Niemałym zdziwieniem było dla niej to, że staruszek zachował się honorowo i poczęstował ich - zgodnie z zawiązaną między nimi umową - zdrową dawką ciekawych, mogących pomóc im niezmiernie w dalszej drodze przez ten zawiły, przeklęty labirynt informacji. Cząstka jej świadomości naprawdę przygotowana była do zmagania się już tu i teraz z nowymi przeciwnościami losu oraz świeżymi, podłymi przekrętami - ich brak wytrącił ją delikatnie, acz dla innych niezauważalnie, jako że nie dała tego po sobie poznać i kaptur jej w tym świetnie dodatkowo pomagał, z równowagi. Rozluźniła blade, zaciśnięte na materiale swojej podróżnej, ciężkiej peleryny palce, przeskakując niespokojnym, nieufnym wzrokiem od dziadunia do kobiety i z powrotem. Może to ona była zbyt paranoidalna i uparcie wypatrująca samych złych, niekorzystnych dla nich wieści? Odetchnęła lekko, podnosząc się wreszcie na nogi i serwując zaskakująco dobrodusznemu staruszkowi krótki, płytki ukłon jako nieme podziękowanie za dotrzymanie danego słowa oraz podarowanie im przy okazji kilku porządnych przestróg - brak zapachu lub odór jaśminu, zapamięta to sobie. Prawdziwych? Fałszywych? Wszystko to było tak bardzo targające za nerwy i ciążące na psychice złotowłosej, że jak tylko się stąd wydostanie, to chyba pójdzie do najbliższego baru to opić. Najlepiej do nieprzytomności, żeby chociaż na chwilkę zapomnieć o tych chorych wydarzeniach.

Po ciągnącej się jakby w nieskończoność chwili, Karyuu chwyciła - z początku ostrożnie, potem już pewniej - za zaoferowaną przez Sfinksa lampkę oliwną. Nie odzywając się ani jednym słówkiem złapała wolną dłonią za prawy nadgarstek Wilczka i delikatnie, lecz nagląco pociągnęła go w kierunku zbawiennego wyjścia. Krocząc za kobietą i dochodząc do kolosalnych, monstrualnych strażników, ex-Łowczyni bardzo, ale to bardzo cieszyła się z tego, że jej kompanowi udało się rozwiązać ostatnią zagadkę. Nie miała najmniejszej ochoty, bowiem, z tymi potężnie zbudowanymi, górującymi nad nimi kolosami, które przywodziły jej na myśl stworzenia wykreowane specjalnie do prowadzenia wojen, rozsiewaniu krwawych masakr i mordowania (niewinnych) tłumów, walczyć - zwłaszcza, że nie miała przy sobie swojej ukochanej, cudownej łopaty, marną jej, plastikową imitację. Gdzie ją zabrali? W jakim zakątku tego porąbanego miejsca ją schowali? Odrzucając te frustrujące zagwozdki na bok i zerkając na trójkę znajdująca się pod pantoflem dziadunia, czerwonooka przemknęła obok nich i przekroczyła jak najprędzej próg wyjścia z tego pomieszczenia, nie odważając się puścić ręki biednego, zaciąganego przez nią do ciemniejącego tunelu towarzysza. Dobrnąwszy do rozwidlenia, Karyuudo uniosła lekko trzymaną lampę oliwną i spojrzała wpierw w lewo, potem w prawo, mrużąc przy tym w zastanowieniu swoje szkarłatne ślepia. To było dobre, odwracanie jej uwagi od niedawnego, palącego stresu i danie jej czegoś do rozwiązania, zajęcia się, rozwikłania. O wiele lepsze, niż sterczenie w twardym krześle i czekanie na - mogący okazać się druzgocący i ostateczny - wyrok. Pociągnęła mocno nosem, starając się wychwycić jakieś zapachy i jeśli któryś z korytarzy będzie bezwonny lub zalatujący jaśminem, to zaproponuje ten drugi. Jeżeli natomiast nic takiego nie będzie miało miejsca, to cichym, chrapliwym głosem zapyta:
- Lewy?

Spodziewał się zostania wyśmianym, podłego uśmiechu, a jednak - w tym momencie słuchał odpowiedzi na swoje pytanie. Wynikało z tego, że istniało stąd wyjście, a ukryte w zakamarkach tego okropnego miejsca przedmioty mogły ułatwić wyjście. Nie mógł odnieść wrażenia, że był w tym momencie pionkiem wypełniającym czyjąś wolę. Wbrew pozorom nie ciążyło mu to i nie przeszkadzało - był aktorem. Doświadczał tego przeze większość swojego życia.
Drgnął nieco zaskoczony w momencie w którym poczuł dotyk dziewczyny. Nie wyrywał się jednak, nie odsuną, tylko niczym posłuszny pies zaczął się za nią snuć. Nie podziękował, nie zareagował w żaden sposób negatywny czy też pozytywny na rewelacje które na nich spłynęły - nie uważał, że jest winny czegoś podobnego innym pionkom w tej grze. Każda przeszkoda którą napotkają, będąca mniej lub bardziej człowiekiem ma do wypełnienia konkretne zadanie. Są jak narzędzia. A dla tak okrutnych narzędzi wdzięczność zdawała się być zbyteczna.


Z maską splecioną ze względnego spokoju podążał za milczącą kobietą, a cisza jaka jej towarzyszyła był krępująca i niepokojąca. Dlatego też gdy odeszła Spad poczuł się lepiej i podążył na rozstaju drug za nią cicho potakując na jej wybór. Nim zniknęli za zakrętem Spad pazurami naznaczył na ścianie kierunek który obrali
- jeśli to rzeczywiście labirynt musimy zwracać większą uwagę na otoczenie by nie skończyć krążąc po nim w nieskończoność... - zauważył z niepokojem, a potem podążał w nikle rozświetlaną lampą ciemność. Co ich tam czekało...?

Poczuła to zaskoczone, malutkie drgnięcie kompana odpowiadające na jej niespodziewany dotyk, jednakże nie skomentowała tego w żaden, najmniejszy sposób. Ba, nie dała po sobie nawet poznać tego, iż zauważyła ten delikatny, drobny i nieświadomy ruch, miast tego brnąc uparcie, pewnie - cóż, na tyle pewnie, na ile stać ją było w tej niebezpiecznej, czarnej dla nich sytuacji - w obranym kierunku, do wybrania którego zgodził się także skinieniem głowy Spad. Mrugnęła swoimi czerwonymi oczyma, kiedy zauważyła jego zmyślny trik dotyczący zaznaczenia ściany mocnymi, ostrymi - na tyle, aby zostawić na twardej powierzchni widoczny, poszarpany ślad - pazurami. Aż uśmiechnęła się lekko, niemal niezauważalnie na jego zapobiegawczy tok myślenia, przez co szkarłatne jej ślepka zalśniły na ulatujący ułamek sekundy wewnętrznym, starym blaskiem - wesołym, psotnym, tak bardzo żywym - który jednak szybko został z powrotem zakopany na dnie potrzaskanego, niezręcznie poskładanego w 'całość' umysłu. Niepokój jej towarzysza był w pełni uzasadniony i podzielany przez Karyuu, która zwróciła swój na powrót neutralny, acz czujny wzrok ku pogrążonym w mroku czeluściom ciągnącego się przed nimi korytarza.

Maszerowali przez długi czas - a przynajmniej tak się ex-Łowczyni zdawało - nie natrafiając po drodze na nic ciekawego czy wartego uwagi. Przemieszczali się przez ten zdominowany przez słabo rozpraszane światłem trzymanej przez nią lampy cienie tunel, który to sprawiał wrażenie biegnącego w ponurą, usłaną szkieletami nieskończoność. Tak, jednakże, nie było, ponieważ w pewnej chwili natrafili na solidną, stojącą im na drodze ścianę pełniącą rolę niezłomnego, potężnego strażnika więziennego. Nim złotowłosa kobieta zaproponowała zawrócenie się i spróbowanie prawego korytarza, oboje odcięci zostali od możliwości ucieczki kolejną, zatrzaskującą ich w potrzasku ścianą. Dźwięki mechanizmów rozgorzały w przestrzeni, a moment później podłoga znajdująca się pod ich stopami przeistoczyła się w niezbyt zabawną, niesprawiającą radości ślizgawkę. Jazda tym nagłym, skośnym spadem trwała kilka ledwo sekund, kończąc się w miejscu, w którego istnienie Karyuu z początku nie mogła uwierzyć. Oszołomiona i ledwo powstrzymującą się od pomasowania obolałej, piekącej kości ogonowej, czerwonooka podniosła się mozolnie, nieco chwiejnie na nogi i przy okazji rozglądała się dookoła z konsternacją oraz zdziwieniem przebijającymi się przez bezuczuciową, niemalże chłodną maskę przez nią noszoną. Chwyciła gwałtownie za nadgarstek i praktycznie przytuliła go do klatki piersiowej, kiedy przy prostym, najzwyklejszym ruchu przeszył go niespodziewany, niezauważony wcześniej przez szok ból.
- ... masz ochotę pojeździć na diabelskim młynie? - zapytała wtem tym swoim ochrypłym, cichym głosem, odetchnąwszy wpierw głęboko i pozbierawszy się do przysłowiowej kupy - do czego miała już sporą wprawę, po tych swoich wszystkich przeszłych przeżyciach, załamaniach i tragediach. Nie pozostało im, po dokładnym i dogłębnym przeczesaniu spojrzeniem rozświetlonej magicznie okolicy, nic innego, jak ruszyć do przodu i zobaczyć, w jaki sposób tym razem prowadzący to miejsce sukinsyni chcieli ich udupić. Potłuczona lampa, tymczasem, nie została zaszczycona nawet jednym, krótkim zerknięciem, nieprzydatna już i kompletnie zbędna w aktualnym, zepsutym stanie.

|25.03| Misje nieruszone od dwóch miesięcy lub dłużej dnia 30 marca trafią do archiwum, jeżeli nie pojawi się w nich nowy post.

Z racji powyższej informacji, która cały czas widniała w ogłoszeniach, zamykam temat i przenoszę do archiwum.