Jak to mówią… Poniósł wilk razy kilka ponieśli i wilka. Eltyar nie mógł spodziewać się, że przeciwnicy będą aż tak doświadczeni. Wszystko mogłoby wyjść jeszcze na jego korzyść, ale zdecydowanie nie dzisiaj. Szczęście zdecydowanie nie stało po stronie czarnowłosego. Sytuacja stałasię gorsza niż mógłby podejrzewać, a przekonał się o tym dopiero kiedy nastąpiła wymiana ciosów. Paraliż nie ograniczył przeciwnikowi możliwości bojowych, przez co Ciro mógł pożegnać się ze swoją piękną twarzą. No może nie tak całkowicie piękną, ale zdecydowanie poczuł co to znaczy przyjmowanie potężnych ciosów wymierzonych prosto w twarz, a następnie całe ciało. Nie miał siły wydać z siebie żadnego dźwięku. Nawet jeżeli chciałby krzyczeć to po prostu nie był w stanie. Przed omdleniem ratowała go siła woli i ciągłe obrażenia, które dostarczały bodźców by nie mógł odlecieć. Ale to skończyło się całkiem szybko. Na wpół otwarte oko dostrzegło zbliżające się ostrze. Ciało całkowicie odmówiło mu posłuszeństwa. To fakt, że tego dnia jedyną osobą, która poczuła rozcinający skórę metal na swoich jądrach był Ciro Eltyar – Łowca szczycący się mianem Sadysty i Szpiegmistrza. To był moment, w którym w jego wnętrzu nastała całkowita ciemność.

__________________________________________

Ten moment w którym otwierasz oczy i nie jesteś w stanie rozpoznać otoczenia nie należy wcale do przyjemniejszych. Tak naprawdę nie do końca był świadomy co i jak się stało. Jego oko delikatnie się otworzyło i od razu było widać, że ten człowiek jest cholernie zmęczony życiem i ranami, które otrzymał całkiem niedawno – a może jednak dawno? Pierwsze rozejrzenie się po pomieszczeniu sprawiło, że wszystkie wspomnienia wracały. Ostatnie uderzenia i końcowa całkiem zabawna sprawa. To nie był jego dzień na buntowanie się przeciwko światu. Widział jedynie wbite w jego ciało igły, a jedynym ruchem, który na razie potrafił wykonać było drgnięcie palca serdecznego ręki prawej. Ciało niemal całkowicie odmówiło mu posłuszeństwa, a hałasy wydawały mu się wcale nie przeszkadzać. Nie myślał logicznie, a to oznaczało, że poziom podejmowanych decyzji spadał łeb na szyję. Taka była właśnie prawda. Prawdopodobnie gdyby był w lepszym stanie zarówno psychicznym jak i fizycznym starałby się skupić na podsłuchaniu co kto może mieć do powiedzenia, ale teraz? Marzył o śnie. Jego oczy same zmuszały go do podjęcia takiej decyzji. Umysł nie wytrzymywał presji, a on mógł się tylko modlić by częściowo się zregenerować. Powieki zaczęły delikatnie opadać, a on już czuł jak powoli świat wróżek i innych mitycznych stworzeń stara się go otulić.
Mrok
Walczył jeszcze ze sobą tak jakby sen miałby okazać się czymś złym. Śpij ty głupi łowco. To był już czas by odpocząć – może nawet na wieki.
Ciemność.
Niech Ciemność będzie łaskawa.
Nie było tutaj dosłownie niczego. Ciro stał pośrodku nicości, a nawet nie widział swojej postaci. A więc tak wygląda sen człowieka, którego życie zbliża się do końca. Przez moment był świadomy swojej całkowitej porażki. Jego spojrzenie było praktycznie puste. Dawna wola walki całkowicie zniknęła, a zamiast niej pojawiło się tylko zmęczenie. Zdał sobie sprawę jak bardzo jego ucieczka była skazana na porażkę. Wszystkie złe decyzje podjęte podczas ostatniego dnia powoli wypełniały jego głowę. Najpierw pojawiał się obrazy, a potem rezygnacja. Usiadł na ziemi nie czując nawet podłoża pod sobą. Wszystko wydawało się być nierealne.
Wszystko stracone.
To była kolejna myśl, która wypełniła jego głowę. Eltyar zamierzał oddać się w objęcia śmierci, ale … tylko jedna rzecz była dla niego teraz łaskawa. Jego serce prawdopodobnie dalej biło – a może już nie? Teraz nie był nawet świadomy tego czy żyje. Zbyt wiele rzeczy poszło już nie tak jak powinno, by teraz nastawiać się optymistycznie. Najgorszą opcją było to, że umarł i teraz będzie się tutaj błąkać, aż po wsze czasy. Z oddali widział coś co przypominało mu pulsujące światło. Nie zamierzał się teraz ruszać w ogóle. Ale pulsowanie robiło się coraz mocniejsze kiedy już całkowicie go oślepiło. Zasłonił oczy ręką, a kiedy je odsłonił zobaczył coś co mogło dać mu spokój ducha. Niewinna postać młodej dziewczynki. Nie widzieli się już tyle czasu, a teraz w końcu pozwolono mu ją zobaczyć. Jego córka, którą kochał nad życie i ponad wszelkie stworzenie. Rozłożył ręce w powitalnym geście, a kiedy tylko to zrobił Chisana wbiegła mu prosto w ramiona. Radość, którą poczuł gdzieś w głębi była nie do opisania. O nic nie pytał. Chwilowo całą swoją uwagę poświęcił na przytuleniu jej i zdaniu sobie sprawy, że w takim razie wszystko jeszcze przed nim.
- W końcu mogę Cię zobaczyć. – To były jego pierwsze słowa, ale młoda łowczyni odpowiedziała mu tylko szerokim uśmiechem. Nie mówiła dosłownie nic. Nawet kiedy usiadł i posadził ją sobie na kolanach. Głaskanie jej głowy przynosiło ulgę i pomagało odsuwać negatywne emocje.
- Czyli to już niedługo koniec … – W jego głosie nie było żadnego żalu. Nie żałował niczego albo nie dopuszczał do siebie takich myśli jak na razie. Przegrane bitwy przelatywały mu przed oczyma, a potem to jak wiele razy był w tarapatach. Oparł swoją głowę o czoło dziewczynki. Był zmęczony tym wszystkim, a przynajmniej do momentu w którym się nie odezwała.
– Nie, to jeszcze nie to tatusiu. – Barwa jej głosu okazała się miodem dla jego uszu. Przyglądał się jej zastanawiając się o co może jej w ogóle chodzić. Przecież wszystko się skończyło. Zabrano mu wolę walki, a teraz odzyskał spokój duszy. Nie będzie lepszego momentu by z tym wszystkim skończyć.
– Ty musisz jeszcze żyć. – Ale jak żyć bez Ciebie? To trudne. Nie wypowiedział tego, ale to były jego jedyne myśli w tym momencie. – Zapomniałeś o wielu rzeczach… – Niby o czym? Kolejne wspomnienie przeminęło mu między oczami – ich pierwsze spotkanie kiedy uczył ją grać w billarda. Jej pierwszy szał i ratowanie jej małego tyłka przed niebezpieczeństwem. Tak właśnie – chwile przepełnione szczęściem i determinacją by zapewnić jej bezpieczeństwo. Następny obraz – uratowanie jej z opresji kiedy ją porwano. Następny – zabezpieczanie jej podczas odbijania anielicy psów. To były momenty kiedy pamiętał co należało zrobić. Zamiast walczyć o swoje przetrwanie odpuścił wszystko. Dawniej skupiał się na dziewczynce, ale jej już z nimi nie ma. Zniknęła na dobre. Została zamordowana. Czuł w piersi ból tak jakby ktoś palił go od środka. To była złość. Nie mógł zostawić tego bez zemsty. Chisana zapewniała mu wewnętrzny spokój, a jej realny brak motywował do życia. Ta mała kruszynka miała całkowitą rację. On musiał jeszcze żyć. Musiał przeżyć wszystkie przeciwności, które staną mu na drodze.
– Nawet teraz potrafisz mnie uratować, Chi. – To już powiedział inny człowiek. To nie był ten sam wrak co wcześniej. Ciro Eltyar odzyskał pewność siebie. Nienawiść przepełniała jego ciało, ale kontrolował to wszystko. Świadomość, że mógłby odejść nie spełniając obowiązków rodzica i zemścić się za niewinną łowczynię tylko motywował go do życia.
– Żyj dla mnie. Przetrwaj to dla siebie. – Ta jedenastolatka albo strasznie szybko dojrzała, albo dla niej liczyło się tylko to by wyszedł obronną ręką z tej sytuacji. Wstała bardzo powoli i poprawiła swoją białą sukienkę. Pochyliła się delikatnie i ucałowała go w policzek. Bardzo powolnym krokiem zaczęła odchodzić, a on obserwował ją w spokoju. Pogodził się z jej stratą już dawno, ale to nie znaczyło, że nie chciałby żeby żyła.
– Kocham Cię. – Nie powiedział tego dostatecznie głośno, ale na sam koniec zobaczył jeszcze jej uśmiech. Usłyszała go, ale zniknęła. Teraz został sam ze swoimi myślami. Światło, które przyprowadziła jego córka nie zniknęło. Nadzieja powróciła. Czuł, że tym razem tak łatwo się nie załamie. To nie było wcale fair – człowiek, który został zniszczony psychicznie został uratowany przez dziecko i teraz miał wrażenie, że może dokonać wszystkiego. Położył się na niewidzialnej podłodze i patrzył się w wypełnione pustką niebo. Uśmiech nie schodził mu z twarzy. Tutaj też powoli zasypiał – odzyskał wszystko czego potrzebował, teraz może jeszcze chwilę odpocząć i wtedy … Powoli nadchodziła ciemność. Jego oczy znowu się zamknęły, a umysł zdawał się dalej przełączać się w tryb czuwania. W końcu odpłynął, a może właśnie teraz powrócił do rzeczywistości?

Nie był do końca przekonany czy tak naprawdę się przebudził. Światło uderzyło w niego zbyt gwałtownie. Zmrużył oczy i powoli starał się wrócić do rzeczywistości. Jego sytuacja ewidentnie się nie zmieniła, więc doskonale wiedział jak bardzo jest w dupie mimo wszystko. Sądził, że w momencie jak otworzy oczy będzie jeszcze w gorszym stanie niż niedawno, ale o dziwo czuł się lepiej - nawet znacznie lepiej. Obserwował otoczenie i starał się ruszyć którąkolwiek z kończyn. Kto wie ile leżał w tej pozycji. Wszystko odrętwiało, a i tak był unieruchomiony. Nikogo nie było wokół, a przynajmniej tak zakładał. Głosów brak, a żadnej aparycji w zasięgu wzroku. Mógł się tylko domyślać, że nie sądzili że tak szybko się obudzi. Nie powinni się nawet nim przejmować skoro i tak był unieruchomiony i ledwo żywy. Tutaj musiał przyznać im rację, sam też pewnie by się takim człowiekiem nie przejmował i po prostu przyszedł do niego w innym terminie bardziej odpowiadającym. Czuł się strasznie lekki pomimo tego, że nie mógł się ruszyć tak jakby miał pełno w sobie sił i wcale nie był wcześniej ranny. Nic mu nie pasowało w jego aktualnej sytuacji, ale nie zamierzał narzekać. Musiał znaleźć jakiś sposób by się oswobodzić. Odwrócił głowę i dostrzegł puchatą kulkę, która leżała obok niego. Przyjemne ciepło, które dostarczała do jego ciała sprawiło, że czuł się po prostu lepiej. Nawet teraz zwierzęta go lubią? Czemu to zawsze są dzikie koty? Na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Chciał spróbować dotknąć jego futra i spróbować go pogłaskać chociaż palcami jeżeli dosięgał. Jeżeli nie to trudno. Może będzie miał okazję zrobić to kiedy indziej.
Czuł powrót sił, a także głosu, którego brakowało mu ostatnio. Do końca nie rozumiał okoliczności, ale doskonale zdawał sobie sprawę, że teraz jest jego moment. Ciało nie drgnęło mimo wszystko dalej był przymocowany do stołu. Wziął głębszy wdech czując ulgę. Jest zdecydowanie lepiej. Jego spojrzenie nabrało jeszcze większej determinacji. Przyglądał się kulce leżącej obok niego, a jego wzrok od razu złagodniał. Nie wiedział dlaczego tak bardzo uwielbiał tego typu zwierzęta, ale nie mógł się oprzeć po prostu. Cicho zamruczał i otworzył usta.
- Co tutaj robisz kociaku? - Usta go bolały nawet tak cichym mówieniu. Gdyby tylko mógł się napić czegokolwiek byłoby znacnie lepiej. Może to było głupie by nawiązywać z nim jakikolwiek kontakt, ale jakoś nie mógł się oprzeć. I tak nie mógł zrobić nic więcej. Wszystko sprowadzało się do tajemniczego kota, który zdawał się dodać mu trochę sił do dalszej walki. Jak na razie wszystko wskazywało na to, że albo spał zbyt długo albo to ten zwierzak trochę go podleczył.

W tym momencie nawet jakoś bardzo mu nie przeszkadzał fakt, że nie miał możliwości ruchu. Obecność kota go uspokoiła na tyle by nie próbował wyrywać się i tracić niepotrzebnie energię. Mógł rozejrzeć się na boki i dojrzeć w jakim pomieszczeniu się dokładnie znajduje. Dosyć małe pomieszczenie schludne i w dodatku w miarę unowocześnione. Niestety rozejrzenie się na niewiele się zdało skoro miał tutaj teraz tylko jednego małego sojusznika, a tak przynajmniej podejrzewał skoro po dotknięciu jego futra od razu go nie użarł. Zwierze zdawało się być na początku trochę mniejsze, ale teraz dopiero zauważył z czym ma do czynienia. Jak bardzo musiał mieć szczęście, żeby trafić właśnie tutaj młodego rysia? A może właśnie to był pech, który miał zadecydować, że to właśnie ta mała kulka futra go zagryzie. Możliwości było tak wiele, ale on nie zamierzał trzymać się teraz jednej wersji wydarzeń. Musi zebrać się do kupy i w końcu wyrwać się z tego miejsca. Ból przychodził coraz częściej. Nasilał się z sekundy na sekundę, a to oznaczało, że wracał do funkcjonalności. Jego twarz bolała, ale dało się to przeżyć. Najgorzej było w okolicach podbrzusza i doskonale pamiętał co się wtedy stało. Pierwsze uderzenie napastnika prawie pozbawiło go przytomności, a bardzo żałował, że tak się nie stało. Mniej głupich wspomnień i prawdopodobnie nie przejmowałby się teraz tak bardzo. Wiedział, że ból dosięgnie go kiedy będzie chciał się ruszyć i nawet nie był pewny czy będzie w stanie iść.
Kiedy usłyszał głos automatycznie na jego twarzy było widać zdziwienie. Początkowo myślał, że ktoś jeszcze jest w pomieszczeniu i po prostu go nie widział. Ale wszystko wskazywało na to, że ryś właśnie przemówił ludzkim głosem. To było cholernie dziwne zjawisko i nawet nie potrafił przeanalizować na spokojnie sytuacji. Nigdy nie spotkał zwierzęcia, które potrafiło mówić. Słyszał o przypadkach które potrafiły używać telepatii, ale nigdy o takich które po prostu mówiły. Może to był wymordowany? A cholera by to strzeliła. Jakby tego było mało kojarzył głos, ale nie potrafił teraz uporządkować go do żadnej znanej mu osoby. Tutaj spotkał niewiele osób - w dodatku nie kojarzył za dobrze sytuacji jak tutaj trafił. Niestety, ale możliwości było zbyt wiele by mógł od razu rzucić jakimś imieniem tak od razu. Mógłby strzelić, że jest to Cato, ale nie miał żadnej pewności. W zgadywanki przestał się bawić kiedy miał sześć lat, więc teraz po prostu wyciągnie informację. Tak będzie najlepiej i najlogiczniej.
- Skąd się tutaj wziąłeś? - To było pierwsze pytanie jakie rzucił, ale następne już było w drodze pomimo tego jak bardzo trudno mu się mówiło przez nadchodzący ból. - Jakim cudem możesz mówić? Nie kojarzę żadnego mówiącego rysia. - To było drugie pytanie, które bardzo go nurtowało. Może w którejś tej odpowiedzi która niekoniecznie na niego będzie czekać dojrzy światło, które pozwoli mu uciec z tego miejsca. Jak na razie wiedział, że ma do czynienia z inteligentną formą życia - a to działało na jego korzyść. W dodatku prawdopodobnie był jego sojusznikiem - kolejny plus. Jak na poprzednie pasmo porażek wszystko zaczyna się znacznie lepiej niż ostatnio. Spojrzenie zwierzęcia sprawiło, że na jego twarzy pojawił się minimalny uśmiech - ciężko było nazwać uśmiechem coś takiego jak podniesienie jednego kącika ust bardziej, ale starał się. Starania są najważniejsze prawda?

To wszystko wydawało się być takie proste kiedy jego mały towarzysz mu odpowiadał. Miał wrażenie, że rozmawia z bardzo młodą osobą. Tak naprawdę może coś pomiędzy dzieckiem, a nastolatkiem. Ciężko było to określić na samym początku rozmowy, ale takie właśnie odnosił wrażenie. Odetchnął ciężko i w dalszym ciągu obserwował kociaka. Doskonale widział gdzie materiał jego ubrania się zagina pod ciężarem młodego rysia, ale to wszystko było dla niego zbyt dziwne. Nie czuł prawie jego wagi na swojej klatce piersiowej. Czuł się tak jakby ta włochata kulka nic nie ważyła, a tylko po prostu istniała. W dodatku nie słyszał jego ruchów - koty zazwyczaj są w tym dobre, ale też bez przesady. Nic tutaj nie współgrało, a on musiał tutaj przeżyć. Wziął potężny wdech i zaczął go słuchać. No tak przyszedł - brzmi logicznie. Następne zdanie brzmiało do połowy w miarę okej, ale potem jakby zatraciło całkowicie sens. Nie mógł, aż tyle myśleć nad tym wszystkim - nie teraz na to czas.
Złość? Nie teraz. Bardziej czuł się skołowany całą sytuacją. Miał zbyt mało informacji by móc spokojnie wydedukować gdzie aktualnie jest, co się z nim dokładnie stało i jakie powinny być jego następne kroki. W dodatku mały mówił to tak jakby mu coś zrobił. Przymknął na chwilę oczy starając się przypomnieć sobie cokolwiek co mogłoby być z nim związane. Na początku cisza, potem ... może parę powiązań, a raczej domysłów. Nie mógł od razu powiedzieć wszystkiego, ale wolał dla bezpieczeństwa zapytać.
- Za co? Niewiele pamiętam. - Odparł śmiało chociaż pamiętał dość. Nic mu nie świtało co się działo przed pierwszym obudzeniem się w tym kompleksie korytarzy. Nie był pewien jak tutaj nawet trafił. Jak na razie jego pamięć zatrzymuje się na momencie nieudanego ataku, a potem strzykawkach. - Lepiej. Chociaż dalej boli mnie podbrzusze. - Przyznał niezbyt chętnie i w dalszym ciągu przyglądał się zwierzęciu. Obserwował każde jego zachowanie i nie mógł wyjść ze zdumienia jak bardzo zwierze wydawało się być z nim zżyte. Nie rozumiał tego incydentu i nie był pewien czy chciał na tę chwilę bardziej zagłębiać się w tajniki ich spotkania.
- Tak. - To było krótkie, ale wystarczająco dobitne, że nie chciał już leżeć. Wychodzi na to, że należał się już parę dni w takiej pozycji. Prawdopodobnie nogi odmówią mu posłuszeństwa, ale musiał dochodzić do siebie jeżeli miał wyjść z tego cało - a przynajmniej w większości. - Nie rozumiem po co jestem im potrzebny. To nie ma żadnego sensu. - To był fakt. W jego rozumowaniu nie było żadnego specjalnego powodu dla którego musieliby utrzymywać go przy życiu nawet po tak potężnym łomocie. Tak naprawdę złamali go, ale potrafił wrócić z tej cholernie złej ścieżki. Teraz musiał wziąć się całkowicie w garść i zająć się swoim życiem lepiej niż zrobił to parę dni temu. Pasmo porażek trzeba w końcu przerwać jedną wygraną. Przegrał bitwy, ale nie wojnę. Ta myśl go trzymała jego świadomość w kupie - a nawet bycie w pomieszczeniu z jednym wyjściem nie załamało jego ducha przetrwania.
- Czemu Ci tak na mnie zależy mały? - To pytanie nurtowało go odkąd tylko ryś zaczął się przejmować jego losem. Zależnie od tego co usłyszy będzie mógł zdecydować co dalej ze sobą zrobić. Obserwował otoczenie i dostrzegł, że parę rzeczy zniknęło od jego pierwszego przebudzenia. Miał wrażenie jakby nad nim był wcześniej wentylator, ale to może był szok po obudzeniu. Zbyt dużo działo się na raz - to prawdopodobnie wpłynęło na jego dostrzeganie rzeczywistości. Musiał to wszystko wziąć na spokojnie - myśl logicznie. Wdech. Nie daj się zwariować. Nie teraz, kiedy prawdopodobnie miał ostatnią szansę. Wydech.
- Mów do mnie Ciro, a nie per pan łowco. - mruknął przyjemniejszym tonem niż wcześniej. - Jak wolisz bym się do Ciebie zwracał?

Wszystko wskazywało na to, że jednak mimo wszystko to się tutaj dzieje wcale nie jest snem na jawie. Ryś zdawał się być prawdziwy, a wszystko co się dzieje wokół niego to najprawdziwsza rzeczywistość. Nachodziły go różne wnioski, ale nie mógł się ich trzymać bez twardych dowodów. Wszystko sprowadzało się do dotychczasowych wydarzeń, a żadne z nich nie pozwalały mu wytłumaczyć wielu zjawisk, które działy się od momentu wybudzenia. Strzykawki, które miał w swoim ciele może spowodowały, że teraz wiele rzeczy znika mu z widoku i ogranicza mu logiczne myślenie. Na pewno nafaszerowali go jakimiś lekami czy innym ścierwem by był w stanie przeżyć w bólu, który dopiero od niedawna docierał do jego ciała.
Ryś bardzo zwinnie zabrał się za liny co tylko bardziej utwierdziło go w przekonaniu, że jest istotą rozumną na poziomie człowieka. Co prawda ogólnie jego zachowanie sprawiało wrażenie, że jest bardziej dzieckiem, ale to nie miało znaczenia. Miał jakiegoś sojusznika przy sobie i teraz to na niego mógł liczyć. A raczej - musiał na niego liczyć, bo innego wyboru po prostu nie posiadał. Gdyby teraz zaczął dodatkowo węszyć i zniechęcił do siebie zwierzaka to byłby dla niego najgorszy scenariusz. Jak na razie wszystko zapowiadało się w miarę dobrze. Cała skrucha, która pokazywał oznaczało, że naprawdę miał wyrzuty sumienia co do tego co się stało wcześniej. Wspomnienia uderzały w jego głowę wyświetlając się przed jego oczyma. Mniej więcej miał pojęcie co się działo, ale w dalszym ciągu było zbyt dużo dziur. Powinien uciekać sam - to naprowadziło go na drop dwóch osób. Dem i Cato. Oboje bardzo poważnie ranni. Podejrzewał, że któryś z nich mógł być tym rysiem, ale szybko odrzucił ten pomysł drogą eliminacji. Ta dwójka raczej nie byłaby teraz tak zadowolona widząc, że się obudził. Rzeczywistość była nieco inna. Spróbował się podnieść i zdjąć z siebie ubranie. Nie wiedział jak bardzo czuje się teraz na siłach, więc robił to powoli by nie zasłabnąć po obudzeniu - to postawiłoby go w jeszcze gorszej sytuacji.
- Za bardzo się obwiniasz mały. To, że się nie udało to tylko i wyłącznie moja wina. - Odpowiedział bardzo spokojnie obserwując otoczenie starając się dostrzec jakieś przedmioty, które mogłyby się teraz mu przydać. Teraz jeszcze bardziej przewidywał, że to ten dzieciak któremu wbił nóż prosto w twarz. Jeżeli teraz tak wygląda to tylko i wyłącznie wina łowcy. Może to też i lepiej w pewnym względzie bo teraz nie jest oszpecony do końca życia. W końcu żył i miał się w miarę dobrze. - Zrobiliśmy tyle ile się dało. Walczyliśmy do końca, ale to jeszcze nie koniec. - Znowu bardzo spokojny głos, ale co jakiś czas nieco się zmieniał ze względu na ból. Nie mógł się wysłowić tak bardzo jak chciał. - Spróbujemy znowu i wydostaniemy się stąd. - Wymusił delikatny uśmiech na twarzy chociaż nie było to takie proste z połamaną szczęką.
Jeżeli i jego chcieli przemienić w jakieś zwierzę to będzie miał naprawdę poważny problem. To był jedyny powód, który przychodził mu do głowy. Może chcieli znać przyczynę ich napadu na ten przybytek, ale dowiedzieliby się dosłownie nic. Nie pamiętał dlaczego zaatakowali tych ludzi, ale teraz wiedział, że to był cholernie zły pomysł. Widok wszystkich łowców martwych w jednym pomieszczeniu sprawił, że jego ciało drgnęło. Doskonale to pamiętał. Znał tych ludzi, a przynajmniej starał się ich znać. Wsłuchał się w słowa rysia i analizował. W takim razie porywali ludzi i prowadzili na nich eksperymenty? Nie wydawał się być bardzo niezadowolony ze swojego aktualnego stanu - to było najbardziej zaskakujące. Jego wcześniejsze przemyślenia naprowadziły go na dobry trop, ale zdrowy rozsądek odrzucił tę opcję. Nie odzywał się na początku kiedy ten przyznał się, że jest tym samym dzieciakiem, którego pozbawił twarzy. Teraz ta cała sytuacja będzie go gnębić i wymuszać na nim by pamiętał o swoich przewinieniach? Do dupy z tym wszystkim. Wyrzuty sumienia nie są dla niego odpowiednie. On nigdy nie powinien czuć się winny za cokolwiek co zrobił w swoim życiu. Żałował wiele rzeczy, ale porzucał to i parł dalej do przodu ku lepszej przyszłości.
- Tak myślałem. Wybacz mały za to wcześniej. - Musiał to z siebie wyrzucić. - Źle oceniłem sytuację. - Dobra, poszło. Koniec. Teraz czas zabrać się za największy gwóźdź tego programu. Jak się stąd do cholery wydostać w jednym kawałku. To jak zachowywał się kot było dla niego całkiem normalne, ale fakt, że instynkt drapieżnika przejmował nad nim kontrolę był niepokojący. Jeżeli ten nagle straci nad sobą kontrolę i rzuci mu się do szyi to nie będzie mógł zrobić praktycznie nic.
Pies? Jaki kurwa pies. Zamknął na chwilę oczy i zanurzył się we wspomnieniach. Niczego takiego nie pamięta. Chociaż chwila. Czy w pierwszym pomieszczeniu w którym znajdował się Dem i on nie było truchła psa? To by wiele wyjaśniało. Ale czy to mógł być właśnie jego znajomy? Przecież kiedy był jeszcze człowiekiem to widział gdzie się znajdują i mógł dokładnie obejrzeć pokój. Jeżeli to była prawda to będzie musiał mu powiedzieć.
- W pokoju w którym spotkaliśmy się po raz pierwszy, ale był martwy. Sam też go powinieneś widzieć. - To była bardzo szczera odpowiedź. Ale nie mógł teraz mu wmawiać, że było inaczej. Najważniejsze był suche fakty i jeżeli naprawdę chciał wiedzieć co się z nim stało to dostał swoją odpowiedź. Obserwował jego oczy jak zmieniają wyraz. Drapieżnik, który wsłuchał się w instynkt. Wiedział jak bardzo zależało mu na tamtej osobie. To może mieć tragiczne skutki, ale taka jest rzeczywistość. Brutalna jak sam skurwysyn.