Nie udzielił odpowiedzi na pytanie, choć sprawa była oczywista – Leslie'mu nie przyszło to do głowy. Nie wierzył, by istniał jakikolwiek dobry powód, dla którego słusznie było dać złapać się w niewolę.
Nie? Nie pamiętasz już jak było wtedy?
Nie wygląda, jakby siedział tu dla kogoś.
Pokręcił nieznacznie głową, chociaż nawet z perspektywy Rory'ego dało się dostrzec, że nie chodziło mu o udzielenie przeczącej odpowiedzi. Odruchowo próbował odsunąć od siebie niepotrzebne myśli, które łupały mu w głowie. Nie powinien pochopnie oceniać kogoś nieznajomego, choć chłopak z każdą kolejną sekundą przywoływał jedynie złe wrażenia. Teraz jednak wydawał się być jedyną kartą przetargową, niezależnie od tego, jak bardzo Vessare nie chciał mieć z nim nic wspólnego.
„Idź spać.”
Wyraz, który pojawił się na twarzy jasnowłosego wyraźnie wskazywał na to, że nie miał w planach zostawania tutaj na noc, a już tym bardziej wyczekiwania na robotę, którą dla niego przygotowano. Jego szczęka wyraźnie napięła się, gdy słuchał kolejnych słów wymordowanego. Chociaż nie odezwał się ani słowem, lśniące, dwukolorowe tęczówki wyraźnie komunikowały, że to nie był odpowiedni czas na takie przekręty, jednak jego „towarzysz niedoli” miał rację w jednym – nie musiał niczego dla niego robić, nawet jeśli poniekąd jechali na jednym wózku. Z tą różnicą, że tylko jeden z nich mógł dać z niego nogę w prosty sposób.
― Nie mam żadnego interesu w tym, by pokrzyżować ci plany ― rzucił, opadając do pozycji kucającej, jednak stale zachowywał odpowiednią odległość między sobą a młodzieńcem. Podparł się ręką przed sobą dla większej równowagi, czując cały ciężar obolałego ciała. ― Przede wszystkim nawet ich nie znam, w dodatku jestem w stanie wymknąć się stąd na tyle cicho, by nie zrobić zamieszania. Nie odczułbyś żadnej szkody. ― Został jednak uświadomiony, że nie o szkodę tu chodziło. ― I racja, nie mam ci nic do zaoferowania, jak nikt z tu obecnych. Nie wiem gdzie jestem, nie wiem kim są ci ludzie, ale mam ciekawsze plany na życie niż robienie za niewolnika. W każdym razie ― zrobił krótką pauzę, jakby do samego końca rozważał, czy jego ostatnia deska ratunku była właściwą deską ― skoro martwisz się o swoje plany, może jest szansa, że zamiast przeszkody potrzebujesz pomocy?

Przyglądał się chłopakowi w skupieniu, czekając na jakąś pozytywną relację. Mimowolnie wbijał palce jednej ręki w siano, o które ją opierał, jakby to tam kumulował całe swoje napięcie związane z położeniem, w jakim się znalazł. Poczuł cień ulgi, dostrzegłszy jego zainteresowanie, jednak nie okazał tego w żaden sposób – był dopiero w połowie drogi, którą jeszcze można było odprawić go z powrotem, ale na razie pozostało mu zadowolić się faktem, że przynajmniej dotarł aż tutaj.
― Potrafię walczyć, nieraz musiałem też coś ukraść, nie będę cię spowalniał, gdy przyjdzie się skądś zwinąć – jestem w stanie wybrać sobie najkrótszą drogę, choćbym miał przebiec dachem ― wyliczył, jednak dało się zauważyć, że to jeszcze nie wszystko. Przecież nikt nie założył mu tych kajdan, by nie mógł wykorzystywać tak podstawowych zdolności. ― To, rzecz jasna, tylko przyziemne umiejętności. Bez nich ― zerknął na kajdany ― będę w stanie w sekundę puścić z dymem całą tę szopę i nie tylko. Poza tym jestem w stanie przybrać tak niewielką formę na jakiś czas, że mogę prześlizgnąć się, gdzie będzie trzeba ― rzucił. Przez ten cały czas Vessare mówił odpowiednio ściszonym tonem, jakby dbał o to, by zdolne były go usłyszeć jedynie uszy Rory'ego, a nie uszy ścian.

Bingo.
Tę myśl zachował już tylko dla siebie. Kiwnął nieznacznie głową, jakby po prostu przyjął do siebie fakt, że udało mu się go przekonać. Zamierzał spełnić obietnicę, nawet jeśli spieszno było mu do wolności. Pochylił się nieznacznie, jednak nadal zachowywał możliwie jak największy dystans, chcąc uniknąć jakiegokolwiek przypadkowego kontaktu fizycznego. Był już wystarczająco brudny i nie potrzebował na sobie dodatkowego brudu cudzego dotyku.
Wspomniany plan wydawał się być całkiem prosty, a zakładał, że skoro jutro pozbędzie się tego żelastwa, ucieczka będzie jeszcze prostsza. Leslie gdzieś w połowie jego wypowiedzi wydał z siebie krótkie „yhym”, dając rozmówcy znak, że przez cały czas go słuchał, choć niewątpliwie mógł sobie darować ponownego wspominania o tym, co rzekomo miało go czekać.
W końcu nigdzie się nie wybierał.
Powinieneś na niego uważać.
Nie planuję zaufać mu bezgranicznie. To tylko przysługa za wolność.
― Przyjąłem ― mruknął rzeczowo, cofając się i powoli podnosząc z kucek. Wydawało mu się, że właśnie tego po nim oczekiwano. ― Białe włosy, czerwone oczy, królicze uszy ― wymienił pokrótce, zapewniając, że zapamiętał wszystko. Wydawało mu się, że to wystarczy, by zrzucić z jego nadgarstków ten niepotrzebny balast, ale zamiast tego musiał stłumić zrezygnowane syknięcie, przygryzając dolną wargę od wewnątrz.
Nie miał wyboru.
― W porządku. ― Zero nie mógł oczekiwać zaufania od kogoś, komu sam nie ufał i kogo nie znał. Wzajemnie zresztą. Na jego miejscu zachowałby się tak samo, jeśli już w ogóle chciałby powierzyć komuś nieznajomemu swoją robotę. Skinąwszy krótko głową, wrócił pod ścianę, pod którą wcześniej siedział, choć każdy jego ruch był wyraźnie ociężały. Odpoczynek był teraz najlepszym rozwiązaniem, chociaż rozejrzawszy się po zarysach sylwetek w mroku, nie był pewien, czy da radę spokojnie zmrużyć oczy.
Powoli osunął się do siadu i niechętnie przylgnął plecami do drewna, znów narażając się na piekący ból. Opuścił wzrok, lekko przymykając powieki, które wkrótce całkiem przysłoniły mu widok.
― Rory? ― mruknął sennie, jakby nagle sobie o czymś przypomniał. ― Czym są żywotrupy?
Powinien wiedzieć, z kim miał do czynienia.

― U nas nazywa się ich wymordowanymi ― stwierdził, odnosząc wrażenie, że mówi właśnie o nich. Spotykało się ich na co dzień, byli w zasadzie większością społeczeństwa w miejscu, w którym obecnie mieszkał. Rzecz jasna Rory dość prędko zbił go z tropu, kontynuując swoje pokrętne tłumaczenia, z których Vessare niewiele zrozumiał. Wiedział, że miał do czynienia z osobami, które śmierć miały już za sobą, ale przywołując na myśl jedną, konkretną osobę – której obraz przywołał nieprzyjemne ukłucie w klatce piersiowej – nie był w stanie dopasować do niej odoru zgnilizny.
Ściągnął nieznacznie brwi w skupieniu, mimowolnie odpływając myślami gdzieś dalej, przez co część tego, co mówił do niego chłopak wyraźnie mu umknęła. Nie sądził jednak, by ten opis miał jakieś kluczowe znaczenie.
― Niezbyt rozumiem. Ale możliwe, że nie mówimy o tym samym. Wymordowani są różni. Jedni bardziej zdziczeli, inni nadal przejawiają dawne człowieczeństwo, mimo że każde z nich nosi w sobie jakieś zwierzę, w które w każdej chwili może się przemienić ― opisał to po swojemu, na koniec mimowolnie ziewając. Zmęczenie coraz bardziej go przytłaczało. Wbrew temu, co sądził o zasypianiu tutaj, nie potrafił zwalczyć go do końca. Świadomość ciężkiego dnia, który go czekał, zrzuciła na jego powieki kilkutonowy ciężar, który miał tam pozostać aż do rana.
Po chwili jakakolwiek próba kontaktu z Zero była już daremnym trudem. Głowa opadła mu niżej i choć ta pozycja miała zaowocować porannym bólem karku, jasnowłosy zasnął.

Potarł palcami oczy, nie zwracając już uwagi na to, że były brudne – cały był brudny i jedynym, o czym teraz marzył, był letni prysznic. Nie sądził, by w najbliższym czasie miał zyskać dostęp do wody, pomijając tę, w której myli się wszyscy zapaskudzeni więźniowie. Rozmasował kark, który bolał go od niewygodnej pozycji, w której spał, przesuwając wzrokiem po ciemnym pomieszczeniu, w którym nadal się znajdowali, co już na dobre wykluczyło możliwość tego, że wszystko mu się po prostu przyśniło. Miał do czynienia z brutalną rzeczywistością i nie wiedział, za jakie grzechy przyszło mu się z nią zmierzyć – nie przypominał sobie, by zrobił coś aż tak złego.
Może to spotyka zdradzieckie anioły?
Bardzo zabawne.
Wyprostował się ze zniechęconym pomrukiem, mając wrażenie, że wszystkie kręgi zaraz strzelą, wracając na swoje miejsce. Brakowało mu tego sfatygowanego materaca, który był częścią jego dobytku w Czarnej Melancholii.
Kiedy drzwi otworzyły się, odruchowo zacisnął powieki, chroniąc oczy przed światłem. Po takim czasie spędzonym w ciemnościach, nagły przebłysk jasności był prawdziwą katorgą. Od razu poczuł znajomy ból na czole, który minął, gdy w szopie znów zapanował półmrok. Zero niechętnie uchylił powieki, gdy pomieszczenie wypełnił inny zapach, a jego wzrok spoczął na wiadrach wypełnionych czymś, co tylko miało przypominać jedzenie. Skrzywił się mimowolnie, jednak doskonale wiedział, że ten grymas nie był wynikiem niesmaku, a raczej świadomością, że był na tyle głodny, że był skłonny podejść do wiader i zgarnąć dla siebie chociaż trochę ochłapów. W normalniejszych warunkach nawet nie spojrzałby w tamtą stronę, wiedząc, że było to poniżej jego godności. A teraz? Czuł się, jak długo głodzone zwierzę, które obgryzie wszystko, co mu się rzuci.
Przysłonił usta i nos, licząc, że to pomoże zapomnieć mu o jedzeniu, jednak uparcie wpatrywał się w tłum, który w momencie znalazł się przy korycie. Na języku czuł gorzki posmak desperacji, który przypomniał mu o tym, jak ciężko było mu, gdy dopiero trafił na Desperację. Wtedy jednak nie był więziony i zdany na czyjąś łaskę, dlatego teraz był gotów podnieść się i odepchnąć od wiader kilku niewolników, byleby dorwać się do tego, co zostało.
Zrób to.
Nie chcę.
Próbował przekonać samego siebie, że nie jest głodny.
Drgnął, gdy cudza ręka spoczęła na jego ramieniu, wyrywając go z letargu i zmuszając do odwrócenia wzroku od zbiegowiska. Dotyk sprowadził go na ziemię, a Leslie zamrugał, jakby faktycznie chwilę temu zupełnie stracił czujność. Obecnie był skłonny pozostać na swoim miejscu, a opróżnione do reszty wiadra tylko pozbawiły go dylematu. Mimo ściśniętego żołądka, wciągnął powietrze z ulgą i potarł palcem nasadę nosa, mając nadzieję, że to już ostatni raz, kiedy będzie musiał coś takiego przeżywać.
― Jasne. Mam nadzieję, że to nie aż tak trudne ― mruknął, zerkając na rozpięte kajdany i ostrożnie podniósł się na równe nogi, sprawdzając przy okazji, czy da radę poruszać się tak, by niczego nie naruszyć. Przez jakiś czas na pewno miał mieć ograniczone pole manewru, jednak kiwnął głową w zrozumieniu i niemej obietnicy zachowania ostrożności.
Potem padł rozkaz.

― ― ― ― ― ― ― ― ― ―
Stawiał nieduże kroki, gdy wreszcie znaleźli się na zewnątrz, jednak przy skrępowanych nogach te ruchy były zrozumiałe – wolał po prostu zachować ostrożność, by nie wywinąć orła przy pierwszej lepszej okazji. Znów dyskretnie rozglądał się na boki, jakby planował zapamiętać niewielkie skrawki otoczenia, choć wątpił, że te miały pomóc mu w odnalezieniu drogi powrotnej. Nic nie wydawało się znajome i też nic nie usprawiedliwiało tego, że ktoś zadał sobie tyle trudu, by wlec ich wszystkich taki kawał drogi.
Trzask. Szarpnięcie.
Kajdany zakołysały się niebezpiecznie, a Vessare zaklął pod nosem i odruchowo ustawił nogę tak, by zabezpieczyć żelazne obręcze przed zsunięciem. Z trudem powstrzymał się od warknięcia na strażnika, który pozwalał sobie aż za bardzo. Wiedział jednak, że musi przełknąć całą gorycz, dopóki nie znajdzie się w pobliżu chłopaka z króliczymi uszami. Na całe szczęście było tak, jak mówił Rory – rzucał się w oczy aż za bardzo, a skrzydlaty mógł cieszyć się z faktu, że póki co wszystko szło po ich myśli, nie licząc kajdan, które z każdym krokiem zsuwały się coraz niżej. Nie był pewien, czy uda mu się dojść do piedestału, dlatego opuścił wzrok, by być gotowym na zerwanie kajdan również z nadgarstków i zadziałać odpowiednio szybko.
Brzdęk.
Czas jak gdyby zatrzymał się, a jasnowłosy wstrzymał oddech na ułamek sekundy. W kolejnym już szarpnął rękami, uwalniając się z okowów. Miał zrobić zamieszanie – nieważne w jaki sposób. Gdy już nic go nie ograniczało – a przynajmniej taką miał nadzieję – na placu, a zwłaszcza dookoła piedestału i jego samego, poderwał się silny wiatr. Nie na tyle silny, by swoją niszczycielską siłą, zerwać dachy z budynków, ale na pewno na tyle, by utrudnić innym poruszanie się i widoczność, gdy wściekle siekał po oczach. Gdyby tylko miał więcej siły, na pewno poszłoby mu dużo lepiej. Tylko on i nastolatkowie zebrany na drewnianym podeście, nie odczuli większych skutków działania mocy – poruszane powietrze ledwo muskało ich ciała i poruszało włosami. Niedługo po tym blondyn znalazł się tuż obok białowłosego chłopaka o nieprzeciętnej urodzie i prędko rozejrzał się po okolicy, jakby usiłował wychwycić wzrokiem swojego znajomego.
― Zaraz się zmywamy.

___✕ Kontrola wiatru: 1/3 posty.

― Nie mamy czasu. Rusz się ― rzucił głośniej, nieco bardziej warczącym tonem, co nie przyniosło zamierzonego skutku. Oczywiście, przemknęło mu przez głowę. Przez moment zastanawiał się, dlaczego w ogóle pomyślał, że od chwili uwolnienia się z okowów wszystko pójdzie gładko. Z wyraźną niechęcią wyciągnął rękę przed siebie, chcąc szarpnąć chłopaka za ramię, jednak widoczny ruch z boku, zmusił go do cofnięcia się kawałek, jakby z miejsca założył najgorszy scenariusz, który zakładał, że jeśli tego nie zrobi, ktoś, komu udało się cudem przedrzeć przez panującą dookoła zawieję, zaraz dźgnie go nożem.
W tym momencie jedynie przyglądał się drobnej postaci, która zgarniała wymordowanego sprzed jego nosa. Szybko przypomniał sobie, że Rory wspominał coś o zgarnięciu ich tuż po zamieszaniu. Założywszy, że użył wtedy liczby mnogiej, Leslie uznał, że jego nowy znajomy niekoniecznie zamierzał brudzić sobie ręce osobiście.
„Nadążysz?”
A mam jakiś inny wybór?
Niosąca się po placu wrzawa uświadamiała mu, że ucieczka była dla niego jedynym wyjściem. Wiedział, że w tym momencie ich drogi równie dobrze mogły się rozejść, jednak z drugiej strony los blondyna był w pewnym stopniu – i tylko w pewnym – zależny od osób, z którymi postanowił zawrzeć ten drobny kontrakt. Widział w nich swojego rodzaju źródło informacji. Wyglądało na to, że wiedzieli o tym miejscu znacznie więcej (a w przeciwieństwie do Zero wiedzieli cokolwiek), co mogło oznaczać, że orientowali się, w którym kierunku powinien się udać, by dotrzeć na Desperację i nie błądzić po drodze całymi miesiącami.
Wybór był oczywisty i nie zastanawiał się nad nim długo. Widząc jak zamaskowana kobieta ruszyła z miejsca ze swoim dodatkowym balastem, sam postanowił wyrwać do przodu, by podążyć śladem jej i Rory'ego, którego twarz mignęła mu na wysokości. Zdążył jednak ledwo wyszarpnąć się do przodu, otworzyć szerzej oczy w zaskoczeniu i poczuć, jak coś ciągnie go do tyłu, przypominając mu, że jeszcze nie znalazł się na wolności. Zupełnie jak łańcuch, który przypominał psu, że jego miejsce było przy budzie za każdym razem, gdy zapędził się za daleko.
Zachłysnął się powietrzem, czując silny uścisk na swoim gardle. Widok twarzy oprawcy był odrażający, jednak bardziej skupił się na jego głośnym krzyku i cuchnącym oddechu. Nie rozumiał, co mówił, jednak jego donośny głos z pewnością przyciągał uwagę. Jasnowłosy nawet nie próbował rozejrzeć się na boki. Łapczywie łykając powietrze, machnął ręką, chcąc wzmóc podmuchy wiatru dookoła sceny. Wyglądało to tak, jakby sama Matka Natura była dziś przeciwna zbliżaniu się do niego.
Wyciągnął przed siebie otwartą dłoń z taką szybkością, by grubas poczuł ból w momencie, w którym ta miała zderzyć się z jego twarzą. Jednak nie chodziło jedynie o samo uderzenie. Gdy jego ręka znalazła się wystarczająco blisko tej parszywej mordy, spod palców skrzydlatego buchnęły płomienie. Chociaż ich barwa była zimna, parzyły równie mocno, co zwyczajny ogień, a usta chłopaka jak na złość ułożyły się w bezgłośne „Żryj to”.
Cóż za dojrzałość.
Kolejny haust powietrza. Palce wolnej ręki oplotły się – przynajmniej częściowo – dookoła nadgarstka mężczyzny, który także miał mieć tę niemiłą okazję bliższego poznania się z językami ognia, które stopniowo zaczynały wspinać się wyżej po jego przedramieniu. Cillian miał szczerą nadzieję, że wcielenie się w rolę żywej pochodni, zniechęci grubasa do przytrzymywania go. To byłaby jego szansa.

___✕ Kontrola wiatru: 2/3 posty – próbuje odciąć drogę posiłkom;
✕ Kontrola ognia: 1/3 posty