Brakowało mu powietrza – uznał, że to główny powód, dla którego nagle jego własny umysł zaczął przekonywać go do złego. Był wystarczająco wściekły, by ulec podobnym namowom, jednak jakaś jego część uparcie próbowała przekonać go do tego, by nie podejmował żadnych pochopnych wniosków. Nadal żył i nadal mógł wyrwać się z tego miejsca bez plamienia swoich rąk krwią. Czyjaś śmierć była ostatecznością, nawet jeśli niekoniecznie zależało mu na tym, by ten pierdolony grubas przeżył. Zasługiwał na śmierć.
A karma była wredną suką.
Jest nikim.
Co ty powiesz.
Jest kupą mięsa
Odruchowo zacisnął palce mocniej, a języki ognia nabrały na sile, paląc jego twarz i kończynę. Z ust Leslie'go wyrwał się zduszony warkot, na który poświęcił niewielką część powietrza, którą udało mu się złapać przez mocno zwężone gardło.
Zabij go.
Zamknij się!
Zero, nikogo tu nie ma.
Świrował.
Głęboki oddech nieco otrzeźwił jego umysł równie mocno, co cios wymierzony w bok. Mroczki tańczyły mu przed oczami, gdy jego stopy wreszcie na nowo spotkały się z ziemią. Zbyt skupiony na uzupełnianiu płuc zbawiennym powietrzem, z początku ledwo zarejestrował, że miejsca w pobliżu drastycznie ubywało. Przynajmniej ten pierdolony grubas stał się tylko przeszłością – Vessare nie był pewien, czy tamten już  nie żył, jednak liczyło się to, że wreszcie go puścił, pozostawiając po sobie jedynie bolesną pamiątkę po wcześniejszym dotyku. Układając rękę na swojej szyi, był pewien, że pozostaną tam ślady.
Kolejne łupnięcie. Tym razem bardziej bolesne.
I jeszcze jedno.
I jeszcze.
― Patrz... jak... leziesz ― wymamrotał kompletnie bezmyślnie, nieświadomy tego, że jego głos był tylko marnym, urywanym szeptem pośród całej kakofonii przeplatających się ze sobą krzyków, błagalnych jęków, może nawet mamrotanych pod nosem modlitw. Miał wrażenie, że cały świat próbował utrudnić mu skupienie się na celu i zachowanie spokoju do tego stopnia, że nieświadomie sam stawał się powodem, dla którego tłum oszalał.
Zabij ich wszystkich.
Jeszcze tego brakowało.
Ochrypły i niezbyt głośny wrzask przedarł się przez sfatygowane gardło jasnowłosego. Chciał, żeby wszyscy dookoła po prostu zniknęli, a ta myśl nieświadomie doprowadziła do tego, że wiatr dookoła niego uderzył z jeszcze większą i odpychającą siłą, mając na celu odepchnięcie każdego, kto akurat znajdował się obok. Potrzebował przestrzeni, wolności, spokoju. Instynktownie sięgał po każdą deskę ratunku. Szczególnie w chwili, gdy zaraz za niszczycielskim podmuchem, płomienie buchnęły spod jego nóg, chcąc otoczyć go ochronną barierą. Tylko głupcy brnęliby w stronę źródła zagrożenia, narażając się na dotkliwe poparzenia.
Leslie.
Czego?
Uciekaj.

___✕ Kontrola wiatru: 3/3 posty – silna fala uderzeniowa, mająca na celu odepchnięcie wszystkich w pobliżu;
___✕ Kontrola ognia: 2/3 posty – płomienie otoczyły ochronnie Zero;
___✕ Kontrola emocji: 1/3 posty – niezależna od woli. Przez rozdrażnienie osoby w pobliżu mogą popadać w większą panikę, dostawać napadów agresji lub przejmującego smutku.

Łapczywie trzymał się życia.
Wiedział, że tylko ono mu pozostało.
Przez kilkanaście sekund otoczenie było dla niego tylko zlepkiem przytłumionych dźwięków, których nie rozumiał i serią to zamglonych, to przyciemniających się obrazów, które ledwo rejestrował. Na ten czas podzielił się na dwie części – gdy jedna powoli oddalała się, zatapiając się w mroku, który wypełniał jego uszy, oczy, nos i wlewał się do gardła, utrudniając oddychanie, druga pchała ciało do przodu. Całkiem możliwe, że właśnie za sprawą tej drugiej połówki był w stanie przetrwać.
Już nigdy go nie zobaczysz...
Nic nie wie--
Nicość.

---------------------------------
„Shh, bo go obudzicie.”
Umarłem?
Jeszcze nie.
Kurwa.
W jego sytuacji każdy miałby ochotę już nie żyć. Bolała go głowa, bolało go wysuszone na wiór gardło i na dobrą sprawę bolało go wszystko. Zacisnął mocniej powieki, mając szczerą nadzieję, że nie będzie musiał ruszyć się z miejsca, w którym aktualnie leżał, a przynajmniej nie w najbliższym czasie. Pierwszą rzeczą, o której powinien pomyśleć, było zorientowanie się w terenie – nie wiedział, gdzie był, czyj głos słyszał ani też skąd wziął się ten przyjemny zapach, znacznie lepszy od tego, którego doświadczał w brudnej stodole, w której wcześniej przebywali. To dzięki niemu w pierwszym odruchu uznał, że im się udało.
„Ostrożnie, jest zimna.”
Polecenie zdawało się do niego nie dotrzeć. Gdy woda dosięgnęła jego spierzchniętych warg, od razu zaczął łapczywie pociągać kolejne łyki. Potrzebował tego. Tak kurewsko tego potrzebował, że na chwilę kompletnie zapomniał o bólu i podniósł rękę, by uniemożliwić nieznajomej osobie odsunięcie naczynia. Otrzeźwiał dopiero, gdy zaniósł się nagłym atakiem kaszlu i odruchowo poderwał do siadu, jakby właśnie wybudził się z nieprzyjemnego snu. Część wody wylała się na jego tors, mocząc poszarpany i brudny podkoszulek.
Gdy kasłanie ustało, powieki skrzydlatego wreszcie odsłoniły pozbawione blasku oczy, pod którymi malowały się zmęczone ciebie. Wyglądał okropnie, choć może dzięki temu idealnie wpasowywał się w otoczenie, nawet jeśli pod warstwą brudu i otępienia kryła się dużo młodsza odsłona jego twarzy.
― Udało się? ― wyrzęził nieco bezmyślnie. Gardło jak na złość próbowało odmówić mu posłuszeństwa, a wydobycie z siebie głosu przypomniało Lesliemu o wcześniejszej próbie zmiażdżenia jego krtani. Potarł lekko opuszkami posiniaczoną skórę na szyi i zawiesił wzrok na znanym mu już Rory'm. ― Gdzie--
jesteśmy?
Co dalej?
Nie dokończył, jakby samo spojrzenie miało dać do zrozumienia chłopakowi, że domagał się jakichkolwiek wyjaśnień. Brakowało mu siły, chociaż nie chciał pytać, jak długo tu leżał. Prawda mogła okazać się znacznie gorsza niż zakładał.

___✕ Kontrola wiatru – odnowa: 1/3 posty;
___✕ Kontrola ognia – odnowa: 1/3 posty.

„Wszyscy twoi przedstawiciele zachowują się tak zach—”
Zerknął na chłopaka z ukosa i nie wyglądało na to, by w pierwszej chwili zapałał do niego pozytywnymi uczuciami. Negatywnymi też nie, jednak jeśli istniał bardziej dobitny sposób na przekazanie komuś bez słów, że nie powinien dociekać ani – a to już tym bardziej – się zbliżać, to na pewno nikt z tutaj obecnych go nie znał. Leslie był kimś, po kim wyraźnie było widać, że cenił sobie swoją prywatność i przestrzeń, z czym nawet nie próbował się kryć tylko po to, by zdobyć sobie czyjąś sympatię, jednak w tak trudnych czasach takie zachowanie nieraz potrafiło ocalić jego dupę. Kiedy z ufnością podchodziłeś do każdego, kto wyciągał w twoją stronę rękę, równie dobrze mogłeś wytatuować sobie na czole słowo OFIARA. Ofiary z kolei były najlepszą przynętą dla drapieżników.
Jego palce mimowolnie zacisnęły się na podanym mu naczyniu, jakby paskudny zapach „potrawy” pobudził jego głęboko skrywane instynkty, które błyskawicznie uruchomiły trybiki w jego głowie: jak to gówno się na mnie wyleje...
Zmarszczył nieznacznie nos, opuszczając wzrok na breję, będącą dziełem jakiegoś niespełnionego kucharza, który nadal karmił się złudnymi marzeniami, że kiedyś uda mu się zrobić coś, na czego widok i zapach nie dostanie się skrętu żołądka. Chociaż Zero jeszcze nie spróbował – To ma być zupa? – dania, już czuł charakterystyczne mrowienie w szczęce, charakterystyczne dla momentu, w którym zwyczajnie masz ochotę zwrócić wszystko, co wcześniej pochłonąłeś.
Na szczęście niczego nie jadł.
― Jasne ― wychrypiał bez większego przekonania. Jednak nie wątpił, że szef kuchni często spotykał się ze sceptycznymi minami, gdy podawał tę specjalność zakładu. Niemniej jednak wstrzymawszy oddech, uniósł naczynie i najpierw niepewnie dotknął górną wargą cuchnącej brei, a chwilę po tym pociągnął solidny łyk, uznając, że tym sposobem szybciej będzie miał to za sobą. Od razu tego pożałował, jednak zacisnął zęby, byleby nie zwrócić tego, co rzekomo miało postawić go na nogi, a nie od dziś było wiadomo, że leki nie miały smakować – miały być skuteczne. ― Nawet smakuje jak gówno ― wycedził, przecierając usta wierzchem ręki i odstawił naczynie na bok. Nic nie było w stanie zmusić go, by dopił to do końca.
„Nie mamy czasu, Rory.”
Usłyszany głos nie należał do najprzyjemniejszych i – jak się szybko okazało – sama jego właścicielka także taka nie była. Nie prosił się o niańczenie. Od początku chodziło wyłącznie o wymianę przysług. Vessare zrobił zamieszanie, pomagając im się wydostać, a do nich należała pomoc jemu, a mimo tego, że był już wolny, nadal miał wrażenie, że nie wiedział, dokąd pójść.
― Chwila ― mruknął, unosząc dłoń w uciszającym geście. Drugą ręką podparł się, by podciągnąć ciało do wygodniejszego siadu. Na razie nie uśmiechało mu się podnoszenie się z ziemi.
„Ile masz lat?”
― Na pewno dużo więcej niż ty ― rzucił wymijająco do dzieciaka, jednak szybko pokręcił głową, jakby to nie było teraz ważne. Bo nie było, jednak jasnowłosy uparcie starał się nie pokazywać, że był w kropce. Z ich pomocą czy bez niej, musiał się stąd jakoś wydostać, jednak nie zmieniało to faktu, że nadal mogli okazać się dla niego całkiem przydatni – choćby za sprawą informacji. ― Nadal nie wiem, gdzie jesteśmy ani jak się tu znalazłem. Sądząc po twoim nazewnictwie ― tu wskazał niedbale ręką na Rory'ego ― nie pochodzimy z tych samych stron, ale może istnieje szansa, że wiesz, gdzie znajduje się Desperacja? Więcej mi nie potrzeba. Muszę tam wrócić, chociaż sądząc po waszym pośpiechu, pewnie nadal wszyscy mamy przejebane.

___✕ Kontrola wiatru – odnowa: 2/3 posty;
___✕ Kontrola ognia – odnowa: 2/3 posty.

― Na szczęście nie wierzę w cudowną i uzdrawiającą moc czegokolwiek. Przynajmniej nie natychmiastową ― rzucił, na języku nadal czując niezbyt przyjemny posmak ziół, jednak ten z każdą chwilą był coraz bardziej mdły i stopniowo odchodził w zapomnienie.
Leslie w porę przyłapał się na tym, że przemknął wzrokiem dookoła, jednak nie po to, by zbadać teren ani ocenić to, ilu jeszcze ich towarzyszy czaiło się w pobliżu, jednak po to, by sprawdzić, czy mieli więcej wody. Na moment przycisnął język do podniebienia, byleby tylko nie odważyć się zapytać, a łapczywa zachcianka zniknęła jakby sama z siebie. Nie śmiał wątpić, że na chwilę obecną mieli niewiele, skoro sami znajdowali się daleko od swoich stron.
Opuścił spojrzenie na mapę.
„Tu jesteś.”
Skupił się na wskazanym punkcie. Gdy przejeżdżało się palcem po mapie, zawsze miało się wrażenie, że droga do celu była krótka i przyjemna. I że nie stały na niej żadne przeszkody. Wystarczyło jednak wyruszyć w drogę, by zorientować się, że życie wcale nie było aż tak prostsze, ale na pewno stałoby się takie, gdyby ten pieprzony skrawek papieru skrywał w sobie magiczne moce, za sprawą których bez wysiłku można byłoby dostać się w wybrane miejsce. A wystarczyłoby przyłożyć do niego jeden palec...
Dwa dni na wschód do granicy, potem dalej na wschód. Znaleźć przełęcz, potem na północ – powtórzył wszystko w głowie w dość oszczędnej wersji, którą uznał za łatwiejszą do zapamiętania. Powoli kiwnął głową, przekazując Rory'emu, że przyjął to do wiadomości, co oznaczało mniej więcej tyle, że zamierzał wyruszyć już niedługo. Im szybciej, tym lepiej, szczególnie, że sam zdążył już uzmysłowić sobie, że nie miał wiele czasu, ale za to miał nadzieję, że już nie trafi na tę bandę kretynów, którzy próbowali go sprzedać.
― Mówiłem już, że zmierzam na Desperację. Ale stamtąd już dam sobie radę ― odparł spokojnie, maskując całą niechęć co do faktu, że coś zdradziło jego przynależność rasową. Dzięki temu miał większe szanse na to, by zbyć tę niekorzystną prawdę. Musiał przy tym kompletnie odciąć się od rozentuzjazmowanego tonu dziecka.
Rozmasował dłonią kark i powoli zaczął podnosić się z ziemi. Na początku jedynie oceniał swoje siły, opierając ciężar ciała na rękach. Ramiona jasnowłosego zadrżały nieznacznie, jednak napięcie mięśni – rzecz jasna, mimo bólu – załatwiło sprawę. Najpierw przeszedł z siadu do kucek aż wreszcie stanął na równych nogach. Niejeden w tej sytuacji marzyłby o wygodnym miejscu do spania – on także wolałby mieć przy sobie miękki materac. Ale znajdował się w samym środku niczego.
― Grunt, że cokolwiek dostanę. Powinno wystarczyć ― przyznał nadal ochrypłym głosem. Często o prowiancie na dwa dni można było tylko pomarzyć. Mimo tego zamierzał odpowiednio wszystko porcjować. Przy odrobinie szczęścia jedzenia i wody mogło mu zostać na trochę dłużej.
„Zabierzmy go!”
Uniósł brew w pytającym wyrazie, gdy przenosił wzrok na dzieciaka. Wyraźnie wyczuł wszelkie negatywne emocje związane z tym pomysłem i prawdopodobnie to one miały przeważyć o decyzji – tak samo jak to, że dzieciaki przeważnie nie miały nic do gadania.
W tym przypadku było inaczej.
Czy on właśnie rozstawia ich po kątach?
Na to wygląda.
― Słyszałem, ale nie wiem czy jest sens, żebyście nadkładali drogi, dokądkolwiek się kierujecie. Nie jestem głupi i widzę, że nie za bardzo uśmiecha wam się taka opcja. Oberwałem i będę was spowalniał. Sprawy miałyby się inaczej, gdybyście w ogóle rozważali podróż w tę samą stronę.
Powinieneś myśleć o sobie.
Myślał, a odkąd pamiętał, ze wszystkim radził sobie sam, jednak nie dało się ukryć, że poruszanie się samemu po nieznanych terenach było raczej głupim posunięciem.

Przesunął ręką po miejscu, w którym jeszcze przed momentem czuł na sobie nachalny dotyk chłopaka. Odepchnięcie go od siebie na oczach pozostałej dwójki nie byłoby dobrym posunięciem, dlatego tym razem musiał stłumić w sobie cały wstręt, który rodził się wraz z naruszaniem jego przestrzeni osobistej. Nawet jeśli dzieciak nie miał złych intencji, jasnowłosy uważał, że z tymi dobrymi mógł obnosić się na stosowną odległość.
― Brzmi, jakbym miał ślęczeć tu przez kilka kolejnych dni, zanim pójdę dalej ― rzucił sucho, mając wrażenie, że nadal nie powiedziano mu wszystkiego. Wskazano zaledwie kierunek drogi, nie podając czyhających na niego zagrożeń. Nawet jeśli pustynia zdawała się być morzem niczego, na pewno posiadała swoich mieszkańców, którzy nie przepadali za naruszaniem własnego terenu. Nie wspominając już o tym, że to właśnie przez nią został przewieziony przez swoich oprawców, choć część z nich najpewniej gryzła już piach. Powinna go gryźć.
I nie czułbyś się z tym źle?
Oni zaczęli, więc ktoś musiał to skończyć.
― Jeśli będę zwlekał, nie wystarczy mi wody. Znacie pustynię? ― Zupełnie nieumyślnie przeciągał ich odjazd. Konieczność zdobycia informacji była dużo ważniejsza od ich czasu, a z pewnością nie kosztowała wiele, biorąc pod uwagę, ile już dla nich zrobił.
Leslie bez wahania przyjął do rąk worek, rozchylając go lekko, żeby zajrzeć do środka. Był to instynktowny odruch i pewnie każdy na jego miejscu postąpiłby tak samo, byleby tylko dowiedzieć się, czy przypadkiem nie został zrobiony w chuja. W jego fachu było to niebywale ważne, gdy na co dzień zajmował się zdobywaniem zasobów dla Czarnej Melancholii.
― Jeśli pójdę na północ, jaka jest szansa, że uzupełnię tam zapasy i będę mógł wrócić na miejsce jakąś inną drogą?
Musiał rozważyć wszelkie opcje.