Przez moment widziała to rozmycie w ich ruchach. Ich kontury zamazywały się przy każdym kroku, nie zostawiając za sobą kaskady włosów powiewających na wietrze, a linie. Rozmazane linie.
Gdy wychodziły, na moment grunt umknął jej pod stopami. Potknęła się, szybko odzyskując rezon gdy poczuła ramię Ady przy swoim. Spojrzała w jej roześmianą twarz z wdzięcznością, obiecując sobie w duchu, że nigdy jej nie opuści. W sumie, czego by jej tego nie powiedzieć?
- Jesteś najlepszą osobą jaką ostatnio spotkałam! Lubię cię! - Chyba powoli zaczynała bełkotać, bo słowa jakoś wyjątkowo wolno wypływały z jej ust. Niemal mogła je zobaczyć i uchwycić. To nic. Nie zauważy. - Tu chyba było jakieś jezioro, nie?
I tak sobie rozmyślała, bo chyba jakoś tak się nazywał nawet ten festyn. fiesta nad jeziorem. Impreza w plenerze. Coś w ten deseń. Podrapała się w potylicę wolną ręką i rozejrzała za wodą, brzegiem i falami. Dupa. Jakaś różowa głowa zasłaniała jej cały widok.
Tai!
Cholera, znała go. Zaraz popsuje całą jej intrygę. Wszystkie kłamstwa. Żeby tylko nie zaczął mówić o Kościele. Może nie zacznie, w końcu to był festyn. Nikt nie rozmawia o interesach na festynach. Rozciągnęła wargi w uśmiechu, który nabrał szczerości wraz ze słowami Ady. Złapała się za yukatę na piersi i lekko pociągnęła. Plama nadal tam była, wielka i mokra jak cała jej klata.
- Miałyśmy mały wypadek, ale już wszystko dobrze! Idziemy się kąpać w jeziorze. - Na moment przygryzła wargę, przez chwilę lustrując Nathaira uważnym spojrzeniem przymglonych przez alkohol oczu. - Jak zjesz watę to też będziesz musiał.
Skinęła poważnie głową, bo jako księżniczka dziś podejmowała wszystkie najważniejsze decyzje, była panią nieba i ziemi, ludzi i aniołów.
- Wata cukrowa jest kluczem! Trzeba ją zdobyć!
Stanęła plecami do Ady, robiąc podobną pozę. Każdy zagorzały fan Power Rangers czy Pokemonów mógł w nich odnaleźć jakąś namiastkę superbohaterek. Czy coś w tym stylu. Brakowało tylko epickiej ścieżki dźwiękowej, a po jej głowie obijała się tylko piosenka z Kubusia Puchatka. Cóż, lepsze to niż nic, więc zaczęła nucić.
Już pora wstać, wyruszyć z domu...
Wolną ręką złapała pod ramię anioła i ruszyła dalej w stronę stoisk z jedzeniem. Trzeba odszukać watę!
- Kubuś, Puchatek Kubuś! - to chyba zostanie jej okrzykiem bojowym - wśród roju pszczół, jak to niedźwiadków ród!
I ruszyli. Najpierw powoli, w zwolnionym tempie, ale inni ludzie nie dawali za wygraną, więc Tai przyspieszyła. Teraz byli taranem atakującym bezbronnych przechodniów. Mogli kraść balony, deptać karaluchy i robić zwierzątka z makaronu. Najpierw jednak trzeba było dokopać się do waty i odnaleźć ten nieszczęsny brzeg jeziora. I tiarę. Cholera, całkiem zapomniała o tiarze. Zapewne znów by się podrapała po głowie, gdyby nie miała zajętych rąk. Ada z prawej, Nathair z lewej. Ale czy oni się znali... zaraz.
Stop. Zahamowała, wwiercając pięty w posadzkę. Nawet lekko przykucnęła, po części wieszając się na swoich wiernych kompanach.
- Wy się chyba nie znacie. To - wskazała na czarnowłosą z wyraźną dumą - jest moja wierna rycerka Ada, Poszukiwaczka Zaginionej Tiary. A to - druga dłoń powędrowała w stronę różowłosego - najprzystojniejszy i najbardziej męski mężczyzna jakiego poznałam. Taki stanowczy. Nathair. A teraz możemy iść dalej.
No brawo. Spojrzała za siebie, by sprawdzić ile kilometrów udało im się przejść do momentu jej szybkiego wykrycia nieprawidłowości wszelakich. Pięć metrów. Zajebiście. Ale może teraz będzie tylko lepiej.

Zajęło mu naprawdę kilka chwil, nim wreszcie połapał się, że obie dziewczyny są wstawione. Szczerze powiedziawszy był cholernie zaskoczony tym faktem, zwłaszcza, jeśli chodziło o jego znajomą, bo jakoś do tej pory nie był sobie w stanie wyobrazić, że ktoś taki jak Taihen sięgnąłby po kieliszek czy inny napój wysokoprocentowy. Jak widać na festynach zdarzały się wszelakiej maści…. Odskocznie. Właściwie nie miał nic lepszego do roboty, Ryan zapewne się nie zjawi, więc bez większego zbuntowania czy też oporu przystał na propozycję kobiet, by odnaleźć wspólnymi siłami stoisko z watą cukrową, którą chłopak tak bardzo pragnął.
Trzeba jednak przyznać, że spojrzał na profil rudowłosej z pewnym dystansem, kiedy poczuł jak jej szczupła dłoń owija się dookoła jego ramienia i ciągnie gdzieś przed siebie. Tym razem próbował jednak oponować, próbując na spokojnie wytłumaczyć, że jest już dużym chłopcem i sam potrafi sobie poradzić oraz iść. Nawet sugestywnie zaczął wykręcać rękę, ale nic mu na to. Taihen jak falą o skałę. Nic. Zupełnie nic. Dlatego też koniec końców postanowił poddać się i dać kobiecie wolną rękę. Raczej z jej strony nic mu nie groziło. Bardziej martwiła go nieznajoma, bo tak naprawdę mogła okazać się praktycznie wszystkim. Od anioła, poprzez wymordowanych, na dziwolągach kończąc. Póki co nic takiego nie wykazywała, ale Nathair mimo wszystko nie zamierzał przestawać być czujny. W końcu lubił Taihen na swój anielski, pokręcony sposób i zdecydowanie nie zamierzał dopuścić, by coś jej się stało.
Z każdym kolejnym krokiem coraz bardziej zaczynało podobać mu się nowe towarzystwo. Właściwie gdzie nie fakt, że pewnie niebawem zacznie odczuwać znużenie, to może i zostałby z nimi do momentu puszczenia fajerwerk, aczkolwiek pewnie w pewnej chwili po prostu się ulotni, kierując do swojego małego i cichego miejsca w lesie, z dala od ludzie, gdzie w spokoju będzie mógł obserwować sztuczne ognie.
Na przestawienie nieznajomej, Nathair jedynie pokręcił głową, chociaż nie ma co ukrywać. Raptownie poczuł się tak, jakby w piórka zaczął obrastać a jego nos wydłużył się o parę milimetrów krzycząc „tak mów więcej”. Mimo to w jego oczach coś zaiskrzyło, kiedy kątem oka dostrzegł stanowisko z watą cukrową. Od razu skierował swoje kroki w tamtą stronę, ustawiając się w kolejce, jednocześnie ciągnąc za sobą Taihen.
- Księżniczka, co? – uniósł brwi w pytającym geście, kiedy wreszcie znaleźli chwilę spokoju na rozmowę. Ale i tym razem nie było dane im zbyt długo porozmawiać. No, przynajmniej nie w tej chwili. Gdzieś ponad tłumem śmignęła mu znajoma, ciemna czupryna, znajoma, blada twarz i ten znajomy, beznamiętny wyraz twarzy. Nathair momentalnie poczuł, jak coś w środku niego się przewraca, rozlewając uczucie ciepła, które gwałtownie dotarło do delikatnych policzków, wywołując delikatną barwę czerwieni.
Jay.
- Ryan… – wyrzucił z siebie, jednocześnie ruszając w jego stronę, nie chcąc dopuścić, by chociaż na chwilę stracił się z jego oczu. Ale los dzisiaj był wyjątkowo paskudny. Nawet nie zauważył nadchodzącego giganta z prawej strony z brzuchem o objętości przekraczające ludzkie standardy i który zapewne posiadał już swoją własną grawitację. Nic więc dziwnego, że Nathair odbił się od niego jak szmaciana lalka ze starciu z czołgiem i poleciało tyłu, lądując na swoim tyłku. Jego oszołomienie trwało zaledwie parę sekund, kiedy zerwał się z ziemi i obrzuciwszy delikwenta nieprzyjemnymi obelgami, zaczął rozglądać się dookoła czując, jak jego serce zaczyna nieprzyjemnie przyspieszać.
Stracił go z oczu. Jak nic. I już nie znajdzie go.
A jak ktoś nie chce dać się znaleźć, to się go nie znajdzie. Koniec kropka.
Zagryzł dolną wargę, czując narastającą falę frustracji tym wszystkim, kiedy…
Jest.
Całe szczęście znowu wychwyciło spojrzeniem, jednocześnie przyspieszając, by uciec od zgubnego tłumu. Ale im bardziej się zbliżał, tym bardziej mrużył niebezpiecznie oczy, wbijając je w dwie, dość atrakcyjnego dziewczyny, które oblepiły wymordowanego praktycznie z obu stron.
- Skąd jesteś? Czekasz na kogoś? – zapytała jedna przechylają głowę nieco w bok, jednocześnie przysuwając się do niego jeszcze bardziej.
- Wiesz, możemy umilić ci czas. Znam do—Miyu, czujesz? Jakby ciarki śmierci po mnie przeszły. – jęknęła dziewczyna i objęła się rękoma.
- Wiem. Poczułam to samo. Jakby ktoś życzył nam źle. – dodała pospiesznie Miyu i odwróciła powoli wzrok, konfrontując go z anielskim spojrzeniem, do którego aktualnie biła niezwykle mroczna energia.
- A jednak czekasz na kogoś? No nic, idziemy Miyu. – dziewczyna pociągnęła swoją bliską koleżankę, chcąc jak najszybciej oddalić się od tego miejsca, jednakże uprzednio wciskając niemalże siłą w dłoń Ryana mały skrawek papieru ze swoim numerem.
- Postawisz tylko nogę, a już obleciany przez innych. – rzucił krótko Nathair podchodząc bliżej wymordowanego, jeszcze przez krótką chwilę odprowadzając plecy dziewczyny.
- Zam— – ugryzł się w język karcąc w głowie, że to nie jego sprawa I nic go to nie obchodzi.
To skąd ten sztylet wwiercający się w twoje wnętrzności na samą myśl?
- Nie wiedziałem, że jednak przyjdziesz… – powiedział cicho i uderzył nieco butem o ziemię.
I brawo. Jest. Przyszedł. Co dalej?
- Spotkałem Taihen, jest z koleżanką. Chciałem coś kupić, ale w sumie aż tak mi się nie spieszy. – wzruszył niby to niedbale ramionami.
- Masz na coś ochotę? Zanim cię zabiorę w jedno miejsce? – w końcu uniósł spojrzenie, by zagłębić się w tym prawie płynnym lodzie, jaki reprezentował wymordowany.
Czuł się szczęśliwy, mimo wszystko. Zwłaszcza w tej chwili. Po prostu.

Ada, gdyby mogła - rozdziawiłaby buzię w zaskoczeniu, ale..nie mogła, bo się śmiała. Z tego wszystkiego, prawie się zapluła, ale nie miała czym - w końcu zaschło jej w gardle (wcale nie z barku alkoholu! - ...chociaż alkoholu nie było). Ostatecznie tylko ścisnęła trochę mocniej ramię swej i zanim cokolwiek odpowiedziała, musnęła ustami policzek Tai.
- Uważaj z tymi komplementami, bo jeszcze się przyzwyczaję i będziesz musiała się ode mnie odklejać - może nie do końca wyszedł jej żart, szczególnie, że zapewne jej słowa były równie zamglone i rozanielone, co myśli właścicielki. Tak, zdecydowanie rudowłosa będzie miała kłopot, żeby pozbyć się Ady - gdziekolwiek pójdzie. I nie, absolutnie nie dostrzegała żadnego zwolnionego tempa słów, ba! miała wrażenie, że jakoś tak płynnie przychodzi im rozmawianie, a wszyscy inni poruszają się bardzo dziwnie. Zupełnie jakby widziała ludzi odbitych w tafli wody...a własnie! Woda!
- Uhm...ja tam nie wiem, ale...coś w pobliżu być powinno. Jaki most też był...jak będzie most, to będzie woda! - tak! cóż za genialna myśl godna detektywa!
A teraz od nowa! I kto to był z nimi? Prze chwilę przyglądała się różowowłosej postaci, mrużąc nieco oczy. Chłopak był od niej wyższy, więc uniosła podbródek wyżej. Przez głowę, myśli pomykały niczym stado rozbrykanych koni. Nie nadążała za ich tokiem, próbując wyłapywać skrawki, które w połączeniu - tak nie miały sensu! Niemożliwe, żeby była już tak wcięta, a może? Tym bardziej pomysł znalezienia jeziora wydał się jej szalenie atrakcyjny.
Obudziła ją "wata", a właściwie słowa prorokini o wacie cukrowej. No tak! w końcu przybyły chłopak, takową chciał zdobyć.
- Tylko tych kluczy za dużo zjeść nie możemy...wiesz, za ciężko pływać! - zachichotała.  I..już była superbohaterką! Z Taihen tworzyły doskonały team poszukiwawczo-pogromczo-bohatersko-pływacką? I niemal jak na komendę, zawtórowała w obijającej się o uszy znanej melodii. Ciekawe, czy nie fałszowała... ale teraz, było jej wszystko jedno - trzeba śpiewać, to śpiewa!
Poruszania się nie pamiętała. Oczywiście - poruszała stopami w kolejnych krokach, ale robiło jej się bardzo gorąco. Alkohol? Nieeeeeeee, to na pewno przez ludzi wokół nich! Za dużo chuchali! I już miała zbesztać niesforny tłum, kiedy świat się zatrzymał (czytaj, ich trójka się zatrzymała) i padło imię - Nathair. O! w końcu ktoś z równie dziwnym imieniem co jej! Uśmiechnęła się więc radośnie, wyciągając dłoń w powitaniu. Ta jednak została potrącona przez przechodzącą grupę chłopców. Zmarszczyła brwi i pokazała za nimi język. Kiedy wróciła do swoich towarzyszy, niby wrota sezamu zajaśniało przed nimi stoisko z upatrywaną wata cukrową.
- Jesssssssst! jest klucz! Teraz brakuje tylko tiary! - odwróciła się z gracją (na prawdę!) na pięcie, by dostrzec przed sobą plecy oddalającego się anioła - ich nowego-byłego-(przyszłego?) towarzysza. Gdzie on się wybierał? Przymglonym wzrokiem rejestrowała, jak się przepycha przez tłum i w końcu zatrzymuje się przed..kolejnym, niestety szalenie przystojnym osobnikiem. Westchnęła głośno, by wrócić spojrzeniem do ognistowłosej księżniczki.
- Jak myślisz - tu wskazała palcem (mniej więcej) w kierunku, gdzie zniknął Nathair - oni też idą się z nami kąpać, czy...mamy ich gdzieś - (tzn. w myślach) - i idziemy same? - kolejny raz złapała dziewczynę za ramię, tak, by przypadkiem, przeciskający się w różnych kierunkach ludzie - nie rozdzielili ich.

Wszystko działo się za szybko.
Ludzie przemykali obok nich jak odrzutowce, dzieci piszczały tak wysoko, że równie dobrze mógł to być tylko opór powietrza, a nie ich roześmiane buźki. Zatoczyła się, gdy ktoś niechcący trącił całą trójkę łokciem. Całe szczęście, znajdowała się w samym środku orszaku, inaczej niechybnie by się przewróciła.
Ale w którymś momencie orszak się rozpadł. Czemu nie zdziwiła jej komenda, która odesłała Nathaira na drugi koniec zaludnionego placu?
Ryan.
Aż spojrzała w tamtą stronę. Stał, a jego niewzruszona twarz wydawała się przebijać przez rozmazany tłum. Albo był od nich szybszy, albo zdecydowanie ważniejszy. Był ponad nimi. Taihen momentalnie poczuła dreszcze na wspomnienie zimnych dłoni na swojej szyi. To były Jego dłonie, w młodszej odsłonie. Jej wargi rozciągnęły się w lekkim grymasie, jakby za chwilę miała się rozpłakać. Zbyt wiele czasu minęło odkąd zginął Mentor, jego obraz coraz bardziej się rozmywał, zastępowały go nowe wspomnienia. Wśród nich Ryan.
Oni też idą się z nami kąpać...
Zamrugała kilkakrotnie, odrywając wzrok od scenki dziejącej się te kilkanaście kroków od nich. Nie chciała tracić humoru, szczególnie, że przecież świetnie się bawiły. Może warto było uciec przed wspomnieniami. Zostawić anioła i wymordowanego samych, nim różowowłosy jeszcze nie zaczął gryźć i drapać, broniąc swego podopiecznego.
Szybko przywołała uśmiech na ustach i spojrzała na dziewczynę, mocniej obejmując jej ramię. Chyba nieco zmarzła, bo dłonie rudej też stały się jakieś nieludzko zimne. Ach, te organizmy takie niezdecydowane.
- Chyba możemy ich olać. - Mentalnie oczywiście. - Jak będą nas potrzebować to zaczną szukać. To raczej nie będzie trudne.
Zaśmiała się lekko i znów ruszyła przed siebie, by w końcu spełnić marzenie i kupić tę nieszczęsną watę. Traf chciał, że dwa stoiska dalej znajdował się stół ze świecącymi odpustowymi zabawkami, a między nimi... no kto by się spodziewał! Zestaw wróżko-księżniczki z diademem i berłem w zestawie!
Księżniczka niemal nie wypuściła patyka z różową, kleistą masą. Jedynie cudem razem z Adą uniknęły skomplikowanego procesu usuwania cukru z włosów. Problem był teraz poważniejszy, zdecydowanie bardziej poważny niż nastroje dzielnych poszukiwaczek jeziora.
- Kup mi, kup, mi! - Jak dziecko wyciągnęła palec w stronę stołu z zabawkami i ani myślała zrezygnować ze swojego jakże genialnego pomysłu. - Chcę się kąpać nago w tiarze, tak!
A przy okazji znikną z oczu Ryanowi i aniołowi. To był genialny plan.

KONTYNUACJA KONKURSOWEGO WĄTKU

<--

Tętent kopyt, rżenie i początkowo zdziwione, potem przerażone krzyki, dźwięki, które towarzyszyły Adrielowi i Ayako, gdy ich wierzchowiec ponownie i z nieposkromioną radością wbił się między stoiska. Skąd w tym małym, przystosowanym do dziecięcych rozmiarów ciałku wzięło się tyle energii i siły? Ayako nie miała pojęcia i nawet nie próbowała się nad tym zastanawiać. Była zbyt zajęta wciskaniem kapelusza na głowę w celu zasłonięcia swojej twarzy, oraz przeklinaniem w myślach siedzącego za nią mężczyzny i tego idiotycznego pościgu.

Nagle kucyk przystanął, nie zwracając uwagi na kłębiący się wokół niego tłum. Rozejrzał się. Poczuł dotyk boskości i bynajmniej nie był nim ciężar siedzącego mu na grzbiecie anioła. O nie, stanowczo nie: był zapachem świeżo smażonych kiełbasek w bułce, wydobywającym się z budki tuż obok stoiska z watą cukrową.
- Chyba mamy szansę - zaczęła Ayako, odwracając się do Adriela i odrywając rękę od kucykowej szyi. Przechyliła się, próbując zsunąć się z czterośladowca, ale w tym momencie leniwe myśli wierzchowca uformowały się w jednoznaczne "PRAGNĘ".
Rzucił się do przodu, szczęśliwie na tyle szybko, że wulgaryzmy rzucane z tyłu przez zaaferowanego właściciela przycichły od szumu wiatru. Cudem tylko nie zrzucił z siebie Ayako: kobieta zdołała złapać się towarzyszącego jej anioła, prawdopodobnie zaburzając i jego równowagę. Kucyk nic sobie z tego nie robił. Skoczył, mijając dwie dyskutujące o klejnotach koronnych dziewczyny i wbił się w stoisko z kiełbaskami... Przy okazji zmuszając personel okolicznych budek do ucieczki i oblepiając oboje jeźdźców różową watą cukrową.
Z zachwytem godnym króla kanibali, sięgnął delikatnie po chrupiącą parówkę i przymknął oczy z rozkoszy.

Z każdą kolejną chwilą coraz bardziej przypominał sobie, dlaczego nie znosił takich miejsc. Wszechobecny hałas, tłumy, które nie pozwalały na uniknięcie kontaktu fizycznego, cała masa mieszających się ze sobą zapachów, sprawiających, że na języku czuł smak wszystkiego – łącznie z ludzkim mięsem. Powstrzymywał się od zdegustowanego mlaśnięcia, nieustannie mijając tłoczących się dookoła ludzi. Przechylił głowę na bok, chcąc uciec jak najdalej od krzyku mężczyzny, który właśnie cieszył się, że to jemu udało się zgarnąć ostatniego pączka ze stoiska. Zadziwiające, jak bardzo oddalony był od ludzi, będąc pośród nich. Nawet nie próbował symulować ich zachowania, bezczelnie spoglądając z góry na cały ten cyrk. Spojrzeniem próbował odszukać jakieś mniej zatłoczone miejsce, które pozwoliłoby mu na większą swobodę ruchów. Stoiska z jedzeniem w pobliżu działały na jego niekorzyść. Wszyscy tu pchali się do nich, jak świnie do koryta po co najmniej tygodniowej głodówce.
Co właściwie robi się na festynach?
Dobrze bawi, Ryan.
Kolejny argument za tym, że nie powinno go tu być. Jego formy rozrywki różniły się od tych, którymi pochłonięci byli ludzie dookoła. Teraz, nawet jeśli dookoła miał całe mnóstwo osób, które pozwoliłyby mu na zabawę, nie był na tyle głupi, by ściągać na siebie aż tyle uwagi. Mimo że mężczyzna przy straganie zabawnie wyglądałby ze skręconym karkiem, a sprzedawca paluszków rybnych z twarzą usmażoną w oleju i wreszcie one...
Ciemnowłosy zatrzymał się, kiedy dwie dziewczyny pojawiły się tuż obok niego. Niejeden mężczyzna na jego miejscu byłby w siódmym niebie, gdyby spotkał się z ich uwagą, ale spojrzenie Ryana ani trochę się nie ociepliło. Co więcej, zacisnął palce mocniej na portfelu, byleby tylko nie brutalniej nie wybić z głowy kobiecie, że nie powinna się do niego przysuwać. Obie powinny poszukać szczęścia gdzieś indziej. Tak samo jak powinny zrozumieć, że jeśli ktoś nie udzielał im odpowiedzi, nie miał szczególnej ochoty wybrać się z nimi w jakieś ustronne miejsce.
Nie umiał się z nimi obchodzić.
Nie da się być dobrym we wszystkim.
„Miyu, czujesz? Jakby ciarki śmierci po mnie przeszły.”
Mimowolnie odbiegł spojrzeniem gdzieś w bok, jakby z tej rezygnacji nie był w stanie patrzeć na dwie dziewczyny. Postawił pierwszy krok ku ich wyminięciu, wciskając skórzany przedmiot wypchany pieniędzmi do kieszeni. Dopiero gdy znajoma woń wdarła się do jego nosa, przedzierając przez multum innych zapachów, odetchnął głębiej – bynajmniej nie z poczucia ulgi – i zwrócił pozbawioną wyrazu twarz w stronę różowowłosego anioła. Brak entuzjazmu raczej nie mógł spotkać się ze zdziwieniem, ale stopniowo wykwitający na jego obliczu sceptycyzm już tak. Oderwał wzrok od twarzy chłopaka, ostentacyjnie wędrując nim kawałek wyżej. Kącik jego ust wygiął się w grymasie niesmaku, kiedy dostrzegł na jego głowie parę sztucznych uszu.
― Widocznie nie odpycham ich idiotycznymi dodatkami ― wymruczał tradycyjnie bezbarwnym tonem, odznaczając się przy tym równie tradycyjną i bezczelną bezpośredniością. Nawet nie próbował ukrywać, że nie do końca odpowiadało mu towarzystwo młodzieńca w tak niestosownym dla tego spotkania stroju. Przepaść, która od zawsze znajdowała się między nimi, teraz zrobiła się większa i głębsza, bo już w pierwszym odruchu nikt nie przyznałby, że mogliby mieć ze sobą cokolwiek wspólnego.
Teoria przyciągania się przeciwieństw nie zawsze działała.
Pokręcił głową z dezaprobatą, by po chwili skupić się na czymkolwiek innym, byle nie na tych cholernych, kocich uszach. Srebrzyste tęczówki skonfrontowały się ze spojrzeniem chłopaka, już wtedy zaznaczając, że nie przyszedł tu bez powodu.
― Chciałem sprawdzić, jak szybko spierdala twoja pewność siebie. Kto by pomyślał, że będziesz zdolny do tak odważnych kroków. ― Uniósł brew, dusząc w sobie pytanie. Wypowiedzenie go na głos mijało się z celem, a i tak wszystkiego miał się dowiedzieć jeszcze w swoim czasie.
„Spotkałem Taihen, jest z koleżanką.”
No proszę. Cała śmietanka towarzyska. Szkoda, że jakoś pominął ten fakt i nawet nie spróbował odszukać rudowłosej.
― Nie mam ― rzucił lakonicznie i machinalnie obejrzał się za siebie, kiedy ktoś przypadkiem na niego wpadł. Nie zdążył go zauważyć, bo już zniknął w tłumie, jakby chciał uniknąć odpowiedzialności za swoje nagłe potknięcie. Po twarzy Grimshawa łatwo było się domyślić, że ten cały ścisk niekoniecznie mu odpowiadał. Tym bardziej, że rzadko widywało się go w otoczeniu aż tylu ludzi. Rzucone Heatherowi zdawkowe spojrzenie trwało tylko sekundę i już w tym samym momencie mężczyzna ruszył przed siebie, dając skrzydlatemu niemy wybór. Mógł tu zostać albo wreszcie wyjaśnić mu, po co tu przyszli.

Wirowało. I wcale nie chodziło tylko o alkoholowe upojenie (choć miało swój radosny udział). Ada czuła się w tym momencie, niczym na karuzeli. Tylko nie kręciła się razem ze wszystkim. Stała w centrum i obserwowała przemykające w kręgu postaci.Chciałaby powiedzieć, że nic nie umykało jej uwadze, ale byłoby to wierutne kłamstwo. Jej dziwnie intensywna pamięć wrysowywała wszelkie obrazy, twarze, nawet, jeśli niczego takiego nie planowała. Najmocniej, najwyraziściej, najintensywniej, widziała twarz Taihen. Radosne błyski w jej oczach (równie pijane co u niej samej), ognisty kolor włosów i postawa, która mówiła "jestem tu, dla ciebie" (oczywiście w tej konkretnej chwili i nie licząc mglistego spojrzenia w przestrzeń). Poznana dzisiejszego wieczoru towarzyska, okazała się genialna kompanką, a przecież...wieczór się jeszcze nie skończył!
Kiedy Tai spoglądała gdzieś w tłum, czarnowłosa odwróciła się w bok, szukając źródła dziwnego dźwięku...aż przetarła oczy, kiedy dostrzegła...pędzącego kucyka, z dwójką jeźdźców na grzbiecie. Poruszyła ustami, jakby chciała się odezwać, machnęła nawet ręką, ale zwierzak, niczym zaczarowany zwrócił się w innym kierunku. Co tu się działo? Adę bolała szczęka od ciągłego śmiechu, a wciąż nie mogła przestać. Zwróciła spojrzenie na powrót do prorokini i kiwnęła głową, wciąż zerkając za galopującym kucykiem.
Potem była wata. Tak. A potem...Poszukiwania zaginionej Tiary dobiegły końca! oto ich zamglonym oczom ukazała się cud-widok, potwierdzony uroczym (acz lekko bełkotliwym) piskiem słów księżniczki. Cóż innego miała uczynić? Dopełniła swej przysięgi i uroczyście, klękając na jedno kolano, ofiarowała Tai jej lśniącą plastykowym blaskiem koronę.
- A więc na jezioro! - uniosła jedną dłoń, drugą ujęła ramię rudowłosej, by chwiejny, ale jakże uroczym krokiem, powędrowały w stronę zachodzącego słońca! (albo przynajmniej i "mniej więcej" tam, gdzie powinno być jezioro).

Ciebie też dobrze widzieć
Mimowolnie skrzywił się na komentarz wymordowanego. Nie powinno go w żadnym stopniu obchodzić, w czym skrzydlaty paraduje. Był festyn. W ten jeden wieczór raz do roku mógł sobie pozwolić na kroplę ekstrawagancji. Już inna kwestia, że Nathair tak naprawdę zapomniał o swoim dziwacznym dodatku, a ręka instynktownie sama uniosła się wyżej, gdzie opuszki musnęły jedno z miękkich, puchatych sztucznością uszek. Jednakże w ostatniej chwili zwalczył w sobie chęć zerwania ich i wciśnięcie gdzieś głęboko w kieszeń yukaty, ewentualnie wyrzucenie w najbliższy kosz, uciekając wzrokiem pełnym speszenia i zawstydzeniem w bok. Dzisiejszego wieczoru nie zamierzał być ani ofiarą ani zwierzyną. Przyszedł tutaj w konkretnym celu. Dobrze się bawić. I nieważne, czy miało to nastąpić w towarzystwie wymordowanego czy też nie.
Dlatego też dzielnie skonfrontował się z miażdżącym spojrzeniem srebrnym tęczówek, szykując się na pierwszy cios, który mógł nadejść zarówno udekorowany słowami, kpiną, ciszą albo samym spojrzeniem. Ale coś musiało nastąpić. Złowrogi młot ciężko opadający na jego delikatną szyję i kręgosłup moralny, by raz jeszcze udowodnić, jak bardzo jest kruchy.
No i proszę. Słowa. Słowa, które skomentował cichym prychnięciem.
Tylko na tyle cię stać?
– Jak widzisz póki co ma się świetnie i nie ma w planach dalekich ucieczek. – odparł zdając sobie sprawę, że w przypadku tej chodzącej zamrażalki jego wszelakie próby ripost zawsze kończyły się tak samo. Aczkolwiek nie mógł odmówić sobie tej krótkiej chwili przyjemności w ułudnej nadziei odpyskowania podopiecznemu.
Nie trwało zbyt długo, kiedy Heather bardzo szybko pojął, że Ryan niekoniecznie czuje się dobrze w takim miejscu i albo skręci komuś kark, albo skręci komuś kark. Poniekąd był wdzięczny, że jednak przyszedł, chociaż uparcie dusił ten pieprzony, piskliwy z radości głosik, który odzywał się w jego głowie rozlewając przyjemne uczucie ciepła w okolicy klatki piersiowej.
Nie cisz się frajerze. On tutaj nie przyszedł dla ciebie.
Zagryzł dolną wargę na jedno uderzenie serca tracąc pewność siebie. Ocknął się w chwili, gdy ciemnowłosy ruszył przed siebie, mając za moment zniknąć gdzieś  tłumie. Bez zastanowienia ruszył za nim, na szybko odwracając głowę, by odszukać Taihen i chociaż pomachać jej na pożegnanie, ale rude włosy zniknęły pomiędzy ludźmi. Tak jak i Grimshaw oraz Nathair. Podbiegł trochę, by nieco wyrównać się z mężczyzną, jednak szybko zwalniając o jeden krok.
Prawie jak randka.
Pochylił nieco głowę i przycisnął wierzch obu dłoni do policzków, czując ich pulsowanie. Oczywiście wiedział, że to nie było prawdą i równie dobrze ich spotkanie mogło być wynikiem przypadku. Aczkolwiek nie potrafił zmazać tego cholernego uśmiechu, który przykleił się do jego gęby.
I co się szczerzysz, idioto?
Odchrząknął ledwo słyszalnie, chcąc podjąć jakąś rozmowę. Właściwie to był pierwszy raz, kiedy gdzieś razem szli. Owszem, bywali sam na sam, ale zazwyczaj ograniczało się to do domu Ryana. I to wszystko. Teraz jednak pomimo bycia w tłumie, czuł się, jakby zostali tylko oni. Wzrok mimowolnie osunął się wzdłuż ramienia mężczyzny i skupił na jego dłoni, która emanowała wiecznym zimnem. A gdyby tak…. Przyspieszył.
– Ej, Rya—
- Ryan. – jeden, konkretny głos bez najmniejszego problemu przedarł się przez setki innych, chociaż tak naprawdę nie musiał krzyczeć. Anioł wychylił się zza wymordowanego, by spojrzeć na właściciela głosu, który rozpoznawał, choć twarzy już niekoniecznie. Gdzieś w jego głowie grało, ale nie wiedział gdzie dokładnie i w którym kościele. Ale podświadomie czuł, że nie wyniknie z tego nic dobrego. Jasnowłosy mężczyzna o charakterystycznym uśmiechu przechylił nieco głowę na bok, jednocześnie zabierając swoją rękę z ramienia niższej o głowę od niego dziewczyny. Bruneta spojrzała zaskoczona na swojego partnera, ale nieznajomy był skupiony na Ryanie.
- Idź kup nam coś do jedzenia.
- Ale-
- No idź, idź. A ja porozmawiam ze swoim znajomym. – mruknął nieco przeciągle mężczyzna, na co dziewczyna mruknęła coś niewyraźnego pod nosem wyraźnie niezadowolona. Ale nie zamierzała się ociągać i protestować, tak, jakby wiedziała, że z góry jest na przegranej pozycji. Nie zniknęła jeszcze w tłumie, a blondyn ruszył powoli do swojego byłego kochanka, zatrzymując się jednak w odpowiedniej, nieprzyzwoitej odległości.
- Nie wyglądasz na zachwyconego. – parsknął cicho, mrużąc przy tym dość niebezpiecznie oczy. – Pozwól, że zaproponuję ci zdecydowanie bardziej interesującą rozrywkę. Niestety, z karnetem dla dwóch osób. – dodał a w jego spojrzeniu pojawił się charakterystyczny błysk.
Już otwierał usta, żeby powiedzieć coś jeszcze, ale w tym samym momencie zza pleców wymordowanego wyłonił się jasnowłosy z miną bynajmniej nie zwiastującą coś miłego. Blondyn przekręcił głowę nieco w bok, dopiero teraz zauważając skrzydlatego.
- Znam cię.
A ja ciebie nie.
Czyżby?
Chłopak uśmiechnął się szerzej, choć  w jego uśmiechu a już tym bardziej w spojrzeniu nie było nic z radości. Bez wahania podszedł do Nathair i nim ten zdążył zareagować, mógł już poczuć jak dwa palce nieznajomego łapią go za podbródek i siłą zmuszając do zadarcia głowy nieco wyżej. Jasnowłosy poczuł jego ciepły oddech na swojej skórze, kiedy ten nachylił się ad nim.
- Masz wyczucie czasu, co? – zapytał przesuwając palcem po jego dolnej wardze, zahaczając o nią paznokciem.
- Widzę, że nie są zbyt zużyte. – delikatna nuta złośliwości wkradła się w jego ton, wywołując falę irytacji u anioła. – Posłuchaj…
Nie zamierzam.
- Idź kupić sobie coś dobrego, może pojeździsz na kucyku, a ja porwę Ryana na chw—
Żądło zazdrości zahaczyło o delikatną skórę anioła….
Trzask.
Blondyn odsunął się nieco zaskoczony, a nieco zdziwiony, zabierając rękę, kiedy dłoń Nathaira jednym trzaśnięciem odepchnął od siebie rękę nieznajomego.
- Nie dotykaj mnie. To nie ty masz do mnie prawa. – warknął nieprzyjemnie, niemal obnażając swoje zęby w złości.
… i zaczęło wtaczać boleśnie swój jad.
Chłopak odwrócił się do blondyna i bez większego namysłu złapał Ryana za rękę, silnie ciągnąc go za sobą. Nie zamierzał oddawać Ryana dzisiejszego wieczoru. Ani blondynowi, ani też nikomu innemu. Był tutaj z nim i Nathair nie zamierzał z tego rezygnować. Bez względu na wszystko. Nim odciągnął Ryana na, jak mu się wydawało, bezpieczną odległość, odwrócił się jeszcze przez ramię by spojrzeć na postawionego w samotności blondyna. Posłał mu nienawistne spojrzenie pełne zazdrości i zacisnął mocniej palce na chłodnej dłoni podopiecznego, i nic nie mówiąc szedł dalej, starając się wymijać ludzi najlepiej, jak tylko potrafił.

Doprawdy, nie miał pojęcia, jakim cudem można było mieć tyle szczęścia w nieszczęściu. No bo pomimo, że siodło ledwie przylegało do grzbietu zwierzęcia, nie dość, że kucyk popitalał slalomem to w jedną, to w drugą, zaburzając jednocześnie błędnik swój, jak i istot mu towarzyszących. I nawet abstrahując już od tej szaleńczej karuzeli, nawet w momencie, kiedy ręka Japonki spoczęła na ramieniu anioła, nawet w chwili, w której utraciwszy równowagę pociągnęła go nieznacznie w bok, nawet w obliczu niechybnego upadku ten cholerny anioł-szczęściarz zdołał odzyskać balans. Jak? Z bożą pomocą? Być może. Jakby jednak nie było, nie ulegało wątpliwości, że ktoś tam na górze się wyśmienicie bawił.
Zanim jednak zdążył komukolwiek złorzeczyć, konik postanowił wyhamować, zmuszając Adriela do desperackiego chwycenia się kobiecej talii. Ale cóż, przynajmniej nie wypadł z siodła.
- Wybacz...
Czarnogrzywa furia bynajmniej nie czuła się zażenowana swoim zachowaniem. Przystąpiwszy do zachłannej konsumpcji, zdawała się zapomnieć o bożym świecie, powoli acz konsekwentnie ogałacając barwne stoiska z nagromadzonego nań dobra.
I to była ta chwila, w której do Adriela zaczęła docierać ta rozsądniejsza część umysłu, ta myśląca. Rozejrzał się dookoła.
Ludzie zaczęli się rozpierzchać, każdy w swoją stronę. Żwawym krokiem mijali dwójkę koniokradów, oglądając się z przestrachem, wrogością, albo w ogóle ignorując ich obecność, nie chcąc mieć z nimi nic wspólnego. Powietrze zdawało się zgęstnieć od przeplatających się ze sobą głosów, ożywione szepty mieszały się z pikantnymi wiązankami rzucanymi przez rozwścieczonych sprzedawców, z dala dobiegał tętent kopyt i gwizdki ochroniarzy. Grubas zdążył już całkowicie spurpurowieć, nieustannie popędzając swojego biednego wierzchowca, któremu kapała już ślina z pyska.
Spojrzał dalej.
W dalszej części parku, tam, skąd przybyli, w dalszym ciągu pasły się rozbrykane koniki, zgrabnie wymijając domino poprzewracanych straganów i innych festynowych atrakcji. Z jednego ulatywała nawet cieniutka wstążeczka dymu.
Obejrzał się na kobietę przed sobą. Wciągnął w to wszystko przypadkową, zupełnie niczemu nie winną osobę, której niechybnie również oberwie się za "współudział".
Zmarszczył brwi, wściekły na samego siebie.
Czy jego totalnie popierdoliło?
Korzystając z chwilowego obniżenia kucykowego czynnika destrukcyjnego, zeskoczył z siodła. Zdecydowanym ruchem przejął z rąk dziewczyny lejce i silnie pociągnąwszy konia za uzdę, zdołał odciągnąć go od stoiska. Zwierzę co prawda skierowało nań rozgniewane ślepia, ale wystarczyło jedno spojrzenie anioła, żeby natychmiast potulniał. Zabawa się skończyła.
- Dziewczyno, nie chciałbym cię w to wciągać bardziej. Skorzystaj proszę z okazji i ulotnij się, zanim ci mili panowie tu dotrą.
Był zmęczony. I zły. Zły przede wszystkim dlatego, że nie miał najmniejszego pojęcia, co w niego wstąpiło. Potrzebował odreagować, czy jak? Wychłeptał za dużo kawy? A może ta dziwna choroba krążąca w jego żyłach osiągnęła jakieś nowe, wykurwiste stadium?
Westchnął ciężko.
- Byłoby najlepiej, gdybyś zsiadła z konia. Doprowadzę go do jakiegoś porządku.
Wpatrywał się w nią ponuro, wyczekująco. Jeśli Ayako dostosowała się do jego prośby, Adriel pociągnął zwierzę pomiędzy drzewa i zwyczajnie rozpłynął się w powietrzu, niewidziany przez nikogo. Jeśli natomiast z jakiegoś powodu odmówiła, Adriel zwyczajnie się oddalił i upewniwszy się, że żadnemu uczestnikowi festynu nie grozi niebezpieczeństwo, zniknął w krzakach.
Co do jednego nie mogło być wątpliwości.
Kiedy tylko Adriel odwali jakąś grubszą pańszczyznę, z pewnością powróci do Miasta, aby zrekompensować mieszkańcom poniesione szkody. Był sobie w końcu tym zasranym aniołem, nie? Musi dawać jakiś, kurwa, przykład.