Czas: Mniej więcej rok temu.
Miejsce: Desperacja, Bar "Przyszłość".



She i alkohol? Alkohol i She? Bez względu na to, jakie ustawienie brało się pod uwagę, połączenie tej drobnej panny z jakąkolwiek dawką, jakiegokolwiek zresztą trunku, nigdy nie wróżyło niczego dobrego. W "Przyszłości" pojawiała się wprawdzie raz na jakiś czas, jednak kiedy już stamtąd wychodziła, zazwyczaj też nie była w stanie uczynić tego o własnych siłach. Pasował jej swojski klimat tego miejsca, które kogoś, kto z terenami Desperacji raczej niewiele miał wspólnego, zapewne mogłoby przyprawić o gęsią skórkę. Każdy element wystroju dziwnym trafem działał na nią niezwykle kojąco, a gdy przekraczała swoją nóżką obskurny próg, na twarzy ciemnowłosej notorycznie pojawiał się błogi uśmiech. Taki, który oznaczać mógł jedynie tyle, że do szczęścia brakowało dziewczynie wyłącznie zapomnienia.
Przy samym barze spędzała najwięcej czasu - pomijając oczywiście czas, w którym kręciła się wśród dobrze znajomych jej buzi, kokieteryjnym zachowaniem i maślanym wzrokiem zwyczajnie zapewniając sobie to, co tygryski lubiły najbardziej. Okazji do wyłudzenia trochę dobrego było mnóstwo. Zwłaszcza, jeżeli tak jak w przypadku She, było się gotową nawet na niezbyt przyjemne wyrzeczenia. Oj tak, jeżeli chciała, potrafiła porządnie zasłużyć na kolację. Ba! Za odrobiną przymuszenia się, w jedną noc była w stanie dorobić nawet i na porządne śniadanie. Bądź co bądź, nie zapominała oczywiście o głównych przyjemnościach, jakim zamierzała się oddawać, pojawiając się w ulubionej spelunie. Lubiła alkohol i nie można było temu zaprzeczyć, a że sam alkohol niekoniecznie przepadał za nią, było już zupełnie inną sprawą.
─ Postaw jeszcze raz to samo. ─ Obdarzyła krzątającego się za ladą barmana zalotnym uśmieszkiem, jednocześnie akcentując swoje słowa w taki sposób, by zadziornym tonem, dwuznacznie dać mu do zrozumienia, że nie chodziło jej tylko i wyłącznie o postawienie zamówienia przed jej osobą. Cóż, z pewnością nie pogardziłaby darmowym piwem. Wieczór w towarzystwie kilku znajomych lub też nowo poznanych osób, mijał jej zdecydowanie za szybko - na tyle, by po jednym, wypitym już kuflu, zaczynała czuć się coraz swobodniej. Doprawdy, nie potrzebowała wiele. W całej tej gwarze, zakrapianej alkoholem i zapachem papierosowego dymu, raz po raz rozglądała się wokoło, obserwując z barowego stołka oddające się typowym hulaństwom osoby. A to gdzieś podeszła, zaczepiła, a to znowu wróciła na swoje miejsce... I gdy wreszcie usadowiła się prawie że na stałe, jej spojrzenie, znad trzymanego w ręku naczynia, powędrowało w stronę pobliskich stolików. Stolików, które wraz z kilkorgiem innych Psów, zwykła uważać za swoje. To nie tak, że rzeczywiście należały do nich - najnormalniej w świecie przyzwyczaiła się, że raczej to ona zajmowała jedno z tamtych miejsc. Widok siedzącej, białowłosej osoby, w lustrowanych przez She okolicach, niezwykle ją rozbawił. Zadziwiająco mocno podburzył, jednocześnie zachęcając do prowokacji. Procenty, które uprzednio zdążyła wypić, z upływem czasu widocznie poczynały na nią działać. Niczym nadzwyczajnym było więc, że ostatnim haustem dokańczając zamówiony napój, z impetem odstawiła puste szkło na blat, by po kilkunastu nieco chwiejnych susach, w całej swej okazałości stać już za pochylającym się nad miską osobnikiem. Ona miałaby odmówić sobie zabawy?
─ Należy do nas. ─ Leciutko niewyraźnie brzmiącym tonem, przedzierając się przez panujący w pomieszczeniu hałas, wyszeptała głośno do ucha nieznajomego, zniżając się tak, że jedną ręką opierała się o kant stolika, drugą zaś położyła na oparciu zajmowanego przez niego krzesła. Rozpuszczone, prowokująco poczochrane włosy brunetki, niesfornie opadły na jego ramię - w momencie, w którym pod odpowiednim kątem nieznacznie przechyliła twarz.
Na myśli mając rzecz jasna miejsce, o które nagle zapragnęła zawalczyć - niemalże jak gdyby doprawdy było ich własnością - ani przez chwilę nie przeszło dziewczynie przez głowę, iż krok, jaki zdecydowała się zrobić, mógł być początkiem dość nieprzyjemnego końca wieczoru. Ach, a w przypływie alkoholowej pewności siebie, chciała przecież tylko troszeczkę pozadzierać nosa, czyż nie?
Cała She. Calutkie metr pięćdziesiąt dziewięć diabelskiego ptaszka.

Nagle pojawiła się ona. Zważając na lekki chaos, jaki panował w środku, pojawienie się She w okolicach odległego przy ścianie stolika, doprawdy można było określić nagłym. Ostatecznie wśród podpitej części nieludzko zabawiającej się gwary, nie uchodziła wówczas za żaden nadzwyczajny obiekt. Bez znaczenia było, czy siedziała przy barze, czy też jak się później okazało, pochylała się nad obcym jej oczom mężczyzną - nie robiła niczego, co pociągnęłoby za nią sznurek obserwatorów. Mimo tego, że bądź co bądź, jej charakterystyczna, nieco frywolna, choć wciąż zadziwiająco rozkoszna postać, zapewne potrafiła skupić na sobie czyjąś uwagę - idealnie komponowała się z calutką atmosferą, jaka szerzyła się w spelunie. Chwiejny kroczek i wymalowana na twarzy subtelna dominacja, jedynie podkreślały znaczenie przekonania, że chcąc tego czy nie, z każdą kolejną minutą, coraz mocniej wtapiała się w tło. W obraz bestialskiej egzystencji, jaka tamtego wieczoru zachłannie zagarnęła w swe ramiona szarą rzeczywistość.
Alkohol nie działał na nią kojąco. Nie sprawiał, że po męczącym, cholernie przytłaczającym dniu, stawała się nad wyraz spokojną i wyciszoną... On zwyczajnie mieszał jej w głowie. O ile było to możliwe, dodawał jeszcze większej pewności siebie, zarazem niemalże jak na złość podkreślając, iż w podobnym przypadku stanowiła tylko i wyłącznie głupiutką śmiałość. Chwilowy przypływ osobistego zapewnienia, że była zdolna do wszystkiego, czego tylko zapragnęła dokonać - w najdrobniejszym znaczeniu tego słowa. Czego więc chciała? Co kryło się w tej czarnej, rozkapryszonej główce, gdy przekraczając cieniutką granicę nieznajomości, bezceremonialnie rozpoczęła swoją grę? A no właśnie. Gra. O cóż innego mogło przecież chodzić? Prowokacja. Bo nie byłaby sobą, gdyby choć raz w życiu odpuściła, czyż nie? Nie na takich regułach działało jej być albo nie być, które szczerze mówiąc, niekiedy uwielbiała naciągać. Niezależnie od tego, jaką cenę musiałaby zapłacić, to jej zdanie miało być tym ostatnim. Absurdalnie, nawet wtedy, gdy mowa była o obskurnym stoliku. Jednym z wielu, przy których zresztą siadały Psy. Nic nie znaczącym, będącym jedynie przykrywką pretekstu, by zrobić swoje - uparcie pokręcić się tam, gdzie w tamtej chwili pokręcić się chciała.
Nie wyprostowała się od razu, gdy jasna czupryna chłopaka uniosła się ponad jej drobną posturę. Zamiast tego, starając się w miarę własnych możliwości utrzymać na wysokich obcasach, rękę, którą jeszcze przed kilkoma sekundami opierała o kant stolika, rozłożyła na widocznie obdartym blacie - prostując tym samym zgięcie w łokciu. Kładąc drugą na lewym biodrze, a przy tym leciutko przechylając sylwetkę do przodu, tradycyjnie i zawadiacko wyeksponowała jedną z nóg. Stojąc w takiej pozycji zdawała się być jeszcze niższą, niżeli była faktycznie. Na tyle, by musieć patrzeć na niego z dołu.
─ Zmuś mnie do zmiany miejsca? ─ Odparła niczym echo, z widoczną, przeplatającą się z dosłyszalnym w zakończeniu bełkotem ironią, zabawnie potrząsając przy tym głową. Biło od niego podobną nutką bezwstydności, jaką biło od samej She. I może właśnie przez ten fakt, a może dzięki płynącemu w jej żyłach alkoholowi, poczuła, że gra, którą rozpoczęła, skończyć się może całkiem... zadziwiająco. Kategorycznie nie tak, jak to sobie wcześniej wymarzyła. Nie w ten zwycięski sposób, z jakim miała zamiar doprowadzić ich nagłe spotkanie do końca.
Niedoczekanie twoje.
Omiatając jego sylwetkę wzrokiem, nie mogła pozbyć się wrażenia, że zaczepny ton rozmówcy, jakim w mniemaniu nieco przyćmionego umysłu dziewczyny, hardo odpowiedział na wydukaną przez nią zaczepkę, ani trochę nie podszedł prostytutce do gustu. To ona miała stawiać karty. Nie on.
Nieznacznie marszcząc brwi, skupiła się na poszarzałym kolorze tęczówek, które bez ustanku świdrowały jej osobę.
─ Nie słyszałeś? Należy do nas. ─ Rzuciła nagle, bez zastanowienia, nie siląc się na jakiekolwiek wytłumaczenia, jednocześnie cały czas trzymając się blatu, jak gdyby zabezpieczając tym samym przed możliwym upadkiem, wywołanym lekkim stanem odurzenia. ─ Mogę ci co najwyżej łaskawie pokazać drzwi. ─ Skinąwszy podbródkiem w stronę wyjścia, gdzieś pomiędzy krzątających się ludzi, szepnęła butnie, jednakże na tyle głośno, by dało się ją usłyszeć.
Uśmiechała się. Uśmiechała się tak perfidnie pogardliwie, iż w pewnym momencie kąciki ust Iriye poczęły wyginąć się w dół.