Boże, no nie o to mi chodziło, jak mówiłam "Pomóż".
Drzwi były zamknięte. Nim zdążyła zrobić sobie w nich przejście i zniknąć, dogonił ją najpierw ten wredny myśliwy (miała do niego "szczęście", co nie?), a potem pozostali, którzy zerwali się na podniesiony przez niego alarm. Kilka dłoni złapało ją za różne części ciała, posypały się ciosy.
Pomóż mi, nie im!
Dlaczego musieli tak szybko biegać? Pewnie byli zmutowanymi wymordowanymi, skoro byli w stanie dorównać prędkości rozwijanej przez zwinną anielicę. Mało kto byłby w stanie z taką łatwością ją dogonić, ale niestety - stało się.
Kolejne nieme modlitwy nieśmiało zapukały do bram niebieskich, domagając się uwagi Stwórcy.
Ona tu zaraz umrze. Weź jej wysłuchaj, nim ją zatłuką, przekazywały. Niestety, bez odpowiedzi.
Ciągnięto ją coraz bardziej do tyłu. Niczym w zwolnionym tempie, drzwi zaczęły się stopniowo oddalać od szamoczącej się dziko Lise. Nie da za wygraną, co to, to nie. Nawet gdy została kopnięta w plecy, nawet gdy upadła na ziemię, wciąż w żelaznym chwycie.
Tak się chcecie bawić? No to ja wam pokażę.
Nie wiedzieli, jakie sztuczki miała w zanadrzu. A miała nie byle jakie! Mimo, że może nie powinna tak postępować, postanowiła skorzystać z obu darów, jakie ofiarował jej Wszechmocny w dniu jej stworzenia. W jednej chwili, w momencie, gdy znalazła się blisko ziemi, całe jej ciało i najbliższa przestrzeń wokół niego zaczęły stawać się coraz cieplejsze, szybko przechodząc do takiej temperatury, która mogłaby niektórych zaczął parzyć. I nie leżała w bezruchu, o nie! Bez względu na to, czy uścisk zelżał, czy nie, przy użyciu zmiany kształtu dosłownie "wylała się" spomiędzy dłoni swoich oprawców. Po co więc pierwszy manewr? Dezorientacja. Ewentualnie, gdyby ją puścili od razu, mogła od razu cieszyć się swobodą ruchów, spróbować nie zaszkodzi.
Stała się teraz płaską plamą na podłodze, co mogło być ostro dezorientujące. Unikając wszelkich prób złapania (O, chciałeś mnie chwycić za nogę? Byłoby szkoda, gdyby w tym miejscu pojawiła się dziura) zaczęła się przemieszczać w kierunku drzwi i ku szparze, którą wypatrzyła. Ta wąska szczelina miała ją doprowadzić do wolności. Dopiero za drzwiami mogła przybrać normalną, humanoidalną formę. A co będzie dalej? Zależy, co napotka po drugiej stronie.

Można by powiedzieć, że ludziom udało się złapać Liselotte. Anielica była mocno przez nich trzymana. Postronny obserwator powiedziałby, że nie ma już najmniejszych szans, by się wywinąć. Ona jednak wiedziała swoje.
Z "niewiadomych" przyczyn wszystko dookoła zaczęło się nagrzewać. Najszybciej zadziałało to w przypadku skóry anielicy, ponieważ to ona tutaj miała najwyższą temperaturę początkową. Już po chwili poczuła, że część z rąk puściła, a za plecami usłyszała syki niezadowolenia.
Nie czekała jednak, jak się to dalej potoczy. Postanowiła się zmienić w bezkształtną masę. Nie wyglądało to najlepiej. Ładna, mała istotka w jednej chwili zaczęła się wylewać z palców swoich oprawców, co rzeczywiście wywołało dezorientację. Starali się ją jakoś powstrzymać, jednak nie znaleźli na to żadnego skutecznego sposobu.
Bezkształtna masa znana powszechnie jako Lilo uciekła z pomieszczenia przez szparę pod drzwiami.
Po drugiej stronie anielica zaczęła odzyskiwać swoją poprzednią formę.
W pomieszczeniu paliły się dwie pochodnie, a jedynym wyjściem, oprócz zamkniętych drzwi, była dość duża szczelina prowadząca do jaskini. Jedynym, co słyszała Łowczyni były krzyki zza drzwi i szarpanie za nie. Ktoś chyba poszedł po klucz, więc pewnie zaraz się tu znajdą. Lepiej się spieszyć.
Anielica już chciała odetchnąć z ulgą, gdy za swoimi plecami usłyszała kroki i to nie gdzieś daleko, a kilka metrów za nią. Ktoś właśnie wszedł do pomieszczenia przez szczelinę.
- Ej, a ty co tu robisz? Czy ty przypadkiem.. - warknął do niej uzbrojony mężczyzna. Lilo go nie znała, ale wyglądał na kogoś pokroju strażnika. Wyglądało na to, że zorientował się, kim jest dziewczyna, gdyż z grymasem wściekłości wycelował w jej kierunku broń.
Serce podeszło Liselotte do gardła. Tego wszystkiego było już za wiele.
Mężczyzna już miał strzelić, gdy wisząca obok pochodnia rozbłysła nagle żywym ogniem, który poparzył jego twarz. Nieznajomy upuścił pistolet i zaczął gasić ogień, którym zajęło się jego odzienie.

______________________________________________________________________

Władza nad temperaturą: 1/3(+4)
Władza nad kształtem: 1/3(+4)

Udało im się ją złapać, ha! Może i tak, ale jej udało się uwolnić. Choć przykro jej było sprawiać innym ból, to nie mogła zapomnieć o tym, że jeżeli nie ucieknie od tych ludzi, to rychło zrobią jej krzywdę, czy nawet zabiją. Jako anioł, czy też po prostu jako ona sama, miała wewnętrzną potrzebę ochrony życia. Każdego! A więc w tym także i swojego. Stąd też nie zawahała się przed lekkim pokiereszowaniem swych oprawców, ażeby czym prędzej ją puścili. Gdy tylko oswobodziła się z ich rąk i rozpoczęła krótki epizod życia jako plama na podłodze, od razu zaprzestała podgrzewania siebie i otoczenia, powoli stygnąć. Nie było sensu nadużywać mocy i dodatkowo się męczyć, skoro już oswobodziła swoje ciało.
Przedostała się przez drzwi i przebiegła w panice kilka kroków, nie zauważając drugiego w pomieszczeniu do czasu, aż dźwięk jego butów uderzających o posadzkę nie wyrwał jej z chwilowego oszołomienia. Obróciła się panicznie, by spojrzeć, z kim ma do czynienia i jakie są jej szanse na ucieczkę w tej chwili. Uniosła brwi, przerażona, odsłaniając pełnię błękitnych tęczówek. Oczy dziewczyny wyrażały czysty przestrach. Było tak blisko, tak blisko! Nie może się teraz to wszystko zaprzepaścić, no po prostu nie może! Była gotowa choćby rzucić się na kolesia z gołymi pięściami, choć nie miałaby z nim szans... no, względnie to szykowała się do ucieczki. Aż tak głupia to nie była.
Nagle trzask ognia przerwał proces przygotowywania planu ratunkowego na przemian z żegnaniem swego życia. Nie wiedzieć czemu, pochodnia rozbłysnęła gwałtownie, co zaskoczyło nie tylko strażnika, ale także samą anielicę. Krzyknęła krótko, po czym obróciła się z powrotem w kierunku, do którego zmierzała przez cały czas - na zewnątrz. Biegła nie odwracając się za siebie, jak najszybciej przedostając się w kierunku obiecująco wyglądającej szczeliny. Powinna się zmieścić, a jeżeli nie - walnie efektowne wyjście niczym Mojżesz przez morze Czerwone. Nie miała czasu na certolenie się z jakimś wspinaniem, przeciskaniem i innymi takimi, więc zdała się na swoją moc i dopasowanie przejścia do odpowiedniego kształtu.
Wolności, przybywam!

No, to znalazła wyjście z tej plątaniny korytarzy. Jeszcze w trakcie biegu przez szczelinę sięgnęła do kieszeni, gdzie uprzednio schowała mapę. Dalszej drogi już nie pamiętała za dobrze, więc musiała podeprzeć się narysowanym przez kogoś planem. Na szczęście nie musiała się nawet bardzo przeciskać przez przejście, dzięki czemu mogła się skupić na nieupuszczeniu papierowego świstka.
Po zaledwie kilku metrach napotkała pierwsze rozstaje, jednak do tego momentu jeszcze kojarzyła, że po lewej znajdowało się wejście z powrotem w korytarze - w końcu rozważała również udanie się tamtą drogą. Wybrała więc drugą opcję, nieco zwalniając tempa biegu. Strażnik może zaraz rzucić się za nią w pogoń, jednak nic nie zdziała, jeżeli zaraz wyczerpie swoje siły. Nadal biegła, z tym że teraz już nie szaleńczym pędem, a równymi krokami. Starała się też uspokoić oddech i skołatane serce. Nadal nie rozumiała, jakim to dziwnym trafem ta pochodnia niespodziewanie stała się sprzymierzeńcem anielicy. Cud Boski? Huh, to by oznaczało, że jej modlitwy zostały wysłuchane. Wydaje się legitymacyjne...
Oby więc błogosławieństwo z góry nie opuściło jej teraz. Zerknęła pobieżnie na mapę, na której widziała cztery odnogi. Te powinny się zaraz przed nią pojawić, a wtedy - zobaczymy co będzie dalej.

Hm, nie wydawało się, żeby póki co ktoś ją gonił. Najwidoczniej poparzony mężczyzna został skutecznie obezwładniony. Wciąż pozostawali jednak ci, którzy wcześniej o mało nie zaciągnęli jej z powrotem do celi. Na nich też musiała uważać, ale wypadek z pochodnią kupił jej trochę czasu.
Im dalej w jaskinie, tym ciemniej się robiło. Po przebyciu kawałka drogi w wybranym przez siebie kierunku zaczęła zwalniać, po chwili przeszła do chodu i przystanęła na moment, studiując mapę. Nie wiadomo, kiedy uda jej się napotkać jakieś źródło światła, więc chciała dokładnie zapoznać się z drogą i ją zapamiętać, by nie musieć podpierać się planem przez cały czas. Przypatrzyła się narysowanym na papierze liniom i rozważyła każdą możliwą opcję. Najszybszą drogą na zewnątrz powinien być najpierw drugi korytarz od prawej, a następnie odnoga w lewo.
Drugi z prawej, a potem w lewo.
Proste i nawet łatwe do zapamiętania, powinno być dobrze. Najprawdopodobniej wyjdzie do lasu, co sugerowały narysowane za jaskiniami drzewa. Była już tak blisko wolności!
Zaczęła z powrotem się przemieszczać, tym razem szybkim chodem, gdyż potrzebowała chwili odpoczynku. Gdy nadeszła pora wyboru jednej z czterech dróg, bez wahania zbliżyła się do tej drugiej od prawej.

Robiło się coraz ciemniej, co nie sprzyjało poruszaniu się po jaskiniach. Tak, mogła wziąć jedną z wcześniejszych pochodni, ale była wtedy zbyt spanikowana. Goniąca ją horda sekciarzy i przypadkowo obezwładniony strażnik zajmowali jej umysł na tyle, że nie pomyślała o zapewnieniu sobie źródła światła. Przykre, ale co poradzić?
Starała się więc poruszać ostrożniej, choć nie zwalniała kroku. Próbowała wymacać na oślep gdzie znajdują się ściany jaskini, przesuwając się w lewo, gdzie powinien ją czekać kolejny zakręt. Bała się, że po omacku może zabłąkać się w nie ten tunel, co trzeba. Mimo podjętych środków ostrożności, doznawała coraz to kolejnych obrażeń. Tu stłuczenie, tam stłuczenie, z pewnością wyglądało to coraz gorzej. Psychicznie również nie byłą w najlepszej kondycji. Odkąd nikłe światełko z roślin nad podziemnym jeziorkiem przestało być widoczne, ogarnął ją niepohamowany strach. Oczy zaszkliły się i pierwsze łzy spłynęły symetrycznie po policzkach anielicy, by wkrótce spotkać się z kamiennym podłożem. Naprawdę nienawidziła swojego lęku ciemności. Gdyby nie to, że za nią czaili się nieprzyjaciele, zapewne w podskokach wróciłaby do jasno oświetlonej jadalni. Z tym, że tam czekała na nią śmierć, a pragnienie życia było w niej silniejsze od strachu. Musiała być dzielna. Mimo drżenia, kolejnych ran, siniaków i guzów, mimo panicznego lęku ciemności, parła naprzód.
W chwili, gdy trafiła o coś kolanem, chyba jeszcze w nerw, bo bolało jak diabli, niespodziewanie zauważyła niewielki blask bijący ze strony jej prawej dłoni. Nie zatrzymując się uniosła ją przed twarz i z przerażeniem zauważyła, że plan tuneli zaczął płonąć. Sam z siebie! Niesamowicie zaskoczył ją ten fakt. Czyżby nieświadomie podgrzała papier? Nie wydawało jej się to możliwe, bo zauważyłaby, gdyby użyła znanej sobie mocy, no i przyrost temperatury nie byłby tak gwałtowny. A tak? Świstek po prostu stanął w płomieniach i szybko została po nim tylko kupka popiołu, która zakończyła swą egzystencję pod podeszwami butów Lotte.
Kolejny dziwny wypadek, który dawał jej duże pole do rozważań. Ale teraz nie był czas na to. Wyciągnęła lewą rękę w bok, by sięgnąć ściany i podążać za kamiennym korytarzem, który miał wyprowadzić ją na zewnątrz. Starała się wypatrzeć cokolwiek w egipskich ciemnościach i nie zwalniać, bez względu na ogarniający ją strach.
Już jest tak blisko, nie może się teraz poddać.