Przystanęła, gdy dotarli do odpowiedniego miejsca. Wygląd biblioteki mógłby zaprzeć dech w piersiach dziewczynki... gdyby musiała oddychać... i coś czuła. Odnotowała jedynie, że miejsce to jest godne podziwu.
Nic nie odpowiedziała, na wypowiedź androida. Może miał rację? Może lepiej było dla niego posiadać własny numer i być zapisanym w rejestrze? Kto wie. Każdy potrzebuje czegoś innego.
Czego potrzebowała Memory? Bycia użytecznym dla Drug-On. Takie było ostatnie życzenie doktora. Praca dla najemników i chronienie własnej osoby. Nie zapominała też nigdy o poleceniu, nie oddalania się od droida.
Ponownie sprawdziła połączenie. Lekkie zakłócenia, ale nadal go słyszy.
- Wystarczy odpowiedni program. To byłoby wydajne - potwierdziła jego przypuszczenia.
Spojrzała na książki.
- Tata lubił czytać. Wolał papier. Odrzucał wersje elektroniczne.
Przerwała swoją męczącą wypowiedź i podeszła do regału. Pogładziła palcami grzbiet książki.
Nie można było powiedzieć, by cokolwiek teraz czuła, ale gdyby miało to zostać nazwane ludzkimi emocjami, byłby to sentyment. Wspomnienie, za dawnymi czasami. Gdyby mogła czuć, zapewne byłoby jej teraz niesamowicie smutno.



Poziom mocy Takeshi: 29/50

- Czy imię jest potrzebne, by być indywidualną jednostką?
Powtórzył pytanie, bo nie był pewny, czy Memory go nie usłyszała, czy stało się coś innego, co nie pozwoliło jej odpowiedzieć. Nie potrafił jeszcze zrozumieć, że być może wcale nie chce o tym mówić. Rozumiał za to, że - według aktualnie posiadanych informacji - jego ograniczona samoświadomość pozwalała mu nazywać się bytem rozumnym, choć wciąż nie żyjącym.
Memory i Dias mieli podobne cele istnienia - bycie użytecznym, choć co prawda dla kogoś innego i realizowali się również w inny sposób.
Szybko zlokalizował książkę, o której mówił jej wcześniej. Sięgnął po nią tak, jakby od początku znał dokładne jej położenie.
- Szkolny atlas biologiczny autorstwa Endo Tatsuzo, rok wydania: 3001. - Przypomniał i zaprezentował jej książkę. Zawahał się chwilę, nim mówił dalej. Procesy myślowe nie przebiegały tak płynnie, jak powinny. - Tata? - Zdziwił się. Androidy nie miewały rodziców. Konstruktorów, pracowników fabryki... liczyli się nawet ci, którzy ręcznie malowali tęczówki na szklanych gałkach ocznych. Dla rodziców w procesie produkcji nie było miejsca. - Nazywasz tak swojego administratora?

Zastanowiła się przez chwilę. Dias najwidoczniej wymagał od niej odpowiedzi. Nie pozwoliła mu na nią długo czekać.
- Dane są sprzeczne - stwierdziła. - Literatura nie ma w tej kwestii jednoznacznego zdania - wyrecytowała, zgodnie z posiadanymi danymi.
Wzięła do rąk trzymaną przez rozmówcę książkę i skierowała się w stronę stolików z lampkami.
Przystanęła, gdy usłyszała kolejne pytanie. Odwróciła się powoli w stronę Diasa.
- Mój program spersonalizowano. Mam naśladować córkę doktora. Doktor, życzył sobie, by nazywać siebie "tatą", a mnie "Memory" - ponownie wyjaśniła, swoim cichym, przerywanym głosem.



Poziom mocy Takeshi: 28/50

- Rozumiem.
Skoro nie ma jednej ustalonej teorii, to nie będzie drążył. Może później zapyta Bereniki.
Replikanty! Tyle z nimi problemu. Dias przyjął jednak do wiadomości jej wersję. Postanowił jednak nie ciągnąć tematu, bo nie było to nic, co mogło być wiedzą niezbędną.
- Rozumiem. Etykiety.
Podążył za nią, gdy postanowiła odejść do regału. Właściwie nie czuł, by był jej jeszcze potrzebny, ale zawsze lepiej jest się upewnić.
- Czy mogę ci jeszcze jakoś pomóc? - Nachylił się nad nią i znów spróbował złapać kontakt wzrokowy. - Jeśli tak, słucham cię, mów śmiało. Jestem tu od tego, żeby ci pomóc. Jeśli nie, w razie potrzeby znajdziesz mnie w recepcji.

- Dziękuję za pomoc - odparła, po czym odwróciła się na pięcie i podeszła do stolika.
Usiadła na krześle i otworzył tomiszcze. Studiowała ją strona po stronie, starając się zapisać każdą z nich w pamięci. Potrzebowała dokładnego spisu. Teraz po prostu zapisywała informacje. Na ich przetworzenie przyjdzie jeszcze czas.
Przejrzenie całej książki zajęło jej nieco ponad godzinę. Mimo swoich flegmatycznych ruchów, jej procesor potrafił całkiem szybko i sprawnie pracować.
Wstała i odszukała Diasa.
- Proszę kolejną - mruknęła ze wzrokiem wbitym w jego pierś i podając ukończoną książkę.



Poziom mocy Takeshi: 27/50

Dias wrócił do swoich zajęć.
Nie mógł powiedzieć, że dzień się dłuży, bo nie miał możliwości odczuwania czegoś takiego, ale mógł przyznać, że nie działo się wiele. Prawdę mówiąc, nigdy nie działo się naprawdę dużo i android nawet cieszył się z tego powodu. Zawsze mógł porozmawiać z kimś, kto akurat miał chwilę, by zatrzymać się i wyjaśnić maszynie parę podstawowych kwestii, o które zmierzała zapytać. Jak inaczej ma się uczyć, jeśli nie przez gromadzenie informacji pochodzących od różnych osób? Później będzie mógł zrobić analizę statystyczną zdań poszczególnych ludzi, dodać do tego analizę regresji i kowariancji, sprawdzić, czy jego wynik jest istotny statystycznie, przeprowadzić jeszcze parę testów istotności... i na tej podstawie wyrobić sobie własne spojrzenie. Tyle pracy, a tak mało danych!
Na szczęście jego analizy mogły przebiegać równolegle z wykonywaniem innych rzeczy, na przykład podczas sprzątania. Widząc Memory odstawił szczotkę, którą zamiatał, na bok.
- Czy mogę prosić o ocenę tej książki? - Zwrócił się uprzejmie, zabierając z jej dłoni tom encyklopedii. - Czy uważasz, że była przydatna? Czy przynieść Encyklopedię natury, wielu autorów, rok wydania: 2889? Mogę również zaoferować ci wersję elektroniczną.

Memory wręczyła mężczyźnie książkę i zastanowiła się na moment nad odpowiedzią.
Rzadko kiedy ktoś pytał ją o ocenę czegoś subiektywnie. Zwykle zajmowała się wykonywaniem poleceń.
Postaw go na nogi! Zrób coś z tą rozszarpaną ręką! On ma żyć, jasne?!
Tak obecnie wyglądało jej życie, dlatego odświeżenie programu do oceny, zajęło jej trochę czasu. Niewiele, może kilka sekund.
- 8.5 na 10 - odpowiedziała, zgodnie ze swoją analizą.
W zbiorze brakowało kilku potrzebnych jej pozycji, więc nie mogła dać wyższej noty.
- Poproszę. Również papierową - odpowiedziała i zaczekała, aż android poda jej upragnione źródło wiedzy.



Poziom mocy Takeshi: 26/50

To była pierwsza ocena tej konkretnej książki, jaką otrzymał. Co prawda mieszkańcy korzystający z książek biblioteki mogli oceniać je również we własnym zakresie na stronie, ale do prywatnego zbioru danych Diasa mogły wpływać inne informacje. W końcu system komputera nie pytał, a android już tak.
Nie dyskutował. Wycofał się do zbioru książek nie będących w wolnym dostępie i przyniósł całkiem spory tom. Nie zastanowił się na tym, że pozostawienie kogoś w pustej recepcji może nie być odpowiednie. Nie miał innego wyjścia, bo nie miał też zastępstwa.
- To obszerna pozycja. Czy chcesz zabrać ją do domu? Jeśli tak, muszę odnotować wypożyczenie na twoim koncie. - Poinformował kolejną wyuczoną formułką. - Encyklopedia natury opisana jest jako pozycja naukowa i pisana jest naukowym językiem. Czy powinienem asystować w razie trudności ze zrozumieniem?

Mały android wziął do rąk nową książkę. Mogło to trochę dziwnie wyglądać. Bądź co bądź, była świetnym odwzorowaniem żywej osoby i dopiero po dokładnym przyjrzeniu się, można było dostrzec, że wcale nie jest drobniutką dziewczynką, a robotem. Oczywiście, jak na maszynę, nie była zbyt silna, ale nieraz zaskakiwała ludzi swoimi możliwościami. W końcu mało kto widząc ją spodziewał się, że jest ona w stanie przenieść wielkie pudło z lekami, które dopiero co sprawiło mu tyle kłopotu.
Przyjęła książkę i spojrzała na twarz Diasa.
- Nie muszę. Przeczytam tutaj - odrzekła i poszła w stronę czytelni.
Zatrzymała się jeszcze na moment, by odpowiedzieć na kolejne pytanie.
- Dziękuję. W razie trudności, zapytam.
Zniknęła z pomieszczenia w tym samym czasie, gdy przez frontowe wejście wkroczyła kobieta z dwójką dzieci. Jedno miało na oko osiem lat, a drugie dziesięć. Matka zapytała bibliotekarza o jakieś książeczki dla najmłodszych, a starczy z chłopców podszedł do niego i wbił w jego twarz zaciekawione oczy.



Poziom mocy Takeshi: 25/50

Dias również radził sobie z ciężarami, choć jego konstruktor nie do końca przemyślał budowę stawów, które mogły zostać uszkodzone przy zbyt dużym obciążeniu. Książka na szczęście takim nie była.
Ocenił możliwości Memory. Książkę w wersji elektronicznej przyswoiłaby w parę sekund najdłużej, a jeśli chce przeczytać tę... nie potrafił powiedzieć, jak długo może jej to zająć, ale być może będzie już wtedy musiał zamykać.
Zajął się kobietą. Doradził jej w kwestii książek dla dzieci opierając się o oceny zebrane na popularnym portalu internetowym i słowa matek, które już wcześniej odwiedzały bibliotekę. Nie przejmował się spojrzeniami dzieci. Dla nich mógł być czymś niezwykłym. Nie każdy, kto przychodzi do biblioteki, ma w domu androida. Z drugiej strony, czy posiadanie androida nie idzie w parze z zadowalającym stanem majątkowym? Ludzie bogaci kupują książki, nie wypożyczają.
Przeniósł spojrzenie na chłopca i uśmiechnął się. Choć kąciki ust uniosły się w uśmiechu całkiem naturalnie, jego szklane oczy pozostały bez wyrazu.

Usiadła przy stoliku i zaczęła czytać. Przewertowanie całej księgi zajęło jej dobrych kilka godzin. To wystarczyło, by za oknami zrobiło się już ciemno.

Matka z dziećmi uprzejmie podziękowała za pomoc i po uprzednim wypożyczeniu kilku z zaproponowanych, opuściła budynek. Rzeczywiście, u nich w domu nie było androida. Mimo wszystko, była to dość droga technologia, w którą nie wyposażał się każdy mieszkaniec. Mimo panującego tutaj dobrobytu, klasa średnia nie szarpała się na tego rodzaju wydatki.

Yuki no hana wstała od stolika i odniosła książkę do recepcji.
- Dziękuję. 9.4 na 10 - powiedziała, a na jej twarzy pojawił się zarys niewyraźnego uśmiechu.
Odwróciła się i wyszła z budynku. Na zewnątrz czekał na nią Takeshi. Chwyciła jego mechaniczną rękę i razem udali się ciemnymi uliczkami w południową stronę miasta.

[z/t]



Poziom mocy Takeshi: 24/50