- Ludomiła...- Mamrotała boleśnie, nie reagując nawet na dotyk wymordowanego. Była cała we krwi, łzach i pocie i nic nie wskazywało na to, aby jej stan miał się rychło zmienić.
Dlatego też przytuliła do sebie na nowo żółty słoik, stwierdzając że nie ma nic ciekawszego do wzięcia, po czym opuściła (najprawdopodobniej wciąż przyczepiona do Kesila) pomieszczenie.

Na całą scenę patrzyła z żalem, ale gdy tylko otworzyły się drzwi, jej przypuszczenia zyskały potwierdzenie - takie było wymaganie, by pokój wypuścił ich ze swojego wnętrza. Bardzo przykre, ale jednak się stało. Skoro więc mogli wreszcie wyjść z upiornego pomieszczenia, nie zamierzała zwlekać, choć los był zdecydowanie przeciwko niej. Ostrożnie podparła się na obu rękach i wstała na obie nogi. Potem jedną z nich oderwała od podłogi i zaczęła poruszać się jak wcześniej, maleńkimi, posuwistymi wręcz skokami. Ręce miała cały czas wyciągnięte lekko na boki dla zachowania równowagi, a w razie jej utraty miała nadzieję sprawnie się zatrzymać i podeprzeć drugą nogą.

Zatrzymał się jedynie na chwilę, by schylić się i wziąć odgryzioną rękę. Tak w razie, jakby następy pokój również wymagał ofiar.
Nie protestował przed tym, aby Prorokini wciąż się na nim opierała, miał nadal wolne dwie kończyny. Prowadził ją niespiesznie w stronę drugiego pomieszczenia, nie wiedząc, czy wypada kobietę jakoś pocieszać. Uznał jednak, że nie ma do tego prawa. Nie zna jej, nie znał Ludomiły. Czasem milczeć jest lepiej. Zwłaszcza, że sam był zmęczony, poraniony i zrezygnowany. Już nawet nie miał nadziei, że tym razem zostaną uwolnieni. Objął mocniej kapłankę, zerkając niepewnie przed siebie. Zagryzł wargę, bojąc się tego, co zobaczy za ścianą.
Przytrzymując przytuloną doń Echotale, wyszli z pokoju.

Widząc odsuwającą się figurę demona, odetchnął z ulgą. Opierając się nieznacznie na pręcie, ruszył w stronę nowego tunelu, kiwając lekko głową w stronę zwłok pozostawionych na ziemi, niemo dziękując im za ich poświęcenie. Rozważał zabranie ze sobą jednych z nich w razie gdyby potrzebowali kolejne ofiary, ale zamiast tego po prostu ruszył przed siebie, cicho licząc na to, że nie będą musieli rozlewać krwi następnym razem. Szedł tuż za Kesilem.
- Wisisz mi nowy płaszcz kiedy stąd wyjdziemy.

Zabiera nóż.

Wyszedł.

/Nie mam w tej kwestii po prostu nic więcej do dodania.

...wszystko dobiegło końca. Przynajmniej na razie. Mimo wszystko, aniołek nie mógł pozwolić sobie na odetchnięcie z ulgą. Podszedł jedynie do poległych, czy tego, co z nich zostało, aby to symbolicznie przygotować ich do podróży na drugą stronę, czy też po prostu przed anielski sąd, jeśli na taki zasługiwali. Miał też w tym taki cel, że tak w sumie to chciał sprawdzić, czy dało się odczytać zakazy na bransoletach poległych person. Wypadało, aby ktoś w razie czego znał ich zakazy, bo kto wie - czy ktoś nie użyje i jak bardzo podobne do siebie były. Zrobiwszy swoje, ruszyłby do następnego pokoju, starając się unikać reszty jak dotychczas.

Kiedy kroki anioła przekroczyły granicę, zacierającą się za wcześniej opuszczonym pokojem, przystanał i mocniej zacisnął trzymany kij w dłoni. Jego przygaszony wzrok roziskrzył się turkusowym blaskiem, kiedy zauważył długi, przyozdobiony jedzeniem stół. I choć sam widok sprawił, że żołądek skurczył mu się do wielkości małego kwarcowego kamyka, a język przysechł do podniebienia, nie wykonał kroku naprzód; chwilę walczył z chęcią ruszenia w kierunku stołu, ale widząc, jak bardzo łatwo jest w stanie ulec pachnącej pokusie, uciekł wzorkiem w bok, skupiając się na krzesłach tuż przed nim.
  Nie ufał niczemu co znajdowało się w tym pomieszczeniu.
  — Kolejna chora gra? — wydusił łypiąc spod czarnej grzywki na ustawione manekiny. Obserwował je jakiś czas, więc odgórnie przyjął, że muszą nimi być — nie poruszyły się od momentu, kiedy weszli.
  Obrócił się, próbując odnaleźć Rayisse, jednak niespodziewanie jego wzrok przykuło coś innego. Przeszedł parę metrów i stanął twarzą do ściany. Tocząc wzorkiem po wymalowanych napisach, zmrużył oczy, starając się coś z nich wyczytać.

Cóż, jak mamy wszyscy umrzeć, to chociaż w przyjemniejszym klimacie. Tak skwitował wygląd pokoju i unoszący się w nim zapach.
Odwrócił się bokiem do reszty i bokiem do ściany z wypisaną treścią, po czym się z nią zapoznał, trzymając mocno w dłoniach pręt. Kiedy skończył, ruszył w stronę manekinów i szturchnął je z jak najdalszej odległości owym prętem żeby zobaczyć czy są przymocowane do swoich siedzisk.

Bardzo optymistycznie Sleipnir zakłada, że wyjdą. Nie zdążył mu jednak odpowiedzieć, bo skupił uwagę na sali.
Na widok stołów i jedzenia, zaczął się śmiać. Z nutką pewnego szaleństwa, ochryple i szczekliwie. Chyba powoli, acz konsekwentnie zaczyna mu tu odbijać. Niemniej jednak, cieszył się, że zdążył się najeść w poprzednim pokoju. Teraz nic go nie kusiło. A nawet jeśli... Wciąż ma rękę Maddie. Prawie jak prowiant.
Ten dom zaprawdę sprzyja traceniu zdrowych zmysłów.
Dom, który czyni szalonym...
Opanował się i rozejrzał, obejmując nadal Echo. Wpierw uniósł odruchem głowę i zaczął węszyć w powietrzu, ale szybko przestał, wątpiąc, by poza zapachem dań wyczuł cokolwiek. Skierował się zatem ku manekinom, prowadząc ze sobą Echotale. Puścił ją przy krzesłach i zajął się ostrożnym oglądaniem kukieł, nie odchodząc jednak zbyt daleko od Prorokini.