Widząc, że pies sam jest chętny do głaskania, dziewczyna uśmiechnęła się wesoło. Od razu polepszył jej się humor. Chyba powinna więcej czasu spędzać z zwierzakami. Jakże jej brakowało tulenia pupili. Drapała Rayu za uchem. W ogóle nie zwracała uwagi na to, że właścicielce czworonoga może się to niespecjalnie podobać. Ona chciała teraz trochę pobawić się z psiakiem, a on aż prosił się o pieszczoty. Odmówienie mu, byłoby wielkim błędem!
- Nie, tylko wtedy, kiedy jest okazja.
Zerknęła na nieznajomą dopiero wtedy, gdy ta powiedziała, że Rayu może w każdej chwili ugryźć. Przekręciła głowę w prawą stronę, przyglądając się psu. Czy takie słodkie, niewinne i przemiłe stworzonko potrafiłoby kogoś skrzywdzić? Przecież to było wręcz niemożliwe! Różowa była czasami za bardzo lekkomyślna jeśli chodzi o zwierzęta. Wydawały jej się takie cudne. Nie raz ugryzł ją pies czy też dosyć dotkliwie podrapał kot. Mimo to nie zmieniła swojego postępowania ani toku myślenia. Najwyraźniej jeszcze się nie nauczyła niczego na błędach. Piękne chwilę przerwał okropny hałas. Widząc kulę na ziemię, zdziwiła się nieco. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że dziewczyna ma gips na nodze. Że też wcześniej tego nie zauważyła. Pewnie do tego czasu nie zdawałaby sobie z tego sprawy, gdyby nie ten dzieciak, który narobił trochę zamieszania.
- Co ci się stało?
Zapytała bardziej z zwykłej ciekawości, aniżeli z troski. Nie należała do najbardziej pomocnych osób. Widząc kogoś w jakieś pułapce, prędzej zapytałaby się go dlaczego tam się znalazł, niż ruszyła od razu z odsieczą. Tym bardziej, gdyby to dotyczyły całkowicie obcego jej człowieka. Bywały takie dni, że więcej empatii miała zwykła drapaczka do pleców niż ona.
- Hm, dzięki. Twoje włosy też mają ciekawy kolor.
W prawdzie białą barwę włosów częściej spotykała u starszych osób. Jednak musiała przyznać, że nieznajoma, mimo młodego wieku, dobrze prezentowała się w białych puklach. Tego oczywiście nie powie na głos! Głaskając psiaka, przypatrywała się Kamikaze. Wyglądała na młodszą od niej. Chociaż co do tego nie mogła mieć całkowitej pewności. Nie raz spotykała dziewczyny, które będąc starsze, wydawały się nie mieć nawet osiemnastu lat. Jakie to smutne...
Kiyomi niestety nie potrafiła prawidłowo ocenić charakteru kogoś jedynie na podstawie wyglądu. Zazwyczaj jej przypuszczenia okazywały się być po prostu mylne. I tak „szuflatkowała” ludzi według swojego upodobania.

Naburmuszona ciągle, stałą opierając ciężar na prawej nodze, logicznie - odciążając lewą w gipsie.
- Okazja powiadasz? Czyli mam rozumieć, że populacja pupili w "naszym" mieście się zmniejsza? - Zabrzmiało trochę jak pogarda i spław, ale... Jakby nie patrzeć, nie widziała wielu osób, którym towarzyszył jakiś pupil. W ogóle, kiedy wdała się z kimś w rozmowę, to nikt nawet nie wspomniał ani słowem o żadnym zwierzaku. Przykre, nawet bardzo. Wtedy, kontemplując sceny ze swojego życia, wszystko stało się jasne. My wymieramy. Wszyscy. Według zasad ewolucji - powoli, ale nieodwracalnie i brutalnie. Przyszła jej do głowy pewna myśl. Nie od dzisiaj wiedziała, że jest jakimś pomylonym organizmem, którego o dziwo ta ewolucja jeszcze nie wytępiła. W takim razie, po co ona tu jest? Czyżby siła wyższa miała wobec niej jeszcze jakieś plany? Ciekawe tylko, jakie.
I wtedy ją olśniło. A co, gdyby zaczęła pracować dla S.SPEC? Wiedziała, że w zastępach tej organizacji źle traktuje się wymordowanych i mutantów. A ona ze swoim dość spokojnym usposobieniem, mogłaby tam zasiać trochę łagodności. Po dawnej rozmowie z panem Łowcą, świat konspiracji - jak go zwała - nie był już taki różowy.
A może jeszcze coś innego. Może zaczęłaby pracować na własną rękę? Sporządzałaby notatki, zdobywała próbki i okazy z całej tej niezbadanej okolicy? No tak, ale na to trzeba kasy. Ale... miasto chyba finansuje różne projekty. Co, gdyby po szkole wzięła się za taką dorywczą pracę? Warto to przemyśleć, a stanowisko ogrodnika też warto utrzymać.
Zbyt długo się zamyśliła. Z refleksji wyciągnęło ją pytanie: Co ci się stało? Pokręciła głową, wracając myślami z powrotem do Wiśniowego skweru.
- Spadła na mnie kula armatnia. - Uśmiechnęła się chytrze. Gdyby kolejny raz miała powtarzać, że to zasługa anomalii pogodowej, język zapewne by się jej poplątał. Ano właśnie. To zjawisko też trzeba by zbadać.
Chwilę po swoim komentarzu, co do fryzury nowo poznanej, usłyszała wzmiankę o swoim sianie. Heheh.
- To wirus. - Uśmiechnęła się przyjemnie. Racja, jej matka z ojcem czasami podróżowali na tamten świat i kto wie, czy jakoś to na nich nie wpłynęło. Może ten kolor to zasługa jakiś minimalnych mutacji, spowodowanych przez niszczycielski twór?

- No jasne. I to jeszcze jak się zmniejszyła.
W jej głosie zawitała lekka nuta kpiny. Nie ukrywając, Kiyomi coraz rzadziej spotykała ludzi z swoimi zwierzakami. Nawet tych bezdomnych zwierząt było coraz mniej, a przynajmniej jej się tak wydawało. Dlatego tak bardzo się cieszy, gdy zobaczy na spacerze jakiegoś pupila. Dzisiaj właśnie trafiła na Kamikaze. Trochę zazdrościła jej tego, że posiada ona psa. Jakie to niesprawiedliwe...
I różowa myślała nad dołączeniem do S.SPEC. Jednak i częściej rozważała tą opcję, coraz bardziej oddalała się od tego pomysłu. Wątpiła by, to co głosi ta organizacja było prawdą. Świat nie może być przecież taki mały i mieścić się jedynie w obrębach murów. To musiało być po prostu jedno wielkie kłamstwo. Więc co się kryło poza M-3? Co ukrywała przed swoimi obywatelami władza? Tego dziewczyna chciała się dowiedzieć. Jednak wątpiła, aby to jej się udało. Mimo to będzie próbowała. Tak bardzo chciała się przekonać jak jest na „zewnątrz”. Niestety dotychczas nie miała takiej możliwości.
„Spadła na mnie kula armatnia”.
W to dziewczyna za bardzo nie wierzyła. Nawet jeśli było to prawdą, to nie brzmiało przekonująco. Mogłaby dalej drążyć temat i wypytywać się. Jednak postanowiła nic nie mówić na ten temat. Nic się przecież nie stanie, jeśli zostawi go w spokoju.
- Byłaś kiedyś poza murami?
Pytanie zadała tak nagle, nawet bez zastanowienia się nad tym. Wątpiłaby nieznajoma opuszczała „bezpieczne schronienie”. Jeśli odpowiedź byłaby inna, niż się spodziewała, wtedy na pewno będzie chciała dowiedzieć się czegoś więcej. Ludzie mówili różne rzeczy. Ciężko odróżnić co pośród nich jest zwyczajną plotką. Trudno jest znaleźć rzetelne źródło informacji.

Wybacz, że post jest taki krótki. Dzisiaj mam całkowity brak weny. ;-;

Westchnęła, słysząc wydźwięk słów niebieskookiej. Nawet nie zwróciła uwagi na ton, w jakim różowowłosa się wypowiedziała. Po prostu westchnęła, kiedy jej hipoteza się potwierdziła. My wymieramy. Zacznie się na zwierzętach, a skończy na ludziach. Racja. To społeczeństwo nie ma przyszłości. Musi wymrzeć.
Wertowała w myślach nadzieje o pracy w S.SPEC. Drgnęła, jakby w ciszy i skupieniu nagle ktoś wszedł do pokoju i zakłócił skupienie siedzącej tam osoby. Spojrzała na klęczącą "złodziejkę pupili" z nieświadomie rozchylonymi ustami. Skąd jej to przyszło do głowy?
- Nie. - Powiedziała stanowczo, lecz cicho. Spuściła lekko głowę, przez co jej twarz do połowy pokryła mlecznobiała grzywą. Trzeba przyznać, że dość przygnębiająco wyglądała w tej chwili.
- Skąd właściwie to pytanie? - Głos jej złagodniał. Sięgnęła po leżący obok kij, po czym schyliła się ku szyi Rayu i odpięła srebrny karabinek z uprzęży. Nie lubiła, kiedy pies posiada obrożę. Nie dość, że zwierzę może ją ściągnąć, to także o uduszenie nie jest trudno. Ile razy się słyszało o tym, jak psy dusiły się w obrożach, albo jak łańcuchy wrastały im w szyję. Dlatego też Rayu ma to szczęście, że posiada uprząż, niezbyt różniącą się od tych do psich zaprzęgów.
Zacmokała, ożywiając tym psa i rzuciła mu badyl w trawnik pomiędzy wiśniami. Trzylatek bez sporów rzucił się po zabawkę, wyślizgując spomiędzy objęć nowo poznanej.
- Jesteś z S.SPEC? - Zerknęła w stronę Kiyomi kątem oka. Kto normalny zaczyna te niebezpieczne tematy?
Chwilę później przybiegł Rayu z kijem w pysku. Ren odebrała drewno i rzuciła ponownie, tylko, że dalej, by się trochę nabiegał i jednocześnie nie przeszkadzał w rozmowie. Wpatrzyła się w puchaty biały ogon. Zanim jednak dobiegł z powrotem, Kami udało się wydobyć jeszcze jedno pytanie.
- Skąd wiesz o zewnętrznym świecie? - Głos miała łagodny, jednak znawca odkryłby w nim nutkę niepokoju.
Ciekawe, kto jej powiedział? - Zaczęła intensywnie myśleć. Wtedy po raz kolejny dobiegł do niej pies z zabawką. Ren, nie spoglądając w stronę Kiyomi, wyciągnęła wtedy kij w jej stronę. Skoro tak kocha zwierzęta, niech uraczy się rzucaniem im takich zabawek.
Kij sterczał i sterczał. Zwróciła się w stronę różowowłosej księżniczki i co? I zniknęła. Na twarzy białogłowej zaświtało krzywe rozchylenie ust. Przed chwilą ta laleczka o mało nie wycisnęła z Rayu flaków jak z tubki farby, a teraz? Nie ma jej!?
Albinoska westchnęła ciężko i przywołała do siebie psa. Czas wracać do domu. Czas wydobrzeć i ogarnąć, czy da się wyjechać.

[z/t]-->

No trudno. Przykro mi, ale nie lubię czekać Bóg wie ile za odpisem...

Pozostawiając za sobą zarówno Yuu jak i tego drugiego Łowcę(prawdopodobnie Łowcę), który nie ingerował w walkę aż do momentu jej przerwania ze strony androida, skierował się do wyjścia. Nie było problemem odnaleźć drogę którą przyszedł - przechodząc raz jakieś miejsce, bez problemu tworzy w swojej bazie danych małą mapę swoich kroków, po której wtedy może szybko wrócić najkrótszą drogą do wyjścia. Stąd też, gdy tylko się wydostał z kanałów, co nie było jednak wyjściem "na Rambo", a raczej dość ostrożnym i skrytym ruchem, mógł zabrać się za przemyślenia, a raczej - przeanalizowanie sytuacji.
Nie zamierzał jednak tego robić na środku ulicy, nie przesadzajmy. Przeniósł najpierw (wcześniej upewniając się braku obserwacji istot wokół) swoją broń z lewego boku za plecy, ukrywając ją za czernią płaszcza. Wolał uniknąć ewentualnych pytań "a skąd ty masz broooń? Chodź z nami, opowiesz to na posterunku Wojska"... I guess nope, raczej nie.
Przewieszenie broni nie zajęło w sumie dużo czasu, przez co mógł się skierować do jakiegoś, w miarę odosobnionego i spokojnego miejsca. Tylko tam we względnym nie pozostaniu zaniepokojonym mógłby na spokojnie przeanalizować dane...
I określić się. Co dalej? Odszedł od Łowców, stracił Mashiro...
Więc co dalej? Właśnie. To pytanie dręczyło wyraźnie jego jednostkę centralną. Co dalej? Gdzie znaleźć cel, co robić... Dokąd się skierować, do kogo? Przywykł do rozkazów, nie potrafi działać "na własną rękę" nawet, można ująć. Musi znaleźć cel, cel który wskaże mu drogę, który nad nim pokieruje...
Lecz gdzie takowy znaleźć?
Te wszystkie, dziwne wystawy świąteczne... Ysh, święto. On, jako twór spod dłoni człowieka, średnio posiadał "wiarę" w byty wyższe. Owszem, miał do czynienia z aniołami - lecz podchodził do tego jak "realista". Ot, inna rasa ludzka, której dodano skrzydła w zestawie i moce metamagiczne. Nic specjalnego, posłańcy Boga, tsh, dobre sobie. Jeśli faktycznie Bóg był taki wieloduszny i dobry...
Czemu pozwolił na to wszystko? Czemu nie zadziałał dużo wcześniej, odbierając ludziom odrobinę dobrej woli, by ukazać co jest faktycznie dobre, a co złe? Zostawiając ich samym sobie - pozostawił je ku zagładzie, i tak samo zapewne stanie się z biednym Lenem, jeśli nie znajdzie wyjścia z tej patowej sytuacji.
Dotarcie do jakiegoś mało uczęszczanego w tej chwili miejsca było dość problematyczne, zwłaszcza przy tłumach ludzi, tych świątecznych kwestiach i tym podobnych rzeczach... Ysh, nic miłego z tego nie przyjdzie. Koniec końców - jego czarne oczy odnalazły miejsce spokojne, puste, tak przyjemnie zapraszające...
Ten o to mały skwer. Drzewa wiśni... Mm, zdecydowanie brakuje tego w tej metropolii. Odczucia, że to faktycznie Japonia, gdyż trochę mało tego. Ale tu...
Tu jest w sam raz. Postąpił krokami wzdłuż alejki, szukając w miarę "logicznego" miejsca spoczynku, w którym mógł przeanalizować swoje dane. Krok, dwa, trzy... Jeszcze tak z parenaście i pewnie dotrze gdzieś! Yey. Nie rozglądał się za nadto natarczywie, i zresztą nie musiał. Dość szybko ujrzał ławeczkę nieco wgłąb tego miejsca, pustą i wprost zapraszającą swoimi drewnianymi "ramionami" do siebie. Yey! Zdecydowanie tak! Żadnych wojskowych, ludzi, wymordowanych czy aniołów na horyzoncie.
Tylko on. Sam. Ze swoją analizą dalszego ciągu działań. Spoczął wygodnie na lewym końcu ławki, splatając palce dłoni za głową i odchylając ją ku górze, w "zamyśleniu" zamykając swoje oczy. Pozwolił sobie na "oddanie się" tym myślom w tej chwili, odnalezienia dalszej drogi egzystencji. Dokąd może się teraz skierować? S.Spec odpada... DOGS? Chętnie by tam wrócił, a przynajmniej by odnaleźć takiego jednego psiaka i dać mu w pysk. Kolejny raz. Nie wiedział czemu, ale tylko to mu się kojarzyło z tą organizacją. Growlithe. I to - by dać mu w pysk. SOLIDNIE.
Co oprócz tego? Eden? Nie... To nie miejsce dla maszyny. Dokąd, ach, dokąd...
Pewnie teraz przypominał raczej dość "zmęczonego" swoim żywotem studenta, aniżeli faktycznie mordującą i mielącą ludzi i nie tylko na mielone maszynkę, ale cóż, uroki humanoidalnego wyglądu, czyż nie? Obrócił prawą nogę od kolana w dół w bok, kładąc ją na kolanie drugiej, oddając się błogiemu... Czemuś tam w jego żelazo-czaszce. Obliczenia, analiza danych...
Tego typu sprawy.

- Uważaj, jak leziesz, krasnalu.
- Nie jestem krasnalem. Krasnale są małe i wredne.
- Taa, jak sobie chcesz…

- Och, przepraszam, nic ci nie jest, chłopczyku?
- Nie, proszę pani, to tylko niewielkie stłuczenie.
- Stłukłeś coś sobie?!
- Bombkę.
- Och.

- Pomóż mi z tymi pudłami, synu.
- Ale ja…
- Starszej pani nie pomożesz?! Kiedy ja byłam w twoim wieku, błagaliśmy rodziców o to, żeby móc pomóc sąsiadom. Ta dzisiejsza młodzież, zero szacunku...
- Wybrana osoba jest w tym momencie nieosiągalna z powodu własnych zakupów. Prosimy zadzwonić nigdy.

Wśród dzikiego tłumu zakupowiczów raz po raz migała blond czupryna ozdobiona różowym pasemkiem – Rin dzielnie przedzierał się przez szeregi nieprzyjaciół, dzierżąc w dłoni kilka banknotów i swoje dotychczasowe zakupy. Wymknął się z domu z samego rana i wyruszył na świąteczne łowy. Oczywiście jego opiekun nic o tym nie wiedział, bo to wszystko miała być niespodzianka. Kiedy Viral wróci do domu po spotkaniu biznesowym, zastanie pięknie przystrojone pokoje, imponującą choinkę i świąteczne potrawy. Młody uśmiechnął się szeroko na myśl o reakcji bruneta. Na pewno będzie zachwycony – w końcu kto nie lubi świąt? Tej rodzinnej atmosfery? Tych wszystkich przypalonych przez Rina wspaniałych dań? No właśnie!
Nawet nie zauważył, kiedy motłoch wypluł go ze swojej gardzieli, pozostawiając zupełnie samego na zimnie i śniegu w otoczeniu drzewek. Rozejrzał się dookoła, drapiąc się w zastanowieniu po głowie. A gdyby tak przejść przez ten skwer? To na pewno doskonały skrót… Wzruszył ramionami, kończąc tym swoje rozważania i ruszył pustą alejką, zastanawiając się, gdzie wywiało wszystkich ludzi. Przecież to niemożliwe, żeby tak kompletnie wszyscy wpadli w szał zakupów. Zawsze powinni zostać jacyś emeryci, próbujący założyć świąteczne czapeczki na łebki Bogu ducha winnych gołębi, albo chociaż banda dzieciaków rzucających się śnieżkami… A tu nic! Zaiste dziwna sprawa. Rin postanowił jednak nie zaprzątać sobie tym głowy. No, bo kto roztrząsa takie poważne kwestie w Święta?
- Kupmy bombki i choinkę, falalalala la la lala~! – zaintonował niezbyt czysto, przerywając tym panującą w parczku ciszę. Przez chwilę obserwował parę, której udało się uwolnić z jego ust. Obrócił się rozradowany wokół własnej osi i kontynuował: - Będzie ryba i pierniczki, falalalala la la lala~!
Sam nie do końca wiedział, czemu rozpiera go taka radość, lecz nie zmieniało to faktu, że podchodził do zagadnienia Gwiazdki niezwykle entuzjastycznie. Możliwe, że nawet zbyt entuzjastycznie, bo gdy przeskakiwał nad zamrożoną kałużą, udało mu się wyrzucić z reklamówki świąteczne lizaki. Jęk rozpaczy, który wyrwał się z jego gardła, był prawdopodobnie najdramatyczniejszym odgłosem, jaki słyszały otaczające go drzewa wiśni. Młody Dactylis momentalnie upuścił torbę z zakupami i rzucił się w stronę najbliższej zaspy. Panicznemu rozgarnianiu śniegu towarzyszyło pogruchiwanie gołębia, który postanowił wylądować właśnie koło zdesperowanego blondyna. Ptak zatrzymał się w odległości metra, przekrzywiając łebek. Zaraz jednak znudził się tym zajęciem, więc po prostu odleciał. Chłopak nie mógł sobie pozwolić na takie beztroskie poczynania. Ostatecznie jego cenne słodycze zaginęły zakopane w białym puchu. Muszą gdzieś tu być, no przecież nie wyparowały…

Awww, słodkie. Dziękuję ^w^

Przecież tak kompletnie wszyscy nie wpadli w szał zakupów, jeny. Jakiś zmęczony żywotem student śpi na ławce, gdzieś pewnie kręcą się inni...
Ale park faktycznie wydawał się nader pusty i cichy, jak cmentarz. Brr, kiepskie porównanie, prawda? Niemniej jednak, ta cisza nie mogła tak długo trwać. Ktoś musiał się pojawić i zmącić spokój tego miejsca, prawda?
I tym sposobem też spokój sortowania i analizowania danych Lentarosa - czytaj śpiącego na ławce studenta. Co prawda brakowało mu jako takiego plecaka (choć w jego wypadku bardziej pasowałaby niezniszczalny plecak typu kostka), i innych, typowych dla studentów sprzętów, jak łańcucha z pentagramem czegos z pewnością. No ale mniejsza z tym porównywaniem androida do studenta, w końcu nie uczy się, więc nie ma co porównywać. Wróćmy do sytuacji które się dzieją teraz, czyli...
Właśnie. Ktoś postanowił tu przyjść i podrzeć się, bo mu chyba ta cisza w uszach dzwoni. Ysh... Kiepskie próby podrobienia jakiegoś tekstu świątecznego były dość... Drażniące, można ująć, ale były możliwe do przełknięcia tak czy tak. Jeszcze raz...
Ysh... Ciszej no, są ludzie (i nie tylko) którzy próbują myśleć! To nie takie proste wbrew pozorom!
... Dobra, chyba nic z tego tutaj jednak. Dzięki mały, właśnie sprawiłeś że Len po raz kolejny nie może skatagolować myśli w swojej czaszce. Brawa dla ciebie! Wychylona twarzo-czaszka, która wgapiała się (z zamkniętymi powiekami, ale shaa) gdzieś w tył wróciła do pozycji domyślnej, podnosząc powieki by móc odnaleźć źródło tych nieznośnych hałasów. Czarne oczy analizowały każdy skrawek okolicy przed nim, aż w końcu znalazł prawdopodobnego winowajcę. Ktoś kopał w śniegu. Tehe, chce się dokopać do USA? Nie no, może i nie, ale wydawał się być zaaferowany tym, co robi. Może jak mu pomoże to przy okazji sprawi że osoba ta się nieco ściszy, a nawet sobie pójdzie? O? YEY! Super plan! Lenny, nie potrafię pojąć twojego geniuszu wprost!
Oparł dłonie o ławkę i odepchną się od niej, podnosząc do pionu. Rąsia potem przeniosła się na włosy, jakie nieco rozczochrał na boki w mniej świadomym geście. Można ująć że poprostu rozwalił sobie fryzurę, jeśli jakąkolwiek miał, o. Targał kudły przez krótki moment, po czym zbliżył się do panicznie kopiącego osobnika. Śnieg chrzęścił pod jego solidnymi, twardymi butami, gdy stawiał miarowe kroki w kierunku chłopaka niczym gwałciciel zachodzący od tyłu ofiarę bardzo uczynna osoba, która przy okazji z miejsca pokazuje, że się zbliża. Taki uczynny! Yey!
Gdy więc znalazł się tuż przy chłopaku kopiącym w ziemi, nachylił się nad nim w zaciekawieniu(wcześniejszego gołębia zignorował) i przyglądając jego poczynaniom z ciekawską miną. Aż objął kostką kciuka i palca wskazującego lewej ręki podbródek w geście zamyślenia! Tak bardzo. Prawą dłoń trzymał na swoim biodrze, świdrując czarnymi oczyma poczynania blondynka. - Za czym tak kopiesz? - Spytał po krótkiej chwili stania nad nim, nachylonym pod kątem iluś tam stopni. W każdym razie gdyby Rin teraz podskoczył z zaskoczenia, to pewnie by zdzielił czaszką w szczękę Lena. Lepiej niech tego nie robi, twarda jest! Jeszcze sobie guza nabije, biedak.

Z początku nie zwrócił większej uwagi na odgłos zbliżających się kroków. Dopiero, gdy chrzęst śniegu był już nie do zignorowania, a nieznajoma istota postanowiła się do niego odezwać, Rin podniósł spojrzenie, by napotkać parę ciężkich buciorów i czarne nogawki. Przeniósł je nieco wyżej. Jeszcze trochę wyżej. I… woah, proszę państwa, ta osoba nie składała się z samych nóg. Cóż za odkrycie! Powinien dostać za to Nobla. W każdym razie, skoro już chłopak doszedł do wniosku, że nie będzie rozmawiał z samymi odnóżami, miło by było, gdyby odpowiedział…
- Lizakami – stwierdził takim tonem, jakby to była najbardziej oczywista oczywistość na świecie. - Bo muszą gdzieś tu być… – wymamrotał pod nosem, bardziej jakby chciał przekonać do tego siebie niż nieznanego mu jegomościa.
Rozgarnął rozpaczliwie śnieg po raz setny z rzędu. Z jego ust wyrwał się tryumfalny okrzyk – spod puchowej pierzyny wyglądała na niego lukrowana, czerwono-biała laska. Znalazł ją, ha! Teraz tylko trzy następne do odszukania… Zerknął przelotnie na swojego nowego towarzysza, otrzepując lizaka ze śniegu i wrzucając go do reklamówki z zakupami.
- Czemu nade mną stoisz? – zapytał z zaciekawieniem, podnosząc się i przesuwając kawałek dalej, by ogarnąć w swym szale poszukiwawczym większą powierzchnię ośnieżonego trawnika.
Wetknął łapę w jedną z większych kupek śniegu. Dało się słyszeć jęk pełen boleści, a brązowe ślepia blondyna perfidnie się zaszkliły. Jak. Można. Tak. Bardzo. Przywalić. W kamień. Chłopak zamrugał  gwałtownie, by odpędzić łzy (a raczej sztucznie wytwarzany wodny roztwór, udający łzy, ale shh, on o tym nie wie), bo przecież nie będzie się rozklejał przez jakiś głupi tlenek krzemu. Korzeń. A może pod nim schował się ten mały, podstępny… jest! No to połowa za nami.

Nooo, nie przesadzajmy. Len faktycznie nie składa się ze stricte butów i nogawek, ale też do nieba nie sięga, by tylko je dostrzegać, tsh. Dajemy nobla, już jest w drodze, wkrótce dojedzie! Tylko korki są, bo święta, więc trzeba mu dać na wstrzymanie.
Ich spojrzenia spotkały się dość szybko, choć pewnie chłopak mógł mieć skromny problem w patrzeniu na Lena, prawie gapił się pod słońce, czyż nie? Lenny jednak bez problemu mógł spojrzeć w brązowe, ładniutkie oczka chłopaczka, który najwidoczniej był strasznie zaaferowany swoimi poszukiwaniami. Odpowiedź dotarła niemal natychmiastowo po spotkaniu się ich spojrzeń. - Lizakami? - Powtórzył po nim, nie będąc pewien o co mu konkretnie chodzi. Ale że takie zwykłe mu wpadły do śniegu? Albo te laseczki cukrowe? Hm... Wciąż nie bardzo wiedział o jakie chodzi, więc nie ruszał się z miejsca, obserwując go w próbach odnalezienia tychże cuksów. Może przy okazji będzie wiedział o co chodzi i pomoże, hm? Dobry plan, zwłaszcza że Rin nie chciał dać za wygraną. I nawet zdołał znaleźć czego szukał, a Lenny dzięki temu wiedział, w czym pomóc szukać. Czerwono-biała, paskowana laseczka cukrowa. Nu tak... Faktycznie lizak, prawda?
Pytanie nieco wyrwało go z zamyślenia i obserwowania chłopaka. Nie wiedząc czemu - poczuł jakieś dziwne, szybkie uczucie sympatii do tego słodziaka. Ciężko stwierdzić czemu, ale poprostu miał ochotę mu pomóc, i tyle. Cóż...
Dziwne życie dziwnej maszyny, hueeeee.
- Ehm... Zastanawiałem się co robisz, a potem czekałem aż znajdziesz z jeden, by wiedzieć jakiego ci pomóc znaleźć. Teraz wiem - więc pomogę jeśli nie masz z tym problemu. - Z tymi słowami ukucnął po drugiej stronie odgarnianego śniegu i zaczął się przekopywać puch swoimi, bladymi palcami. Nie miał z tym problemów, czyniąc to nawet nagimi dłońmi... Nawet jeśli czuł mróz - raczej nie odmarzną mu kończyny. Był dość konsekwentny, uważnie i dokładnie przekopywując śnieżek, zajęty tym do tego stopnia, że nawet nie spostrzegł że po chwili czegoś zaczęło mu brakować...
Jego prawe, białe oczko z czarnymi źrenicami wpadło w śnieg i zostało nim od razu przykryte przy odkopywaniu kolejnych warstw takowego. Nawet tego nie zauważył, i pewnie nie zauważy...
Do momentu gdy ktoś mu tego nie wytknie. A pewnie to się szybko stanie, hue.
W końcu! Po chwili grzebania udało mu się odnaleźć jedną z cukrowych laseczek, którą potem otarł o rękaw płaszcza i delikatnie postukał palcem wskazującym w bark chłopaka. Gdy ten już by się obracał w jego stronę, zabrałby jedną dłoń, a drugą wystawił w jego stronę, z lizaczkiem, uśmiechając się delikatnie...
I mając dziurę w miejscu prawego oka. Czarną dziurę, dosłownie. - Proszę, mały. Znalazłem jednego. - Tak... Nawet nie ma pojęcia że coś stracił...
Ale pewnie się dowie, prawda?

„Ehm... Zastanawiałem się co robisz, a potem czekałem aż znajdziesz z jeden, by wiedzieć jakiego ci pomóc znaleźć. Teraz wiem - więc pomogę jeśli nie masz z tym problemu.”
Na te słowa twarz blondyna rozjaśnił szeroki uśmiech.
- Och, no dobrze - zgodził się szczerze zadowolony. W końcu co dwie pary rąk do szukania, to nie jedna.
I gdzie się podziały te wszystkie przestrogi na temat rozmów z obcymi? „Nie rozmawiaj z nieznajomymi osobami, Rin, nie patrz im nawet w oczy, to drapieżcy, tylko czekają, żeby cię zaciągnąć do jakichś krzaków i zgwa- GDZIE LEZIESZ, NO? JESZCZE NIE SKOŃCZYLIŚMY… CZY TY WŁAŚNIE IDZIESZ ROZMAWIAĆ Z TYM KOMPLETNIE OBCYM CI MĘŻCZYZNĄ W PODEJRZANIE CIEMNEJ ULICZCE?!” <- tak mniej więcej przedstawiała się przeciętna próba uświadomienia mu, że zaznajamianie się z pierwszą lepszą, napotkaną przybłędą jest złe. I nic, jak grochem o ścianę. To była chyba jedna z niewielu zasad, której tej kupie złomu nieznośnej, blondwłosej osóbce za nic w świecie nie dało się wpoić. Tak więc był bardzo rad z zaoferowanego wsparcia i z zapałem wrócił do swoich poszukiwań, nie zwracając już większej uwagi na swojego świeżo upieczonego pomocnika.
I nic. Dwie pozostałe cukrowe pałeczki jakby wsiąkły pod ziemię. Może ten wysoki będzie miał więcej szczęścia… ocho, o wilku mowa. Blondas odwrócił się w stronę rozmówcy, by odebrać swoją własność.
- To świetna wiadomość, w takim razie został jeszcze tylko je… – zatrzymał się wpół obrotu i przekrzywił głowę. - … den do znalezienia, dzięki – dokończył, jak gdyby nigdy nic chwytając lizaka i chowając go do torby, bo w porę zreflektował się, że wytykanie cudzych ułomności jest niegrzeczne i nie powinno się tego robić.
Tak uczyli go jeszcze w bidulu, po tym, jak zamieszkał z nimi ten niedosłyszący chłopak, Fred. Okazał się bardzo miły, więc nikt i tak się z niego nie śmiał, mimo tego wychowawcy urządzili im wykłady co najmniej pięć razy po jego przyjeździe. Dlatego też Rin zapamiętał to tak dobrze.
Z drugiej strony jednak dzieciak mógłby przysiąc, że wcześniej czarnowłosy jegomość miał dwoje oczu. Hmmm, dziwna sprawa. A może… jedno zgubił? Pewnie byłoby mu później przykro, gdyby sam odkrył, że stracił całkiem ważną część ciała i nie ma pojęcia, gdzie jej szukać. Tak, zdecydowanie powinien dowiedzieć się o tym teraz!
- Umm… nie chciałbym być nieuprzejmy, ale obawiam się, że wypadło ci gdzieś oko…
Blondas posłał brunetowi przepraszający uśmiech.

Hm... Idąc logiką tego zdania, gdyby Rin nie odnalazł ani jednego lizaka, to android by mu nie pomógł, hm... A takie bezpodstawne stanie nad schylającym się, młodym chłopakiem mogłoby zostać odrobinę "źle" zrozumiane, prawda? Nu... Ale grunt że się znalazły, android miał podstawy do działania, i było cacy. Było cacy?
A było, bo blondynek się uśmiechnął i zgodził na pomoc. Yay! ... W sumie dziwne by było, gdyby z miną grumpy cat'a warknął "wara mi stąd, sam sobie dam radę", czy jakoś tak. W końcu wyglądał na przejętego utratą...
Wracając do konkretów, poszukiwania trwały, i nawet się udały! Tak, dokładnie tak, plus dla odpornego na zimno, stalowego czołgu Lenny'ego, który znajdzie wszystko co zagubione i zgubi wszystko co znalezione. Zaiste! Brakuje tylko kapelusza detektywa i lupy.
Hm... Lupa by się nawet przydała, nie sądzicie? Zwłaszcza że dopiero za kilka chwil dowie się o tym, że faktycznie coś stracił, ale shaaa. Póki co niech będzie nieuświadomiony, nie?
Hm... Coś nie tak? Nie umknęło jego uwadze że brązowooki przez krótki momencik zawahał się, przekrzywiając głowę, a dopiero potem, jakby z lekka speszony, zabrał swoją własność. Hm? Nie potrafił pojąć, co takiego mogło się stać. Coś nie tak z jego wyglądem? Ubiorem? Spojrzał w dół po sobie. Hm... Nic... - Coś nie tak? - Spytał po krótkiej chwili, wracając do przekopywania okolicy, zupełnie nieuświadomiony o fakcie utraty dość... Ważnego dla niego przedmiotu. No, może i nie było mu potrzebne, bo receptor wzrokowy działał i bez tego, ale hej... Było dziwne gdyby nagle się zapaliła tam czerwona lampka, prawda? Zresztą - coś tam delikatnie świeciło wewnątrz tej czarnej dziury po oku, co było właśnie blaskiem z receptora - w trybie dość spokojnym, bez podstaw bojowych.
W każdym razie - powrót do kopania okazał się owocny, albowiem Lenny odnalazł ostatnią cukrową laseczkę, znów zwracając się ku Rinowi, z tym samym uśmiechem co samym wręczając mu ją. Znaczy - wyciągnął dłoń ku niemu...
Ale gdy usłyszał co zostało wypowiedziane, jego źrenica (bo jedna) się rozszerzyła w zaskoczeniu, a brwi uniosły. Wydał ciche, krótkie "he?", by potem wolną dłonią przesunąć po twarzy, zamykając powieki. Lewe oko na miejscu...
Ale jak nacisnął na prawą powiekę, okazało się że jest dziura...
...
Otworzył oczy i wbił spojrzenie w chłopaka, wiercąc go na wylot wzrokiem jednego oka i nieco wyraźniejszego światełka z receptora lewej dziury. - Czemu nie powiedziałeś mi wcześniej! Musimy to teraz znaleźć! ... Czekaj. Nie ruszaj się! Jeszcze nadepniesz na nie! - Fakt, podnosił głos i był tym cholernie zaferowany, ale kto by nie był?! Oko mu wypadło no! Jeszcze pół biedy jakby był zwykłym człowiekiem - ale oko maskowało jego połyskujący receptor wzrokowy, który teraz był nagi i obnażony przed światem. Szlaaag...
Ale gdzie to mogło upaść?! Kiedy?! Ysh... To będzie trudne...
Po krótkiej chwili konsternacji postanowił podjąć dezycję która być może będzie pomocna. Bez pytania, ceregieli czy czegokolwiek, wystrzelił dłońmi do chłopaka i chwycił go pod pachami, po czym usadził go sobie na plecach, podtrzymując jedną dłonią jego nogę, a drugą przekopując śnieg. Nie miał problemu z uniesieniem chłopaka - ważył dość mało, więc bezproblemowo go posadził na swoich plecach. - Nie bój się, nie porywam cię. Trzymaj się mojej głowy i szukaj czy nie leży gdzieś na powierzchni puchu, ja przekopię. Trzymaj stopy nad ziemią, ok? - Spytał, raczej retorycznie, wracając do przekopywania. No musi gdzieś być!
... A czy blondynowi było wygodnie? Może i trochę była to przejażdżka groźna i wyboista, a siodło niewygodne (pewnie czuł jak pochwa miecza wraz z rękojeścią pod płaszczem mu się wbija w tyłek, khe), ale niestety - to wymagało poświęceń, a Len nie mógł pozwolić na to, by zostało zmiażdżone. Skąd by wziął nowe, dostosowane do maszyny?!
No właśnie.