Przyciskając przemoczony rękaw do nosa patrzał jak woda oblewa jeszcze chwilę temu stworzone przez niego płomienie. Dziękował w duchu, że Dudley został z nim w środku, gdyby nie on na pewno nie odważyłby się na taki ryzykowny krok. Ogień opadł, a ciemne obskurne ściany wyłoniły się z dymu. Rozczarowanie  — to za mało by nazwać to co poczuł.
  Klapa zazgrzytała. Skurcz w żołądku jaki towarzyszył mu kiedy obracał ku niej głowę, równał się ze stresem, gdy stanął oko w oko z rozwścieczonym ptaszyskiem. Ale twarz jaka wyłoniła się ponad wyjścia spowodowała, że dokuczliwe uczucie zniknęło tak szybko jak się pojawiło.
  „Za oknem jest coś ciekawego”
  Otarł spływającą łzę wierzchem dłoni, dopiero uświadamiając sobie, że szczypiące oczy uroniły niechcianą kroplę. Musiał stąd wyjść.
  — Nikt nie zginie Az — wychrypiał szorstko. Nawet głos zniżył mu się o ton. Duszący dym osadził się gdzieś w płucach. — Nie możemy tu zostać. Będziemy improwizować. Musze zaczerpnąć powietrza.
  Nie wiedząc kiedy przecisnął się przez Dudleya i Azizela, wychodząc na mokre deski. Wziął wdech wilgotnego powietrza nawet nie przejmując się tym gdzie jest ptak. Musiał zebrać myśli, a będąc zamkniętym w tej piwnicy, miał wrażenie, że chmura duszącego dymu zasłoniła mu zdrowy rozsądek.
  Przesunął spojrzenie w kierunku bestii. Leżała na jajku okrywając je swoim opierzonym ciałem. Więc to tam znajdowało się okno… Az da radę przejść koło ptaka niezauważony, ale oni?
  — Jeśli będzie trzeba użyję zasłony dymnej, abym mógł przejść z Dudleyem — powiedział, ale chrypa nadal łaskotała go w gardło. Starał się nie robić nerwowych ruchów. Stał wręcz bezruchu. Obrócił się w stronę Azizela i spojrzał na jego plecak. Chwilę milczał jakby zamyślony. — Co macie w torbach.
Nagła myśl, że coś z ich asortymentu może zająć stworzenie podczas przedostawania się oknem.
  — Jakieś jedzenie?

Całe szczęście, że dość szybko udało się zniwelować ten mały pożar wzniecony przez Tyrella. Niby zapłonął tylko regał, ale to w zupełności wystarczyłoby, aby parzące języki rozprzestrzeniły się po całym pomieszczeniu, dlatego też można uznać, że ta dwójka miała niebywałe szczęście. Wystarczyłaby zaledwie chwila rozkojarzenia, a ten drobny, nieco ryzykowny wybryk zakończyłby się dla nich tragicznie.
Szarowłosy przymknął oczy, przyciskając mocniej do ust i nosa wilgotny rękaw bluzy. Oczywiście nie udało mu się zareagować w porę, bo dym zdążył podrażnić jego drogi oddechowe. Mimowolnie zakaszlał, jednocześnie czując gorąc rozchodzącą się po jego anielskim organizmie. Musiał odchrząknąć, bo coś dziwnie szczypało go w gardło. Podobnie było z nosem, który palił go niesamowicie — na szczęście mokra tkanina ubrania, którą dociskał do skóry nieco zmniejszała poczucie dyskomfortu. Miał ochotę jak najszybciej się wydostać z tego miejsca, miał dość dej wyprawy.
Pchnął lekko właz i mniej więcej w tym samym momencie dosłyszał głos Azizela.
„Za oknem jest coś ciekawego.”
Dudley zerknął kątem oka na Tyrella, by następnie przenieść wzrok na białowłosego. Posłał mu pytające spojrzenie, bo chciał się dowiedzieć czym jest to „coś”, o którym wspomniał medyk. Zastanawiające, że nie dostrzegli tego wcześniej. Mogłoby się wydawać, że dość dokładnie przyjrzeli się budynkowi, że nic nie powinno im umknąć. A jednak umknęło.
„Pójdziemy tam, jak tylko zajmiemy się ogniem.”
— Spokojnie, ogniem się już zająłem — wydusił, na chwilę zabierając rękaw bluzy sprzed ust. Gdy tylko skończył mówić na nowo przywarł materiał do swojej twarzy. Chrząknął znowu, a drugą, wolną ręką kolejny raz złapał się plecy, delikatnymi ruchami masując obitą kość ogonową — jakby to miało coś mu dać.
Wolno posunął się do przodu i pewnie razem z Tyrellem opuścił piwniczkę.
— To jak, opuszczamy ten budynek? — wymamrotał, zerkając w stronę pokoju, w którym miejsce grzało ptaszysko.
„Jakieś jedzenie?”
— Mam jakieś pieczywo, ale myślę, że może nie warto ptaka zaczepiać. Rzucimy mu coś jeśli będzie próbował zaatakować. Poza tym... myślę, że teraz bardziej przejmuje się sobą i jajkiem niż nami. Ogień go zdezorientował, powinniśmy ruszać jak najszybciej.
I pewnie ruszyli, bo niby co innego mieli do roboty?

Trzeba było się ewakuować. Teraz gdy Azie bł pewny, że nic nie zagraża ptaszysku i jego wyklujce, mógł w spokoju wynieść się z zadymionego pomieszczenia. Dym naprawdę dawał się we znaki, a on nie lubił, jak oczy mu łzawiły, a płuca chciały uciec przez gardło. Podszedł więc do okna i upewniając się, że framuga jest wytrzymała, a parapet nie zapadnie się, usiadł na nim.Do ziemi dzieliło go troszkę centymetrów, ale anioł miał nadzieję, że uda mu się jakoś zawiesić po drugiej stronie i zeskoczyć bez większego szwanku. Nie miał skrzydeł, więc na majestatyczne wyfrunięcie raczej nie miał co liczyć. Wątpił też, czy któryś z jego towarzyszy okaże się bardzo bohaterski i wyniesie go w swoich ramionach.
- Nie ma sensu już teraz dokarmiać tego opierzonego potwora. Niech siedzi jak siedzi - powiedział, siedząc na parapecie. Odwlekał moment, w którym mógłby z tego okna wyskoczyć. Jego sweterek miauknął kilka razy, po czym całkowicie się wyłączył. Zapewne zamókł od deszczu. Azie miał nadzieję, że go prąd nie trzepnie, gdy z gracją chciałby wylądować na ziemi. Westchnął cichutko i spojrzał na swoich towarzyszy.
- To widzimy się na dole - oznajmił i ostrożnie wychylił nogi po drugiej stronie okna i wyskoczył przez nie.