A więc jeden z braci aniołów był w potrzebie. Choć Lise rzecz jasna nie była w stanie spamiętać wszystkich skrzydlatych obywateli Edenu, to jednak los istoty tej samej rasy leżał jej na sercu. I choć priorytetem w jej działalności było oczywiście udzielanie się w organizacji łowców, to nie była w stanie odmówić pomocy żadnej wymagającej tego istocie. Skoro więc usłyszała, że jeden z aniołów zastępu został ranny i potrzeba kogoś, kto wyprawi się w niebezpieczną podróż, zdecydowała się podjąć zadania.
Aż do podnóży gór nie czuła się jakoś bardzo zagrożona. Do tej pory nie zdarzyło się nic szczególnie niebezpiecznego, nic, czym mogłaby się szczególnie przejmować. Teraz jednak mogło być już trudniej. Znalazła się w okolicy zamieszkiwanej przez osoby słynące z porywania i składania w ofierze bezbronnych aniołków. Musiała być ostrożna, ale jeżeli nikt jej tu nie znajdzie, to nie musi się w zasadzie niczego obawiać. Cały czas była czujna i obserwowała okolicę, by nie narazić się na atak innej istoty żywej - człowieka, wymordowanego, zwierzęcia... jednocześnie skupiła się też na wspinaczce, tak by nie potknąć się przypadkiem o wystający korzeń. Dzięki rosnącym tu dębom pokracznym łatwiej było się poruszać w górę zbocza. Nawet gdyby wysokość okazała się trudna do pokonania, wciąż jeszcze mogła się chwycić rękami wystających części drzew, by się ustabilizować i nie przewrócić. Zaczynała już powoli wypatrywać potrzebnej roślinki, którą musiała gdzieś w pobliżu zlokalizować.

Spoiler:

Chociaż się starała, zdarzyło jej się kilka potknięć. Naturalna sprawa, w końcu jakąś mistrzynią we wspinaczce to ona nie była. Lubiła czasem pospacerować, jednak w podziemiach za ściekami M-3 raczej nie mogła pozdobywać gór z prawdziwego zdarzenia - co najwyżej miała górę zużytych bandaży i strzykawek. Trudno się więc dziwić, że parę razy zahaczyła skórą o kamień czy drzewo. Pozostałe części ciała miała raczej pozakrywane, więc nie groziły im takie błahe obrażenia. Zresztą były to tego typu ranki, jakich równie dobrze mogłaby się nabawić obijając o szpitalne łóżko czy ścianę. Ot, rutyna i nic nadzwyczajnego.
Miała nadzieję na rychłe odnalezienie tego, czego jej było potrzeba i powrót do Edenu, a stamtąd do M-3. Plan był prosty: przeszukać Góry Shi, odnaleźć tę nieszczęsną roślinkę, wrócić do Edenu, oddać zielsko, przedostać się do miasta i na powrót pełnić swoje obowiązki. Służba nie czeka, służba pogania i nieustannie prosi o większe zaangażowanie. Skąd miała wiedzieć - a nuż teraz, gdy ona szwenda się po Desperacji, do siedziby wracają Łowcy z akcji i któryś z nich potrzebuje pomocy? Albo nawet wszyscy? Wprawdzie poza Lotte byli i inni medycy, jednak mieli już wystarczająco dużo roboty. Zresztą wiadomo, różnie to bywa. wolała jednak być możliwie jak najczęściej dyspozycyjna.
Stąd też, gdy w końcu wdrapała się najwyżej, jak się dało, tylko przez chwilę podziwiała piękny widok. Rzeczywiście nie dało się koło niego przejść obojętnie, ale piękny zachód słońca tylko przypominał jej o naglącym czasie. Przez to, że potrzebowała zdobyć składnik do leku jak najszybciej, wyruszyła niezwłocznie - oznaczało to więc, że część drogi przebędzie po ciemku. Na swoje nieszczęście nikt w pobliżu nie miał latarki, a że się spieszyła, to miała tylko plan awaryjny w głowie na wypadek, gdyby zdążyło się ściemnić nim wróci.
Rozejrzała się na boki i rozważyła obie opcje. Nie było sensu zawracać, iść przed siebie nie dałaby rady - jedynym kierunkiem było w górę. Miała do wyboru jeszcze prawo i lewo. Zdawało jej się, że kamienne zwały i jaskinie nie były najlepszym miejscem do poszukiwania roślinek. Postanowiła więc skręcić w tę stronę, gdzie było widać więcej zieleni. Zaczynało się robić chłodniej, więc zapięła kurtkę na zamek i wsadziła ręce do kieszeni. Stąpała po ścieżce ostrożnie, uważnie obserwując wszystko dookoła i drogę przed sobą. Co ma być, to będzie.

No ba, nieustannie skupiała się na tym, co sprowadziło ją w te rejony. W końcu mało co byłoby na tyle ważne, by zaryzykowała zapuszczenie się na tereny zamieszkane głównie przez wyznawców kościoła "nowego boga". Dla anioła z krwi i kości było to miejsce naprawdę niebezpieczne, a jeżeli nie miało się ochoty na zmianę wiary, to najlepiej było unikać Gór Shi. Miały one złą sławę miejsca kaźni skrzydlatych, co chyba nikogo nie dziwiło, gdy sobie przypomnieć o wydarzeniach, jakie miały tu miejsce. Żadna istota myśląca nie przyszłaby w takie miejsce wiedząc, że miejscowi nie będą do niej dobrze nastawieni.
Liselotte taką wiedzę posiadała, a mimo to okoliczności zmusiły ją do odwiedzenia nieprzystępnych gór. Nie zamierzała na to narzekać. W końcu bycie medykiem było nie tylko jej zawodem i pracą, lecz także powołaniem. Stąd też zamiast znaleźć ciepłą posadkę w jakimś miejskim szpitalu, zaangażowała się w działalność rebeliantów. Popierała ich słuszną sprawę i pomagała całkowicie za darmo, w zamian za opiekę mając jedynie przywilej bycia jedną z rodziny Łowców. Niby tylko tyle, ale dla Lise to było maksimum tego, o co mogłaby w życiu prosić. Na takiej właśnie drodze życia się spełniała.
Uważnie przyglądała się rosnącym wokoło roślinom, jednak jak na złość wciąż nie udało się jej wypatrzeć tej, której poszukiwała. Zaczynała ją łapać lekka frustracja, jednak zewnętrznie nie dało się tego poznać. Starała się też iść ostrożnie, dokładnie stawiając nogi na ścieżce. Nie chciała przecież spać i musieć salwować się rozłożeniem skrzydeł. Gdyby jakaś zbłąkana dusza akurat to dojrzała i byłaby to istota nieprzyjazna aniołom, Lotte mogłaby mieć kłopoty, duże kłopoty.
Owszem, zauważyła staczające się kamyczki. W pewnym momencie nawet spojrzała w kierunku, z którego mogły pochodzić. Czy tam się coś działo, a może to tylko wiatr płatał jej figla?
- Daj spokój, Lis. Masz paranoję, nie ma się czego bać - wymamrotała do samej siebie pod nosem. Zachowywała ostrożność, ale nie w smak byłoby jej bać się własnego cienia. Lepiej skupić się na poszukiwaniach, bo możliwe, ze była na dobrym tropie.

Czyli może jednak miała paranoję? Zerkając w górę nie zobaczyła nic ciekawego, strasznego czy wybijającego się z naturalnego otoczenia. Idąc tu wiedziała, że łatwo nie będzie, a póki co szło zaskakująco gładko. A więc coś jednak musiało być nie tak! Przecież to niemożliwe, żeby anielica szlajała się bezkarnie po Górach Shi i do tej pory nic, dosłownie nic jej nie zaatakowało, niebo nie spadło jej na głowę, w ogóle nic z tych rzeczy. Taki obraz sytuacji wydawał się być aż zbyt idealny, żeby być prawdziwy. Jeżeli na świecie była jakakolwiek sprawiedliwość i normalność, to za chwilę coś zdrowo walnie, a może wyleci w powietrze? Wtedy można by uwierzyć, że Liselotte znajduje się w Desperacji, a nie z powrotem na poziomie niebios. Tu, na ziemi, nie było miejsca na taką sielankę.
I nawet jeżeli wciąż starała się wmówić samej sobie, że wszystko będzie dobrze, to nieustannie zachowywała czujność. W końcu udało jej się wypatrzeć to, czego szukała. No i wspaniale! Kąciki ust dziewczyny wygięły się lekko w górę. Odgarnęła włosy z twarzy tak, by nie zasłaniały jej widoku i ostrożnie skierowała się do lasku. Zanim zagłębiła się gdziekolwiek dalej, dokładnie badała wzrokiem przestrzeń dookoła siebie. Starała się utrzymać blisko skały i nie dać się zdmuchnąć, w końcu przy jej niewielkiej wadze wiatr mógł łatwo ją przewrócić. Spokojnie i bez pośpiechu podeszła do fioletowej kropki, która z każdym krokiem coraz bardziej przybierała kształt kwiatu. Wystarczyło tylko zerwać.

Już zaczynała wierzyć, że ten dzień minie jej bez nieprzyjemnych niespodzianek. Doprawdy, przecież do tej pory szło tak dobrze! Wydawałoby się, że wróci z wyprawy w jednym kawałku, osiągnąwszy cel. Cóż jednak, skoro los postanowił pokrzyżować jej plany... Najpierw poczuła niepokojący zapach. Może i nie była Wymordowanym, by mieć wyostrzone zmysły, ale nawet zwykły anielski węch wystarczał, by zidentyfikować coś zwierzopodobnego. To już ją lekko zaniepokoiło, jednak starała się nie panikować. W momencie, gdy pochyliła się, by sięgnąć po kwiat, gwałtownie podskoczyła. Strzał był aż zbyt nagły, musiał być oddany z bliska, skoro słychać go było tak głośno. Oczy niemalże wyszły jej z orbit, jednak zareagowała błyskawicznie. Dłoń miała już praktycznie przy poszukiwanej przez siebie roślinie, więc odruchowo zacisnęła ją i przyciągnęła do siebie, wyrywając łodygę kwiatu. Zrobiła szybki zwrot. Miała tylko ułamek sekundy na zastanowienie się, co dalej. Żadna z opcji nie wybijała się szczególnie ponad inne, a nie była w stanie dostrzec ewentualnego napastnika... a co, jeżeli było ich więcej? Była ugotowana, psiamać! To znaczy... motyla noga? Kurczę blade? Ech, nieważne, w myślach może Pan nie usłyszy, skoro go nie ma. Była w całkowicie podbramkowej sytuacji. Mogła zawrócić, ale czy to na pewno było dobre? Skoro ten paskudny mężczyzna - bo chyba nim był, sądząc po głosie - do niej strzelił, musiał też anielicę widzieć. Z pewnością więc obserwował ją wcześniej, kto wie jak długo? Wracając tą samą drogą ryzykowała, że zauważy ją na bardziej odkrytym terenie i kolejnym razem nie chybi. Po co próbował jej zrobić krzywdę? Tego się chyba nie dowie. Po lewej i prawej swojej stronie miała zbyt gęstą zieleń, by się przez nią szybko przedostać. Ruszyła więc jak najszybciej przed siebie, starając się nie hałasować, by nie zdradzać swojego położenia. W głowie miała jeszcze jeden plan - w razie niebezpieczeństwa zmienić kształt i uniknąć ataku. Nie wiedziała jednak, czego się może spodziewać, była więc ogólnikowo przygotowana do ewentualnej obrony.