Spoiler:

Miała mieć wolne, ale na szczęście potrzebowali ją chociaż na jeden dzień, na co Nessa ochoczo przystała. Co tu wiele mówić? Kochała swoją pracę, bardzo długo starała się o to stanowisko, a poza tym chyba każdy lubi czuć się potrzebny, nieprawdaż? Udało się jej zwlec z wyra wcześniej niż potrzeba i pewnie w normalnych okolicznościach wylazłaby z psami na długi spacer, gdyby nie umierała na chorobę poalkoholową, którą wierzyła, że skutecznie może wyleczyć jedynie kolejny drink.
Powiedzcie mi, że mam jeszcze coś w lodówce...
Po drodze do kuchni, kobieta zgarnęła kilka proszków przeciwbólowych i połknęła w momencie otwierania drzwiczek. Pustka nie była zaskakującym widokiem w przypadku samotnie żyjącej, jadającej głównie na mieście dwudziestoparolatki. Nawet puszki z karmą wyszły, a to oznaczało jedno - zakupy.
Ostatnie robiłam dla...
Nie. Koniec. Dosyć wspominania tego żula! To jego wina, że nie ma co psom do michy włożyć. Niech da jej święty spokój, żyw czy martwy!
Muszę się napić... jeszcze bardziej...
Nes leniwie ubrała się w to co akurat leżało na krześle i nie jebało na kilometr, po czym złapała za torbę, kluczę i wyszła z mieszkania, kierując się do spożywczaka. A jak po drodze znajdzie się jakiś bar...

Wiedziała, że o czymś zapomniała! Dopiero drapanie się jak małpa w zoo i niezbyt zachwycone spojrzenia mijających ją osób (zwłaszcza sąsiadki od tych piskliwych miniaturek, ona brzydziła się chyba wszystkiego co nie było nią lub jej pupilami) przypomniało kobiecie o naglącym problemie. Tylko gdzie ta recepta...?
Sprawdziła wszystkie kieszenie i całą torbę, ale nic nie znalazła. Do mieszkania nie było co się wracać, bo tam na pewno jej nie walnęła. Znając życie wcisnęła papierek do bojówek i poszła w świat, więc jeśli go tam nie było, to oznaczało, że ma mocno przesrane.
Dlaczego jaaa...
Wyciągnęła komórkę i napisała do odpowiedniej osoby by ogarnęła jej leki. Dobra, potrwa to dłużej, ale przecież lekarz nie mówił, że to śmiertelne, co nie? Trochę swędzenia da się przeżyć! A tymczasem... co ona miała zrobić? Zresztą, nie ważne. Pogoda jej nawet pasowała, a skoro już była poza domem (co poza spacerami z psiakami i wychodzeniem do roboty raczej się jej nie zdarzało), to może wykorzysta ten czas i przejdzie się po okolicy? Właściwie to znała tylko swoje osiedle, kilka sklepików obok, park i pub, oraz drogę do roboty i szpital. Nic innego jej nie bywało potrzebne, a przecież coś jeszcze składało się na to cholerne miasto. Zupełnie bez celu, Nes pomaszerowała przed siebie.

Żreć! Bez względu na to ile potrafiła wytrzymać na samej ognistej wodzie, czasami nawet Ness potrzebowała pożywienia i w tym momencie jej organizm właśnie jego się domagał. Kobieta nie miała w zwyczaju gotować obiadków, ale też nie lubiła wydawać fortuny na restauracje, bo wiecznie potrzebowała zostawiać "drobne" na drinki. Pierwsza lepsza burgerownia powinna starczyć, a zbędny tłuszczyk pójdzie w cycki, albo zostanie strawiony przez mocno zapierdzielające w robocie ciałko. Z takim nastawieniem inżynierka ruszyła ulicą, rozglądając się niczym sęp. Gdyby tylko ta cholerna skóra tak nie swędziała... Co pięć minut telefon lądował w dłoni zniecierpliwionej Neski, która zerkała czy aby ne zdążyli jej odpisać, z cichym pomrukiem niezadowolenia chowając zabawkę za każdym razem, gdy okazywało się, że nikt się z nią nie kontaktował.
Najpierw Out, teraz S.SPEC...
Zatrzymała się, zaskoczona tym, że kolejny raz jej myśli zabłądziły w JEGO kierunku.
To już obsesja. Muszę się leczyć.
Ponowny koncert kiszek pozwolił jej skupić się na poszukiwaniu baru z fastfoodem, chociaż na chwilę ignorując złamane serce, w tym momencie jeszcze bardziej uciążliwe niż zwykle, gdyż nie zagłuszone procentami.

NO NIECH ICH SZLAG.
Głodna, skacowana i jeszcze chora, a oni karzą jej szukać papierzysk, albo wracać do lekarza. Po prostu... Nic tylko kogoś zajebać. Szkoda, że winna była właśnie ona sama, a skłonności do samookaleczeń raczej nie miała (choć odrobinę masochizmu jednak musiało się w niej kryć, skoro tęskniła za gościem, który próbował ją udusić), więc wyżywanie się na własnej osobie "niestety" odpadało. Chociaż, gdyby ktoś się uparł...
Byłam niegrzeczna, zasłużyłam na karę...
Znowu się zatrzymała, czując jak palą ją policzki.
On mnie zepsuł! Wziął i zepsuł! Jak nic go zabiję, jeśli znowu się zechce pokazać i do mnie szczerzyć!
Nie ważne. Lekarz, tak? Lekarz. Jakiś sklep po drodze i drożdżówka wystarczyły by uciszyć żołądek, choć cukier z rana przy kacu to niekoniecznie to o czym Nessa marzyła. Dalej pozostało powlec się do przychodni, znaleźć tego wolnego doktorka i zawrócić mu głowę.
- Dzieeeeńdobry, ja po receptę, na jakieś coś do skóry, może to pan załatwić szybko? - wlazła z buta do gabinetu.

APTEKA. Cel na dziś. Nie, Neska, nie bar! Nie ma też więcej żarcia! Wystarczy, że jakiś kretyn siedzący wygodnie przy biurku wysuszył ci łeb o głupi papierek, jakby wydrukowanie drugiego było aż tak wielkim problemem.
Ness nienawidziła lekarzy. Właściwie to ogólnie mało kto ich lubił, bo przecież odwiedzało się ich jedynie mając problem, a do tego niektóre zabiegi czy leki pozostały tak nieprzyjemne jak niegdyś. Inżynierka jednak miała straszną awersję do szpitali i innych takich miejsc, chociaż ciężko jej samej było odpowiedzieć skąd się to wzięło. Tak jednak było i nic nie mogło jej przekonać, chyba, że tak jak teraz odchodziła jej skóra. Wtedy nie narzekała nawet na ponowną wizytę u tego nadętego facecika. Marsz w stronę przyszpitalnej apteki i wystanie w kolejce po zrealizowanie recepty był już czystą przyjemnością, a kac jakby odszedł, zatonął w biegu dnia codziennego i całym mnóstwie rozmyślań.
Teraz tylko dostać to coś, wysmarować się i do roboty. Tylko tyle i aż tyle...