Hayato czuł się wyjątkowo niekomfortowo. Można by powiedzieć, że nawet zbity z tropu widząc po tym co chwilę wcześniej go spotkało - starca. Zachował ten niepokój jednak dla siebie. Schował go, jak na aktora przystało. Chciał jedynie się stąd wydostać. Wierzył, że spokój - chociażby nawet i pozorny - mu w tym pomoże. Usiadł na krześle zdradzając swą nerwowość jedynie poprzez gwałtownym ruch ogona.
Nie był pewien czy powinien gasić pochodnię, choć z drugiej strony ta na pewno zdąży okazać się niezwykle przydatna...później. Dobrze byłoby ją oszczędzać.
Zagadka została rzucona w przestrzeń. Spad spoglądając bacznie na starca odchylił się na krześle do ucha Kary. Przysłonił konspiracyjnie swe usta. Naturalnie starał się nie narzucać jej swoją osobą bardziej niż to było konieczne. Zdążył zaobserwować, że dziewczyna stroniła od niepotrzebnego kontaktu. - Myślisz...że chodzi o nóż? -  Odpowiedź wydawała mu się tak banalnie prosta, że...trochę w nią zwątpił. Musiał się upewnić, poza tym - od odpowiedzi mogły zależeć ich WSPÓLNE losy.
Starzec zastukał ponaglająco w szkiełko.

W momencie, kiedy słabe, wątłe światło lampy naftowej wdarło się z uporem pomiędzy ostre, zakrzywione szpony ciemności, Karyuu zgasiła bez najmniejszego zawahania dzierżoną w bladej dłoni pochodnię - mogła im się ona jeszcze w przyszłości bardzo przydać, toteż nie było sensu marnowania jej tutaj, kiedy mieli może nie perfekcyjny, ale względnie dobry widok na ich uśmiechającego się gospodarza. Mężczyzna ten nie wydawał się jakimś niepohamowanym w swoim szaleństwie psycholem czy pozbawionym skrupułów maniakiem sadyzmu, lecz Łowczyni nie wykluczała możliwości, iż ta okrywająca go niby mroczny płaszcz tajemniczość i wzbudzane przez jego wypowiedzi zaufanie w ich prawdziwość - co było dla niej naciągane, absurdalne i uruchamiające w jej głowie wszelkie możliwe alarmy oraz syreny "Stałej czujności" - mogły być tylko noszoną przez niego maską. Nie byłaby to pierwsza i ostatnia persona skrywająca się za kotarą ułudy i pięknie wyrzeźbionej iluzji, co w połączeniu z nieufnością Karyuu i jej nabytym dystansem do innych sprawiło, że szansa na prawdziwość tej teorii była w jej opinii bardzo wysoka. Wzrok jasnowłosej kobiety prześlizgnął się badawczo po twarzy Sfinksa, po czym zawiesił się na niewielką chwilę na wspomnianej już lampie naftowej - ciekawa była niezmiernie tego, czy udałoby im się w jakiś sposób ów przedmiot podwinąć, jako że użyteczny, patrząc na szybkie wyczerpywanie się pochodni, najpewniej byłby w ich dalszej wędrówce przez ten przeklęty labirynt.

Odejść, jednakże, musiała prędko od tych rozmyślań i planów, ponieważ starzec zaprezentował im pierwszą zagadkę. Łowczyni przechyliła delikatnie głowę, słuchając uważnie - coby przypadkiem czegoś nie przegapić czy źle wyłapać - wypowiadanych przez ich tymczasowego gospodarza słów i marszcząc przy tym delikatnie brwi w geście zastanowienia. Kiedy zagadka dobrnęła do końca, nastała głucha i oblepiona czernią cisza, która jednak długo nie potrwała. Wilczek wychylił się bowiem w jej stronę - nie za mocno i nie naruszając drastycznie jej przestrzeni osobistej, na co rozluźniła nieco spinające się mięśnie i w duchu odetchnęła - i rzucił z lekkim zawahaniem propozycję odpowiedzi. Karyuu przemieliła je na szybko i jak najdokładniej tylko mogła w bieżącej, niedogodnej sytuacji, nie mogąc oderwać swojego spojrzenia od palca stukającego - donośnie i dobitnie w panującej naokoło flaucie - w szkiełko zegarka. Zaserwowana przez kompana odpowiedź wydawała się prosta... za prosta. Z drugiej strony to właśnie te najprostsze odpowiedzi były zazwyczaj tymi właściwymi, więc bez zbędnej zwłoki - tik-tak, leci czas - zerknęła otwarcie w kierunku Wilczka i skinęła stanowczo, pewnie głową.
- Nóż - rzekła do siedzącego za biurkiem starca cichym, acz niezachwianym głosem. Zaraz przekonają się, czy rozwiązaniem rzeczywiście było coś tak codziennego i powszechnie znanego.

Nie był pewien swojej odpowiedzi, głównie przez jej banalność. Siała ona taki jakiś dziwny niepokój w stylu "nie, to nie może być takie proste...", a jednak - mogło. Ogon rudzielca zwił się nieznacznie pod wpływem radości. Krok bliżej do wolności, a przynajmniej chciał karmić się tą nadzieją.
Kolejna łamigłówka. Postawione na sztorc uszy przysłuchiwały się starcowi. Potem się zamyślił. Wzrok zawiesił na Kyruu.
- Obraz? - Zaoferował pół szeptem, a JEŻELI ta skinęła głową to dopiero wówczas powtórzył tą odpowiedź głośniej w stronę starca. Jeśli dziewczyna jednak miała inny pomył zamierzał to z nią przedyskutować. W końcu od odpowiedzi nie zależało tylko jego życie, lecz również i jej.

Iskierka ulgi zalśniła w umyśle Karyuu po tym, jak okazało się, iż podana przez nich - a zaproponowana przez Wilczka - odpowiedź była prawidłowa. Donośny odgłos powolnego klaskania wywoływanego przez pomarszczone dłonie starca sprawił, że Łowczyni drgnęła lekko i mimowolnie spięła mięśnie ramion. Miała odrobinę wrażenie, jakby Sfinks siedzący, trwający za biurkiem drwił z nich tymi banalnymi zagadkami i nieco irytującym, niespiesznym klaskaniem. Nie zareagowała, jednakże, na to odczucie w żaden sposób, wbijając wyłącznie w dziaduniową twarz spojrzenie swoich szkarłatnych oczu i wsłuchując się uważnie w kolejną zapodaną przez niego zagwozdkę. Jej kompan zarzucił pomysłem - cóż, bardziej zapytaniem - na co jasnowłosa przechyliła w zastanowieniu delikatnie głowę, po czym potrząsnęła nią nieznacznie w przeczącym geście. Obrazy był duże, czasami naprawdę ogromne, a wspomniana przez starca rzecz była nieduża i delikatna.
- Zdjęcie - zaproponowała ochrypłym szeptem, zaciskając blade paluszki na połach swojego czarnego, chłodnego w dotyku płaszcza.

Owszem, mogło być znacznie, znacznie gorzej, jednakże mogło i być o wiele lepiej: dla przykładu, zamiast być tutaj i walczyć niezmordowanie o słodkie przetrwanie, mogli sobie spokojnie siedzieć aktualnie w swoich kryjówkach - nie domu, nigdy domu, jeśli mówi się o Desperacji - lub wędrować po nieprzyjaznych, acz doskonale im już znanych ziemiach zamieszkiwanych w większości przez Wymordowanych. Karyuu zacisnęła blade palce na połach swojego ciężkiego płaszcza podróżnego - i krzywiąc się nieznacznie przez przebiegający przez jedną jej rękę ból - wpatrując się natrętnie w jadowity, ściskający serce zatrutym sznurem uśmiech Staruszka. On się doskonale w obecnej sytuacji odnajdywał i bawił, podczas gdy oni zjadani byli przez żarłoczny stres niemożliwy do złagodzenia nawet ogromną wolą przeżycia, wydostania się z tego przeklętego miejsca i wrócenia do swojego zbawiennego, własnego kąta. Nie zamierzała tutaj zginąć i odejść w zapomnienie, toteż odsunęła wszystkie te złowrogie, czarne myśli na bok i skupiła się na słowach Dziadka.

O ile wcześniejsze zagadki były stosunkowo proste i łatwe do odgadnięcia, tak trzecia była prawdziwym orzechem ciężkim do zgryzienia. Jasnowłosa odetchnęła bezgłośnie i przygryzła po tym w zastanowieniu dolną wargę, wciąć i wciąż wałkując niejasne zdania w głowie, obracając je niczym niematerialną kostkę Rubika i próbując spojrzeć na nie z różnych, mogących odkryć coś nowego stron. Mieliła je w myślach z nadzieją odkrycia czegoś wartościowego i pomocnego, nie zwracając wielkiej uwagi na wydawać by się mogło znudzonego, lecz z pewnością czekającego na odpowiedź Starca.
- ... nie wiem - rzekła cicho do swojego wilczego towarzysza po długim, długim milczeniu, nie mogąc za żadne skarby świata odnaleźć prawidłowej, pasującej do zagadki odpowiedzi. Nic, kompletnie nic nie przychodziło jej do głowy, zalewając ją gorzkim przygnębieniem oraz kwaśną trwogą, czego jednak za wszelką cenę starała się po sobie nie pokazać.

Przymknął oczy i próbował się skupić, lecz ciche cykanie zegarka odmierzającego czas było w jego myślach niczym szczęk młota niebotycznych rozmiarów uderzającego w kowadło z niewyobrażalną siłą. Między kolejnymi łupnięciami do jego uszu doszedł szept jego towarzyszki. Jedno z jego uszu nachyliło się ku niej.
"Nie wiem" - powiedziała. Hayato uchylił wówczas nieznacznie swoje ślepia i spojrzał na nią. Posłał jej pokrzepiający uśmiech tak bardzo niepsujący do całej panującej tu atmosfery, że sam sobie aż się dziwił. Słowa Karyu choć zdawały się nie wywrzeć na nim żadnego wrażenia - wstrząsnęły nim całym od wewnątrz. Po jego ciele rozlał się strach przed brzemieniem odpowiedzialności, które spoczęło na jego barkach. Gdyby od jego decyzji zależało tylko jego życie z łatwością pozwoliłby sobie na frywolność, lecz w jego rękach spoczęło w tym momencie również życie nieznajomej. Tym gorzej, że sam Spades również miał mętny pomysł odnośnie zagadki. Jak wielki miał jednak wybór? Milczeć i skazać się na zagładę? Czy rzucić swoje przypuszczenie? W końcu nie ważne jak głupie by było, promil szansy istniał, że trafił.
- Pan...? - część z tego tylko się pokrywała z jego osobą, lecz lepsze było to niż nic. Wnętrzności Hayato zdawały się przekręcać na drugą stronę. Nerwowość towarzyszącą wymordowanemu mogły zdradzić w tym momencie jedynie uszy, które położone na płask wykręciły się do tyłu.

Wiedział, że ryzykował, lecz jeśli mógł dać im cień szansy na ratunek to nie zamierzał tego zaprzepaszczać. Co prawa żołądek przewrócił mu się kilkukrotnie ze stresu nim staruszek zbawiennie przytaknął mu rację. Naprawdę, za bardzo się przyzwyczaił do tego, że to on trzymał niegdyś ludzi w napięciu. Stanie po drugiej strony tego lustra wcale nie było przyjemne. Zapamięta to.
Powiódł spojrzeniem na wyłaniające się z ciemności sylwetki. Nie podobała mu się ich ilość.
- To może byś tak...powiedział nam, jak szybko skończyć to absurdalne Show, bez większych szkód na naszym zdrowiu. - Powtórzył po starcu niemalże słowo w słowo bo czemu nie skoro on sam to proponował? Naturalnie pa wątpił w to by to mogło być takie proste, lecz...czemu by nie, skoro nieznajomy sam zaczął? Kto pyta nie błądzi.

Chwila grozy i niepewności zdawała się ciągnąć w nieskończoność, trzymając nad ich głowami ciężkie, niezwykle ostre topory nieodwracalnego wyroku: śmierci. Na całe szczęście odpowiedź zaserwowana przez Wilczka okazała się prawidłowa, na co Karyuu miała najszczerszą ochotę rozpłynąć się z ogarniającej ją ulgi na swoim twardym, średnio wygodnym krzesełku. Nie uczyniła tego jednak, gdyż na baczność postawiło ją donośne, głośne klaśnięcie wykonane pomarszczonymi dłońmi starca oraz nagłe zapalenie się mocnego, z początku rażącego jej szkarłatne ślepia światła. Kiedy przyzwyczaiła się już do tej nagłej zmiany oświetlenia z wątłego i słabego na porządne oraz obejmujące calutkie pomieszczenie - również i miejsca, które wcześniej były dla nich niewidoczne i skryte - spięła się niczym naciągnięta zbyt silnie struna gitary. Sylwetki przyodziane w czerń oraz groźne wyglądające, bowiem, pojawiły się w zasięgu ich wzroku, dzierżąc jakieś dziwne, stalowe laski będące, w jej mniemaniu, broniami. Do czego innego by im służyły, jak nie do temperowania więźniów i powalania przeciwników? Bo na pewno nie do ugniatania ciasta lub zbierania śmieci.

Zostawiając rozmawianie z Dziadkiem jej towarzyszowi - który wydawał się lepszy od niej w tych konkretnych klockach, to co się będzie wtrącać? Jeszcze coś zepsuje i pogorszy tę i tak niezbyt dobrą dla nich, wątłą sytuację - przysunęła się odrobineczkę, troszeczkę bliżej Wilczka, udając iż najzwyczajniej w świecie wierci się na swoim siedzisku z powodu zjadających ją, kąsających umysł nerwów. Jej uważne, baczne spojrzenie nie odrywało się natomiast od kobiety stojącej za Panem Sfinksem, którą Łowczyni uznała za liderkę tej szemranej grupki będącej potencjalnymi wrogami. Wypatrywała jakichkolwiek zmian w posturze 'Szefowej' mogących świadczyć o tym, iż wydała ona jakiś niekorzystny dla nich rozkaz, coby móc na czas zareagować i osłonić bądź odepchnąć Wilczka z drogi możliwego ataku. Propozycja Starca wydawała się dla niej nieco zbyt prosta i ogromnie podejrzana, lecz nie wypowiedziała nawet jednego, drobnego słówka, czekając na dalszy rozwój tej napiętej, niepewnej sytuacji.