To faktycznie jakaś parodia, a nie dzień. Nie ważne co robiła, życie i tak dosrywało jej na każdym zakręcie. Jakby nie było wystarczająco cienko przez ostatnie trzy lata, to od ponownego spotkania z dawnym 'kolegą' wszystko już zupełnie się zaczęło walić i Nessa miała ochotę stanąć na środku tej zakorkowanej jezdni i zacząć wrzeszczeć na całe gardło. Za dobrze jednak wiedziała czym groziło zakłócanie porządku, więc zaciskała zęby, puściła kierownicę i tak tkwiącego w miejscu motoru, po czym wyjęła tymczasowy lek i zaczęła smarować najgorsze rany. Jakaś tam ulga nawet przyszła, choć nic specjalnego.
I po cholerę wracałam się po mobiculum?!
Telefon i następna wiadomość. Krótkie sprawozdanie z ostatnich poczynań wraz z zapewnieniem co do jak najszybszego stawienia się w pracy. Pod względem meldowania się niczym dziecko u mamusi, Neska była bardzo pilna i potrafiła kilkakrotnie razy dziennie kontaktować się z przełożonymi by poinformować ich co robi, gdzie jest, czy i jak jej idzie praca itp. Jedynym wyjątkiem było to zapuszczenie się na pustynię, które zapowiedziała jako szybką przejażdżkę, a przecież dotrwała w dziczy aż następnego dnia. Nikt jak dotąd o nic jej nie pytał i może nawet lepiej. Najważniejsze, że się nie przyczepili, a ona po powrocie wysłała smsa o tym jak z przyczyn od niej niezależnych pozwoliła sobie wrócić później i żeby zaliczyć tę nieobecność na jeden z jej dni wolnych, których nigdy nie brała, przez co kilka zdążyło się uchować na 'czarną godzinę'. Żeby teraz tylko dojechać do roboty, wytrzymać do następnego dnia i móc zacząć prawidłowe leczenie.
Niech to się już skończyyyy...!

Ale... ale... ale... co? Jak? Czemu? Przecież była chora i nawet jej nie uprzedzili, nie spakowała się, nie wzięła psów na wszelki wypadek, nic nie wzięła właściwie! Do tego nie widziała co się dzieje, a kierowca rzucał autem jak pojebany.
Co do...
A jeśli wrócił? Ale tym razem jej nie pozna, bo mu zupełnie odbiło, lub zwyczajnie nie zajrzy do środka samochodu, tylko rozerwie wszystko na strzępy swoim cholernym zwyczajem? Tak miało skończyć się życie ledwo dwudziestoparoletniej inżynierki? Śmierć na pustkowiu podczas pracy. To zdarzało się podejrzanie często ludziom ze S.SPEC.
A to miała być taka wygodna, dobrze płatna posada...
Wyjęła z kieszeni scyzoryk, lecz nie nacisnęła na sprężynę wysuwającą ostrze, bo nie chciała ryzykować wylądowaniem na nożu przy tych turbulencjach. Mocno ściskając jedyną "broń" jaką przy sobie nosiła, starała się wysiedzieć w miejscu i przeczekać coś co zdawało się pościgiem. Gotowała się jednak na kontratak na wypadek, gdyby auto nagle się zatrzymało i ktoś spróbował wedrzeć się siłą do środka. Gorzej jeśli zrobią beczkę i wylądują na drzewie. Przed tym nie uratowałoby jej już chyba nic...

Ej, mogło być gorzej, prawda? Mogła na przykład wstać z kacem... albo dostać opieprz od lekarza... albo utknąć w korku... nie, nie mogło być gorzej. Nie według poobijanej inżynierki z chorobą skóry, która chciała mieć jeden spokojny dzień, a skończyła w środku napierdalanki. I jeszcze rana jednego z jej 'ochroniarzy', uch... Nie wyglądała zachęcająco. Scyzoryk uciekł, została jej... modlitwa?
Boże czy jak ty się tam nazywasz, jak pozwolisz mi przeżyć to pojadę wreszcie do tego cholernego kościoła i spróbuję się nawrócić. SERIO, OBIECUJĘ, TYLKO DAJ MI WRESZCIE SPOKÓJ...!
Widzieliście kiedyś kogoś usiłującego przybrać pozycję do modlitwy z wyraźną irytacją wymalowaną na twarzy w wiecznie podskakującym wozie? To nie było takie łatwe jak się wydaje, a do tego te strzały, skok adrenaliny, nadmiar emocji i zmartwień... a w pobliżu ani kropelki wódki. No co za dzień...

Czy... to już koniec? Było strasznie i Ness już godziła się z tym, że zaraz pojazd się roztrzaska, wybuchnie, albo zrobią z niego (i jej) sito, ale w pewnym momencie sytuacja została opanowana, a ona mogła odetchnąć z ulgą, starając się uspokoić mocno walące serce.
To nie mógł być on.
Wolała nie zastanawiać się nad sprawcami całego zamieszania. Wystarczyło jej, że to nie mógł być nikt jej znany, reszta się nie liczyła.
Dobrze, że jednak nie zjadłam tych burgerów...
Jeszcze parę godzin temu marzyła o fastfoodzie, ale teraz pocieszała ją myśl, że nie znalazła na to czasu. Przynajmniej ominęło ją rzyganie w jakimś kącie, podczas, gdy inni lizali swoje rany i odpoczywali po ciężkiej przeprawie. Fakt, że czekała ją jeszcze droga powrotna na razie nie docierał do głowy inżynierki. Chyba tylko dlatego udało się jej tak szybko przejść do trybu pracy i skupić na zadaniu.
Maszyny, które miała przejrzeć musiały naprawdę wiele przejść w ostatnim czasie. Wiele z nich potrzebowało wymiany części i tylko parę sztuk mogło odejść do pracy po samych oględzinach i szybkim czyszczeniu wewnętrznych mechanizmów. Syf Desperacji dostawał się dosłownie wszędzie i osadzał na elektronice, która potem zaczynała szwankować. Gorzej jednak, kiedy z powodu ataku, zużycia czy zwykłej awarii któraś z części robota zupełnie odpadała, łamała się, bądź przepalała. Wtedy Hyles pozostawało grzebanie w częściach zamiennych (których niby było od groma, a jednak nigdy nie dało się od razu znaleźć tego co było w danej chwili potrzebne), rozkładanie maszyny często nawet na części pierwsze, w najlepszym wypadku odłączając jedynie któryś element, i bawienie się w odzyskiwanie tego co jeszcze się może przydać od tego co nadaje się już tylko na złom. Na koniec robota należało złożyć w całość, sprawdzić czy działa poprawnie, wykonać kilka standardowych testów... Dzień zleciał nie wiadomo kiedy, gdy zapracowana Neska pierwszy raz od wielu dni mogła zapomnieć o dręczących ją problemach i całkowicie poświęcić temu co robiła najlepiej - pracy.
Kiedy wreszcie udało się jej skończyć i ostatni robot przeszedł pomyślnie testy, dziewczyna boleśnie przypomniała sobie o problemach ze skórą, które dotąd udawało się jej ignorować. W momencie utraty zajęcia, kiedy myśli zaczęły krążyć wokół wszystkiego co mało istotne, zamiast skupiać się na konkretnym celu, Ness sięgnęła po telefon by sprawdzić czy może już wiadomo coś o tym cholernym lekarstwie, wolną ręką wyciskając tubkę maści na najgorsze rany.
Nigdy więcej seksu z mutantami na Desperacji! Gdybym wiedziała, że ten chuj mnie czymś takim zarazi...
No, bo przecież wszystkiemu winien był mężczyzna, prawda? Tak to działało w umyśle Hyles.

Tego właśnie jej brakowało, a czuła, że właśnie do pracy w roli mechanika została stworzona na tym świecie. Prysznic i sen na twardej pryczy były najlepszym relaksem na świecie po tylu godzinach zapieprzania, a poranny powrót okazał się przebiec już bez komplikacji. Po powrocie do miasta, Ness kolejny raz skontaktowała się w sprawie leku, przy okazji czytając jedną z wielu ulotek KNW. Coraz bardziej intrygowało ją to miejsce, do tego podobno sami robili lekarstwa i mogliby jej pomóc. Sojusznicy S.SPEC to jej przyjaciele, co nie? Warto spróbować chociaż spytać, a może też trafi się jakaś rada w innym zakresie... Zdecydowana pani inżynier wsiadła na motor i wyjechała niedługo po powrocie z Desperacji.