"Praise the Lord"

Prochowiec trzepotał na wietrze, gdy Hadrian całkiem żwawym krokiem szedł na spotkanie. Na twarzy miał wymalowaną totalną obojętność, ręce trzymał w kieszeniach, a jego Noblesse Oblige podskakiwało lekko w kaburze z każdym jego krokiem. Nic dziwnego, że wykazywał choć minimalny entuzjazm, skoro w końcu wyszedł ze swojego gabinetu, zaczerpnął świeżego powietrza, a za niedługo poprawi sobie humor malowniczymi widokami, smakowitym napitkiem i "specyficznym" towarzystwem.
Utsukushi Tsuki zdawało się być lokacją z innego wymiaru. Nawet powietrze zdawało się być tutaj inne, niż gdziekolwiek indziej w M-3. Hadrian zatrzymał się na chwile na moście, lustrując spojrzeniem drzewa sakury. Na jego twarzy mimowolnie pojawił się lekki uśmiech. Taki drobiazg wystarczył, by nieco ukoić jego serce i pozwolił na moment zapomnieć o multum spraw, które trapiły bohatera. Po chwili spoważniał, odwrócił wzrok i kontynuował szybki marsz, kierując się do nieopodal usytuowanej herbaciarni.
Skinął głową na powitanie pracownic. Zdjął z pleców prochowiec i zawiesił go na wieszaku. Poprawił kołnierz koszuli, otrzepał prawy rękaw, a następnie spytał o osobę, z którą miał się spotkać. Od razu został zaprowadzony w odpowiednie miejsce. Szmaragdowe oczęta skupiły się na jestestwie anioła, który zdawał się być już zajęty rozkoszowaniem się aromatycznym naparem. Był to dość niecodzienny widok.
-Miło Ci mnie znowu widzieć. - Na twarzy Moebiusa malował się lekki, szyderczy uśmieszek, gdy przywitał się ze swoim najdroższym aniołem stróżem.
Czarnowłosy zasiadł przy stoliku, przy którym biesiadował Argen. Już przed przybyciem Hadrian doskonale wiedział, jaką herbatą będzie chciał uraczyć swoje kubki smakowe i zmęczoną duszę - Gyokuro, najszlachetniejsza zielona herbata, "jadeitowa rosa", produkowana i parzona w dość specyficzny sposób. Widać, że bohater nieco nadużywał swojego statusu głowy miasta, skoro sięgał po takie rarytasy. Jakoś nie czuł się z tym specjalnie źle.
- Dziwi mnie, że potrafisz jeszcze pić zwykłą herbatę. Wydawałeś mi się zwolennikiem mocniejszych typów napoi - odezwał się do Rose'a, nie będąc świadomym, że ten odpowiednio "przyprawiał" sobie pity napój.
Zielone oczęta spojrzały na jasnozieloną, półprzeźroczystą zawartość białej jak śnieg czarki. Już przez sam aromat Moebius niemalże zapomniał o bożym świecie, a nawet jeszcze się nie napił. Poprosił jedną z pracownic, by ten sam napar przygotowała dla Argena. Chciał się podzielić tą iście ekskluzywną radością z aniołem.
- Może toast z okazji naszego spotkania po tak długiej rozłące? - Zaproponował, co mogło wybić boskiego wysłannika z tropu, bo Hadrian jeszcze zdawał się trzymać swoją naturalną wredność na wodzy - Tylko bez brudzia.
Jeżeli Casanova-wannabe zgodzi się na te warunki, to - zapewne wspólnie z Argenem - Hadrian uniesie czarkę z herbatą na wysokość nieco ponad swoją głowę, którą następnie przybliży sobie do ust i upije z niej łyk. W przeciwnym wypadku bohater samemu uraczy się herbatą bez uprzedniego podnoszenia naczynia, nie zważając na anioła. Gdy słodkawy napój dotknął podniebienia Moebiusa, uderzyła go fala rozkosznej błogości. Trwała chwilę, do czasu zniknięcia napoju w przełyku. Odstawił już tylko na wpół wypełnioną czarkę i westchnął z zadowolenia. Musi częściej robić sobie przerwy od pracy. Byle nie za często, bo się na tym przejedzie. Zwrócił się do Argena, chcąc poznać jego opinię na temat Gyokuro. Nie spodziewał się jednak, by anioł docenił ten bezwoltowy napitek.
- Jak już się napiliśmy, to czas się przekonać, czy te Twoje skrzydła są efektem Twojego pochodzenia, czy posiadania ptasiego móżdżku.
Dając chwilę Rose'owi na mentalne przygotowanie się do udzielenia odpowiedzi, Hadrian łyknął sobie jeszcze raz herbatki. Tym razem jej kojące właściwości były mniej intensywne, niż przy pierwszym skosztowaniu.
- Od jakiegoś czasu jestem jedyną osobą, która może mnie ochrzanić za spóźnienie w pracy. Wiesz może, co to oznacza?

"Tea time <3"

Akurat kiedy Hadrian czuł się tak znakomicie, że był gotów zupełnie zignorować swoją dotychczasową wiedzę o Argenie, tak anioł musiał skutecznie ściągnąć swojego podopiecznego na ziemię. Panicz Rose nie chciał dać się poznać na nowo, od innej, bardziej przyzwoitej strony, robiąc tym bohaterowi przyjemną niespodziankę. Chyba odmienna atmosfera zbyt mocno uderzyła do głowy Moebiusowi, że liczył na takie cuda.
- Ale nie obraziłbym się, jakbyś mnie mile zaskoczył. - Hadrian wziął łyk herbaty.
Nie bardzo przejmował się opinią Argena co do Gyokuro. To nie herbata, a wspólne spędzanie czasu było tutaj najważniejsze. Poza tym Hadrian nie wierzył, że ktoś z tak wypalonym różnej maści alkoholami gardłem mógł docenić prawdziwy, herbaciany rarytas. Grunt, że sam czarnowłosy mógł się tym zadowolić.
- Gdyby nie ta ryba, to Twoje porównanie wydawałoby się dość trafne - odpowiedział beznamiętnie, odstawiając naczynie  - W ogóle, czy nie zyskujesz jakiegoś dodatkowego prestiżu tam u swoich, w związku z moim awansem?
Trochę bohatera ciekawiło, czy dla Aniołów liczyła się ważność osoby, nad którą czuwał dany stróż. Może awans Hadriana skutkował również awansem dla Argena, który teraz w Edenie cieszy się sławą i szacunkiem, bo tak ważną osobistość miał za podopiecznego.
- Muszę wiedzieć, czy powinienem Ci non stop przypominać, że gdyby nie ja, to byłbyś dalej podrzędnym stróżykiem.
Hadrian spokojnie upił kolejny łyk herbaty. Posmutniał nieco, doświadczając niewielkiej ilości napoju pozostałego w naczyniu. Możliwość ciągłego uzupełniania jakoś nie podnosiła go na duchu.
- Nie chcę Cię zbytnio zamartwiać, ale chyba jesteś świadomy, że zmiana piastowanego przeze mnie stanowiska wiąże się z - moim zdaniem zbędnym ale niestety nieuniknionym - wzrostem mojej popularności?
Zacisnął na chwilę usta i przymrużył wlepione w brodatego i wąsatego Alvaro. Domyślił się, że anioł - dla żartu lub nie - zinterpretuje słowa bohatera inaczej, niż trzeba.
- Nie chodzi o to, że mam teraz masę ofert matrymonialnych, którymi mógłbym się z Tobą podzielić.
Bo wiadomym jest, że jakby tak było, to Moebius oddałby je wszystkie swojemu najdroższemu stróżowi.
- Co miałem na myśli, to że taki stan rzeczy może źle wpłynąć na Twoje dotychczasowe, beztroskie życie. Chyba nie muszę Ci mówić, że moja biedna głowa nabrała trochę ostatnio na wartości, a to chyba powinna być Twoja broszka, żeby pozostała na swoim miejscu.
Hadrian w rzeczywistości nie przejmował się takim stanem rzeczy. Wiedział, na co się pisał, kiedy strzelał Cronusowi w nogę. Jako były Gwardzista potrafił o siebie zadbać, ale nawet on potrzebował wsparcia w bardziej podbramkowych sytuacjach, których występowanie było bardziej prawdopodobne, od kiedy stał się głową całego miasta. Bo i Herkules dupa, gdy wrogów kupa.
Bohater ucichł na chwilę, gdy dopijał herbatę i zaczynał nalewać sobie kolejną partię. Argen miał chwilę na przetrawienie tego, co usłyszał.
- Z drugiej strony, powinniśmy mieć przez to więcej sposobności, że wspólnie spędzać czas.
Po tych słowach na twarzy Dyktatora pojawił się lekki, przyjazny uśmiech. Czy to przez herbatę, czy wizję częstszego spotykania się z aniołem?

[EDIT]
Wszystko co dobre musiało się jednak skończyć. Tak jak herbata w pustym już naczynku, które Hadrian z widocznym żalem odłożył na stolik. Choć miał już za chwile je ponownie napełnić i dalej rozkoszować się niepowtarzalnym smakiem podawanego tutaj napoju, tak popełnił błąd i przed tym rzucił okiem na swoją przepustkę. Przyglądał się jej przez chwilę dłuższą niż ta jaką wymagało proste sprawdzenie godziny. Gestem dłoni przywołał pracownicę, a następnie spojrzał z poważną miną na Argena.
- Skoro o sposobnościach mowa, to ta właśnie się skończyła.
Moebius nie był zadowolony. Akurat kiedy znalazł chwilę dla siebie, dla swojej ulubionej herbaty i swojego ulubionego Stróża. Tak jak Argen miał obowiązki wobec swego podopiecznego, tak Papa S.MERF miał obowiązki wobec całego M-3. Albo przynajmniej tak mógł tłumaczyć swoje spontaniczne kończenie spotkań. Powstał, wymienił kilka słów z pracownicą w kwestii zapłaty i ruszył w kierunku wyjścia. Zatrzymał się jednak po kilku krokach, odwrócił do Anioła i uśmiechnął się cwaniacko.
- Może niedługo specjalnie wpadnę w jakąś kabałę, żebyś wpadł mnie odwiedzić w bardziej...służbowej sprawie. Bo powinniśmy spędzać ze sobą znacznie więcej czasu - powiedział na pożegnanie, odwrócił, zdjął prochowiec z wieszaka i wyszedł na zewnątrz.
Przeczesał grzywkę prawą dłonią, którą następnie schował do kieszeni. Z twarzą bez wyrazu odszedł. Sprawy ważne, lub nie, wzywały.

[z/t]