Heike napisał:

Obudził się bardzo wcześnie. Inni członkowie gangu, do którego należał jeszcze pewnie spali. Korzystając z okazji wymknął się jak najciszej potrafił. Zabrał ze sobą butelkę wody, coś do jedzenia i schował do kieszeni nóż. Tak na wszelki wypadek, w końcu wybierał się na "małą" przechadzkę.
Poranek był naprawdę ładny. Słońce leniwie pięło się ku górze. Niebo było bezchmurne. Promienie wielkiej gwiazdy wiszącej nad chłopakiem prażyły go w twarz. Chuchnął sobie w twarz, jednocześnie poprawiając grzywkę, która opadła mu prawie na oczy. Schował żółtą chustę DOGSów do kieszeni, upewniając się, czy aby na pewno nie wystaje nawet najmniejszy kawałek jaskrawego materiału. Planował wybrać się do miasta-3, by trochę powęszyć, w końcu od tego był.
Bez zastanowienia ruszył w drogę.


***

Okrążył mury miasta, tak by znaleźć to miejsce, w którym dziury nie były strzeżone ani załatane. Zgrabnymi ruchami przeszedł na drugą stronę, wtapiając się w tłum ludzi. Nie wyglądał podejrzanie, pewnie nie zwracał również na siebie uwagi, bo wyglądał niezwykle ludzko. Chociaż jego czerwony ślad na szyi mógł na sobie skupiać uwagę gapiów. Mimo to dumnie kroczył w stronę zachodniej części miasta. To właśnie tam chciał dzisiaj zawitać. Nie miał żadnego planu, nic konkretnego robić nie chciał, po prostu liczył na krótką pogawędkę z kimkolwiek.
Po kilkunastu minutach doszedł na miejsce. Jego znudzone oczy ujrzały wielkie jezioro. Gdzieś w mieście wyczytał, że to jedno z najstarszych jezior tej doliny. Udawał zainteresowanego, uśmiechając się do przechodniów. Czytał po drodze wszystkie pulpity z informacjami o tym zbiorniku wodnym. Gdzieś w oddali słyszał pewnie odgłosy kąpiących się dzieci, które pewnie niesamowicie go irytowały, dlatego odszedł dalej.
W końcu znalazł miejsce, w którym postanowił sobie przysiąść. Oczywiście wybrał te miejsce, w którym nie było zbyt wielu ludzi. Nie lubił być w centrum uwagi, dlatego zazwyczaj unikał tłumów.
Świeciło słońce i dmuchał lekki wiaterek. Bawił się kruczoczarnymi włosami chłopaka. Na chwilę zamknął oczy, próbując pomyśleć. Dziwił się sam sobie, że jego spontaniczny wypad zakończył się we właśnie takim miejscu. Gdy otworzył oczy, postanowił ruszyć w stronę jeziora. Podszedł bliżej, siadając na brzegu. Wzrok skupił się na lustrze wody. Ciemne oczy zamrugały energicznie, gdy Heike usłyszał jakieś odgłosy. Na szczęście okazało się, że to tylko jakieś zabłąkane dziecko krzyczało gdzieś w pobliżu. Nie zainteresował się nawet tą akcją, bo bachor ucichł momentalnie. Jego matka go zabrała, dlatego miał znów swój spokój, na który zasłużył.
Dalej obserwował jezioro. Zamyślił się, siedząc na trawie, choć nieopodal była ławka. Mimo to wolał posiedzieć trochę bliżej wody. Dawno nie był w mieście, musiał się nim nacieszyć. W międzyczasie wyjął butelkę wody i upił z niej kilka łyków, potem pośpiesznie schował ją do torby, którą miał na ramieniu.
Bawił się również identyfikatorem, który wisiał na jego ręce. Miał znajomości, dlatego z załatwieniem go nie było większego problemu. Gorzej byłoby w razie kontroli, czy coś. Raz się żyje, no.

Dalej wpatrywał się swoim spokojnym spojrzeniem gdzieś w taflę wody. Uznawał to za niezwykle relaksujące. Znalazł sobie miejsce, w którym nic go nie rozpraszało. Żadnych przechodniów, próbujących zakłócić jego lenistwo, żadnych piskliwych odgłosów, które mogłyby wytrącić go z tego świetnego stanu. Niby słyszał gdzieś w oddali te śmiechy dzieci, bawiących się nieopodal jeziora, ale nie przeszkadzały mu na tyle, aby nie mógł sobie po prostu odpocząć.
W głowie miał na prawdę dużo myśli. Większość pewnie na tyle błahych, że nawet nie przejmował się nimi. Oddał się całkowicie odpoczynkowi, bo skoro znalazł już tak idealne miejsce, to grzechem byłoby nie skorzystać, prawda? No i nie często bywał w mieście-3. To też brał pod uwagę.
Jak się okazało jego spokój nie trwał w nieskończoność... a szkoda. Słyszał za sobą jadące rowerami dzieci. Co prawda były to dosyć znośne dźwięki, jednak tylko do czasu, gdy bachory nie otworzyły ust. Heike usłyszał dialogi, które zupełnie go nie interesowały. Odwrócił nawet do tyłu głowę, aby zbadać kto jest źródłem odgłosów. Zauważył dziewczynę jadącą na rolkach. Dalej był chłopak na rowerze. Wzrok czarnowłosego zatrzymał się na nich dosłownie na chwilę.
To co zobaczył sprawiło, że jego mina zmieniła się. Zrozumiał ledwo słyszalny dialog kolarza. Byli dość daleko, ale miał na tyle dobre oczy, że widział czyn rowerzysty, nawet w tak niewygodnej pozycji. Bo jego głowa, nadal była przekręcona do tyłu, by mógł ujrzeć cokolwiek. Jego usta delikatnie drgnęły, wykrzywiając się. Wcale nie podobała mu się ta cała sytuacja, która miała miejsce za nim. Dokładnie widział, jak dziewczyna upada, a jej ciało uderza o podłoże, robiąc przy tym nieco hałasu. No i te okrzyki. Nie mógł tego zignorować. Jedna jego część mówiła, żeby po prostu to zignorował i nie mieszał się tam, gdzie go nie chcą, ale anielska natura kazała mu ruszyć dupsko i pomóc rannej dziewczynie. Chwilę walczył ze sobą. Anielska strona wzięła górę.
Głowa znalazła się we wcześniejszym położeniu, ręce oparły się o trawę, by umożliwić ciału podniesienie się. Strzelił kościami, rozprostował kończyny, po czym uśmiechną się w duchu. Spokojnym krokiem ruszył w stronę poszkodowanej.
Był już obok. Szybko ocenił co jej jest, patrząc na rany, których się nabawiła, podczas upadku. Doskonale widział, jak jakiś dowcipniś spowodował wypadek.
Stanął przed dziewczyną, wyciągając do niej prawdą dłoń. Zaoferował jej swoją pomoc, chciał ją podnieść, pomóc jej. Wolną ręką odgarnął włosy na bok, a potem powolnym ruchem zaczął trzeć wierzchem dłoni po swojej szyi, na której był dość duży czerwony ślad. Problemy skórne zawsze na propsie.
- Nic Ci nie jest? - powiedział, uważnie patrząc na jej oczy. Pewnie zerkał na jej starte ręce i kolana. Nie wiedział jak jej może pomóc, skoro nie miał przy sobie nic co mogłoby posłużyć jako opatrunek. Zaczął zastanawiać się nad tym co zrobić.
Podniósł ją, gdy ta podała mu rękę, a dodatkowo obdarzył ją szczerym uśmiechem. Zamrugał również energicznie rzęsami, po czym wskazał na ławkę, która była niedaleko. W razie potrzeby pewnie nawet użyczył jej swojego ramienia i podparł ją, ale chyba rany nie były na tyle poważne.
No, w końcu siedzieli. Pewnie na nią patrzył, czekał aż jakoś zareaguje. Liczył na jakąś w miarę sensowną pogawędkę, no.

Faktycznie, pogoda nadal utrzymywała się na równym poziomie. Słońce cały czas grzało ludzi swoimi ciepłymi promykami, a niebo pokryte było nielicznymi, białymi chmurami. Lepiej byłoby je nazwać chmurkami, bo były naprawdę drobne. Wiatr nadal był słaby, ale na szczęście dawał choć trochę orzeźwienia, gdy dmuchał w twarz spoconych ludzi. Cała ta pogoda była nieco uciążliwa, przynajmniej dla Heike'a. Czerwony ślad na jego szyi zrobił się nieco bardziej intensywny niż wcześniej. Był niemalże pewny, że to przez słońce. Nie dość, że miał drobne problemy skórne, to jeszcze wielka gwiazda nad jego głową wysyłała nieznośne promienie, które źle oddziaływały na jego skórę. Czuł lekkie swędzenie, a nawet pieczenie, mimo to starał się o tym nie myśleć.
Odetchnął cicho, gdy ranna dziewczyna podała mu rękę. Pewnie byłaby w stanie wstać sama, ale skoro chłopak zaproponował jej pomoc, to czemu miałaby nie skorzystać? Heike wyglądał na bardzo miłego, nie mogła nie móc mu zaufać. Ma się ten urok, co nie?
- Kogoś tu trzyma się humor. To dobrze. - odparł spokojnie, gdy byli już w drodze na ławkę. Zazwyczaj nie był rozmowny, bo nie czuł potrzeby odzywania się. Jednak ta cała sytuacja, w której się znalazł wymagała tego aby się odezwał. Choć na chwilę. Podtrzymywał ją, uważając by się nie wywróciła. Chwiała się. Była obolała, a na nogach cały czas miała rolki, czy na czym ona tam jeździła. Czarnowłosy cały czas trzymał ją, by tylko nie wywróciła się jeszcze raz. To mogłoby ją zaboleć i to bardzo. Wolał uniknąć jej cierpienia. Wcale nie lubił patrzeć, gdy innym źle się działo. No i pozwoliła sobie pomóc, a to najważniejsze! Otarła się o niego, przez co jego biała bluza została pokryta czerwonymi plamami. Nie wściekł się. To tylko ciuch. Nie miał zamiaru być zły o taką błahostkę. Bo dla niego to była bardzo błaha sprawa.
Swoją całą uwagę skupiał teraz na niej. Jak już wcześniej pisałam, nie chciał aby po raz kolejny się wywróciła. Troszczył się o nią, mimo tego, że w ogóle jej nie znał. Dziwny typ, ale kochany na jakiś swój dziwacznie pokręcony sposób. Gdy dziewczyna usiadła, zajął miejsce obok niej, obdarowując ją lekkim uśmiechem.
Wysłuchał ze spokojem jej kwestii, rozglądając się dookoła. Popatrzył również na jej zdarte kolana i dłonie. Nie było wcale tak źle, ale powinna przetrzeć czymś rany, miała rację. Zerknął do swoich kieszeni i odetchnął z lekkim zrezygnowaniem. Nie miał nic co mogłoby jej pomóc.
- Tak, przydałoby się. Nie masz niczego, czym mogłabyś przetrzeć rany? - zapytał, patrząc na nią spokojnym wzrokiem. Był gotowy do poświęcenia, serio. Zastanawiał się chwilę jak powinien się zachować, po czym zdecydował. Bez mniejszego wahania wstał i szybkim ruchem zdjął z siebie białą, nieco ubrudzoną krwią bluzę. Poprawił szarawą podkoszulkę, bo w trakcie zdejmowania z siebie ubrania, jego podkoszulka mogła się nieco podwinąć, ukazując kawałek jego boku lub pleców. Usiadł znowu obok. Podał dziewczynie bluzę, będąc niemalże przekonanym, że uczennica zrozumie o co mu chodzi. Mogła sobie wytrzeć rany jego bluzą i tak jej nie potrzebował.
Siedział tak obok niej w podkoszulce w krótkim rękawku. Mogła zobaczyć jakieś nieliczne, słabe zaczerwienienia na jego rękach. No i tatuaż na prawej ręce. Cały czas się uśmiechał. Milczał, patrząc w niebo. Oddychał głęboko.