Wzdrygnęłam się słysząc upadające kartony. Przez głowę przeszło mi wiele myśli. Jedną z nich było nagłe wtargnięcie sił i wykłócanie się o jeden, lichy pierścień. Jednakże to było zbyt absurdalne, aby mogło mieć miejsce, dlatego już po chwili ochłonęłam i rozluźniłam mięśnie, które samoistnie się spięły. Do moich uszu doszły przekleństwa wypowiedziane z ust sprzedawcy. Chyba coś się potłukło. Nie tylko jedno coś, a kilka cosi. Moja ciekawość wygrała ze mną i zbliżałam się ku zapleczu, aby zerknąć na cały rozpierdol. Widząc minę typa, miałam ochotę parsknąć śmiechem. Widocznie nie spodobała mu się myśl, że część towaru poszła się jebać. No cóż... czyli raczej nici z mojego odstraszacza koszmarów. Przyznam, że i tak przeszła mi ochota, aby go nabyć.
Dodatkowo przecież już ''pożyczyłam'', jeżeli można tak to ująć, jedną z błyskotek, a więc nic do szczęścia nie było mi potrzebne. Postanowiłam więc się zawinąć i efektownie ulotnić, tak, aby typ mnie więcej nie zatrzymał. Zrobiłam kilka kroków w tył i czmychnęłam cichaczem ku wyjściu bez ani proszę, ani dziękuje, ani kopnij mnie w dupę. Miałam nadzieje, że nie zauważył kiedy zniknęłam. Nawet obniżka cen nie zachęciła mnie na tyle, abym została.
''Jeśli wróg jest w zasięgu, ty również.''
Będąc kilka metrów od straganu tego całkiem niezłego kolesia, upewniłam się czy czasami nie wyjrzałam za mną. Gdy jednak ujrzałam, że po nim ani widu, ani słychu, odetchnęłam cichutko i wyciągnęłam nowiutką błyskotkę. Moja ręka powędrowała do torebki, wygrzebując pierdółkę i po chwili zakładając ją na wskazujący palec. Pasowała mi. Podkreślała kolor moich szmaragdowych oczu, jednak mając soczewki nikt nie dostrzeże tego pięknego połączenia. Przejrzałam się w jego oczku i uśmiechnęłam się figlarnie.
Lubiłam dni, gdy miałam wszystko za darmo lub za bezcen. Teraz trzeba będzie załatwić coś do przekąszenia. Z może być trudniej. Nie miałam zamiaru grzebać po śmieciach czy ukraść komuś sprzed mordy. Byłam zbyt dumna, aby posuwać się do takich środków, a po drugie - nie chciałam brudzić sobie rąk. Kiepska ze mnie dziwka, a więc na ładne oczy, nikt obiadu mi nie da. Ale kaszana... to też bym zjadła.
"Kiszki marsza grają"
- Kurna. - Syknęłam pod nosem, krzywiąc się. Mój humor pogarszał się z minuty na minutę, słysząc charakterystyczną melodie z mojego żołądka.  
No i co teraz... może i w kieszeni miałam parę drobnych, ale nie ma też co ukrywać, że nawet jakby miała w tam grubą gotówkę to i tak nie zamierzałabym z niej wydać ani grosza. Zawsze lepiej żyć na cudzy koszt, a swoje zaskórniaki zostawić na czarną godzinę.
Ruszyłam w miasto rozglądając się za kimś, kto akurat wyglądał na kogoś, kto mógłby "użyczyć" portfel.

Raczej zielona fryzura i dziwne zachowanie nie jest cechami szczególnymi rasy Dżinów, której w sumie jest już tak mało, że Hex czasem marudzi o to, iż czuje się samotny w tym świecie. Są aniołki, aniołki mają siebie. Są wymordowani i ludzie, nawet maszyny mają towarzystwo jakichś sprzętów kuchennych... A on co? Pies? Wychodzi na to że pies, bo żadnego towarzystwa już nie posiada. Ech, szkoda, szkoda.
Spodziewał się że mężczyzna będzie chronił ramię, swoją broń, lecz chroniąc broń, zapomina się o dumie... A teraz już tą "dumę" facet... Ekhem, tak. Facet? Chyba, choć ciężko powiedzieć. Nie był pewien czy odkroił "dumę" od reszty, a sopranu nie słyszał, ale już raczej nie ma co liczyć na zabawę w ciągu najbliższych miesięcy. Odskoczył po tym ataku, napawając się z przyjemnością widokiem wymordowanego w bolesnych konwulsjach. Nawet jego wzrok przebiegł po tłumie, widząc jak niektórzy panowie zginali się z bólu na samą myśl tego, co mogło się stać z nimi.
Hehe. Zachichotał cicho, podnosząc się do pionu i obserwując teraz zachowanie jego przeciwnika, który najwidoczniej stał się jednoosobową armią stojącą wobec wszystkich (ciężko się dziwić, teraz wszyscy wokół mieli to, czego on prawdopodobnie nie...) Ale to... Ktoś kto jest taki... Miałki, nijaki. Nie ma celu, nie ma powodu do walki z kimś takim. On teraz chce zabić każdego, nie tylko zielonowłosego. To marnacja czasu i humoru, walczyć z kimś tak zaślepionym gniewem. Dlatego też, Dżin zaczął stąpać do tyłu, zerkając ku zakrwawionym ostrzu sztyletu. Przysuną je do twarzy i powąchał, i aż nim odrzuciło. Uch. Śmierdziało conajmniej kilkutygodniowym, niewypłukanym nasieniem. Tym bardziej nie miał zamiaru go rozcinać, by czuć jeszcze więcej smrodu albo - co gorsza! - Zostać w jakiś sposób zasmrodzony jego smrodem. Dlatego też, obrócił się plecami i wytarł sztylet w ciuch jednego z gapii, po czym schował go za pas i ruszył przed siebie, olewając zupełnie swojego przeciwnika w szale berserkera.
- Tylko nie pobrudźcie się nim! Cuchnie od niego. - Zawołał z uśmiechem. Spodziewał się że jego przeciwnik może znów ruszyć za nim...
Ale w tym stanie agonalnego szału, wątpliwe by w ogóle rozpoznał Hexa znikającego w tłumie, lub gdzieś odchodzącego. Prędzej teraz był nastawiony na zniszczenie każdego, kto mógł być w pobliżu.
Ale już oberwał tyle, ile Hex mu mógł dać. Teraz już tylko może sobie strzelić w łeb... W końcu facet jego pokroju tylko tyle jest w stanie zrobić po zostaniu wykastrowanym, prawda?
Mimo to jednak, nie tracił czujności, dlatego nie chował maczety, by w razie czego być gotów odpowiedzieć na atak. Nasłuchiwał nadbiegających kroków, by móc się obrócić i zareagować w porę. Unikiem, sparowaniem ciosu, ripostą - ciężko stwierdzić w tej chwili po tym, co zrobi berserker. O ile w ogóle zacznie go gonić - bo raczej nie powinien go rozpoznać, tak czy tak.

KURWA.
Wzdrygnęłam się słysząc za sobą głos sprzedawcy. Niepewnie się odwróciłam i usłyszałam głos sprzedawcy.
Hm... to może chodzić o mnie. Kolor włosów się zgadza, chociaż ujęłabym to jako heban lub smoliste, ale cóż - niech przejdzie. Futerał na plecach? A ten pokrowiec od gitary! To też się może zgadzać. Suka? Jak już przepiękna kobieta o iście wysokim ilorazie inteligencji lubiąca błyskotki.
Niestety, chyba faktycznie te nawoływania tyczyły się mnie, gdyż parę ludzi odwróciło się ku mnie. Na razie jednak nikt z nic nie pisnął słowem. Faktycznie się mega tępi, ale czego można oczekiwać po ludziach? To i lepiej, że każdy broni własnej dupy.
Jak na bystrą Łowczynie przystało, postanowiłam efektownie spierdolić mu z oczu. Po co się męczyć i walczyć w środku miasta, jak zawsze można się gdzieś skitrać i przeczekać, aż przejdzie? Nie zmęczę się, a zauważmy, że już jestem głodna.
Zerwałam z pleców futerał i nakryłam głowę kapturem bluzy. Jeżeli mają poznać mnie po tych dwóch czynnikach to jak najprędzej muszę się poznać znaków rozpoznawczych. Pozostało mi tylko - wtopić się w tłum. Był on masakryczny. Pospólstwo przebijało się przez siebie, aby jako pierwsi wychwycić najlepszy towar. Już chyba wiem skąd wziął się hit na m.in. ''Pierwszy, pozdrawiam mój rower!''. Jebana hołota, choć trzeba przyznać, że utrudniała to też pogoń sklepikarza za mną. Może to i ma swoje plusy.
W końcu wychwyciłam mniej zakorkowaną drogę. Przyśpieszyłam kroku powodując wywrócenie kilku ludzi, którzy gromili mnie gardzącym spojrzeniem. Ostatecznie jednak udało się mi przecisnąć w wybraną dróżkę, ale szybko okazało się, że typek całkiem nieźle sobie radził i akurat musiał poleźć za mną.
- Phy.. - Wypuściłam z siebie powietrze, zaciskając rękę na części futerału. Musiałam się schować. To mi pozostało. Typiarz sobie przejdzie, a ja spokojnie udam się w inne miejsce i oboje nie będziemy mieć już nic ze sobą do czynienia. Układ idealny dla obu stron. Co prawda może i on będzie trochę stratny.
Rozejrzałam się po otoczeniu i pobudziłam wszystkie elektrony do myślenia. Myślałam gdzie by się schować, gdy nagle ujrzałam odzieżowy. Lampka zaświeciła się nad moją głową. Przymierzalnia!
Przyśpieszyłam kroku, złapałam jakąś szmatkę i wpakowałam się do czterech kątków, oddzielonych futryną. Musiałby być naprawdę inteligenty, aby tu za mną przyleźć.
Oparłam się o lustro i złapałam kilka głębszych oddechów, a następnie uśmiechnęłam się kpiąco.
Cienias.

Jakby patrzenie się na wykrwawiającego z krocza wymordowanego który tylko nim myślał było tak ważne. Śmierć to śmierć - a że jego spotka tak paskudna to tylko i wyłącznie wina tego, że nie potrafił schować swojej dumy w buty choć na krótki moment i... I jak widać skończyło się to dla niego niezbyt przyjemnie. Ale to już dla innej historii, innego czasu...
Hex odmaszerował na podbój nieznanego gdzieś, gdzieś... Gdzieś... ... Eee... What the... Co to za miejsce? Znaczy, nie to żeby nie kojarzył że to:
A) Desperacja.
B) Jakiś budynki w jej apogeum.
C) Ogółem jakieś zadupie.
Ale w tej chwili nie był do końca pewien co to za miejsce, poza tym że nie był tu do końca sam. Jakaś grupa ludzi pakowała coś do jakiejś ciężarówki, hm...
Może warto im popsuć te plany?
Wpuścił dłonie do kieszeni swojego ubioru, przyglądając się przez krótką chwilę ich działaniom. Skrzynie na pakę transportera, zakrytego plandeką. Trzech zniknęło, jeden został i wsiadł do kabiny samochodu. Hmmm...
Hex podbiegł na paluszkach (dosłownie) do transportera, po czym CICHUTKO (a przynajmniej starając się tak) wsiadł na pakę pojazdu. Zbliżył się do kabiny kierowniczej... I tu są dwie opcje, w zależności od tego co jest możliwe.
Opcja numer 1:
Jeśli kabina miała szybę na pakę, lub otwór po szybie, wystarczająco szeroką i wysoką by go pomieścić.
Opcja numer 2:
Jeśli by takowej nie miała.

Działanie w wypadku opcji numer 2:
Hex próbuje odnaleźć na pace wystarczająco dużą skrynię by go pomieściła, po czym otwiera ją, wywala jej zawartość (bądź nie) gdzieś na bok i sam się do niej pakuje, po czym zamyka od środka. Sztyletem robi sobie małe otwory na przepływ powietrza w razie czego.

Opcja numer 1:
Wskakuje głową do przodu przez szybę, starając się obrócić w locie do tego stopnia, by wylądować plecami na fotelu obok kierowcy, lub może tyłkiem, nogi kładąc na tapicerce z głośnym, wyraźnym okrzykiem, uśmiechając się od ucha do ucha.
- Holla! Me llamo Hexo Angelo! Gdzie na najbliższy cmentarz? - Po czym szybkim ruchem dłoni wydobywając z kieszeni sztylet jaki następnie wbiłby osobnikowi pod brodę, przebijając ją na wylot aż do mózgu, chcąc tym sposobem go uśmiercić. W razie powodzenia uśmiercenia - wróciłby szybko na pakę, wyciągnął zwłoki zza kierownicy, a potem włożył je do jednej z ludzkich rozmiarów skrzyń (wywalając zawartość bądź nie na bok), wcześniej zdzierając z niego wierzchnie odzienie na tors i ewentualną czapkę i wkładając je samemu, by następnie użyć swojej mocy do zmiany wyglądu i zacząć wyglądać jak on. Szybkie ukrycie kapelusza za pazuchą, zasiąście na miejscu kierowcy w podobnej pozie i z podobną miną do niego, i czekanie na przybycie jego kolegów.

W wypadku opcji numer 1 - użycie mocy wirusa zmiany, 1/3