć z tym uśmiechem ciężko było stwierdzić że to była kamienna twarz) odpowiedział. Nie kłamał, dlaczego by miał?
Pokiwał ponownie głową na to, by nie tłumaczyć się. Skoro nie, no w porządku. Nie będzie się temu sprzeciwiał, on jest szefem, heh.
Właściwie, nie skupiał wielkiej uwagi na Mittenie najwidoczniej należącym do Fynna, nie licząc kilku pytań gdy go uwzględniał w nich. Nie przyglądał się mu, przynajmniej aż do chwili gdy zaczął sobie spacerować po płaskowyżu. Ciekawe, czy te bestyjki są bardziej jak zwierzęta, czy bliżej im ludziom, i teraz ten stworek kontemplował piękno krajobrazu, czy zwyczajnie rozruszał kości.
- Umiesz latać? - Olewając całkowicie niemal całe tłumaczenie dlaczego ten przykład sytuacji był zły, Hex przeszedł od razu do puenty, jaka go ciekawiła. Przypominając wszak co było przy wspinaczce - dżin nie zauważył, że chłopak użył mocy, by dostać się na górę. Po wbiegnięciu po schodach skupił się na skorzystaniu z wyższej lokacji by znaleźć kierunek, w jakim powinien się skierować, by dotrzeć do Gór Shi. Dopiero gdy Fynn był na ziemi, zauważył go. Stąd pytanie. Jeśli tak - właśnie zaczął mu zazdrościć, bo sam był "aniołem", który nie mógł latać. Co za ironia.
Posłał krótkie spojrzenie znów w kierunku Mittena, lecz nie rozgrzebywał tematu jego śmierci. Mniejsza.
- Ciekawe to nie słowo, którym bym to opisał. - Stwierdził ze zgryzotą. Wiedział, że ten gest mógł być trochę nagły i chłopak mógłby odpowiedzieć agresją, ale był potrzebny w celu ukazania ogromu problemu tej choroby. Pokręcił głową na boki, starając się o uśmiech.
- Nie musisz nic. Uwierz mi, że chcę. Jestem już i tak w tak kiepskim położeniu, że nieważne jak potworne tajemnice kryjesz - chcę ci pomóc. Chcę zrobić choć tyle dobrego, bo jako "anioł", nie sprawuje się najlepiej. - Kilkadziesiąt zabójstw ludzi i wymordowanych, kilku aniołów i jednego archanioła na służbie. Taaaaaa. Zdecydowanie nie wypełnia swoich obowiązków zbyt dobrze, prawda?

Patrząc tą logiką, wszystko przynosi kłopoty. Jedzenie przynosi kłopoty, bo musisz je zdobyć, a jak już zdobędziesz to nie wiesz, czy jest zdatne do spożycia. Zwierzęta też przynoszą kłopoty, bo kierują nimi instynkty przetrwania. Jeśli uznają cię za jedzenie - zjedzą. Jeśli za zagrożenie - zaatakują, lub uciekną. Ta logika w sumie neguje każdy typ interakcji z czymkolwiek, nawet stóp z podłożem, bo ono też cię może zdradzić. Tsh.
Hex nie jest osobą na którą można liczyć. Niestety, i choć próbuje do tego przekonać Fynna, doskonale wie, że jeśli chłopak się przed nim otworzy, złamie swoje bariery, to będzie tego żałował. Niestabilność charakteru dżina, jego ciągła walka o zachowanie resztek świadomości i nieustanne dręczenie przez Exa wyniszcza go.
A jednak, tak jak i prosi o to bruneta - chce zaryzykować. Chce być dobrym, jeśli jest to w ogóle dla niego możliwe. Jeśli nie, cóż, przynajmniej próbował, prawda?
Jak to mała szansa. Odpowiednio silne uderzenie w głowę mogło wywołać amnezję pourazową. Wystarczy poszukać odpowiedniej osoby która takowej dokona, i wszystko da się załatwić, hehe.
Skoro więc nie miał tak złego życia, czemu wciąż zaprzecza faktom, że życie tutaj może mieć trochę kolorów? Pewnie trochę go wszystko wyniszczyło, stąd więc Hex chwilowo próbuje coś zrobić. Cokolwiek, a nie wie co zrobić więcej, niż rozmawiać. Nie jest faktycznym aniołem, nie potrafi jak oni "wiedzieć", co jest nie tak. W czym trzeba pomóc. On wie, że ktoś potrzebuje pomocy. Ale nie wie, jak pomóc. Nikt mu nigdy nie pokazywał, nikt go nigdy nie nauczył, i wyszło jak wyszło. Niedoedukowany prawie-jak-anioł próbuje komuś pomóc. Yay!
Sekrety Hexa jeszcze więc nie zostaną wyniesione na światło dzienne. Dobrze, bardzo dobrze. W końcu co to by były za sekrety, gdyby ludzie o nich wiedzieli? No właśnie. Co prawda ludzi w pobliżu nie ma, jest tylko prawie-jak-anioł i wymordowany, ale liczy się kategoria. I myśl.
Nie zwracał zbyt wielkiej uwagi na fakt, że jest wnikliwie obserwowany. Ba, w tej ciemności, i w skupieniu na własnych słowach, gestach, a także na Fynnie jako całości, nie mógł tego zauważyć. Zbyt wiele rzeczy na raz zajmowało jego umysł, by nie dopuścić jego strachów do życia. Jego pragnień do zaistnienia. Stąd więc pozostawał w błogiej niewiedzy bycia analizowanym.
Oj no, już nie wspominajmy o tym zaciąganiu na górę siłą. Shhh, to już minęło.
Zarzucił głową do przodu i z powrotem, w geście bardzo energicznego przytaknięcia. Nie mógł inaczej zareagować na to "ta", poza przylepieniem sobie na twarz nieco głupawego uśmiechu. Czuł się zwyczajnie głupio w tej sytuacji, i tyle.
Na jego kolejne słowa jednak odchylił się lekko w tył, głowę przekręcając lekko na bok i z zalotnym uśmiechem zafalował brwiami raz czy dwa. Ściągnął kapelusz, jaki położył na swoich nogach i złapał za suwak swojej bluzy, zsuwając go w dół.
O dosłownie trzy-cztery ząbki.
- Jeśli chcesz więcej, to poproś ładnie. - Puścił suwak, układając dłonie na swoich udach. Jeśli jest tak zaciekawiony, to niech wykaże też trochę chęci. Nie miał ochoty marznąć sam, o!
Niestety, wrażenie w wypadku Hexa to najbardziej mylna rzecz, jaką można trafić. On jest naprawdę zdolny w wytwarzaniu sztucznego wrażenia bycia nieszkodliwym i dobrym, tylko po to, by wbić ci nóż w plecy. Typowa, dwulicowa istota, ktoś mógłby rzecz, i miałby rację, a także by jej nie miał. Nie wszystko jest czarne i białe, i tak łatwe do opisania.
- Wow, intrygująca umiejętność jak na wymordowanego. Większość z was raczej ma coś... Bardziej przyziemnego, acz to wydaje się interesujące. Moją moc widziałeś w akcji, nie mam tu chyba wiele do opisania. - Nie musiał mówić o tym, że to nie jest jego jedyna moc, nie było potrzeby. Niemniej, moc Fynna brzmiała naprawdę interesująco, i mogła mieć bardzo wiele zastosowań, zwłaszcza utwardzenie ciała do stopnia posągu. Nawet androidy miałyby z czymś takim problem.
- Jesteś znudzony, czy zmęczony? - Przechylił głowę na prawo, spoglądając pytająco na ziewającego chłopaka. Nie pominą faktu, że brzmiało to i wyglądało nader urokliwie w swojej specyficznej formie, aż wywołało to u zielonowłosego miły uśmiech.
Który już po chwili zrzedł, gdy spytano go o leczenie choroby. Pokręcił głową na boki, rozkładając bezradnie ramiona na boki.
- Nie znam składników na lekarstwo, nie wiem gdzie ich szukać, i... Póki co, daję sobie radę. - Stwierdził, kończąc wypowiedź z przekąsem. Nie był szczególnie zachwycony z "metod" tego radzenia sobie, przynajmniej teraz. Kto wie, czy za pół godziny nie czułby się z tym lepiej.
Złapany za ramię i potrząsany, nie reagował, aż do końca wypowiedzi. Wtedy to też, bez słowa wychylił się ku chłopakowi, objął go prawym ramieniem w talii, a lewe ułożył przez plecy, dłonią na tyle głowy. Najzwyczajniej w świecie przytulił go. Serdecznie i ciepło. Nie odzywał się, nie czuł w tej chwili potrzeby ku temu.

Pomimo iż uważał ich za niepotrzebnych i sprowadzających kłopoty, nie zaprzeczy, że w głębi siebie ich potrzebuje. Że chce mieć towarzystwo, na którym się nie zawiedzie. Przyjaciół, albo chociaż jednego przyjaciela lub przyjaciółkę, na którym lub której się nie zawiedzie. Każdy człowiek tak ma, nie można się wyzbyć podstawowej, ludzkiej chęci posiadania kogoś w pobliżu siebie. Nie zwierzęcia, nie przedmiotu. Innego człowieka. I choć większość z nich ściągnie na ciebie kłopoty tutaj - istnieje wciąż ten odsetek, który tego nie zrobi. Jedyne, co trzeba zrobić, to otworzyć się na to. Nie poddawać się. Dać sobie szansę, i dać szansę innym, niezależnie od tego jak wiele można stracić i ile razy. W końcu, co to za różnica? Nawet jeśli się nie uda - nic się nie zmieni. A jeśli się uda, zmieni się bardzo wiele.
Być może Hex potrzebuje kogoś takiego, jak Fynn? Może potrzebuje kogoś, kto pomoże mu się wydostać z tej ciemnej, szalonej nory na jakiej dno spadł? Tylko ludzie sprawiają, że dżin jeszcze walczy ze swoją chorobą, i samym sobą, nie poddaje się woli swojego "drugiego ja". Tylko oni sprawiają, że jeszcze ma powody do istnienia. No i niektóre anioły też. Abigail... Tak. Ona też go trzyma przy życiu.
Ale z drugiej strony, ktoś mógłby stwierdzić, że to co robi jest złe, bo ideologia Fynna pozwala mu uniknąć zagrożeń związanych z ludźmi. Więc tak, to jest raczej subiektywna opinia.
Może właśnie teraz nastąpi ten moment, w którym ta myśl, że może być lepiej się uwiarygodni? Może i faktycznie Hex będzie tym jednym, który go wyciągnie z emocjonalnego dołka. A jeśli nie - z pewnością chociaż w jakiejś mierze pomoże brunetowi zrozumieć, że ludzie (i anioły) nie są takie złe, jak je sam portretuje w swoich myślach.
Minus bycia tym kim jest to fakt, że nie posiada niczego specjalnego. Nawet nie posiada tych specjalnych możliwości aniołków, nie regeneruje się w oka mgnieniu, ani też nie ma tego cholernego refleksu, jakie mają te mendy. On musiał się starać, uczyć i trenować, by coś z tego wyszło. A oni? Dostali za darmo! To jest niesprawiedliwość!
Niemniej, kończąc ten wywód, wzrok Hexa przyzwyczaił się do otaczającej ich ciemności, i był w stanie dostrzec kontury chłopaka, ale żadnych szczegółów jego twarzy. Jego mimiki, czy nawet tego, czy podczas tego, co sam mówi, chłopak zwyczajnie nie śpi. Neh!
Odległość jaka ich dzieliła pozwoliła mu bez problemu usłyszeć ten nagły, głęboki oddech. Och, czyżby Panicz się zachłystną powietrzem? Sama myśl "dlaczego" musiał złapać oddech sprawiła, że dżinowi od razu podbił się humor jeszcze trochę wyżej. I kolejna kwestia go nie zdarła.
- Co nie zmienia faktu, że musiałeś łapać oddech jak rozsuwałem bluzę. - Przechylił głowę lekko na bok, posyłając mu ciepły, rozbawiony uśmiech. Nie wyprze się tego, oj nie. Warto wiedzieć, że jeszcze może się komuś podobać. To miłe.
Ej, ej, Hex nie gada bez sensu! On zwyczajnie wypełnia czas antenowy, jaki normalnie Fynn by zostawił martwą ciszą! I o!
- Aż tak cię nudzę? Ranisz mnie! Moje serce znowu krwawi! - Kolejne, teatralne łapanie się za klatkę piersiową jedną dłonią, a drugą opierając wierzchem o czoło, z grymasem bólu i odchyleniem głowy w tył. Oczywiście, trwało to tylko krótki moment, do następnych słów bladoskórego, gdy Hexior wrócił do normalnego sposobu siedzenia.
- Skąd ta troska? - Przechylił ponownie głowę na bok, tym razem drugi, z wyrazem zapytania w spojrzeniu i na twarzy. Jeszcze przed chwilą mówił, że nie będzie go obchodzić czy Hex spadnie ze skały, a teraz każe mu szukać pomocy. Hę? Zdecyduj się.
Spodziewał się, że Fynn nie będzie się tego spodziewał, acz zrobił to, o co go prosił. Wmieszał się. Dokładnie to zrobił. Skoro uważa, że słowa to za mało, da mu i gesty. Nie przerywał uścisku, nawet gdy Fynn przez dłuższy czas się nie ruszał. Nie siłował się z nim, gdy ten go rozwiązał, choć nie spodziewał się być pchniętym na ziemię i dociśniętym do niej. Maczeta w porwanej pochwie boleśnie wryła mu się w kręgosłup, od czego z gardła wyrwał mu się głuchy wzdych, oznaczający ból. Połóż się na czymś takim, zobaczymy czy ciebie nie zaboli.
Dość szybko został unieruchomiony. Próbował poruszyć rękoma, ale nie był w stanie, stąd też zrobił jedyne, co w tej chwili chłopak chciał, by zrobił. Patrzył na niego.
Dlaczego?
- Wmieszałem się. - Odpowiedział krótko, szybkim ruchem głowy się wychylając ku niemu i składając na jego wargach czuły, delikatny pocałunek. Nie był to gest pożądania czy pragnienia. To był gest czułości, ciepła, wprost troski. Delikatnie objął swoimi wargami jego, lekko przytykając swój język do jego ust w trakcie pocałunku. Nie chciał, by chłopak poczuł się, że robi to tylko po to, by go wykorzystać, dlatego chciał mu dać jak najczulszy i najprzyjemniejszy całus, jaki się da. Zamkną przy tym oczy, chcąc się skupić na pocałunku na tyle, na ile się da.
Poza tym - wargi Fynna, jak na warunki desperacyjne, były bardzo przyjemne w dotyku, i nie smakowały znowuż źle. Więc sam też zaczerpnął trochę przyjemności z tego gestu.
Nie trzymał go jednak dłużej, jak kilka sekund, po których odpuścił, odsuwając swoją głowę od niego, otwierając oczy, i przywołując ponownie na swoją twarz ciepły uśmiech.
Czy to moment, w którym umiera?