Nienawidziła takich chwil, kiedy wszystko szło nie po jej myśli. Z pozytywnych rzeczy: pierwszą część podróży przebyła w spokoju i odnalazła swój cel, nawet w chwili obecnej miętoląc go w dłoni. Z tych złych: było jej zimno; nie miała pojęcia, gdzie dokładnie jest; w każdej chwili mogła zginąć położona jednym celnym strzałem. Biegła prawie na oślep, niemal nie stawiając stóp na ziemi. Co chwila wystające na zwężającą się ścieżkę gałęzie drzew i krzewów smagały ją po ciele, pozostawiając mniej lub bardziej niewidoczne kreski bólu. Wnioskowała, że napastnik podąża za nią. Z nieznanej anielicy przyczyny postanowił zapolować na niewinne, błąkające się po górach dziewczę. Jaki miał w tym cel? Nie mogła się nawet domyślać, skąd mógł przypuszczać, że właśnie tego dnia o obecnej godzinie jakaś istota żywa znajdzie się w zajmowanej teraz przez Lotte przestrzeni. Co on tam wyprawiał, mierząc z broni między drzewa? Na co liczył w swoim działaniu? Co do licha chciał osiągnąć?
Jedno było prawie pewne - teraz ją gonił. Mogła się spodziewać dosłownie wszystkiego włącznie z tym, że będzie w stanie ją dopaść. Ignorowała obrazy śmigające po bokach jej głowy, pędziła naprzód, przed siebie, jak najszybciej. Gdy napotkała kłodę, nawet nie zwolniła - podjęła próbę przeskoczenia przeszkody w pełnym biegu. Była nie dość że lekka, to jeszcze nabrała całkiem niezłej prędkości. Anielska zwinność też powinna zrobić swoje, także liczyła na sukces. Wystarczyło już, że straciła gdzieś po drodze nieszczęsny rękaw kurtki. Ale cóż, podążając ścieżką miała nadzieję na dotarcie do jakiegoś porządnego miejsca. Raczej nie liczyła na znalezienie szlachetnego obrońcy, ale może chociaż jakieś schronienie przed napastnikiem? Jakieś lepsze miejsce, gdzie mogłaby się ukryć? Bo nie ma co się oszukiwać, jeżeli nie ucieknie temu dziwnemu człowiekowi (czy kim tam był) to skończy wąchając kwiatki od spodu szybciej, niż miała na to nadzieję.

Nie myślała o tym, co będzie dalej. Większość jej małej główki zaprzątało w większości to, co czy też kto znajduje się za nią i w dodatku nieustannie stara się zbliżyć, a następnie pozbawić anielicę życia. No doprawdy! Że też nie mógł zapolować na coś innego niż niewinna dziewuszka... z pewnością w okolicy można było natrafić na wiele ciekawych bestii, których głowy ozdobiłyby ściany tajemniczego myśliwego, jakiś niedźwiedź nad kominkiem i puma obok okna. Ale żeby uganiać się za jakąś nastoletnią blondyną? Koleś był chyba niespełna rozumu, żeby puszczać się w długą za tak kiepskim celem. Bez sensu, zupełnie bez sensu.
Tak czy inaczej kamieniste zbocze było ostatnim, na co miała ochotę po drugiej stronie pnia. Mimo zgrabnego przeskoku nie udało jej się utrzymać równowagi po lądowaniu na krzywej ziemi, przez co kontynuowała podróż chybotając się na wciąż obniżającym się podłożu. Teraz miała też porządnie poharatane nogi, spodnie miejscami się podarły. Nie miała jednak czasu na rozmyślanie nad swoją aparycją. Nie wiedziała, gdzie znajduje się wrogi jej mężczyzna i czy podąży za nią w dalszym ciągu. Potrząsnęła krótko głową, chcąc otrząsnąć się z chwilowego szoku. Nie zatrzymywała się na długo, nawet po to, by ocenić straty na ciele. W dłoni w dalszym ciągu ściskała cel swojej podróży. Oprócz oczywiście przeżycia chciała powrócić do Edenu z roślinką, inaczej ta wyprawa nie miała najmniejszego sensu. Stąd też szybko rozejrzała się za jakąś w miarę bezpieczną opcją dalszej podróży. Zaczynała być coraz bardziej zmęczona, ale nie mogła sobie pozwolić na zostanie złapaną. Skręciła więc w prawo, ruszając przez jakieś dwa kroki truchtem, a potem przyspieszając na tyle, na ile była w stanie biec po piaszczystej ścieżce. Uciekała już dość długo, przydałoby się więc znaleźć jakieś schronienie.
W międzyczasie wydobyła z kieszeni kurtki pojemniczek i schowała kwiatek do środka, po czym należało umieścić pudełko w jego poprzednim miejscu pobytu. Biegnąc rozglądała się na boki za jakąś przystępną kryjówką, gdyż nawet mimo niezłej sprawności zaczynało być coraz trudniej. Nie mogła pozwolić na to, żeby oprawca ją dopadł. Nie w tym życiu.

I tak mogło się to skończyć o wiele gorzej. Bogu niech będą wielkie podziękowania, że nie stoczyła się prościutko w przepaść, a jedynie niezbyt elegancko wyhamowała tuż przed krawędzią. Raczej nie chciałaby zakończyć swojej ziemskiej przygody jako plama organicznej materii gdzieś w górach. Pewnie pierwiastki, z których zostało stworzone jej ciało, szybko zostałyby przetworzone przez naturę na jakieś ciekawe roślinki. W ostateczności - to też jakaś opcja na przyszłość. Zostać kwiatkiem, tak, to z pewnością marzenie każdego szanującego się aniołka.
Skały po lewej na pierwszy rzut oka wyglądały nieco zbyt niebezpiecznie, by zapuszczała się tam w pełnym biegu. W dodatku obawiała się, co też może być za nimi. W końcu więc obrała ten kierunek, który wyglądał na w miarę uczęszczany przez istoty żywe. To pozwalało sądzić, że dokądś prowadzi, a w dodatku powinien być względnie bezpieczny. Taką mogła mieć nadzieję, jednak w związku ze swoim wyborem nadal przez jakiś czas była wystawiona na ataki ze strony nieznajomego.
Poczuła dziwny ból w prawej ręce i odruchowo obmacała to miejsce. Wyczuła mała strzałkę i pierwszym, co przyszło jej na myśl, była trucizna. Ewentualnie jakiś środek usypiający, pal licho, rozwiązanie w tej sytuacji było raczej proste. Wciąż starała się biec, jednak nadal słabła. Wyszarpnęła jednak pocisk z ramienia i mocno nacisnęła powstałą ranę, by chwilowo zwiększyć upływ krwi. Po cienkim przedmiocie powinna raczej szybko się zasklepić, ale teraz potrzebowała zmniejszyć ilość ewentualnej niepożądanej substancji w płynach ustrojowych do minimum.
Nareszcie roślinność nieco zgęstniała, a Lise wypatrzyła przed sobą całkiem niezłe skałki. Jeżeli tylko resztkami sił w nogach się do nich dostała, to z pewnością postarała się wcisnąć między nie i ukryć. W razie, gdyby szczelina była zbyt wąska, by przejść, lub przeciwnie - jeżeli po wejściu zdradzałaby obecność anielicy - zawsze mogła zwykłym dotknięciem dłoni zmodyfikować odpowiednio jej kształt. Zakładając, rzecz jasna, że w grocie nie znajdowało się nic niebezpiecznego, co mogłaby zauważyć. Korzystając z chwili przerwy od biegu starała się uspokoić oddech i obejrzeć ranę po strzałce, którąż to nadal trzymała w lewej dłoni.

Jeżeli władujesz mi do tej groty wielkiego pająka, to osobiście zrobię Ci krzywdę. Zmacam bez litości.

Czym były te czerwone otarcia w porównaniu z tym, co już jej dolegało? Wystarczyło spojrzeć na anielicę, by mieć żywy obraz miliona nieszczęść przed oczami. A i tak trzymała się na nogach, o dziwo, pomimo tych wszystkich ran. No i co najważniejsze - miała cel swojej podróży, niewielkiego kwiatka, ukrytego w kieszeni kurtki. Teraz, gdy była w bezpieczniejszym miejscu, wyjęła pojemniczek i przełożyła go do wewnętrznego schowka w kurtce, który dało się otworzyć dopiero po jej rozpięciu. Mogła mieć nadzieję, że w innym miejscu składnik będzie bezpieczniejszy. Jej najważniejszym zadaniem było przyniesienie go do Edenu, gdzie miał zostać użyty. Bez względu na swoje fizyczne straty, nie zamierzała wycofać z tej misji. Zresztą, czy teraz miała jakiś wybór? Jeżeli nie wróci do rajskiego miasteczka, to z pewnością zginie w górach, ewentualnie po drodze. To nie byłaby zbyt honorowa i chwalebna śmierć.
Przyjrzała się dokładnie strzałce, którą wyciągnęła z ramienia. Nie wyglądała na groźną pod względem zadanej rany, jednak w takim wypadku musiała zawierać w sobie jakąś specjalnie działającą substancję. W innym wypadku przecież nie byłoby sensu jej stosować, chyba że ów mężczyzna strzelał strzałkami do ludzi (i nie tylko) wyłącznie dla zabawy, ot, żeby im coś z ciała wystawało. Wątpliwe.
Na chwilę zyskała bezpieczeństwo, jednak słabła w zastraszającym tempie. Oddech stawał się coraz bardziej płytki i nierówny, zaś przed oczami zaczynały majaczyć ciemne plamy. Zamrugała intensywnie, próbując pozbyć się zawrotów głowy, jednak na niewiele się to zdało. Nogi powoli coraz bardziej uginały się pod nikłym ciężarem ciała, aż musiała oprzeć się przy pomocy ręki o zimną, kamienną ścianę jaskini. zaczęła powoli kierować się wgłąb, ostrożnie stawiając nogi. Nie mogła dopuścić do tego, by ktoś ją zauważył z zewnątrz. Wolałaby jednak wycofać się, jeżeli napotka jakiegoś potwora. Nieznajomy strzelec może przynajmniej jej nie pożre.

Chciała się ukryć. Przede wszystkim znaleźć się w jakimś bezpiecznym miejscu, gdzie napastnik nie będzie w stanie jej znaleźć. Cała ta sytuacja przeogromnie ją przerażała. Błąkała się po zdradliwych górach, uciekała przed wyraźnie wykazującym agresję kolesiem, oberwała jakąś dziwną strzałką w ramię i na dobrą sprawę to cud, że jeszcze była w stanie iść. Z pełnią determinacji przeciskała się przez wąskie szczeliny w skalnej grocie, z czystej desperacji nie zwracając uwagi na wszystkie nowo powstałe otarcia i skaleczenia.
W końcu jednak zaczęło jej się robić tak słabo, że obraz przed oczami znikał coraz bardziej. Zastępowała go wszechogarniająca anielicę ciemność. Nie spostrzegła, kiedy znalazła się na ziemi. Pewnie zarobiła przy tym jakieś dodatkowe obrażenia, w końcu prawdopodobnie dosłownie runęła. Nie była w stanie się podnieść. Ogarnęła ją czarna chmura.
Ktoś lub coś ciągnęło ją po podłożu. Nie była w stanie nawet uchylić powiek, ale półświadomie zarejestrowała ruch. I ból, szczególnie w momencie, kiedy o coś zahaczyła. Odruch bezwarunkowy spowodował, że się poruszyła, jednak w ułamku sekundy jej ciało z powrotem straciło jakiekolwiek zdolności motoryczne. Odpłynęła.
Byłą w stanie dosłyszeć jakieś dziwne dźwięki. Jakieś krzyki? Nie miała siły w ogóle nad tym myśleć. Jedynie zapamiętała to wrażenie i strach, jaki ono wywołało. Chyba nawet wolałaby nie wiedzieć, gdzie się znalazła i co się dzieje dookoła. Ta nieświadomość czasami była o wiele lepsza niż gdyby dowiedziała się, co ma miejsce tuż za jej plecami. Ewentualnie w jakimś innym położeniu w zależności od tego, gdzie miała plecy w tym momencie.
Nareszcie udało jej się obudzić na dobre. Całkowicie straciła możliwość wyczuwania czasu, więc nie miała zielonego pojęcia, jak długo była nieprzytomna. Na pewno na tyle, że została przetransportowana ze skalnej rozpadliny w to właśnie miejsce. Ale gdzie w ogóle była? Rozejrzała się po pomieszczeniu tylko po po to, by przekonać się, że jest jedynym elementem wystroju. A, nie - gdy się poruszyła, dostrzegła kajdany, które przymocowywały ją do ściany.
Przez kilka minut pozostała w bezruchu, obmyślając plan. Na pewno nie będzie czekać bezczynnie na to, co będzie dalej. Zebrała w sobie możliwie na tyle sił, by być w stanie użyć mocy i zwęzić swoje ręce/nogi, za cokolwiek była do tej ściany przymocowana. Jeżeli udałoby jej się oswobodzić, to powoli podeszłaby do krat, by zobaczyć, co jest za nimi. Planowała, że jeśli usłyszy kroki lub kogoś zobaczy, natychmiast się cofnie i będzie udawała, że kajdanki ma nadal na sobie.

Lilo trochę zajęło dojście do siebie, ale w końcu odzyskała pełną sprawność. Nie licząc osłabienia i nieco bolących, ale zasklepionych już ran, nic jej nie dolegało. Udało jej się oswobodzić z trzymających ją przy ścianie kajdan. Mogła się teraz lepiej rozejrzeć po otoczeniu.
Cela była mała. Miała około trzech metrów kwadratowych. Od trzech stron otaczały ją kamienne ściany. Czwartą zastępowały jej czarne, metalowe kraty z takimi też drzwiami po środku. Oprócz tego, pod stopami anielicy leżały ciężkie kajdany, z których się wymknęła. Nie było tu nic ponadto.
Przez szczeliny między prętami widziała korytarz i przeciwległą celę. Była pusta.
Liselotte zbliżyła się ostrożnie do wyjścia. Nie czuła się jeszcze na siłach by jak gdyby nigdy nic, wyjść sobie między kratami, używając swojej mocy. Musiała zrobić coś innego.
Wyjrzała za róg, ale zaraz natychmiast musiała się schować. Usłyszała dwóch nadchodzących ludzi.
- No nieźle. Powiedz mi, jak ją upolowałeś i to tak blisko naszej świątyni? Ta pierzasta szuja sama się pchała na ołtarz? - zapytał jeden z mężczyzn.
- Zobaczyłem ją, jak lądowała w górach. Później ją postrzeliłem, a nadajnik w strzałce z trucizną zaprowadził mnie do jej ciała. Nie ma się czym chwalić. Dziewucha nie była trudną zdobyczą - odpowiedział mu drwiący głos, który Lilo już znała.
Mężczyźni widząc, że anielica jest na swoim miejscu, przystanęli przy jej celi. Młodszy z nich stał do wejścia plecami, ramieniem opierał się o ścianę między celą Lilo i sąsiednią. Jej łowca stał do niego przodem. Lilo go nie widziała, ale by to określić, wystarczył jej w tej chwili zmysł słuchu. Para nadal dyskutowała.
Anielica mogła dokładniej przyjrzeć się sylwetce nieznajomego. Miał około trzydziestu lat albo przynajmniej na tyle wyglądał. Jego włosy były długie, jasnobrązowe i związane z tyłu gumką. Ubrany był w białą (w założeniu, bo lata użytkowania zdecydowanie nie pozwoliły jej zachować początkowego wyglądu) szatę z kapturem oraz jasnobrązowe, wysokie buty. Przepasany był grubym skórzanym pasem z przyczepionymi do niego licznymi kluczami i sakiewkami.

Na szczęście udało jej się chociaż wyswobodzić z kajdan. Były naprawdę niewygodne, a miała już wystarczająco dużo ran i otarć. Wprawdzie minęło już trochę czasu i przestały krwawić, ale nie potrzeba jej było kolejnych obrażeń. Powoli podeszła na czworaka do złożonej z prętów ściany. Wystarczyło jednak wyjrzeć odrobinkę na zewnątrz, a natychmiast cofnęła się z przestrachem i przeczołgała się z powrotem w miejsce, gdzie się obudziła. Pospiesznie przysiadła na piętach i założyła ręce do tyłu, chwytając w dłonie ciężkie okowy. Wolała upewnić się, że puste kajdany zostały dokładnie schowane za jej plecami, tak by przebywający na zewnątrz mężczyźni nie mogli zauważyć, że się oswobodziła. Zresztą gdyby któremuś przyszło do głowy wejść do środka, była gotowa z powrotem je "założyć", żeby nie wzbudzać podejrzeń. Nie mogli się dowiedzieć, jakie magiczne moce posiada dziewczyna. Jeszcze nie daj Boże zastosowaliby jakąś barierę antymagiczną albo trzymali pod ciągłą strażą... czy też bez czekania zawlekli na ołtarz.
Nie musiała się nawet domyślać zbyt wiele na temat tego, gdzie trafiła. Z rozmowy mężczyzn bardzo łatwo było wywnioskować, że są oni jednymi z sekty nowego "Kościoła". A skoro tak, to jeżeli Lise nie zacznie działać, to już wkrótce zostanie złożona w ofierze fałszywemu bogu. Raczej niezbyt ciekawy los dla aniołka, nieprawdaż?
Przyjrzała się dokładnie stojącym na zewnątrz celi oprawcom. Nie była w stanie ujrzeć wszystkiego, jednak bez trudu dostrzegła przedmioty przywieszone przy szacie długowłosego mężczyzny.
Klucze.
Właśnie tego potrzebowała. Gdyby tylko była w stanie je gwizdnąć i nie zwrócić na siebie uwagi... jednak metalowe obiekty łatwo mogły zabrzęczeć, rujnując wszystko. W dodatku jeden z nieznajomych stał do niej przodem, mógł więc zauważyć jakieś próby kradzieży. Teoretycznie mogła nawet nie wstawać z podłogi i sięgnąć ręką do jego paska... ale nie była pewna, czy będzie stanie użyć mocy po raz kolejny. A jeżeli zostanie zauważona? Na to nie mogła pozwolić. Czekała więc na moment ich nieuwagi, może kolo, który ją "ustrzelił", w końcu się odwróci. Albo coś.
No cokolwiek.