"Can you feel that? Oj tak, czuję to dość dokładnie, nie musisz mi tego przypominać." Cmoknął z niezadowoleniem kącikiem ust, siłą odrywając wzrok od - już przygotowanego na obecność zębów miejsca - rozdartego rękawa, skrywającego kuszący przegub lewej dłoni. Wyssał butelkę niemal do cna, a wciąż czuł to płonące uczucie pragnienia gdzieś poniżej linii gardła. Dość blisko, by nie dawało mu spokoju. Za daleko, by chociaż się podrapać czy w jakikolwiek sposób zakłócić ten fakt. Gdyby wiedział, że znów się zgubi, zabrałby więcej. Albo chociaż skierował się w stronę, jaka "podobno" prowadziła do miejsc, gdzie coś żyje. Cóż, przynajmniej baterie jeszcze działają, a dudniące brzmienie jednego z cięższych zespołów mu pomaga.
Gdy jego oczy oderwały się od własnej ręki, niemal uderzył twarzą o ścianę skały, do jakiej nieuważnie się zbliżył. Ze zmieszaniem wycofał się kilka kroków, chcąc objąć wzrokiem ten... To... Hm. Skałę, jakkolwiek to nie określić.
- Co jest, ta skała w ogóle się ode mnie nie oddala. - Stwierdził z konfuzją na twarzy a także w tonie, wycofując się co raz bardziej i bardziej, choć wydawało się że to nic nie zmienia. Jakby trafił do krawędzi świata, gdzie ten kamień jest jedną, ogromną ścianą.
W końcu, kilka metrów dalej i parę komentarzy później dał radę dostrzec, że to jednak tylko jeden, wielki kamień. Podparł dłońmi biodra z uśmiechem, unosząc lekko brwi.
- A to duża suka. Ciekawe jaki jest widok z góry. - Opuścił dłonie i zbliżył się ponownie do skały, przytykając do niej dłonie gdy tylko był na miejscu. Rękaw opadł z lewego przedramienia, ukazując ponownie przedmiot pożądania Hexa, jaki przykuł jego uwagę.
Żyły były widoczne, na dziwnie łuszczącej się skórze. Zauważył że coś jest nie tak od niedawna, ale nie wiedział czy to zwyczajnie brud, czy coś poważniejszego, hm. Prędzej czy później, jeśli faktycznie to coś poważnego, to odezwie się solidnym bólem. Zapewne w nieodpowiednim momencie.
Niemniej, skupmy się na sytuacji. Dżin zastygł, wbijając swoje złote oczy w lewą dłoń, którą obrócił spodem ku sobie, by móc patrzeć na żyłę przegubu. Przesuną prawą dłoń i wcisnął dwa palce w żyłę, jakby sprawdzał tętno.
Tyk, tyk, tyk, tyk. Krew przepływa. Czerwona, rozkosznie słodka...
- Nie, Hex, panuj nad sobą. - Uderzył się prawą dłonią w bok głowy, potrząsając takową następnie. Opuścił lewą rękę, wracając uwagą do skały, spoglądając to w górę, to w dół.
- Hmmmm. Może spróbuję wspinaczki?
"Myślałem że nie chcesz umierać szybko i w możliwie najgłupszy sposób."
- A cicho bądź, to moje życie, i zakończę je tak jak chcę, jeśli mi się zachce.
"Spooooko, niech ci będzie. Nie marudź jednak jak będziesz lecieć kilkadziesiąt metrów w dół. Już widzę ten podpis na nagrobku. "Tu leży Hex, ofiara własnej głupoty. Niech będzie to przestroga dla każdego, kto próbuje się zanurzyć w głupocie, bywa mordercza."
- Oj dobra, już dobra. - Uciął rozmowę, z westchnięciem cofając się dwa-trzy kroki i podpierając ponownie biodra, spoglądając w górę po odchyleniu głowy w tył. Hmmm, powinno mu się udać z użyciem mocy, prawda?

No dobrze, pora nakreślić jakiś plan wejścia tam. Tak, lepiej najpierw rozplanować rozłożenie schodów, zanim faktycznie się po nich wejdzie. Może się okazać że nawet sprintem nie zdąży wbiec na górę, jeśli źle ułoży te schodki. Sięgnął dłonią ku kieszeni, chcąc wydobyć notes...
Ale napotkał pustą przestrzeń. Z konsternacją zwrócił wzrok ku spodniom, nie mogąc napotkać palcami pożądanego kształtu.
- Och, serio. - Mrukną pod nosem, W praktyce wyjmując kieszeń na wierzch. Podobnie sprawdził drugą, ale znalazł tylko bateryjkę i mp3, jakie tam trzymał. Westchnął przeciągle, wkładając kieszenie (i ich zawartość) na miejsce.
- No nic, pora na spontan! - Zawołał entuzjastycznie, cofając się kilka kroków w tył, i gdy odległość była w porządku, nachylił się ku ziemi, i klasnął w dłonie, ocierając je o siebie. Z zawziętym wyrazem twarzy i szerokim uśmiechem na twarzy pobiegł na przeciw ścianie, aż przy odpowiedniej odległości skoczył, próbując się czegoś złapać.
Próbował.
To dobre słowo.
Było fajnie przez sekundę czy dwie "lotu". A potem było bardzo, ale to bardzo niefajnie przez kolejne kilka sekund, gdy uderzył całym pędem swojego ciała o skałę, a potem odkleił się od niej i padł plackiem na ziemię. Maczeta na plecach wcale nie złagodziła upadku, będąc szczerym, stąd gdy tylko minął moment konsternacji...
- ... To. Bolało. - Stwierdza fakty, więc nie nabawił się żadnego wstrząśnienia mózgu, dobrze. We własnym wstydzie złapał za kapelusz jaki zleciał z niego po drodze i założył go sobie na twarz. Hańba i wstyd, dobrze że go nikt nie widział, prawda?
Prawda?
Ta myśl nie chciała mu dać spokoju, więc po paru sekundach rozejrzał się po bokach.
Och, jednak ktoś tu był? Suuuuuuuuper.
"Popisałeś się, Hex. Może zaczniesz rozdawać autografy?"
- Oj Ex, Ex, Ex, ja wiem że jestem popularny, ale niech wszystko ma swoje granice. - Uśmiechnął się rozweselony komizmem tej sytuacji, po czym powoli wzniósł swoje plecy do pionu. Ciche syki bólu nie były jedynym ukazaniem tej emocji, choć twarz wciąż była zakryta, więc grymasu nie było widać. Yay!
Niemniej, gdy w końcu się wyprostował, zdjął kapelusz i zwrócił głowę ku obserwatorowi, wkładając kapelusz na czubek łba.
- Mam nadzieje że chociaż było to zabawiające do obejrzenia. Chcesz wejść ze mną na górę? - Uniósł prawą dłoń, palcem wskazującym celując w skałę. Skoro już i tak chce się tam dostać, to może zawsze zabrać kogoś po drodze, nie?
Po tych słowach postanowił pozbierać się z piasku, co szło dość mozolnie, ale do przodu. Nie było to może najprzyjemniejsze, a obicia dadzą mu się we znaki jeszcze jakiś czas, ale hej! Nie było tak fatalnie, prawda?
Shhh, wiem że było. Próbuje pocieszyć Hexiora.

Cały ten zachód może i nie wydawał się warty działań, ale jednak w umysle zielonowłosego było coś... Odrobinkę przestawione. Nie, nie chodzi o to że jest głupi, czy coś. Jest zwyczajnie, hm, specyficzny, inny. Jeśli ma ochotę zrobić coś idiotycznego - zrobi to. Jeśli ma ochotę zrzucić maskę idioty i całkowicie wyprać komuś mózg - też da radę, o ile będzie mu się chciało. Oczywiście, tłumaczenie tego nie jest w sumie potrzebne w tej chwili, bo wszystko można podsumować w jednej myśli.
Hex używa swojej głowy, ale często woli robić rzeczy ZANIM jej użyje, niż potem żałować, że tego nie zrobił. Carpe Diem? Można to tak ująć bez problemu. Kiedyś oczywiście ta filozofia go zabierze do grobu, ale póki co sobie radzi. Zbiera tylko obicia i blizny, plus minus wpada w ciekawe (lub też nie) sytuacje. Każda z tych rzeczy jest lepsza, niż pozostanie sam na sam ze swoimi myślami. Każda, bez wątpienia. Mógłby powtórzyć ten skok i upadek jeszcze piętnaście razy, byleby odsuwał go od myśli, jakie kryją się w jego umyśle. Od...
Nieważne, wszak mamy tu gościa, prawda? Fakt, że odległość jaka ich dzieli była dość znacząca nie przeszkadzał Hexowi zawieszenia na nim wzroku, i zlustrowania go takowym na ile w tej chwili może. Nie wydawał się być zanadto wyróżniąjącym elementem Desperacji, człowiek - bądź wymordowany - jak człowiek - bądź wymordowany. Gdy w końcu udało mu się pozbierać do kupy i wznieść do pionu, na wstęp postanowił zrobić kilka ruchów, tak dla upewnienia się że z ciałem wszystko w porządku. Najpierw ramiona zgięte w łokciach na wysokości klatki piersiowej i obroty torsem na lewo i prawo...
I coś chyba było nie tak. Jakieś dziwne kłucie w boku, hmmm. Niemniej, chwilowo je olał, przeciągając się, co zaowocowało nasileniem się kłucia.
- Shhh, cicho, ciało. Przeżyliśmy gorsze rzeczy, nie marudź. - Zrugał swoje własne bebechy za fakt, że postanowiły boleć, i następnie przestąpił około czterech kroków w stronę bruneta, zatrzymując się nieco bliżej, ale dalej w dość znaczącej odległości.
- Podszedłbym bliżej, ale wiem, że mój wygląd nie należy do zachęcających. Niemniej! - Wystrzelił prawą dłonią z palcem wskazującym do góry, na wysokość policzka.
- Nie mówiłem, że będę się wspinał. I tak, spróbuje znów wejść na górę. Chcesz się dołączyć? Nie masz się czego bać, nie pogryzę cię czy coś. Masz może jakiś papier i ołówek, lub jakąkolwiek inną metodę piśmienniczą? - Spytał, obejmując wspominaną dłonią podbródek, by po kilka sekundach namysłu machnąć nią gdzieś w przestrzeń. - Nah, pewnie nie. Słabo wyglądasz, masz gdzie mieszkać? - Spytał z - co może zadziwić - faktyczną troską w tonie, zaraz jednak obracając się ponownie ku skale. Hmmm, nie był pewien jak wygląda z boku, ani jak wysoka jest, stąd nie miał pewności w jaki sposób zbudować schody.
W zamyśleniu przyklęknął na prawym kolanie, dobywając swojego sztyletu zza pasa i począł kreślić w piasku jakieś kształty. Już krótki moment prób przypomniał mu, że robi się ciemno, więc jakiekolwiek rysowanie całkowicie odpada. Duh! Musi się jakoś wspiąć na tą skałę tak czy inaczej, może stamtąd będzie mógł obrać trasę na Kościół Nowej Wiary, bo inaczej ciężko będzie się ogarnąć.
- Więc jak, chcesz wejść ze mną? Jeśli chcesz, mogę ci pomóc wstać i dotrzeć tam. - Zaproponował, oczywiście kierując głowę ku niemu na czas tej wymowy. Gdy już skończył, podszedł do skały, przesuwając po niej powoli prawą dłonią. Musi ją wyczuć, inaczej ciężko będzie wykreować solidne przejście. Nie miał żadnej pewności, jak wysoki ten kamyczek jest, ani czy jest płaski u góry. Wydawał się być w miarę okrągły, co mogło powodować że u góry jednak jest płaskowyż, ale jak to jest z naturą tutaj, w Desperacji, każdy wie.
- Hmmmmmm... Wiesz może czy ta skała jest na górze płaska, i mniejwięcej jak wysoka jest? - Kolejne pytanie, kolejne spojrzenie w stronę chłopaka. I kolejny uśmiech, oczywiście! Hexior wcale nie czuł powodu by nie być uśmiechniętym. Nawet jeśli jest na pustyni pełnej bestii i potworów, które żerują po zmierzchu, poobijał się od upadku, i nie ma zielonego pojęcia, jak wrócić do "domu". Tak, ciekawa statystyka, aaaale nie będzie znowuż fatalnie. Nie powinno, przynajmniej.

Zmęczenie to tylko stan ciała, jaki powinno się być w stanie pokonać umysłem, tak jak choćby teraz Hex walczy ze swoimi wnętrznościami, które chcą od niego wielu rzeczy. Jedno chce leżeć, drugie boli, a jeszcze trzecie chce zlokalizować najbliższe źródło krwi i wlać sobie do gardzioła, przy okazji rozlewając większość po okolicy. Może i to trochę głupie, ale tak zazwyczaj się kończy. Większość krwi wyleje się na ziemię z ran, rozleje po ubraniach czy wycieknie na skórę, a to już nie będzie takie fajne, jak prosto z żyły.
Hm, niemniej, shhh. Wracając do sytuacji, i działań Hexa, to nie tak, że on blokuje swoje sposoby myślenia. On myśli, tylko zwyczajnie nie chce sobie pozwolić często na to, by myśleć. Myśląc za wiele, może przypadkiem pozwolić na wejście do głowy myśli, jakich nie chce tam wpuszczać. Jest ich wiele, za wiele by ryzykować. Zbyt bolesnych, bo pozwolić na ich objawienie się. Zbyt trudnych do wyrzucenia, do tego stopnia, że zwyczajnie lepszą opcją wydaje się nie myśleć, a działać.
Przywiązał uwagę do gestów ciała obserwatora, gdy począł się zbliżać do niego. Co prawda nie był w stanie z nich dużo wyczytać, poza tym co było widać na pierwszy rzut oka. Podniesienie piasku, rozsypanie go, i kręcenie barkiem. Może jest ranny? Albo zwyczajnie ciało mu zdrętwiało, bo od tak dawna już siedzi i patrzy na Hexa. Któreś z tych z pewnością, tylko które, nie mógł zdecydować. Jego ręce nie sięgały nigdzie, były doskonale widoczne, wymachując do przodu przy kroku nogi, cofając się gdy ruszała druga. Nic, co by mogło się okazać niepokojące lub nieprzyjemne.
Wyglądał normalnie? Wbrew pozorom - nie spodziewał się, że ktoś może tak pomyśleć. Co prawda nie nosi swojego standardowego stroju, więc może i faktycznie, wygląda nieco znośniej, ale i tak... Często zielone włosy sprawiają, że już ludzie (i nie tylko) uważają iż coś z nim nie teges. Tylko przez zielone włosy. Neh. Jakby Abigail widzieli i jej tęczę, to może daliby mu spokój.
Nie, raczej nie. Wie dlaczego, ale nie każdy wiedzieć musi.
- Skąd ta neutralność i niechęć od wyrażenia własnego zdania? Nie bądź stłamszony, to tu nie pomoże, chyba, że posiadasz naturę niewolnika. - Uniósł dłonie za kark i splótł je tam, odchylając głowę nieco w tył, na oparcie z przedramion. Kapelusz przez to przechylił się nieco w przód, ale chwilowo mu to nie przeszkadzało. Nachalność jak nachalność, ale tak zwyczajnie ma. Jak czegoś się uczepi, to będzie drążył dziurę, aż się uda. Albo się znudzi.
Częściej zdarza się to pierwsze.
- Nie słuchasz ze zrozumieniem. - Zauważył w odpowiedzi na pytania, unosząc rondo kapelusza łokciem ze swojej twarzy, wciąż posyłając mu ten sam, szeroki i pogodny uśmiech.
- Są inne sposoby. Jak choćby wejście po schodach. - Stwierdził, podnosząc głowę ponownie do właściwego punktu i opuszczając ramiona. Przechylił energicznie głową na lewo i prawo, wywołując na tyle wyraźny strzyk, że aż zwolnił, powoli wracając do postawy standardowej z cichym "auuuu". Gdy poradził sobie z tą kwestią, kręcąc głową jeszcze raz czy dwa na boki, aż pozbył się zesztywnienia, wrócił umysłem do rzeczywistości, i do osobnika przed nim. Co mówił? Że nie powinno interesować? Że nie ma? Chyba tak, hm. Rozłożył bezradnie ręce na boki, unosząc nieco barki i lekko cofając głowę w tył. Uśmiech? To już jego standardowy wyraz twarzy, chyba nie ma po co powtarzać, że go wciąż ma.
- A jednak, interesuje. Kto wie, może będę ci w stanie pomóc? Acz to zależy od Ciebie, i czy zechcesz przyjąć moją pomoc. - Stwierdził, opuszczając ramiona i zajmując się swoim rysownictwem, które okazało się niewypałem przez brak solidnego oświetlenia. Na lampkę czy latarkę nie miał co liczyć, nawet zapalniczka by się przydała... No ale nie ma, więc trudno, trzeba na wyczucie.
- Jesteś strasznie negatywny. Trzeba czasem powiedzieć życiu "tak", kto wie co dzięki temu zyskasz? - Wzruszył barkami, wracając do "wyczuwania" skały i wyszukiwania odpowiedniego punktu, by zacząć przejście. Musi je zrobić szybko, szybko przez nie przejść... I wejść na górę. Nie wiedział jak duża ta skała jest, ale nie spodziewał się czegoś rozmiarów góry. Nie ma samotnych gór na środku pustyni, prawda? Conajwyżej kilka pięter to będzie. Powinno być.
Informacja jakiej dał mu brunet była ostatnią, której potrzebował. Teraz można zaczynać.
- Wciąż marudzisz o to, że nie chcesz się wspinać. A ja wciąż mówię, że to NIE jest wspinaczka. Patrz, teraz będzie sztuczka. - Oparł dłoń o skałę i zamknął oczy, przez chwilę robiąc coś, czego pewnie Fynn oczekiwał od dawna - był cicho.
Ale już po momencie inny dźwięk mógł zakłócić wycie wiatru. Coś drżało i rzęziło wyraźnie, dudniło wewnątrz tej skały... Aż Hex zabrał dłoń, a skała zwyczajnie się rozsunęła. No, na wysokość około dwóch metrów, co wyglądało prawie jak otwarcie tajemnych drzwi.
I wtem Hexior doskoczył szybkim krokiem do Fynn'a i złapał go za ramię, równie szybko wciągając do tego przejścia. Było wystarczająco szerokie, by obaj ramię w ramię mogli nim iść, a już po kroku-dwóch od przestąpienia progu można było wpaść na schody. Dość wysoki próg, ale dzięki temu pójdzie szybciej.
Nie dając chłopakowi szans na wycofanie się, Hex najzwyczajniej w świecie zamknął "drzwi" za sobą, po czym wskoczył na schody i zaczął żwawo iść ku górze. W jakiejś odległości było widać dziurę ukazującą niebo, co dawało nieznaczne światło o tej wieczornej porze.
- Mam nadzieje że widzisz dość dobrze w mroku. Lepiej byś się pospieszył i wszedł na górę szybko, inaczej ta skała cię zmiażdży. Moja moc nie utrzyma jej tak wiecznie. - Nie musiał nawet wołać - echo było na tyle silne, że z pewnością szybko doniosło wiadomość w dół, bez większych zakłóceń. Dźwięki obijających się o kamienne schody butów szybko przerwał ponownie głos złotookiego, ale nie w takiej manierze, w jakiej mógł się spodziewać jego "towarzysz".
Hex zaczął śpiewać. On chyba musi koniecznie iść na jakieś zajęcia ze śpiewu, często to ostatnio robi, prawda?
- Well I'm not a vampire, But I feel like one~
Sometimes~
I sleep all day, because I hate the sun~
Light~
My hands are always shaking, body's always aching, and the dark is when I feed~
Hmmm, jak to dalej leciało..? - Oj, chyba zapomniał jak dalej tekst leciał. Szkoda, nie?

Zastanawiające więc jakim cudem Hex utrzymywał zapasy energii i entuzjazmu, choć był w dość podobnej sytuacji w kwestii snu. W praktyce samo przebywanie w ciemności kończyło się reakcją wprost alergiczną czasami, ale gdy ma zajęte myśli i działa, nie pozwala na przebicie się niczego spoza zakresu działania "na teraz" - jest lepiej. Można więc ująć, że Hex pokonuje swoje zmęczenie póki co za pomocą siły woli. Oczywiście - ona nie wystarczy na zawsze. W końcu zacznie się męczyć, ale wtedy, nawet ta godzina czy dwie snu będą zbawienne, i pozwolą mu znów nabrać tej siły woli, jakiej potrzebuje. Plus minus rzeczy takie jak te, rzeczy dziwne czy zupełnie niepotrzebne, na swój sposób powodują dodatkowe skoki energii. Robi coś, czego nie potrzebuje, nie musi, ale robi to, bo ma na to ochotę. Pokazuje samemu sobie, że ma siłę. Ma chęci. I ma możliwości. Umysł to potężna broń, jeśli potrafi się z niej właściwie skorzystać, a to robi Hex. Każdego dnia.
Pesymistyczne podejście w tym miejscu ma swoje uzasadnienia, ale tkwiąc w czarnej, pochłaniającej dziurze bez nadziei czy choćby ułamku myśli, że może być lepiej powoli wyniszcza. Są różne sposoby radzenia sobie z tym. Można mieć w coś wiarę. Można mieć wiarę w kogoś.
Albo można w ogóle się nad tym nie zastanawiać, przyjąć co się ma, i nie myśleć o konsekwencjach swoich decyzji i kolejnych dni. Działać, działać, działać. Tak działa zielonowłosa mózgownica.
Hm, właściwie wygląd może i nie był niczym popisowym, ale hej! Nowy towarzysz nie zna nawet ćwiartki charakteru dżina w tej chwili, więc nie mógł stwierdzić, czy ten jest normalny czy nie. Jeszcze da mu dużo, bardzo dużo okazji do przemyślenia oceny o sobie.
Podobno tylko szaleńcy są coś warci, prawda?
- Skąd to stwierdzenie? To, że jedna, dwie czy nawet setka osób nie chce cię wysłuchać, nie znaczy, że ta sto-pierwsza osoba tego nie zrobi. Dlatego ja rozmawiam z każdą, a jeśli nie chcą słuchać, idę dalej, aż znajdę właściwą... Ofiarę? To chyba dobre określenie. - Wzruszył barkami, lekko rozkładając ramiona na boki z nieznacznie uniesionymi brwiami i głupkowatym uśmiechem. W końcu ktoś ulega jego werbalnym atakom, i go słucha. A jeśli atak falami dźwiękowymi nie pomaga, zawsze są inne sposoby przykucia uwagi. Fizyczne, lub też nie do końca. Na każdego znajdzie się sposób, by jednak dał trochę tej swojej cennej uwagi i czasu. Wszak brunet już to zrobił, prawda? Nawet jeśli nieświadomie - poświęca swój, sztaby złota cenny czas przypadkowemu przechodniowi. Z każdym tak da radę.
- Musisz mieć bardziej otwarty umysł, przegapiasz wiele, olewając otoczenie. - Wsunął prawą dłoń pod kapelusz, podrapując się nieco po głowie. Nie był to gest zamyślenia czy konsternacji, tylko odpowiedź na swąd skóry głowy. Ciężko tutaj raczej o wodę i szampon, więc no. Musi w sumie dowiedzieć się, jak wygląda ten cały sojusz z miastem. Może coś źle zrozumiał? Może musi jakieś specjalne papierki wypełnić? Może wtedy go wpuszczą na spokojnie, i nawet znajdzie jakieś miejsce by się solidnie wyszorować.
Choćby u kogoś w domu.
Na złośliwe pytanie, nawet nie patrząc w stronę rozmówcy wycelował w niego palcem wskazującym prawej ręki, po czym ten sam palec podniósł nieco do góry i pomachał nim na boki. Taki gest "nu nu nu".
- A co mówiłem o otwartym umyśle? - Spytał z równą wcześniejszemu pytaniu złośliwością, opuszczając rękę. Wiedział dokładnie, że konfuzja sytuacji może irytować chłopaka, ale będąc szczerym, jemu się to podobało. Fajnie jest czasem kogoś powkurzać, i obserwować jak to na niego działa. Poza tym - co to by była za zabawa, gdyby wszystkie zasady i opcje wytłumaczył od razu? Żadna, lepiej wszystko poznać powoli i jedno po drugim, gdy jest się na to gotowym.
- Och, wiesz, chciałbym czasami nie mieć potrzeby mieszać się w sprawy innych. Niestety, moja natura mi na to nie pozwala. - Wzruszył barkami. Mimo wszystko, i mimo nie bycia jako takim aniołem, wciąż miał genotyp tych ptaszydeł. A także pragnienie niesienia pomocy innym, nawet jeśli było zupełnie niepotrzebne lub bezsensowne. Czasem potrafił to olać (choćby wtedy gdy kogoś mordował, i pojawił się taki sprzeczny komunikat w stylu "nie zabijaj, pomóż mu", "ale ja go morduję, siedź cicho".)
- Nie musisz w to wierzyć, ale jeśli czasem pozwolisz sobie na ryzyko, możesz coś zyskać. Nie ryzykując, jedyne co ci zostanie to powolna agonia wewnątrz twojego umysłu, aż w końcu stwierdzisz, że takie życie nie ma sensu, i się go pozbawisz. Tak to działa. - Może i Hex sam w sobie nie doświadczył czegoś takiego, a fakt nie-bycia człowiekiem powodował, że nie posiadał takiego problemu (wszak ma po co żyć, jego misją jest... Właściwie już zapomniał co, ale wie, że coś tam jest, co dalej każe mu żyć.) Wiedział jednak, że ludzie tak mają. Widział kilku, którzy tak powoli... Umierali? Tak, to chyba dobre określenie. Żyli, ale umierali od środka, i coś takiego chyba trawi w tej chwili jego rozmówcę.
- Żyjesz w miejscu gdzie każdy kolejny krok może być twoim ostatnim, zdrowie to jedno z twoich mniejszych zmartwień. Nie sądzisz, że z góry lepiej dostrzeżesz okolicę, i odnajdziesz sobie miejsce na nocleg? - Zwrócił pytające spojrzenie na moment ku chłopakowi, po czym jednak znów wrócił do skały. O ile większość czasu było mówione o tym, jak to Hex działa bez planu i namysłu, często zdarza mu się układać "plany" w "locie". Szybko myśli, i jeszcze szybciej działa. Już od samego momentu spojrzenia na tą skałę miał chęć tam wejść, połowicznie dla zaspokojenia tej pustej ambicji, ale też by móc dostrzec drogę do Gór Shi. Wędrówka nocą po pustyni to kiepski plan, to raz. Dwa - w ciemnościach nie czuje się najlepiej, zwłaszcza gdy zostanie sam ze swoimi myślami.
Gdy magia się wydarzyła, a potem zdarzyła się druga magia z wciągnięciem chłopaka do środka, Hex dość szybko kierował się ku górze. Owszem, dał się złapać za ramię, ale szybko wyplątał się z uścisku, uśmiechając się szeroko na jego stwierdzenie.
- Słyszałeś o tym, że tylko szaleńcy są coś warci? Poza tym - nie mógłbym cię od tak zostawić. Źle bym się czuł z porzuceniem kogoś w TAK KIEPSKIM STANIE, jak mi go opisujesz. - Ironiczny swąd drugiej części wypowiedzi mógł niemal uderzyć marudę prosto w twarz, a potem jeszcze z raz czy dwa. Dżin dość szybko pokonywał stopnie, po jakimś czasie zaczynając nucić tą swoją pioseneczkę, aż po krótkiej chwili od jej skończenia wbiegł na górę. Sporo tego było, aż na końcu biegu oparł dłonie o uda, dysząc i łapiąc oddech. Myślał, że ta skała jest dużo niższa, ale jednak nie. To było solidne 50 metrów prosto w górę, ile to pięter? Hm, sporo, nie umie stwierdzić.
Nie zauważył, jak jego towarzysz "przelatuje" obok, aż do momentu gdy ten opadł na ziemię i zaczął się krztusić. Otarł usta dłonią i podszedł do chłopaka, przykucając obok. Widząc że już tu jest, zamknął przejście. Nie było powodu, by dalej było otwarte wszak, skoro obaj już tu są, i też ten stworek jaki liże bruneta po twarzy.
Na zachrypiałe polecenie wzruszył barkami, rozglądając się wokół, bez uśmiechu tym razem. Był skupiony na szukaniu punktów zaczepienia, aż w którymś momencie zastygł, a następnie śmiertelnie poważnie stwierdził.
- Mantykora tu leci. - O ile poważnie to zagrał - nic tu nie leciało. Zupełnie nic, ale nie mógł się powstrzymać od tego z jednego powodu. Chciał zobaczyć jego panikę w tej chwili. Skoro już go zmusił do biegu w górę, to można się bawić dalej, nie? To tylko zabawa! To tylko takie wkręcenie go!
Hex jest sadystą, prawda?

Czyżby za dużo pozytywnej energii na raz uderzyło w Fynna, który przywykł do czarno-białego krajobrazu, i tęcza wprowadzana przez zielonowłosego boli go w oczy? Niektóre rzeczy trzeba wprowadzić wbrew woli innej osoby, by doceniła je później, gdy pomyśli o nich na chłodno. Wszak spójrzmy na ogólną statystykę zdarzeń - Hex zagadał do chłopaka. Trochę starał się poprawić jego amebowe podejście do życia, a także zmusił go do ruszenia się, i zrobienia czegoś niespodziewanego, nawet jeśli było to wbrew jego zmęczonemu ciału. Owszem, zrobił to wbrew jego osobie. Owszem, może mieć do niego o to żal. Ale czy można mieć żal o to, że chciał w życie Fynna tchnąć trochę żywota? Skoro i tak wygląda jak trup, to raczej wiele nie zmieni na własną rękę, ktoś musi go popchnąć we właściwą stronę. Albo kopnąć. Aż ruszy sam.
Może czas zostawić przeszłość za sobą, i iść do przodu? Ciągłe patrzenie w tył i założenie na swoje oczy pryzmatu przeszłości nic nie zmieni w teraźniejszym świecie. Będzie cię tylko trzymać w tyle, jeśli mowa akurat o negatywnej przyszłości. Pozytywna mogłaby dać siłę, by dalej "ciągnąć" swój żywot. Negatywy jednak nie są warte wspomnień, i najlepiej zwyczajnie je zostawić za sobą. Gdyby tylko dzielił się tymi mądrościami faktycznie z chłopakiem, jaki teraz uważa go za egoistycznego dupka.
A może to nie on powinien czekać, aż ktoś porozmawia z nim, a sam znajdzie takiego rozmówcę? Jeśli góra nie chce przyjść do Mahometa, Mahomet powinien pójść do góry. Upartość i dekadentyzm niewiele tu zmieni. Stanie w miejscu to dobra opcja na zatrzymanie wszystkiego, a także bicia swojego serca.
- Źle zrozumiałeś moją myśl. Nie chcę cię atakować, czy krzywdzić. I skoro nie spotkałeś nikogo póki co, to poddałeś się już? Nie za wcześnie? - Serio, to było czystą prawdą. Gdyby Hex chciał go zranić, poddałby się swojemu morderczemu pragnieniu krwi, i rzucił się na chłopaka ostrzem do przodu, nie dając mu czasu na reakcję czy unik. Nie chciał tego. Nie chciał go krzywdzić, nawet jeśli był w stanie prawie wegetatywnym i miałby z niego solidną ucztę. Nie. Nie chce.
- A jednak, zainteresowałeś się działaniami przypadkowego przechodnia, który skakał na skałę jak ostatni idiota. Czy to nie przeczy twojej olewczości? - Spytał, choć nie było w tym już ironicznego tonu, czy uszczypliwości. To było stwierdzenie faktu, ułożone w pytanie kwestionujące jego motywy. Jeśli faktycznie nie umie się przejmować innymi jak twierdzi - nie powinien się tym zainteresować. Powinien go ominąć, gdy ten był zajęty swoją "zabawą" ze skałą. Nie zrobił tego, dlaczego? Bo fajnie się patrzyło? Bo był ciekawy? Jakkolwiek na to nie odpowie - to zaprzeczy jego olewaniu otoczenia.
- Bo nie spytałeś. Ja wyszedłem pierwszy z inicjatywą, której tobie brakuje ze względu na to, że wycofałeś się z kontaktów międzyludzkich, jeśli tak można określić naszą rozmowę. - Może i faktycznie był trochę nachalny w swoim rozgadaniu, ale osobiście uważał, że ma powód. Chciał tchnąć w chłopaka trochę życia, sprawić, by zaczął coś robić. Choćby się bronić przed nim. Nawet tyle byłoby już solidnym progresem, na jakim w tej chwili na swój sposób zaczęło nawet zależeć. Wszak skoro jest taki olewczy wobec wszystkiego i negatywnie nastawiony do przyszłości, to czy zrobi mu wielką różnicę cokolwiek się z nim stanie? Wszak może zwyczajnie pozwolić, by życie zrobiło z nim co chce. Czy chce tak? Czy może jednak coś ruszy ze swoim żywotem?
- Prawie, mój drogi. A więc jednak, choć w kilku procentach, ryzyko się opłaciło. Czemu więc nie pozwolisz sobie zaryzykować dla tych kilku sytuacji, które mogą się dzięki temu zdarzyć? Czy naprawdę chcesz się tak trzymać życia, w którym jedyne co robisz, to powoli umierasz? Jak dla mnie to jest masochizm, a uwierz mi, że wiem o czym mówię. - Mógłby mu pokazać trochę tych blizn, które czasami były jedyną opcją ucieczki od Ex'a. Od wizji, od przeszłości, którą jednak stara się trzymać za sobą. Nie poradzi na to, że jednak czasami wraca, skrada się w ciemności za jego plecami, by potem zacząć go dusić i niszczyć. Nie zrobi tego jednak, jeszcze nie. Pomińmy też fakt że i tak wiele by nie zauważył w tej chwili.
- Aż w końcu umrzesz w samotności, prawda? - Już nie chciał przypominać kwestii o samobójstwie, tylko sam fakt samotnej śmierci. Wszak nikt nie przyjdzie mu z pomocą, gdy dzika bestia go zaatakuje. Nikt nie będzie przy nim, gdy będzie się wykrwawiał. Nikt nie da mu dobrej myśli, przy jakiej odejdzie. Nikt, bo nikogo nie będzie wokół. Ani jednej, innej osoby.
Koniec końców Hex przysiadł obok chłopaka, podciągając lewe kolano bliżej ciała, by następnie położyć na nim lewy łokieć, i lewą dłonią podeprzeć lewy policzek. Sporo lewej strony, fakt, ale tak wyszło.
- Może ci się wydawać, że chcę cię zwyczajnie zamęczyć. Albo zabrałem cię tutaj by, nie wiem, zgwałcić czy coś. Spróbuj jednak o tym pomyśleć przez chwilę. Pomimo iż mówiłeś mi, że twój stan nie pozwala na wspinaczkę, zmusiłem cię byś wszedł tu za mną, a potem równie szybko dostał się na górę, by nie umrzeć. Postawiłem twoje ciało w sytuacji, gdzie potrzebowało od ciebie życia. Życia, którego w sobie nie masz. Odszedłeś od ludzi, i jedynym twoim towarzystwem stały się zwierzęta, ale nie wyprzesz się człowieczeństwa. A bycie człowiekiem sprawia, że brakuje ci innych, jakkolwiek to jest bolesne. Chciałem tchnąć w ciebie trochę życia, mój drogi. Nie chcę ci zrobić ci nic złego. Gdybym chciał, prawdopodobnie rozszarpałbym ci gardło i spił twoją posokę jak wampir. - Zrobił krótką przerwę, ocierając wargi prawą dłonią. Krótka myśl o krwi sprawiła, że jego ciało mobilizuje wszystkie możliwości, byleby go zmusić do tego. Płomień w gardle, suche wargi, i sahara w ustach. Tia. - Nie robię tego jednak, bo chcę ci pomóc, a ty nie chcesz tej pomocy. Wiem, że pewnie powiesz coś w stylu, że skoro nie chciałeś mojej pomocy, to po co i tak ją dałem. Cóż... Niektórych trzeba zmusić, niestety. Dlatego tutaj i teraz, w miejscu z którego nie uciekniesz póki ci nie pozwolę, wysłucham cię. Tak jak twierdziłeś, że potrzebujesz. Możesz mi teraz nie wierzyć, a ja nie mam ci jak tego ukazać, ale jestem aniołem. Albo chociaż mam z nimi coś wspólnego, fakt, że jestem stamtąd. - Palec wskazujący prawej dłoni powędrował w górę, celując w niebo. - Jeśli cię to zainteresuje, mam na imię Hex. - Nie spytał o imię bruneta, nawet jeśli miał okazje, co więc znaczyło, że nie chce go teraz do niczego zmusić. Był szczery w swojej postanowieniu.