- Nie podoba mi się to - powtórzyła znów przyciszonym tonem, jakby nie chciała, by jej słowa dotarły do potencjalnego zagrożenia. Zresztą nie miały pojęcia, czy krążące wokół nich stworzenie to tylko zwierzak, czy może obdarzony na wpół ludzkim mózgiem wymordowany. Świadomość tego, że grozi im coś kompletnie nieznanego, była chyba najbardziej przerażająca. Na szczęście były we dwie, co ułatwiało podtrzymywanie się na duchu i obserwację okolicy, dzięki czemu były bezpieczniejsze.
Chciała skupić się na swoim zadaniu, jakim było odnalezienie przydatnych roślin wśród pustynnych chaszczy, ale niemalże odczuwalny oddech bestii na karku był nie do zniesienia. W końcu Ins zatrzymała się i wyprostowała, obracając się w kierunku swojej towarzyszki, ale także próbując określić położenie zwierza.
- Bardzo mi się to nie podoba - dodała jeszcze ciszej, mrużąc nieznacznie złote oczy. Nie podobała jej się perspektywa pakowania obu dziewcząt w walkę, ale napastnik wyraźnie nie chciał dać im innego wyboru. Obawiała się, że jeżeli odwróci się plecami do zagrożenia, odbierze sobie większość szans na obronę. Ewentualny atak o wiele lepiej było przyjąć od frontu niż z nagła i bez przygotowania, dlatego obrzuciła uważnym spojrzeniem okolicę, nadstawiwszy przy tym uszu i nosa. Lekko ugięte nogi były gotowe do ucieczki, w razie gdyby owo coś postanowiło zaatakować dziewczęta, jednak dłuższa cisza ze strony stworzenia skłoniłaby Nayami do powolnego przesuwania się do tyłu - tam, gdzie miała zamiar dotrzeć, jednak wciąż twarzą do nieznanego zagrożenia.

Rozejrzała się powoli wkoło chcąc zbadać nieco okolice i sprawdzić, czy nadal wie gdzie się znajdują. Na szczęście żaden charakterystyczny punkt nie zniknął jej z oczu. Sytuacja nie wyglądała faktycznie najlepiej, dziwne stworzenie ewidentnie miało je na celowniku, a one nawet nie mogły dostrzec jego cienia, czegokolwiek. Nawet Ins postanowiła chwilowo porzucić swoje zadanie, to znaczy, że chyba faktycznie jest problem.
Obdarte i lekko spocone palce Miyu zacisnęły się mocniej na rękojeści noża. Może nie opłacało się czekać, tylko lepiej byłoby pierwszą rzucić się na to...coś? Zawsze jakieś wyjście, ale żeby to zrobić trzeba by chyba widzieć swój cel, a te suche trawska nie dawały zbytnio takiej możliwości. Najgorsze uczucie jakie może być, to czekanie z drżącymi nogami na swojego oprawcę. Jak jakaś pieprzona owieczka na wilka, który patrzy na nią spod lasu z wrednym, bardzo wrednym uśmiechem.
Przyspieszył jej oddech, w ustach zrobiło się sucho, a jej dłonie i stopy ewidentnie zaczęły marznąć. Nie przejmowała się tym jednak, w zasadzie nie zwracając na to większej uwagi. Stres jest potrzebny w takich sytuacjach, bo chyba to właśnie jemu zawdzięczała jeszcze życie, w końcu jak można przetrwać olewając zagrożenie. Tęczówki nerwowo drżały próbując objąć jak najwięcej, zauważyć jakikolwiek ruch roślinności.
- Tylko trzymaj się gdzieś z tyłu, bo mnie jeszcze ze skóry obedrą, jak coś Ci się stanie. - zaśmiała się cicho na samo wyobrażenie bycia skarconą przez przyjaciół Ins. To zdecydowanie była odpowiednia pora na żarciki.  
Zerkając na nią postanowiła pójść za jej przykładem i powoli wycofywać się w tył, chociaż nadal nieco bliżej zagrożenia niż ona. W końcu miała tu robić za ochronę.

Trzask.
Szlag.
Natychmiast spojrzała w stronę Miyuki, rzucając jej porozumiewawcze spojrzenie. Miały delikatnie mówiąc przekichane, szczególnie że obie były tylko nastolatkami. Wychowanie na Desperacji uczyło wielu rzeczy, w tym konfrontacji z dzikimi bestiami, ale wciąż takie dzieciaki miały bardziej pod górkę niż weterani. Niestety, nie miały wielkiego wyjścia - teraz zwierzę mogło dokładnie je zlokalizować i z pewnością szykowało się do ataku, a cholera jedna wiedziała, jak bardzo będzie silne i jakie przykre niespodzianki chowa w zmutowanym przez wirusa cielsku.
"Odciągnij je", wyartykułowała bezgłośnie do drugiej dziewczyny, mając już w głowie jako-taki plan. Ins znajdowała się dalej od zwierzęcia, ale to właśnie ona zdradziła się ze swoim położeniem. Jeżeli Miyu udałoby się skierować uwagę bestii na siebie i odpowiednio skierować w swoją stronę jego pierwszy atak, Nayami mogłaby spróbować zajść napastnika z tyłu, lub chociaż od boku. Były skazane na walkę w zwarciu, a w takim przypadku nie można było ryzykować wystawiania się prosto przed paszczę zwierzaka. Insomnia miała za to dużo siły - aż za dużo jak na to, ile w naturze powinna - i gdyby była w stanie wskoczyć na przeciwnika, może dałaby radę dosięgnąć jego gardła i po prostu je udusić. Tak byłoby z pewnością bezpieczniej niż pozwolić sobie na przemianę w zwierzę i frontalne starcie; w dodatku wtedy musiałaby pożegnać się z ubraniami, które poza Miastem były towarem deficytowym. Każdą dającą się naciągnąć na grzbiet szmatę należało szanować, nie mówiąc już o butach.
Po przekazaniu towarzyszce bezgłośnego komunikatu zaczęła po cichutku odsuwać się w przeciwną stronę, przyspieszając z kroku na krok. Zawsze istniała opcja, że plan nie wypali, więc musiała pozostać czujna. Odkąd w trawie ukazał się atakujący ich brzydal praktycznie nie spuszczała go z oka, tylko ułamki sekund poświęcając na zerknięcia w stronę Mi.
A miało być tak pięknie.

Coś trzasnęło, tuż za Miyu. To była Ins, a raczej gałąź na którą nadepnęła, czy coś tam. Mało ważne co to było, ważne, że je zdradziło.
Szybkie spojrzenie na stwora pędzącego w ich stronę pozwoliło określić dziewczynom jak mniej więcej powinny działać. Szpary zamiast oczu, ciekawy zabieg natury, który pozwolił na pojawienie się odrobiny nadziei i przewagi, przynajmniej w tym względzie. Nie wiadomo czym to jest, jak jest silne, ani co spowoduje ugryzienie, które pewnie byłoby szczególnie niebezpieczne dla człowieka. Miyu nie bardzo chciała ani umierać, ani zmartwychwstać. Coś jednak trzeba było zdziałać.
Zerknęła na Ins, która od razu zarzuciła jasnym komunikatem. Nie wiedziała, co dokładnie planuje, ale to nie był zbytnio moment na jakieś wielkie strategie, chyba lepiej było reagować od razu.
- Kici, kici...- wyrwało się jej półszeptem, kiedy patrzyła jak mutancik biegnie prosto w ich stronę. Nóż szybkim ruchem złożyła i schowała, jednocześnie zerwała się z miejsca, z ziemi porywając nieszczęsną gałąź, którą w trakcie biegu zaczęła łamać w rękach. W końcu musiała jakoś zrobić hałas, żeby skusić to paskudztwo na swoje pyszne uciekające mięsko. Aktualnie nie zwracała uwagi na to, czy porani sobie dłonie, chociaż wysuszone drewno z pewnością nie głaskało jej rączek. Nie chciała zbytnio się oddalać, ale z drugiej strony nie mogła znaleźć się za blisko tego stworzenia, przynajmniej na razie.
Starała się ciągle widzieć co robi potworek, jednocześnie skupiając się na tym, żeby biec szybko i sprawnie. Dobrze, że chociaż w tym była dobra, bo gdyby miało to być starcie frontalne, to mogłaby w zasadzie nie przeżyć. Przeskoczyła zwinnie kamień, który stanął jej na drodze, mając cichą nadzieję, że goniący ją dziki mops się zwyczajnie na niego nabije. Ale może nie był tak głupi? Trudno stwierdzić.

Na szczęście dziewczętom udało się zrozumieć bez zbędnych rozmów czy krzyków. Dzięki temu Nayami mogła pozostać przynajmniej częściowo niezauważona przez polujące na nie zwierzę i spróbować zajść je od dogodnej strony. Na początku przekładała powoli nogę za nogą, ale gdy Miyu biegiem ruszyła do ucieczki przed stworzeniem, wymordowana również przyszykowała się do startu. Przez chwilę można by pomyśleć, że nic nie była w stanie zdziałać przeciwko bestii, jednak prawda wyglądała nieco inaczej. Dla nieuświadomionego obserwatora nagły złoty rozbłysk w oczach dziewczyny nie był niczym szczególnym, ale właśnie on zwiastował uruchomienie nieco innych niż dotychczas mechanizmów w jej ciele. Świecące intensywnie ślepie teraz miała wlepione już tylko w potwora goniącego jej towarzyszkę i gdy już nie był obrócony do Ins frontem, ruszyła za nim biegiem. Plan był prosty, bo gdyby nie był, już dawno by o nim zapomniała; musiała wskoczyć na mutanta od tyłu i objąć go wszystkimi kończynami, by a) nie dać się zrzucić, b) wzmocnionymi nadnaturalną siła rękoma złamać stworowi kark. Albo chociaż porządnie go przydusić. Gdyby tylko udało jej się wskoczyć na bestię, uścisk kończyn powinien zrobić swoje i przynajmniej powalić przeciwnika. A to i tak jeszcze nie był koniec możliwości wymordowanej.

Nie zdążyła nawet zarejestrować tego, że jej towarzyszka poległa gdzieś w wysokiej trawie. Choć może jej padające ciało pojawiło się gdzieś w polu widzenia wymordowanej, to jednak teraz całą jej uwagę pochłaniała bestia. Skoczyła na dotychczasowego napastnika z jedną myślą: zabić. A nawet nie samo mordowanie było teraz dziewczynie w głowie, lecz także to, by zwierzaka zatłuc, zagryźć, zjeść choćby żywcem, rozszarpać na strzępy. Była zdesperowana, by ujrzeć jatkę.
Bestia nie poddawała się od razu, ale i Ins nie zamierzała dać za wygraną. Złote tęczówki błyszczały wściekle, w miarę jak wszystkimi kończynami obłapiała przeciwnika coraz mocniej i mocniej, na ile tylko pozwalała jej nadludzka siła. Nie przejmowało ją nawet to, że przy tak dużym nakładzie mocy mogła sobie coś połamać; to jej nie obchodziło w tej chwili, ważny był efekt. Gdy tylko przed swoją twarzą ujrzała ślepia jaszczuropsa, bez namysłu kłapnęła szczękami najpierw w powietrzu, a potem sięgnęła ku oczom zwierzęcia. Mogło to być niemożliwe, ale dla dzikiego dzieciaka pojęcie niemożliwego nie istniało. Było tylko to, czego nie próbowała zrobić, a w tej chwili usiłowała udusić bestię i wygryźć jej ślepia. Albo nos. Albo cokolwiek, za co była w stanie złapać, unikając przy tym spadnięcia z przeciwnika i kontaktu z jego zębiskami.

W momencie wskoczenia na zwierzę z ofiary przerodziła się w najprawdziwszego drapieżnika. Dziki złoty błysk w oczach nie miał w sobie nic z człowieczeństwa, choć przecież dziewczyna nadal była w ludzkiej postaci. Trudno jednak było się dopatrzeć zwyczajnej uroczej przylepy w rozszalałej istocie, której jedynym celem było doprowadzenie do śmierci przeciwnika. Nic nie mogło jej w tym przeszkodzić, nawet rany i ból. Właściwie nie poczuła ich do momentu, w którym bestia zatrzymała się i padła martwa, ryjąc pyskiem o ziemię. Minęło kilka minut, nim zwlekła się z pokonanego stworzenia i ciężko oddychając obrzuciła je pełnym satysfakcji spojrzeniem. Złoty odbłysk w oczach zgasł, ale emocje jeszcze nie zdążyły ustąpić. Ins aż trzęsło, żeby przeżyć takie spontaniczne rodeo jeszcze raz. Rozejrzała się nawet dookoła, czy przypadkiem jeszcze jakaś bestia nie ma ochoty się pobawić, ale niestety - w okolicy było całkowicie głucho. Warknęła cicho i usiadła na truchle zwierzęcia, chwytając za swoją torbę. Scyzorykiem odcięła nogawki spodni nad kolanami - i tak nie nadawały się już do niczego - obficie napluła w dłonie i przetarła poranione łydki, wycierając je resztką dżinsów, a na koniec owinęła rany bandażem. Za niedługo powinny się zagoić same, ale wolała nie ryzykować zabrudzenia. Po zakończeniu prowizorycznego opatrywania wstała i rozejrzała się za swoją towarzyszką, która dalej leżała gdzieś nieprzytomna. Ocucenie Miyu trochę zajęło, a i tak nie za bardzo nadawała się do życia. Nayami poleciła więc koleżance siedzieć w miejscu i krzyczeć w razie niebezpieczeństwa, a sama zarzuciła torbę na ramię i poszła przeszukać roślinność, którą dostrzegła przy ruinach. Dopiero kiedy wróciła z nich usatysfakcjonowana zbiorami, dotransportowała siebie i drugą dziewczynę z powrotem do kryjówki.

[zt]

Altea, martwy korzeń i czarna róża luctus lądują u mnie~